Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 30.03.1915, Blaðsíða 6

52
ÞJOÐVILJINN.
XXIX, 14. -15.
ur og kappsamur við alla vinnu, og vel
lagvirkur, meðan heilsan entist.
Síðustu ár æfinnar var hann mjög
farinn að heilsu og mátti nær kærlægur
teljast.
16. des. síðastt (1914) andaðist i Dauphin í
Manitoba húsfreyjan Guðrún Grímsdóttir, fædd
f okt. 1884. — Foreldrar: Grímur Sigurðsson
frá Valbjarnarstöðum f Borgarhreppi (i Mýra-
sýslu) og kona hans, Þorhjörg Gísladóttir (ættuð
úr Dalasýslu), og búa þau nú i Big Point, Wild
Oak, Manitoba.
Með foreldrun! sínum fluttist Guðrún heitin
til Ameríku árið 1893, og þá enn barn að aídri^
en giptist árið 1906 eptirlifandi manni sinum,
erskum manni, Davey Blackmore, og varð þeim
alls 3 barna auðið, er öll eru á lifi (tveir drengir
og ein stúlka).
Hún var kona „frið sýnum, góðlút og vel gefin i
i hvívetna1', segir í „Heimskringluu.
Látinn er enn fremur, i febrúarmánuði þ. á., í
Þóroddur Einarsson, er áður var lengi voralun- j
armaður við Tang’s-verzlunina á ísafirði.
Hann andaðist i Kaupmannahöfn.
Foreldrar hans voru Einar skipherra Pálsson ‘
á ísafirði, sem drukknaði fyrir mörgum árum, [
og kona hans, Katrin Ólafsdóttir, sem enn er á
lífi á ísafirði, — systir Jens Ólafssonar i Þjóð-
ólfstungu, fyr hreppstjóra.
Eptir það er Þóroddur heitinn fór frá Tang’s-
verzlun var hann í siglingum ti) ýmsra landa,
og dvaldi þá, meðal annars, um tíma á Græn-
Jandi.
Hann var snyrtimenni og að ýmsu leyti vel
gefinn, en hneigðist þvi miður um of að drykkju
um eitt skeið.
A ísafirði minnast ýmsir hans þó enn óefað
með klýjum huga.
22. febr. þ. á. (1916) andaðist og i Unaðsdal
(i Norður-ísaijarðarsýslu) Ólafur Kolbeinsson,
hreppstjóra Jakobssonar í Unaðsdal, 28 ára að
aldri.
Banamein hans var berklaveiki,— hafði verið
á Vifilsstaða-heilsuhælinu um tírna, en fékk þar
eigi bót meina sinna, og fór því heim til sín
aptur. og andaðist i Unaðsdal, sem fyr segir.
Þá eru og nýlega látnar: 1. Asta Guðmunds-
dóttir, ógiptur kvennmaður að Haírafelli i Skut-
ilsfirði (í Norður-ísafjarðarsýslu) —, hafði dvalið
þar lengi, og 2. Ekkjan Guðrún Þórðardóttir
i Hnífsdal (í sömu sýslu).
24. nóv. síðastl. (1914) andaðist að heimili
sínu i grennd við Churchbridge í Saskatshewan-
fylkinu í Canada, Vigfús Guðmundsson Melsted.
Hann var fæddur að Borg (i Mýrasýslu) 7.
júlí 1842, og voru foreldrar hans: sira Guðmund-
ur Yigfússon og Guðrún Finnbogadóttir, ogflutt-
ist bann með þeim að Melstað (i Húnavatns-
sýeiu).
Freklega tvitugur að aldri kvæntist Vigfús
heitinn Oddnýju Ólafsdóttur, dbr.manns á Sveins-
stöðum, og bjuggu þau síðan á ýmsum stöðum
i Húnavatnssýslu, en fluttu þaðan til Sauðár-
króks, og þar missti Vigfús sáiugi konu sina
árið 1891.
Ari síðar fór hann til Veaturheims og kvænt-
ist þar ekkjunni Þóru Sæmundsdóttur. er fyr
var gipt Einari sál. Sæmundssyni. — Fluttust
þau síðan árið 1893 heirn til íslands, og dvöldu
þá 7 ár á Sauðárkrók.
Meðan Viglús heitinn var hér á landi, gegndi
hann ýmsum störfum í almenningsþarfir, — lagði
og stund á söðlasmíði, er hann hafði numið.
Börn hans frá fyrra hjónabandi, sem lifa, eru:
1. Guðmundur, verzlunarmaður á Akureyri.
2. Ingibjörg, gipt Guðmundi snikkara á Akur-
eyri.
3. Sólveig Elinborg, gipt Einari kaupm. Run-
ólfssyni á Vopnafirði.
4. Elízabet Þórunn, gipt Guðbrandi skjalaritara
Jónssyni, nú f Kaupmannahöfn.
5. Guðrún Oddný, gipt Stefáni Sveinssyni, fyr
kaupmanni i Winnipeg.
6. Finna Margrét, gipt Kr. Hjálmarssyni, kaup-
manni í Kandahar.
7. Sigurður, verzlunarmaður í Winnipeg.
Seinni konu börnin voru tvö og er nú að eins
annað þeirra á Hfi: Vigfús Oddur, um tvítugt.
Eptir það að Vigfús og seinni kona hana
fluttust til Vesturheims, árið 1900, voru þau þar
12 árin síðustu í Saskatchewan-fylkinu.
Annan dag jóla (26. des. 1914) andaðist að
Gimli i Nýja-íslandi í Manitoba Pétur Björnsson,
er fæddur var að Narfastöðum (f Skagafjarðar-
sýslu) 22. des. 1844.
Ekkja hans, sem lifir hann, heitir Margrét
Björnsdóttir, og fluttust þau bjónin til Vestur-
heims 1883.
Þessir 4 synir þeirra eru á lífi:
1.—2. Hannes og Ólafur, landsalar.
3; Rögnvaldur, unitara-prestur og
4. Björn, kaupmaður.
Pétur heitin varð bráðkvaddur að kalla, —
var á fótum daginn sem hann andaðist, og gekk
út, þótt kalt væri veður, en lagðist síðan fyrir,
er hann kom inn aptur, og var örendur innan
kl.tíma.
Jarðarför hans fór fram 30. des. síðastl.
Dánar eru tvær ísfirzkar konur á öndverðu
yfirstandandi ári. — Önnui þeirra, Guðný Gfsla-
dóttir, dó laust eptir áramótin, á heimili Magnús-
ar múrara Jónssonar á ísafirði, — hafði dvalið
þar mörg árin síðustu, og mun hafa verið um
sjötugt. — Hin kanan, húsfrú Kristín Einars-
dóttir, var eiginkona Tryggva húsmanns Arna-
sonar á Isafirði, og andaðiat þar 6. jan. siðastl.
Banamein Kristínar sálugu var berklaveiki,
er þjáð hafði hana all-lengi.
Hún var að eins um þrítugt, talin dugnaðar-
og myndar-kona, og því mikil eptirsjá að henni.
150
átti við mig! Eini maðurinn, al-eina^undantekningin frá
reglunni!“
„Auðskilið mál!“ svaraði Windmuller. „Meginragl-
unum, sem maður setur sér, ætti hver einatt, sem trú-
astur sð teynast!u
Zampietro yppti þá aptur ögn i hattinn, vék sér
ögn til hliðar, gerði Windmuller vísbendingu, að koma
inn, lokaði síðan hurðinni á eptir honum, og gekk síðan
á undan honum upp fremur mjóan stiga, er gekk í bugð-
um upp á loptið.
En er upp á loptið var komið, lauk hann upp sal,
þar sem alskipað var húsgögnum, vopnuru, málverkum,
og hertygjum.
Gömlum, dýrindis, vefnaði, er lá þar á tveim dýr-
um, haglega útskornum, stólum, kastaði hann upp á borð,
sem þar var, og settist síðan sjálfur á annan stólinn,
vafði siðan silki-slöppnum betur að sér, og mælti:
„Tími minn er naumur, hr. minn, en þó er eg nú
til reiðu! Hvaða greiða get eg gert yður?“
„Það kemur vatnið í munninn á mér, gömlum
fornmenja-safnanda, er eg sé alla fjársjóðu yðar!“ mælti
Windmuller, og litaðist um, og strauk höndinni þýðlega
um dýrindis-Genua-vefnað, er hékk þar á einni stól-
bríkinni.
„Ruslara-dót!u mælti fornmennja-safnandinn, blátt
áfram, en brosti þó hýrlega. „Hvað skal segja? Eitt-
hvað er það þó, sem gott er í Ameríkumönnum, er láta
sem band-óðir væru, — vilja helzt fylla hús sín, með
forngripum! En jeg sé, að þér hafið vit á hlutunum,
þvi að vefnaðurinn þarna er sýniahorn bezsta silkivefn-
155
„Já, hefðu menn krufið líkin þá. eics og nú er al-
venjan orðinu, mælti Zampietro enn fremur. „Og hefðu
menn, fyrir þem öldum, getað gert sér grein fyrir bíóð-
eitran, þá hefðu menn farið sér varlegar! Jeg hefi séð,
og haftundir höndum, hálsmen, sem var svo lagað, að nálar-
oddur stakst inn i hálsinn á stúlkunni, er lét það á sig,
þ.S e. læsti því þá, og — já — dauðans maturinn var
hún nú þá! Það hafði verið smíðað í Flóenz, og er nú
eign einstaks mans, þ. e. ekki eign neins opinbera saÍDS-
ins! Gæti eigi sams konar nál falizt í höggorms-kórón-
unni? Það er svo eðlilegt, að maður geti ýtt á hring-
inn af tilviljun öðru hvoru — nú — hvað segið þér þá?u
„Já, hvað skal segja? Karlar og konur, neyttu ótal
bragða um þær mundir, til þess að ná takmarki sínu!u
svaraði Windmuller, og stóð upp.
„Þakka yður nú innilega týrir allar skýringarnar!u
mælti hann enn fremur, „og þykir mér leitt, að kunnings-
skapur okkar getur ekki orðið lengri, sem stafar af því,
að jeg á ekki heirna í Venedig! En þér eruð eigi fcrn-
menja-safnari að ein6, en maður afar-fornmenjafróður!“
„Nú skjallið þér mig um of, hr. minn! svaraði gamli
u.aðurinn, og mátti þó sjá það á augnaráði hans, að
lofið lét honum vel í eyrum.
„Annar getur hver bjáninn hæglega afiað sér sömu
þekkingarinDar, sem eg hefi, að því er timabilin í sögu
vorri snertir!“ mælti Zampietro enn fremur. „Þá, en
ekki fyr, verða og forngripirnir mikils virði, er vér
þekkjum lífernisháttu, og hugsunarhátt, manna, er þá
voru uppi, er munirnir voru notaðir! Þeir sýna oss þá
sögu þesa timabilsins! Ed hvaða gaman væri ella að.
þeimPi’