Vísir - 18.04.1915, Blaðsíða 2

V l S 1 R
Hvenær rekast þeir á?
Hingað til hafa þeir altaf sagt: Enn er ekki fylling tímans komin. Bretar hafa altaf sagt: Ef
viö getum bara fengið þá til þess að koma út, þá skulum við taka á móti þeim, en Tirpitz hefir sagt:
Enn er ekki kominn tími til þess að berjast til þrautar við Englendinga á sjónum, en hitt hugsa menn
altaf, að einhvern tíma muni koma að því, að flotunum lendi saman í alvöru, og það verður voðalegt,
þegar þar að kemur.
Á myndinni sést, þegar eitt af nýtísku herskipunum hleypir af öllum hólkunum í senn, sem á
því eru öðrum megin. það eru hvorki meira né minna en 9000 ensk pund, sem það sendir óvinun-
um þar á einu augabragði, og Bretar segjast vissir um, að hitta hvað sem vera skal á 17 hundraða
yards (hálfrar þriðju danskrar mílu) færi, þegar til sjóorustunnar kemur.
Ur frönskum
bréfum og biöðum.
Eftir Thoru Friðriksson.
I. Notre Joffre.
Með hverju skipi fæ eg mikið af
bréfum frá Frakklandi, og og
gengur og gerist, eru þau eins ólík
að efni og rithætti, eins og lund-
erni þeirra, er þau rita, en í þeim
ölium er ein klausa, sem r ná
kvæmlega eins orðuð hjá öllum:
»Við treystum á Joffre okkar og á
»75« okkar«.
Sama er að segja um blöðin, þan
eru öll sammála unt að engin þjóð
eigi eins góðan hershöfðingja og
Joffre eða fallbyssu eins góða og
þá, er þeir nefna »75«.
Slík tilbeiösla auðnast fám mönn-
um, og því síður eiga mannvirkin
því láni að fagna.
Joffre hershöfðingi hefir ekkert
„de“ íyrir framan nafnið sitt, sem
merki þess, að hann sé af aðals-
ætt, enda er hann af almúgafólki
kominn og hefir sjálfur rutt sér
braut með dugnaði og gáfum. En
gagnvart hinum hágöfugu hers-
höfðingjum Þjóðverja, sem eru svo
ættdrembnir og vitna svo oft til
aðalsborna ættfeðra, getur hann bar-
ið sér á brjóst og sagt eins og
hershöfðingi Napoleons forðum:
»Eg er sjáflur œttfaðir«. Napole-
on gaf hinum ágælu hershöfðingj-
um sínum aðalsbréf, en sá tími er
um garð genginn og varla mun |
Joffre gerður að hertoga, en þjóð-
in fransk'a hefir þegar hafið hann
eins og hægt er að hefja nokkurn
mann, og í staðinn fyrir aö setja
forsetninguna »de« fyrir framan
nafnið hans hefur hún sett annað
orð sem sjálfsagt mun honum kærra,
nefnilega »Notre« (okkar). Notre
Joffre« lýsir betur en langar lof-
ræður, hvað Frakkar hafa mikið
traust og mikla ást á þessum manni,
enda ber öllum sem um hann rita,
saman um, að hann hafi alla þá
eiginleika, sem allsherjarfyrirliði (gen-
eralissimus) þarf að hafa og þar
að auki, að hann sé framúrskarandi
góður og blátt áfram. — Þó að
honum hafi fyrir löngu verið ætl-
uð þessi staða, þá hefir samt lítið
borið á honum, hann hefir unnið
í kyrþey og unnið mikið, enda var
hann vel undirbúinn og reiðubú-
inn þegar herópið kom að öðr-
um óvörum.
Hann er maður hár vexti, þrek-
inn og samanrekinn og andlegir,
kraftar hans eru engu minni en hin-
ir Iíkamlegu. Einn af frægustu rit-
höfundum Frakka, Lavedan, Jíkir
honum við Atlas, risann, sem sam-
kvæmt grísku goðafræðinni heldur
á lofti hvelfingu himinsins; á hans
breiðu herðum hvílir svo ntikil á-
byrgð, að manni finst enginn mað-
ur geti risið undir henni, en Joffre
er grjótpáll, sem ekkert lætur á
sig fá.
Annar þektur franskur rithöfund-
ur, Bourget, Jíkir honum við Vilhj.
þögla af Oraníu. Joffre er ákaf-
lega fámáll, hvorki gortar hann af
því, sem hann ætlar að gera (eins
og hershöföingi Þjóðverja, sem ætl-
aði að borða morgunverð í París
5 seft. !!) né heldur af því, sem
hann þegar hefur gert. Opinberar
tilkynningar hans eru eins stuttorð-
ar og tilkynningar Spartverja í forn-
öld, og hefir hann jafnt sagt frá
ósigrum sem sigrum, svo að jafn-
vel Þjóðverjar hafa dáðst að því
(sbr. ummæli v. Harden’s í Zu-
kunft). Og loks er honum oft í
frönskum blöðum h'kt við Fabíus
Cunctator, sem frelsaði Rómaborg
217 árum fyrir Kr. með því að
forðast bardaga við Hannibal.
»Tíminn og þolinmæðin munu
sigra Þjóðverja,« hefir hann sagt
frá því fyrsta. Honum er umhug-
að um, að senda ekki menn sína
í dauðann til einskis, og því bíður
hann með þolinmæði fyllingar tím-
ans.
Að endingu skulu tilfærð orð
hans, er menn óskuðu honum til
hamingju með heiðursmerkiö, er
Frakkar sæmdu hann 1. des. »Þaö
ríður ekki á heiðursmerkinu en á
góðum úrslitum« . . .
Framh.
T I L M I N N I S:
Baðhúsið opið v. d. 8-8, Id.kv. lil 11.
Borgarst.skrifit. í brunastöð opín v. d
11-3 og 5-7
Bæjarfóg.skrifst. Hverfisg. op, v. d. 10-2
og 4-7
Bæjargjaldk. Laufásv. kl. 12-3 og 5-7v.d.
íslandsbanki opinn 10-272 og 572-7
K. F. U. M. Alm. samk. sunnd. 872 siðd.
Landakotsspít. Sjúkravitj.tími kl, 11-1.
Landsbankinn 11 -21/, og 5‘/2-672. Banka-
stjórn 12-2
Landsbókasafn 12-3 og 5-8. Útlán 1-3
Landssíminn opinn v. d. daglangt (8-9)
Helga daga 10-12 og4-7
Náttúrugripasafnið opið 172-272 síðd.
Pósthúsið opið v. d. 9-7, sunnd. 9-1
Samábyrgðin 10-12 og 4-6
Stjórnarráðsskrifstofurnar opn. 10-4 v. d.
Vifilsstaðahælið. Hcimsóknartimi 12-1
Þjóðmenjasafnið opið sd. þd. fmd. 12-2
Gerðardómar*
Mjög er það tíðkað í öðrum
löndum að leggja deilumál manna
og félaga í »gerð«.
Er það af mörgúm talið miklu
eiðari og hentugari leið til þess
að skilja margvíslegar deilur innan
stétta eða milli stéttarbræðra, held-
ur en aö senda málin til almennra
eða opinberra dómstóla. Hlýtur
reynslan að hafa fært mönnum
heim sanninn um, aö þetta sé rétt
álit, því að mjög fer það í vöxt, að
menn noti slíkar »gerðir«.
í »gerðina« eru valdir menn, sem
hafa »fagþekkingu« eða hafa sér-
stök skilyrði til þess, að setja sig
fljótt inn í málavöxtu. Nefnir þá
vanalega hvor málsaðilja einn eða
fleiri menn, er í gerðinni skulu
vera, og alega er þá tilkvaddur
einn lögfróður maður, sem er odda-
maður, til þess að gæta formsins.
Koma aðiljar sér saman fyrir
fram um það að hlíta úrskurði
gerðarinnar og verður þá ekki máls-
uppsögninni áfrýjað til æöri dóm-
stóls.
Þessi aðferð virðist vera að ryðja
sér til rúms, einnig hér á landi.
Margt bendir ti), að mönnum geðj-
ist vel að hugmyndinni, og er þaö
vel, því að bæði mun þessi aðferð
vera miklu ódýrari og þar aö auki
er slíkur málarekstur aö mun skemti-
legri.
Nú nýlega hefir »verkfræðinga-
félagið* hér í bænum, komið á fót
»gerðí tekniskum þrætumálum*, eins
og minst hefir verið á hér í blaðinu,
og er það mjög lofsvert af þessu
félagi, að ganga á undan öðrum í
þessum efnum og skapa með því
gott fyrirdæmi.
Vonandi fylgja fleiri stéttir eða
atvinnurekendur á eftir.
Vildum vér aö þessu sinni sér-
staklega snúa máli voru til kaup-
manna og verslunarstéttarinnar hér.
Mundi nú ekki einmitt vera kom-
inn tími fyrir þessa stétt, að hefj-
ast handa og koma hér á fót fastri