Morgunblaðið - 23.08.1914, Blaðsíða 3

MORGUNBLAÐIÐ
M47
Verkfall í Kristianiu,
í lok fyrra mánaðar lögðu þjónar á öllum strætisvögnum í Kristianiu
niður vinnu. Kröfðust þeir hærra kaups og skemri vinnutíma, einkurn
kauphækkunar fyrir aukavinnu. Félag einstakra manna á strætisvagnana
þar í borginni og rekur fólksflutninga sem atvinnu. Vildi félagið eigi
ganga inn á kröfur þjónanna, sem þegar í stað lögðu niður vinnuna.
Fólksfjöldi var með mesta móti í Kristianiu um það leyti. Ófriður-
inn var eigi byrjaður og þúsundir af erlendum ferðamönnum voru í
borginni í tilefni af landssýningunni. Fólk í bænum varð mjsg reitt
yfir verkfailinu og haíði litla samuð með þjónunum. í nokkra daga var
allur akstur stöðvaður. En þó kom að því, að félagið varð að láta und-
an og ganga inn á allar kröfur verkamannanna.
Myndin hér að ofan sýnir fólksfjöldann i Stórþingsgötunni, er fyrsta
vagninum, eftir að varkfallinu var lokið, var ekið um það stræti.
Nauðsyn brýtur lög.
Kanslarinn talar.
Bethman von Flolweg kanslari
i Þýzkalandi hélt ræðu í ríkisdegin-
um 4. þ. m. Játar hann þar hrein-
skilnislega að Þjóðverjar hafi framið
lögbrot með því að ráðast inn í
Luxemburg og Belgíu. Hér fer á
eftir kafli úr ræðu hans.
Háttvirtir þingmenn. Vér erum
nú í nauðum staddir og nauðsyn
brýtur lög. Her vor hefir tekið
Luxemburg og ef til vill eru her-
sveitir vorar nú komnar inn í Belgíu.
Þetta er gagnstætt ákvæðum þjóðar-
réttarins. Það er satt að vísu að
Frakkar hafa lýst yfir því í Briissel,
að þeir mundu láta Belgíu hlutlausá
í ófriðnum meðan mótstöðumenn-
irnir gerðu það. Vér vissum að
Frakkar voru búnir til að ráðast inn
í Belgíu. Frakkar gátu beðið, en
vér gátum ekki beðið. Ef her
Frakka hefði komið oss í opna
skjöldu niður við Rín, þá gat það
orðið oss til hins mesta tjóns. Oss
var því nauðugur einn kostur að
skeyta ekkert um hin réttmætu mót-
mæli stjórnanna f Belgiu og Lux-
emburg.
Ranglæti það, — eg tala berlega
— sem vér höfum framið, munum
vér reyna að bæta úr þegar vér
höfum náð takmarki voru. Sérhver
sá, sem er í hættu staddur, eins og
vér, og sem á að verja sín dýrmæt-
ustu réttindi, hann hugsar eingöngu
um það, hvernig hann geti höggvið
sér braut (wie er sich durchhaut).
Smávegis.
Gistihúsin í Sviss. Eftir sk/rsl-
um sem nýlega eru komnar út, eru
gistihúsin í Sviss 720 miljónir króna
virði. Landið græðir 180 miljón kr.
á ferðamönnum ár hvert, og á gisti-
húsunum vinna 43 þús. manns.
—o—
Þýzkir landamæraverðir á Suður-
Jótlandi hafa skotið 4 danska drengi,
sem voru að skopast að einkennisbún-
ingi þeirra.
—o—
Mauritania, brezka farþegaskipið,
var n vlega á ferð til New-York. Urðu
Englendingar þess þá varir, að tvö
þ/zk herskip voru komin á eftir því,
og gerðu skipinu aðvart með loftskeyt-
um. Hólt það þá norðvestur á bóginn
til Quebec með 26 mílna hraða og
komst þangað heilu og höldnu, en
ensk herskip voru send til að svipast
eftir þ/zku skipunum.
Enskir botnvörpungai' hafa verið
teknir í herþjónustu til að slæða upp
tundurdufl. Fara þeir tveir og tveir
saman með streng á milli sín, sem
þeir ’draga fyrir með. Hafa þeir þeg-
ar slætt upp um 200 sprengidufl
Þjóðverja.
—o—
Libau. Borið er það til baka, að
Libau hafi brunnið. Þjóðverjar skutu
þó 10 sprengikúlum á borgina, og
kviknaði í á 3 til 4 stöðum, en skað-
inn ekki mikill. Þess má geta, að
herskip það, sem strandaði hjá Rúss-
um, heitir Libau, og má vera að þess
vegna hafi málum verið blandað um
þetta.
ÍÖÚð
2—4 herbergi, ásamt geymslu og eldhúsi, óskar reglusamur maður í
góðri stöðu að fá frá x. okt. Ritstj. vísar á.
Cai!!oux-málin
Hinn 20. júli byrjuðu Cailloux-núilin að nýju. Var þá dómssalur-
inn svo þéttskipaður af vitnum, málafærslunjönnum og blaðamönnum að
almenningur komst ekki að.
Frú Cailioux var fyrst yfirheyrð og skýrði hún alla málavöxtu eins
o» hún hafði gert áður. Hún lýsti fyrra hjónabandi sínu og því næst
árásum bliðanna á mann sinn og lauk máli slnu með því að það hefði
ekki verið ætlan sín að myrða Calmette.
Daginn eftir var yfirheyrslunni haldið áfram. Frú Cailloux sagði
þá að hún hefði ekki haft hugmynd um það að skotin hefðu hitt Calm-
ette. Þau hefðu hlaupið úr byssunni alveg sjálfkrafa. Hún kvaðst að-
eins hafa ætlað að hræða Calmette. — Dómarinn spurði hana að lokum
Gaston Calmette, ritstjóri Figaros. Frú Cailloux.
hvort hún vildi segja nokkuð við kviðdómendurna áður en hún settist
niður. Hún kvaðst þá aðeins biðja þá að setja sig í sín spor. Mannorði
þeirra hjónanna hefðu menn reynt að Svifta þau. En engin orð fengju
lýst þvi, hve mikið hún hefði liðið. Setti þá að henni grát mikinn.
Dómsforsetinn spurði hana þá enn hvort hún vildi ekki segja eltthvað
fleira og svaraði hún þá: Eg vildi heldur að öll bréfin hefðu verið birt,
heldur en að eg hefði drýgt glæp.
Frá vinstri til hægri: Herbeau málafærslumaður, ákærandi af hálfu
réttvísinnar, Albanel dómsforseti og Labori málafærslumaður, verjandi
frú Cailloux.
Fylgdu nú maigar og flóknar vitnaleiðslur. Labori, málsvari frú
Cailloux varði mál hennar af miklum áhuga. Fékk hann sannað það
með vitnisburði lögregluþjónanna er handtóku frú Cailloux eftir morðið
að hún hafði ekki haft hugmynd um það hve mörg skot hefðu hlaupið
úr byssunni.
Þá mintist hann og á bréf þau er CUmette hafði hótað að birta 'og
fekk sannfært dómarana um það, að innihald þeirra væri á þann veg, að
það væri sizt að furða þótt frú Cailloux hefði mist alt vald á sjálfri sér
er hún hugsaði til þess að bréfin kæmi fyrir almenningssjómr.
Hér væri of langt mál að rekja allar vitnaleiðslurnar í málinu, enda
fátt nýtt í þeim fram yfir það sem áður hefir verið skýrt frá hér í blað-
inu. Hinn 28. f. mán. var dómuriun upp kveðinn og frú Cailloux
fundin sýkn saka.