Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 30.03.1915, Blaðsíða 4

50
ÞJC.ÐVILJINN.
XXlX., 14.-15
a) Nemendasjódur I lemborga) skólans,
er orðinn var alls 585 kr. 81 e. í
byrjun ársins 1914, — höfðu og
eigi aðrar tekjur áskotnazt, en arð-
ur af kvöldskemmtun námsfólksins
(alls 37 kr. 30 a.) og vextir af eign
sinni.
b) Dánargjöf Gudm. Grimssonai, —
sjóður ætlaður eínilegum nemend-
um Flensborgarskólans til styrktar.
Sjóðurinn var í byrjun ársins
1914 orðinn alls: 2922 kr. 12 a.
Báðir þyrftu sjóðirnir sem fyrst að
eflast, — þörfin þar óefað mjög brýn.
Fundatélag hafði námsfólk skólans,
sem að undanförnu, og hafði það meðan
skólinn stóð yflr, fundi á hverju laugar-
dagskvöldi, tvær stundir í senn.
Skrifað blað, er „Skólapilturinn“ nefn-
ist, kom og æ út vikulega, er veikindi
eigi hömluðu; — árgangar blaðsins orðnir
alls 22.
Að lokum má geta þess, að 30 piltar
höfðu með sér sameiginlegt mötuneyti,
og vai kostnaðurinn (fæði, hús, ljós, hiti
og þjónusta) alls 80 aurar á dag, sem
er 9 aurum hærra, en veturinn næstan
þar áður, — hækkunin stafandi sumpart
af dýrari nauðsynjum, sumpart af meiri
veikindum piltanna.
Hafnarfjörður eignast einatt fleiri og
fleiri kunningjana víðs vegar um landið.
Sízt þá og að furða, þó að Hafnfirð-
ingum sé og verði Flensborgarskólinn
— augasteinninn.
Prestakall veitt.
Síra Jóniuundi Halldórssyni á Barði í Fljótum
heíur nýlega verið veitt Mjóafjarðarprestakall (i
Suður-Múlasýsluprófastsdíemi), frá næatu fardög-
• um að telja.
Vélbátur strandar.
Aðfaranóttina 11. marz þ. á. (1915) strandaði
vélbáturinn „HafFari11, — rakst á grunn við svo
nefnd Bæjarsker á Miðnesi.
Menn björguðust allir.
Vélbáturinn, er ónýttist með öllu, kvað bafa
verið i 6 þús. kr. sjó-ábyrgð.
Landsbókasafnið.
Arið sem leið (1914) voru útlán.in á lestrar-
sal satnsins alls 21,976 bindi, og notendur alls
14,026 að tölu.
Mest eru útlánin, sem eðlilegt er, yfir vetrar-
mánuðina, og komst hæðst i janúar (3128 bindi)
og í febrúar (3111 bindi).
Minnst voru útlánin yfir 3 sumarmánuðina,
þ. o. i ágúst (720 bindi), júli (1050 bindi) og
og i sept (1020 bindi).
Lanst prestakall.
(Barð i Fljótum).
Óveitt er nú Barð í Fljótum (1 Skagafjarðar-
prófastsdæmi), er veitist frá næstkomandi far-
dögum.
TJmsóknarfresturinn er til 25. april næstk.
I Heimatekjurnar eru taldar 335 kr.
Tvö lán hviia á prestakallinu: húsbyggingar-
j lán og ræktunarsjóðslán.
i Frá Hornströndum.
(i Norður-ísafjarðarsýslu) er „Þjóðv." ritað
17. febr. þ. á.: Héðan er að frétta bæriiega líð-
an og heilsufar almennt gott, en vestur i Aðal-
víkinni hafa veikindi verið öðru hvoru, og nokkr-
ir dáið, flestir úr lungnabólgu.
Veturinn góður til miðsvetrar. — En síðan
með Þorra uafa skipzt á, ýmist bleytukafalds-
bríðar eða börð frost með fannkomu, og alls
! staðar þvi allar skepnur á gjöf.
Ekkert hefur, sem betur fer, enn Bézt til haf-
íssins, enda aldrei gleði að þeim gesti“. (Sbr. á
hinn bóginn síðari fregnir ögn aptar í blaðinu).
„Dýrara-verndarinn“
er nafnið á nýju blaði, sem hóf göngu sína
15. marz þ. á. (1915), og bendir nafn blaðsins á
tilgang þess.
Blaðið kemur að eins út einu sinni á árs-
fjórðungi, þ. e. alls fjórum sinnum á ári, og er
verð árgangsins 50 aurar.
„Dýraraverndunarfélag íslands11 er útgefand-
inn, og væri óskandi að blaðinu yrði sem bezt
tekið, og gæti þá fromur stækkað en veslast
út af.
Úr verstöðnnum
hér „austan fjalls“.
Úr verstöðunum austantjalls: Þorláksböfn,
Eyrarbakka og Stokkseyri, bárust fregnir um
mokafla, er væri kominn, nú laust eptir miðjan
þ. m. (marz).
1 Vestmannaeyjum kom og ágætis-afli um
sama leyti.
Hafis
(við norð-vesturkjálka landsins).
17. marz þ. á. fréttist að hafísinn væri kom-
inn að landinu, — lægi úti fyrir öllum Vest-
fjörðum, alla leið suður fyrir Dýrafjörð.
Hafis-hrafl hafci þá og rekið að mun inn í
ísafjarðardjúpið og Skutilsfjörður fullur.
Yinnuhjúa-verðlaunin 1915.
Umsækjendur um vinnuhjúa-verðlaunin voru
i ár alls 35, þ. e. 6 karlmenn og 29 kvennmenn.
Verðlaunin veitt alls 27, þ. e. 6 karlmönnum
og 21 kvennmanni.
Sem verðlaunum var úthlutað: silfurskeiðum,
skúfhólkum, göngustöfum, svipum o. fl.
148
ur óvaDur svefnhfirbergjum, sem eru atórsalir, eins og
hér á sér stað!“
.En sé Anna-María nú eigi langt komin, að bera
ilmsmyrslin í hárflétturnar, svo að bær tolli betur á
höfðinu“, mælti hÚD, „þá — jú, jeg bíð þá þó ögn eun!
En — G-uði sé !of — einhver heyrist þó loks koma
drattandi! — já, skárri er það nú biðin!“
Windmuller leit í snatri á kvennbattana, sem nú
var að hóla á!“
Hatti Onnu-Maríu gszt honum alls eigi vel að,
enda lét hana, sem annars var lítil vexti, sýnast enn
mÍDni, en hún átti að sér.
En Gío var með fallegan, hvitan, stráhatt.
Windmuller kom sér nú brott sem hraðast.
„En hvað kvennfólkinu gttur verið það eiginlegt,
að breyta sjálfu sér í luglahræður! mælti hann lágt við
sjálfan sig. „Mér þætti gaman að sjá framani Onestu,
er hún sér gestina núna! Hvað, sem annars má um
hana seeja, eða út á hana setja, klæðir hún síg þó einatt
mjög smekkvíslega, og rikmannlega! Að líkindum gerir
hún það i virðingar skyni við eigjnmanDÍnD, sem fær
svo; að njóta þeirrar ánægjunnar, að borga skraddara-
reiknigana, sr-m fráleitt eru mjög lágir, — og bæði þó
eignalaus!“
Hhdd kom nú safn-skránni á sama staðínn, sem
hann tók hana kvöldið áður, og gekk síðan út úr húsínu.
Windmuller gekk hratt, og v.ar því brátt kominn
yfir GeldoDÍ-völlinn, þar sem likneski skáldsins er, og
sið „Ssnta María delia Oonsolazione“-kirkjunni, sem al-
menningur kallar „la Fava“, af því að þar er — áákveðn-
um tÍDum — seld svo nefnd „bauna-kaka“.
157
maðurinn kom hingað nokkru eptir lát hennar! Þaí
barst pá i tal, og þakkaði hann mér þá og fyrir blóm-
sveig, er eg sendi á líkkistu hennar!“
Windmuller kvaddi nú, og sogaði djúpt að sér and-
aDum, er hann var kominn út fyrir dyrnar.
A hÍDn bóginn var tíminn naumur, þar sem hann
átti það nú eptir, að hitta Oasteltranco, málfærslumann,
að máli.
Hann varð því að geyma sér, að hugsa málið, og
velta því fyrir sór.
Brátt rakst hann nú og á húsið, or málfærslumað-
urinn bjó í.
„Dr. Castelfranco, skjala-staðfestandi, og málfærslu-
maður,“ stóð þar á dyrunum.
Það, að þsr var dyravörðnr, og hve ailt var þar
ríkmannlegt, benti á, að Caetelfranco væri efna maður
að mun.
Dyravörðurinn, sem var í einkenDÍsbúningi, spurði
þegar kurteislega að erindi hr. Windmuller’s.
WÍDdmuller rétti þjÓDÍnum nú bréfið frá Gío, og
innti eptir, hvenær hann gæti fengið að tala við mál-
færslumanninn.
Þjónninn hvarf þá i svip, en kom þó aptur að
vörmu spori, ug sagði, að prófessorinn væri beðinn, að
koma inn.
Salurinn, sem hr. Windmuller var nú vísað inn í,
var mjög svipaður því, er tiðkast hjá efnaðri ættucum
á Ítalíu.
Þar voru snotur málverk á veggjunum, — sum
þeírra gömul. — Stólar, og önnur húsgögn, var yfirleitt