35. árgangur 1883-1884, 15. tölublað, Blaðsíða 44

þórsteini Vigfússyni, er druknaði í Hvítá, sem rennr hér rétt fyrir framan bæinn, urðu margir til, bæði konur og karlar, af eigin hvöt og hjartans hluttekning í sorg

10. árgangur 1883, 27. tölublað, Blaðsíða 108

Títt falla tárin, titrar sorg á vanga— faðir og móðir þreyja þig; fingurnir stirðir, fögur þögnuð röddin, og fuglinn litli felur sig.

1. árgangur 1883-1884, 23. Tölublað, Blaðsíða 91

Aldrei siðan nýlendan fór að byggjast. hafði jafnmikið gengið á og uú, pað var pvi ekki að furða pó nyleuduinenn yrðu ungir á ný, par poir höfðu nú örugga von

1. árgangur 1883-1884, 6. tölublað, Blaðsíða 24

Byltingar hafa ætíð leitt ó- gæfu og sorg yfir samtíðina, ætíð verið til gæfu fyrir mannkynið í heild sinni.

1. árgangur 1883-1884, 33. Tölublað, Blaðsíða 130

Gufuskipið „Thomas Daua“ á leið til New Yorkfrá Liv rpool vará ferð i logni og bliöveðri utn morguninn i dögun kallaði vakt arinn sem var fram á skipii.u að annað

10. árgangur 1883, 26. tölublað, Blaðsíða 103

Hann var skrýddur dökkvum hökli til sorg- armerkis og ásjónan hvít sem mjöll. Hann hafði falið heiðursfylkingarbandið.

10. árgangur 1883, 10. tölublað, Blaðsíða 40

Hann var stillingarmaður og dagfarsprúður, þol- inmóður og þrautgóður og svo jafn- lyndur að eigi var hægt að sjá, að honum brigði fremur við sorg en gleði,

22. árgangur 1883-1884, 37.-38. tölublað, Blaðsíða 78

J>ú sýndir vinum vinardáð, Og varst peim æ hinn sami Og hjörtu gladdir pungu pjáð, Er prengdi sorg og ami.

1. árgangur 1883-1884, 2. tölublað, Blaðsíða 8

En árið 1826 ritar hann sjálf- ur í kvæði sínu «Mjeltsjukan» (þung- lyndið) játningu, sem er svo veikluleg og lýsir svo mikillí sorg, að hún stend- ur ekki á

1. árgangur 1883-1884, 1. tölublað, Blaðsíða 3

hittu Hans Vögg á erð með föturnar sínar, raulaði haun alltaf með sama lagi þessa vísu: Vöggur kallinn vatnar borg, Vögg þó fiestir gleyma; enga gleði, enga sorg