Árgangur 1913, 734. tölublað, Blaðsíða 4

Hún * gekk við hlið hans niðurlút og ólýs- anleg sorg og þunglyndi hvíldi yfir henni.

Árgangur 1913, 665. tölublað, Blaðsíða 2

« Petta var hátíðlegur, sorg- þrunginn svardagi og fjekk sár- an á hug hennar. Já, bara að hún mætti segja honum sann- leikann, sem hann krafði hana um.

Árgangur 1913, 555. tölublað, Blaðsíða 2

Hún hafði slept sjer í geðshræringu; talað ákafa- orð um þrá sína og sorg. Hún hafði beðið hann að lofa sjer að vera vinkona hans.

Árgangur 1913, 501. tölublað, Blaðsíða 2

Hún var svo örvingluð af hræðslu og sorg, að hún gat að eins endurtekið spurningu sína, og svo heyrði hún læknirinn segja hálf drafandi, en samt vingjarn- lega

Árgangur 1913, 851. tölublað, Blaðsíða 3

horfinn af andliti gömlu kon- unnar, — nú brann ekki eldur úr angum hennar eins og þegar hún var að tala við son sinn kveldinu áður, En í svip hennar lá djúp sorg

Árgangur 1913, 803. tölublað, Blaðsíða 3

« muldraði læknirinn sorg- bitinn, fyrir munni sjer. »Jeg sá aldrei betur bygðan mann! Skaði er það að leggja slík líf í hættu með fífldirfsku!

Árgangur 1913, 824. tölublað - 2. upplag, Blaðsíða 4

ið sögu sinni, rjeri hann um stund þegjandi ífram á stólnum og mælti svo: »Það hryggir mig mjög, göfugi hertogi, að yður og lnisi yðar skyldi bera þessi sorg

Árgangur 1913, 806. tölublað, Blaðsíða 3

En sjaldan hafði hann þó verið reiðari en þenn- an dag, því nú var reiði hans blandin sárri sorg vegna missis einkasonar síns, er fallið hafði vegna þess að

Árgangur 1913, 777. tölublað, Blaðsíða 2

Hún sýndi mjer sorgina þína — því sorg eiga líka börn — sem bældi sig bak við þúfu svo bogin og felugjörn.

Árgangur 1913, 824. tölublað, Blaðsíða 4

ið sögu sinni, rjeri hann um stund þegjandi ífram á stólnum og mælíi svo: »Það hryggir mig mjög, göfugi hertogi, að yður og húsi yðar skyldi bera þessi sorg