3. árgangur 1927, 2. bók, Blaðsíða 156

“En viSvíkjandi verndargripnum þín- um, HörSur skáld, þá er þaS aS segja, sem þér mun sorg- legt þykja.

3. árgangur 1927, 2. bók, Blaðsíða 178

Haustdag einn í hráslagaveðri kom maður Höllu veik- ur heim úr vinnunni, og dó eftir nokkurra daga legu 5 lungnabólgu. 1 sorg sinni fánst Höllu hún hvorki hafa

4. árgangur 1920-21, 2-3. tölublað, Blaðsíða 15

. — Var þá almenn sorg í Svíaveldi meðal íþróttamanna og iþróttavina. Regar hafinn var undirbnningur fyrir VII.

7. árgangur 1925, 1. tölublað, Blaðsíða 28

Fagnar Fjallkona framtaki sona — dögun dáSvona —úr draumsæ skáldkona. —Bros aS ba.rnshætti blika um ljósnætti henni, er hug grætti harmurinn síSbætti.

3. árgangur 1928, 1. tölublað, Blaðsíða 3

Islenskt þjóðerni (úr ræðu við skólauppsögn). »Vort land er í dögun af annari öld«.

20. árgangur 1925, 50. tölublað, Blaðsíða 1

Sorg! Gegnsæa borg!

20. árgangur 1924, 1.-6. tölublað, Blaðsíða 18

Mjer gafst sífelt ný og ný nautn að velta í minni. — Sigrar lífsins, synd og vos silfrað máli högu. Þar að auki oftast bros yfir hverri sögu.

6. árgangur 1926, 9. Tölublað, Blaðsíða 68

Eg verð að tlýta mér, pví að framorðið er og við Neddi fór- um á fætur í dögun í morgun. »Segðu mér, hvað pú heitir«, sagði kennarinn, svo að eg geti skrifað

6. Árgangur 1920, 6. Tölublað, Blaðsíða 32

Konan fór á fætur fyrir dögun.

1. árgangur 1924-1925, 3. tölublað, Blaðsíða 4

Dögun. Fyrst er dauf birta. Hér og þar heyrast söngvar. Morgunstjarna vonarinnar kast- ar gullnum glampa fyrir ofan sólaruppkoxnuna. Ljósið vex.