40. árg. 1925-1926, 28. tölublað, Blaðsíða 1

Þá eruð komin inn t borg, auðnan haldi velli; lifiö jafnan latts við sorg langa og fagra elli. T. O. ar yðar hverju sem þér viljið mín vegna.

40. árg. 1925-1926, 34. tölublað, Blaðsíða 6

“En annars ber svipur hans vott um þunga sorg.” “Já, hann hefir enn ekki sigrað sorgina, sem morð bróðursonar hans olli honum.” “Morð bróðursonar hans?”

40. árg. 1925-1926, 44. tölublað, Blaðsíða 6

“Ó, hugsaðu þér, Pengelly, ef svipur minn, þegar við sæjumst aftur, lýsti ekki ást og aðdá- un, en sorg og meðaumkvun?

40. árg. 1925-1926, 16. tölublað, Blaðsíða 6

Hún hafði eflaust grátið sáran, því þegar hún leit upp, sýndi svipur hennar svo vonlausa sorg, að mér brá við þegar eg leit á hana.

40. árg. 1925-1926, 17. tölublað, Blaðsíða 6

Það lá við að Alice félli í ómegin, af sorg og örvilnan.

40. árg. 1925-1926, 20. tölublað, Blaðsíða 6

“Nú, jæja,” svaraði víkingurinn með sorg' blöndnu brosi. “Við skulum þá bíða, fyrst þér viljið ekki annað.

40. árg. 1925-1926, 24. tölublað, Blaðsíða 6

“Hann hefir líka orðið fyrir mikilli sorg,” sagði Jörringer, “og miklum rangindum, for- lögin voru honum ekki góð, það verður liinn versti óvinur hans að viðurkenna

41. árg. 1926-1927, 5. tölublað, Blaðsíða 6

Rómurinn lýsti bitrustu sorg, og átakanleg- asta sársauka. Hún brosfi. “Það — vo: ait — sem eg gat — gert fyrir — þig — sonur minn!

41. árg. 1926-1927, 10. tölublað, Blaðsíða 6

Ungi maðurinn fól andlitið í höndum sér í sárri sorg og örvænt- ingu.

41. árg. 1926-1927, 13. tölublað, Blaðsíða 6

“Jæja,” sagði málarinn forvitnislega og á- eins og hann sagði, að Ijúka því af — þau með sárri sorg, gremju og auðmýkt; og að síðustu með innilegri ánægju og