IV. árgangur 1926, 1. hefti, Blaðsíða 6

6 iðraðist eftir að hafa sagt frá þessu svona i einni stryklotu, þessari sorg- arfregn, og hann hafði þó ætlað sér að segja frá þessu svo ofur varlega.

IV. árgangur 1926, 1. hefti, Blaðsíða 65

Fuglinn syngur angurblíðum róm, syngur af því að hann fær eigi þess varist; knýjandi söngþrá fyllir brjóst hans; hún var vöggugjöf litla fuglsins; sorg hans

4. Árgangur 1926, 2. Tölublað, Blaðsíða 33

Maður lieyrir hinn glaðværa hlátur barnanna og horfir á hina saklausu leiki þeirra. í dögun og aftur á kvöldin safn- ast allir saman í litlu laufkirkjunni

2. Árgangur 1926, 8.-9. Tölublað, Blaðsíða 67

klappimar hjerna nóttina á enda og jeg kallaði á hann hærra en stormurinn; en hróp mín og leit voru eigi til meira gagns en þótt þau hefðu verið á hafsbotni. í dögun

15. Árgangur 1926, 9.-10. Tölublað, Blaðsíða 104

Getur pú hugsað pér nokkra sorg, sem jafnist á við mína sorg? Pað er sárt að skilja svona, pegar maður stendur hæst á tindi hamingjunnar«.

8. árgangur 1926, 11. tölublað, Blaðsíða 172

engu, en það var eitt- hvað, sem hreyfSi sér í hjarta hans, sem kom honum til að skammast sín fyrir það, að hann skyldi vera orsök í svo mik- illi eymd og sorg

7. árgangur 1926, 193. tölublað, Blaðsíða 5

Hver skilur gleði, og hver skilur sorg? Hver skilur sálnanna leyndustu hætti? Hver skilur vonanna björtustu borg með brimsterkan viljann á örlagaþætti?

13. árg., 1926, 169. tölublað, Blaðsíða 4

iEr gert ráð fyirir að reki þessi stafi frá smyglurum þeim, sem ikoniu til Norðurlands á dögun- Tim með Tryggva.

15. Árgangur 1926, 11.-12. Tölublað, Blaðsíða 121

manns, lieldur af Guði, líf, sem fer stöðugt vaxandi og ber ávöxt, svo að pað má líka með sönnu segja um pig, að ef ein- hver er í Kristi, pá er liann orðinn ný

22. árgangur 1926, 7.-12. tölublað, Blaðsíða 58

Og hver einasti samsveitungur Guð- mundar lítur með sorg og vonleysi á eyðuna, sem hann fylti áður.