Morgunblaðið - 10. október 1969
56. árg., 1969, 222. tölublað, Blaðsíða 11
WylJáod 2) «r (ToþWc^ - KOMvttét aidrið M Sf ■ •:> •<iryppe»4 3> krymtehT 41 «r $t>ygt4b Kyttýi** feofed* w £» * cfe^ket yt wx f(x éw^btUéllé Sátrtwn Ds <‘bd
Morgunblaðið - 21. ágúst 1969
56. árg., 1969, 185. tölublað, Blaðsíða 25
Sinfónía nr. 2 í D-moll eftir Dvorak. Hljómsveitin Philhar- monía leikur, Rafael Kubelik stj. b .Aría úr nljómsveitarsvítu nr. 3 í D-dúr eftir Bach.
Morgunblaðið - 06. júlí 1969
56. árg., 1969, 147. tölublað, Blaðsíða 22
JÚLÍ 1060 22 Elísabet D dóttir — Fædd 25. júní 1915. Dáin 27. júní 1969. NÆSTKOMANDI mámitudag 7.
Morgunblaðið - 06. maí 1969
56. árg., 1969, 98. tölublað, Blaðsíða 22
D. 27. apríl 1969. Fáein kveðjuorð „MJÖG erum tregt tungu að hræra“, kvað Egill fyrir þúsund árum, er hann átti á bak son- um að sjá.
Morgunblaðið - 18. september 1969
56. árg., 1969, 203. tölublað, Blaðsíða 12
En þessi tiíiviljun gerir að verkum, að stumidum betfur verið sameig- iinileg sorg og eigi síður sameigin- leg gleði.
Morgunblaðið - 13. júní 1969
56. árg., 1969, 128. tölublað, Blaðsíða 1
öllu fyrirkomulagi ráð- Bardagar þeir, sem orðið hafa stefnunnar margt til foráttu. að nýju á landamærum Kína og Hann sagði, að allir flokkar og' Framhaid á Ws. n
Morgunblaðið - 02. mars 1969
56. árg., 1969, 51. tölublað, Blaðsíða 19
Það var sama, hvort vinir voru mættir í gleði eða sorg. Alltaf var Guðmundur velkom- inn gestur.
Morgunblaðið - 11. desember 1969
56. árg., 1969, 275. tölublað, Blaðsíða 25
Ég veit aið kona þ*n befir misisit mikið við brottförr þínia, einnig diæbuir þín/ar ag baimiabömin,, sem eLsfcUðu afa sinn. en skiiljia ekfki leiðir lifsimis
Morgunblaðið - 03. september 1969
56. árg., 1969, 190. tölublað, Blaðsíða 18
orðið, stönd um við samferðafólkið, magn- þrota í þögulli örvæntingu, af því að við finnum vanmátt okk- ar; við eruim einskis megnug að bægja frá hinni sáru sorg
Morgunblaðið - 14. mars 1969
56. árg., 1969, 61. tölublað, Blaðsíða 13
Þá vil ég minnast þess, að hún var stödd hjá okkur, er hörmu- legt slys bar að höndum, hvað hún styrkti okkur þá mikið í þeirri þungbæru sorg, því gleym um