Þjóðviljinn - 23. júlí 1988
53. árgangur 1988, 166. tölublað, Blaðsíða 10
Nú skærasti tónninn titra fer af trega og sorg í blænum.
Þjóðviljinn - 23. janúar 1988
53. árgangur 1988, 17. tölublað, Blaðsíða 10
Megi góður guð styrkja og styðja bróður minn, mágkonu, dætur, tengdasyni og börn þeirra í þeirra miklu sorg og almáttugur guðs friður fylgi frænda mínum til
Þjóðviljinn - 07. febrúar 1988
53. árgangur 1988, 30. tölublað -Sunnudagsblaðið, Blaðsíða 5
Það dandýsins Charles Baudelaire þessi karlmannlega Fegurð á líka að túlka eitthvað glóandi og sorg- mætt - andlegar þarfir, myrkar og niðurbældar hvatir -
Þjóðviljinn - 25. júní 1988
53. árgangur 1988, 142. tölublað, Blaðsíða 7
Og þegar gerist leiðin löng og léttu sporin þung, við kveðum burtu sorg með söng því sál er glöð og ung.
Þjóðviljinn - 20. mars 1988
53. árgangur 1988, 66. tölublað - Sunnudagsblaðið, Blaðsíða 5
Hvort heldur sá stéttarhroki aðalsins, sem hafnar Werther þegar hann reynir í sorg sinni að ná sér á strik sem embættismaður, eða það karlaveldi sem vissulega
Þjóðviljinn - 26. janúar 1988
53. árgangur 1988, 19. tölublað, Blaðsíða 19
Sig- rún mín, þú hefur misst mikið, en minningin um einstæðan föður mun reynast þér huggun í sorg- inni.
Þjóðviljinn - 12. mars 1988
53. árgangur 1988, 59. tölublað, Blaðsíða 6
Eiginkonu, börnum og systkinum sem og öllum öðrum ástvinum sendum við einlægar samúðarkveðjur og biðjum góð- an guð að styrkja þau í sorg sinni.
Þjóðviljinn - 20. maí 1988
53. árgangur 1988, 113. tölublað, Blaðsíða 13
Hvort sem við leituðum til hennar í sorg eða gleði, í leik eða í leit að nýjum viðfangsefnum, einatt tók hún okkur opnum örmum, rétti kann- ski að okkur kexbita
Þjóðviljinn - 07. maí 1988
53. árgangur 1988, 103. tölublað, Blaðsíða 12
Ég man fyrst eftir Ragnari sem fulltíða manni, þegar hann réðist sem loftskeytamaður á annan ný- sköpunartogara Norðfirðinga.
Þjóðviljinn - 21. september 1988
53. árgangur 1988, 208. tölublað, Blaðsíða 7
Þegar við fregnuðum að Guðrún vinkona okkar Bjartmarsdóttir væri öll - eftir stutt banastríð- vitjaði sorg- in okkar, en jafnframt var okkur ljóst að Guðrún