Skírnir - 1907
81. árgangur 1907, Megintexti, Síða 300
Þau stigu mót dögun upp hæðir og hlíð þau hoppuðu á ásum og klettum, þau titruðu um dalina og drögin : þau dróttkvæðu Norðmanna slögin.
Skírnir - 1992
166. árgangur 1992, Haust, Síða 486
ristu, klipptu og skáru útblásin klæði preláta og torga og húsaþyrpinga, trén féllu hljóðlaust, eins og í frumskógi, og dómkirkjan nötraði og fólk kvaddist í dögun
Skírnir - 1993
167. árgangur 1993, Haust, Síða 525
gangi ekki upp og grunsmíði eða vonarsmíði Þorsteins leiði hann út í torfærur, þar sem engu er líkara en: [...] ókleif fjöll [...] myrkvuðu hverja vonglaða dögun
Skírnir - 1985
159. árgangur 1985, 1. tölublað, Síða 72
Loks fóru að birtast kvæði með óreglulegri hrynjandi, þar sem stuðlun og rím var líka fyrir borð borið, ég nefni til dæmis „Sorg“ eftir Jóhann Sigurjóns- son.
Skírnir - 1958
132. árgangur 1958, 1. tölublað, Síða 187
Þar skiptast á skuggi og birta, ofurhugur og auðmýkt, en um fram allt þrá, tignun og tilbeiðsla, söknuður, sorg og ást, sem em líftaugar fyrstu kvæða Blakes.
Skírnir - 1975
149. árgangur 1975, 1. tölublað, Síða 54
Sept. 1905 Kjære Minister Der var stor Sorg idag over at De var gaaet forgæves, saa meget mere som vi havde sagt Dem, at De altid var velkommen til Frokost halvet
Skírnir - 2001
175. árgangur 2001, Haust, Síða 461
Afstaða Sigurðar Gylfa til þessa álitamáls hefur tekið gagnger- um breytingum frá því að hann birti ritið Menntun, ást og sorg (1997) og félagssögugrein sína (
Skírnir - 1850
24. árgangur 1850, Megintexti, Síða 77
Foringinn í kastalanum greifi Zichy*) hafbi lofab ab gefa upp kastalann vfó hann, en daginn eptir í dögun rjebist her Magýara á Jellachich, vib bæinn Velenze,
Skírnir - 1915
89. árgangur 1915, Megintexti, Síða 316
Og þegar skammdegið læðist að, og sólin fer að dvelja lengur og lengur á bak við fjöllin — dvelur þar dögun- um saman, er harpan einnig gripin.
Skírnir - 2016
190. árgangur 2016, Vor, Síða 97
En samkennd er það, þegara [svo] annara gleði vekur gleði hjá mjer, en sorg annara sorg.