1. árgangur 1895, 1. bindi, Blaðsíða 241

I dögun hún dreif sig af stað, I dalnum hún líkið faun ; Hún kannaði vel hverja einustu und, Og öreudan kyssti hún hann. Hefui!, hefud, hefud !

12. árgangur 1895, 44. tölublað, Blaðsíða 180

Þegar Daría var komin heim, vitjuðu hennar vinir og ættingjar til að votta henni hluttekningu í sorg hennar. í hvert skifti, sem eiuhver lofaði mannkosti furstans

1. árgangur 1895, 1. bindi, Blaðsíða 78

Þau skildu að vísu syrgjaudi, en sorg þeirra var þó okki iiuggunarlaus : þau elskuðust!

10. árgangur 1895/1896, 10. tölublað, Blaðsíða 155

—155 hræðilega stúrt atriSi í mannlífinu er böl og kvöl, neyð og sorg, svo stórt atriði, að hin jaröneska gleöin er ekki nema eins og ofr-litlir hvarflandi sólskinsblettir

10. árgangur 1895/1896, 8. tölublað, Blaðsíða 120

—120— laust slást 1 för meS persónu þeirri, or svo greinilega leit út fyrir aS væri ein ný opinberan (eða ,,avatar“) fisk- guðsins, vitnandi urn það fyrir öllum

1. árgangur 1895, 5. tölublað, Blaðsíða 36

36 með sorg. Jeg, sem hafði vængi, er dæmd til að dragast áfram. Og þú heldur að þú getir bætt fuglinum vængi sína þótt þú berir hann á handlegg þjer.

1. árgangur 1895, 2. tölublað, Blaðsíða 141

Haustsins blöð eru ryðlit og gul, þau hanga öll á fölnandi stönglum, þau, sem eru fallin, klistrast fast við ina votu vegi, blaðæðarnar eyðast af kulda og sorg

8. árgangur 1895-1896, 37. tölublað, Blaðsíða 2

, sem voru áðurákafir Brandesliðar, gáfu áður sanna og náttúrlega mynd af mannlífinu, skyra og nákvæma, og ortu hispurslaust og dularlaust um ást og æsku, sorg

5. árgangur 1895, 23. tölublað, Blaðsíða 92

„Eg er búinn að missa konu mína, sem eg unni svo heitt“, hélt hann áfram, ,,og atvikaðist pað mjög sorg- lega, svo eg lengi var næstum firtur vitinu11.

12. árgangur 1895, 20. tölublað, Blaðsíða 84

Saltaðir brialingar komnir aftr; einnig ný tegund af beitusíli frá Noregi. H. Th. A. Thomsen.