Heimskringla - 21. maí 1914
28. árg. 1913-1914, 34. tölublað, Blaðsíða 11
Lífið rennur á sömu 'einföldu hjólunum alt árið : skuldum, vandræðum, veikindum og sorg’. 246 Sögusafn Heimskringlu ‘Ö, þér vekjið hjá mér sorg og ógæfu í hugan
Heimskringla - 24. desember 1914
29. árg. 1914-1915, 13. tölublað, Blaðsíða 6
um leið og hún fleygði kniplingaklútnum yfir andlitið, til að hylja það, þurkaði hún af sér tárin og flýtti s r af stað, til þess að enginn næði henni og sæi sorg
Heimskringla - 29. janúar 1914
28. árg. 1913-1914, 18. tölublað, Blaðsíða 6
Á þessum vetri varö ég fyrir þeirri sáru sorg, að missa mann- inn minn, Pál sál.
Heimskringla - 22. janúar 1914
28. árg. 1913-1914, 17. tölublað, Blaðsíða 3
myndin smátt og smátt með rás En það óvanalega viö -þessa brúð- tímans, náð föstum tökum á hug- kaupsveizlu var það, að þar var um manna, og nú loks iengið íull- sorg
Heimskringla - 02. apríl 1914
28. árg. 1913-1914, 27. tölublað, Blaðsíða 7
Engin sorg né döpur vinabrá. Trausti G. ísfeld.
Heimskringla - 17. desember 1914
29. árg. 1914-1915, 12. tölublað, Blaðsíða 15
Hokkar mlaningarorð nm Jóhann Jóhannesson ,kaupm. í Reykjavík og konn hans, bæði ný diinn.
Heimskringla - 30. apríl 1914
28. árg. 1913-1914, 31. tölublað, Blaðsíða 9
— Tveir botnvörpungar hafa ný- lega strandað við Reykjanes, ann- ar fransknr, “Imbrim”, við Mið- Hafnarfjarðar kom ein af skútun- um þaðan með álíka mikinn
Heimskringla - 01. október 1914
29. árg. 1914-1915, 1. tölublað, Blaðsíða 5
En með því getum vér glatt vin vorn greinar höf. að tilefni höfum vér ekki haft fram til þessa að flytja samskonar frétt og þessa á dögun- um. og vonum að vér
Heimskringla - 11. júní 1914
28. árg. 1913-1914, 37. tölublað, Blaðsíða 6
Er því stórt skarð höggið • í barnahópinn hinna syrgjandi for- eldra, sem svo snögglega urðu fyrir þeirri þungu sorg óvænt að frétta hann liðið lík; en áður
Heimskringla - 06. ágúst 1914
28. árg. 1913-1914, 45. tölublað, Blaðsíða 3
að hafa rétt til þess, að þau verði henni til huggunar og gleði á hin- um efri dögum hennar; en forðast það, að þurfa að leggja hinar gráu hærur sínar með sorg