33. árgangur 1920, 7. tölublað, Side 3

. d., og mannræfilinn hennar, og Floru dóttir mína, hún var heitbundin leikara og hann yfirgaf hana, hún tók sér þaS svo nærri, aS hún veikt- ist og dó af sorg

33. árgangur 1920, 1. tölublað, Side 3

Hún vaknaði með sorg yfir því hve einmana og yfirgefin hún var, því hana hafði dreymt um hinn fagra, unga mann, sem fa'llið hafði niður á lífsibraut hennar eins

33. árgangur 1920, 22. tölublað, Side 6

Þar sá hann margt, sem vakti eftúr- tekt hans, og á meSal annars þaS, hve mikill sorg- arsvipur var á öllu fólkinh.

33. árgangur 1920, 51. tölublað, Side 11

“Þér hafið átt svo ann- ríkit við pólitík og annað — og.liún — hún hef- r ir reynt að gleyma sorg sinni og vonbrigðum með því að lesa, halda samkomur, fundi og

33. árgangur 1920, 16. tölublað, Side 3

Eg ætti að vera dóttir hennar; en, ó, eg er að eins lifandi sorg, fyrir þessa eðallyndu konu. Ó, hamingj- an góða; eg get ekki mætt henni aftur.

33. árgangur 1920, 23. tölublað, Side 3

Hann furðaði sig á því, að í róm hennar duldist ein- hver sorg, og andlit liennar var tionum líka gáta; ]>að bar engan ánægjusvip, eins og það ætti að gera.

33. árgangur 1920, 14. tölublað, Side 2

Nú er nótt, nöpur hugsun hver — í myrkrið sótt, dregin upp úr miðum sjúkrar sálar, sorg, er engin listhönd málar, skín í augum hans, er villur vega vappar einn

33. árgangur 1920, 44. tölublað, Side 7

Sízt er aS furða, þó sakni eg þln— en sorg þeirri alvaldur rétii— >ú, sem varst, ástkæri, ellistoð min, ánægja, hunang og gleði.

33. árgangur 1920, 15. tölublað, Side 3

Meðan hún lá þarna og kveinaði af kvöl- um og sorg, heyrði hún hann ganga um kring; hann negldi aftur gluggana og bjó til fangelsi fyrir hana.

33. árgangur 1920, 31. tölublað, Side 3

“Þegar manneskjur eru í þungu skapi, hafa þær vanaleg^, sjálfar valdið sorg sinni.”