3. árgangur 1922, 224. tölublað, Blaðsíða 4

„En stundu eftir dögun verðurðu að vera farinn héðan. Eg held ekki upp á vantrúaða menn og allra síst skræfur."

3. árgangur 1922, 226. tölublað, Blaðsíða 4

Hestarnir eru bundnir skamt héðan. í dögun verðum við innan landamæra pabba.

5. árgangur 1922, 15. tölublað, Blaðsíða 55

Enda var það svo, að þetta hörmulega slys vakti almenna sorg og hluttekningu hjá öllu s>, sem kynni höfðu af hinum látnu og vanda- mönnum þeirra, því bæði var

3. árgangur 1922, 36. tölublað, Blaðsíða 4

Hann var lengi að komast að því, hve ástæður hans væru í raun og veru óttalegar, og það er vafasamt að hann f sorg sinni hafi nokkurn tíma gert sér fyllilega

I. árgangur 1922, 8-12. hefti, Blaðsíða 135

Mér fanst, að hún hefði nógu þunga sorg að bera, þó þ>að bættist ekki við, að vita af mér einum á ferð á mér ókunnum slóðum.

2. árgangur 1922, Afmælisrit, Blaðsíða 8

Hann sáriðraðist þess að hafa nokk- urntíma yfirgefið heimili sitt og bakað föður sín- um þá sorg.

28. Árgangur 1922, 3. Hefti, Blaðsíða 169

Gr., þar sem skáldið er að telja sér trú um að hann finni til, að sorg hans Se þung og ólæknandi. Eg vel kvæðið Hún (bls. 13).

3. árgangur 1922, 166. tölublað, Blaðsíða 2

Forsetinn talar sjálfur nteð œikl- um róm, sem skelíur af geðshrær ingu, og með vægðariausum orð um íordæmir hann þetta laua morð, og lýsir sorg þjóðarinnar

7. Árgangur 1921-1922, 3.-4. Tölublað, Blaðsíða 275

Seinna koma grafljóðin, þegar sorg og dauði steðja að. Jú, brimið skilur manninn, sem borinn er við söng þess — og maðurinn skilur það. Ójá, ójá.

3. árgangur 1922, 2. tölublað, Blaðsíða 132

Sjá, þetta barn er sjálfar dreggjar sorg- arinnar, en nú er það hjúpað ást; lítið á það! Það er dýrðlegt! 0, þið menn, lítið á vai’ir hennar.