43. Árgangur 1950, 2. hefti, Blaðsíða 58

Ljós- blik kviknaði á ný í augum hennar, sem verið höfðu þokudökk og lífvana, og er eg starði á liana vantrúaður og skelkaður, sá eg varir hennar titra.

30. árgangur 1950, 5.-6. Tölublað, Blaðsíða 66

HjartaS gleymir þá sinni sorg. Sól, komdu sœl! Kenn oss lofsóngsljóS!

18. árgangur 1950, 11. tölublað, Blaðsíða 1

. — Sorg og söknuður voru hans ferða félagar.

5. árgangur 1950, 4. tölublað, Blaðsíða 39

Ekki róið, Einhver,)u sinni eftir ömurlegan vetur var ég a gangi í fögru veðri á fyrstu sumardögunum og bj/rjaði vísu þannig: "■Vetur brotinn, sorg úr sinni

39. Árgangur 1950, 9.-10. Tölublað, Blaðsíða 137

f fyrslu sorg vorri stönduni vér raðþrota og valtir og stundum ef ‘il vill á báðum áttum í trúnni.

43. Árgangur 1950, 3. hefti, Blaðsíða 107

„Ég er búinn að bíða hér síðan fyrir dögun.“ „Hvers óskar maðurinn?“ spurði konung- urinn.

51. Árgangur 1950, 1.-2. Tölublað, Blaðsíða 5

Fundurinn hafSi oröiS nokkuS lengri en búizt var viS, og þurftu hjónin því aS flýta sér, svo aö þau yrSu komin heim fyrir dögun, þvi aS ella var þeim dauSinn

2. árgangur 1950, 3. tölublað, Blaðsíða 25

Eins og myrkan dalinn dreymi dögun yfir fjallsins tind. (Hið þögla hús.) II. Þú gengur um á síðum svörtum kufli Við systur þinnar hlið.

30. árgangur 1950, 3.-4. Tölublað, Blaðsíða 47

Hún fór að heiman fyrir dögun á morgn- ana og kom, oftast nær, ekki heim fyrr en seint á kvöldin, því að Andrea var ekki í |)eirra hópi, er lét sig muna um einnar

1. árgangur 1949-1950, Nr. 11, Blaðsíða 6

harns sem vinur hans einn hafði mist- "Vér vitum ekki hvert gröfin er endir hesse. lífs eða hlið að öðru lífi , eða hvert að náttmálin hérna lcunni ekki að vera dögun