Kvásir - 07.04.1908, Blaðsíða 1
. Si hcitir
hann er
svá vitr, at engi spyrr hann þeira hluta, er eigl kann hann órJausn". (Edda).
I. árg.
Hafnarfirði, 7. apríl 1908.
li blað.
l^pphajsord.
Hugrökk stúlka,
CiT(j>Td
Q’lrYlER sjáið þér Kvásir kominn á ný;
iLrfafe en hvert hann er jafningi hins,
vér látum nú ósagt, og það er af því
að þessi er veikara kyns. —
Og hvort að af mannviti kafnar hann,
mun koma bráðurn í ljós;—
en, — sá sem húðflettir heimsku lands,
á hvívetna skilið hrós. —
Hann varðar1 um sakleysi, frelsi og frægð,
og fimlega bregður því hjör
mót dáðleysi, leti, lýgi, slægð,
sem leynist und falskri spjör. —
Þótt ofurefli’ hann etji mót,
hann aldrei mun vægja þó;
hann biðst ekki griða, nó hræðist hót,
en heggur með karlmanns ró. —
Úr föðurgarði hann leggur leið,
og langar að vinna gagn,
og treystir á fylgi hvers dáðrakks drengs,
það drjúgum eykur hans magn;
hann treystir á göfuga gestrisna menn,
og góðsöm og trygglynd fljóð.
Hann veit að í mörgum æðum enn
er ísienzkt og göfugt blóð!
i) Að vaVði um e. h. *«• hálda hlifiíkildi.
Fyrir fáum árum síðan, sat Margrót
Whitby, dóttir bankavarðar eins í smábæ
nokkrum í Ameríku, kvöld eitt og svaf í
hægindastól föður sins.
Hún var ein heima. Alt i einu hrökk
hún upp við hægt fótatak úti fyrir dyrun-
um. Þó merkilegt væri, komu henni alls
ekki þjófar í hug. Þesskonar fólk hafði
ekki gjört vart við' sig í bænum í mörg
ár. Hún tók lampann og gekk til dyranna
og opnaði þær.
í sama bili ruddust tveir grímuklæddir
menn móti henni og hás rödd hvæsti í eyru
hennar:
„Ef þú æmtir eða skræmtir minstu vit-
und, ertu dauðans herfang! En gjörir þú
eins og við skipum þér, skaltu sleppa“-
Margrét var hugrökk stúlka, hún hafði
fullkomið vald yfir sjálfri sér, þótt hún
findi kalda marghlej7pu við enni sér. Hún
svaraði þessvegna:
„Sleppið mér einungis, og segið hvað ykk-
ur þóknast!"
Mennirnir töluðu hljóðlega saman, annar
varð síðan eftir hjá henni, en hinn fór inn
í næstu stofu, og kom að vörmu spori til
baka aftur með lyklaknippi.
„Hvaða lyklar eru þetta?" spurði hann
stúlkuna í bjóðandi róm.
„Lyklar föður míns“, svaraði hun.
„Eru þeir að kjallaranum og peningaskáp-
unum ? “
„Nei, einn þein-a gengur að kjallaratröpp-
unum. Lyklarnir að hinum múruðu hvelf-
ingum og peningaskápunum, eru hér ekki“.
„Hvar eíu þá þeir lyklar?"