Tíminn - 01.04.1960, Blaðsíða 14

14
IMINN, föstudaginn 1. apni JTTXUTF#
— Og krakkarnír, — eru
þau líka ensk?
— Öll, sagði hún.
Nú brosti' hann glettnislega.
— Aldrei hélt ég að fyrsta
enska hefðarfrúin, sem ég tal-
aði við, myndi líta út eins og
þú.
— Þú ert ekkert olíumál-/
verk sjálfur, anzaði Jean.
Hinn pilturinn hafði rætt
við annan hóp af konunum.
Frú Fri'th og frú Price stóðu
hjá Jean. Ástralíumaðurinn
sneri sér að þeim. — Hvaðan
komið þið? spurði hann.
Frú Fri'th svaraði. — Við
vorum tekin á vesturströnd-
inni, i Panong, meðan við bið-
um eftir skipi tl að flytja okk
ur burtu.
— En hvaðan komð þið
núna?
Jean sagði: — Það er verið
að' fara rneð okkur til Kuant-
an.
— Ekki hafið þið gengið
alla leiðina frá Panong?
Jean hló stuttaralega. — Og
höfum komið víða við — Port
Swettenham, Port Di'ckson —
alls staðar. Enginn vill hafa
okkur. Ég held að við höfum
gengið um það bil fimm hundr
uð mílur.
— Það var og, sagði' hann.
— Þetta þykir mér svart!
— Hvað fáið þiö 1 sarpinn, |
fyrst þið eruð ekki í fangabúð
um?
Hún ski'ldi enn ekki hvað
huon átti við. — f sarpinn?
r:. urtók hún.
— Hvað fáið þið að borða?
— Við gi'stum í þorpunum,
sagði hún. — Við verðum að
fá einhvern samastað hér. í
svona þorpi fáum við líklega
að gi'sta í skólanum. Við borð-
um það sem við getum fengið
í þorpinu.
— Nú dámar mér, sagði
hann. — Bíddu þangað til ég
næ í laxa minn og segi' honum
þetta. Hann kallaði á félaga
sinn. — Hefurðu heyrt hvern-
ig farið er með þær? spurði
hann. — Verið á labbi síðan
þær voru teknar fastar.
Aldrei komizt í fangabúðir.
— Þær voru að segja mér
það, sagði hihn. — Það sem
þessir Apar gera!
Sá fyrri sneri sér að Jean.
— Hvernig farið þið að, ef ein
hver veikist?
Hún anzaði kaldranalega.
— Ef maður veikist, þá annað
hvort batnar manni' eða mað-
ur sálast. Við höfum ekki séð
lækni síðustu þrjá mánuðina
og við eigum svo að segja eng
in lyf eftir, svo að yfirleitt sál-
umst við. Við vorum þrjátíu
og tvö. þegar við vorum tekin
föst, nú erum við sautján.
— Það var og, sagði Ástr-
alíumaðurihn lágt.
— Verðið þið hér í nótt?
spuröi Jean.
— En þið? spurði hann á
móti'.
— Já, við verðum hér, svar-
aði' Jean, — og við verðum hér
líka á morgun, ef þeir lofa
okkur að fara niðureftir með
bílunúm. Við getum ekki látið
börnin vera á göngu hvern
dag. Við göngum annan hvorn
dag og hvílum okkur á milli.
— Ef þið ætlið að vera kyrr,
Þau fengu ekki lengur snúð-
ugt afsvar, ekki síðan hópur-
inn minnkaði. Þau komu sér
fyrir í skólanum og fóru að
þvo og sýsla það, sem nauð-
synlegt var. Þó að allar hefðu
óttazt, að engar kvenfanga-
búðir væru i Kuantan, urðu
þær samt fyrir vonbrigðum,
er það var staðfest. Þó bætti
það úr skák að hitta Ástralíu-
mennina. Það var þeim sára-
bót og nú lifðu þær aðeins frá
degi' til dags.
Ástralíumennirnix fóru aft-
Framhaldssaga
'gæta þeirra.
1 Ljóshærði pilturinn þóttist
þurfa að víkja sér afsíðis og
fór á bak við hús. Hann lædd-
'ist í skyndi niður í þorpið að
| húsabaki, þar til hann kom
þangað sem Kínverji einn
bjó, sem átti hrörlega áætl-
unarbifreið. Hann hafði tek
ið eftir staðnum á leiðinni í
gegnum þorpið.
Með sama hæglætinu og
vanalega spurði hann Kín-
verjann: — Kaupir þú benzín,
Jói' minn? Hvað gefurðu fyrir
Það? Það er undravert hve
tungumál er lítið til fyrir-
stöðu þegar fús kaupandi og

frú Móra, þá verðum við líka
kyrrir. Við getum gengið svo
frá þessum öxliað hannsnúist
aldrei framar, ef með þarf.
Hann hugsaði sig um nokkra
stund. — Þið hafið engin lyf?
Hvað vantar ykkur helzt?
Hún spurði samstundis:
— Hafið þið Glaubersalt?
Hann hri'sti höfuðið. —
Viltu fá það?
— Við þyrftum eitthvert
þess konar lyf, sagði hún —
og kínin og einhvern áburð á
öll þessi útbrot, sem krakk-
ami'r fá. Getum við fengið
þetta hér?
— Ég skal r?yna, sagði hann
rólega. — Eigið þið nokkra
aura?
Það hnussaði í frú Frith.
— Hvað heldurðu — eftir sex
mánuði hjá Japönum! Þeir
tóku allt, sem við áttum, jafn
vel giftingarhringina okkar.
— Við eigum nokkra smá
skartgripi enn, ef hægt væri
að selja bá, sagði Jean.
Hann svaraði: — Fyrst
reyni ég annað. Fáið ykkur
náttból og ég sé ykkur seinna.
— Þakka þér fyri'r.
Jean fór til liðþjálfans og
hneigði sig fyrir honum, því
það þótti honum gott og varð
þá betri viðfangs. Hún sagði:
— Gunso, hvar eigum við að
yasme í nótt? Bömin verða
að yasme. Ei'gum við að finna
oddvita út af yasme og mishi?
Þau fóru og fundu oddvií-
ann og sömdu um að fá lán-
aðan skólann handa föngun-
um og fá hrísgrjón í mishi.
Sigríður Thorlacius
þýddi
16.
ur að vinna við bílinn. Sá ljós
hærði, sem hafði talað við Je-
an, hvíslaði að félaga sínum:
— Aldrei hef ég heyrt um
aðra eins meðferð, maður.
Hvað getum við rjálað við
þennan þræl, svo að við verð-
um að vera hér kyrrt í nótt?
Ég lofaði að reyna að ná í eitt-
hvað af lyfjum handa þeim.
Þéir voru búnir að gera við
bremsuborðann, sem orsakað
hafði bilunina. Félagi hans
sagði: — Við skulum taka öx-
ulinn undan og lima draslið
sundur. Þá fáum við nóg af
skítugum bútum ti'l að sýna.
En við verðum þá að sofa í
bílunum.
— Ég sagðist ætla að reyna
að ná í lyf.
— Hvemig ætlarðu að fara
að því?
— Ætli ég reyni ekki með
benzíni'. Það er auðveldast.
Það var tekið að rökkva, er
þeir drógu alls konar óhreina
málmbúta undan bílnum og
sýndu japanska liðsforingj-
anum, sem gætti þeirra. —
Yasme hér í nótt, sögðu þeir
og þó að Japaninn væri tor-
trygginn, átti hann ekki' ann-
arra kosta völ. Hann fór til að
fá hrís í kvöldmatinn og eft-
iriét undirmanni' sínum að
seljandi eigast við. Meðan á
samningum stóð urðu þeir
einu sinni' að grípa til ritmáls
og Ástralíumaðurinn skrif-
aði með prentstöfum á blað-
snepil: Glaubersalt, Kínín,
Útbrotasmyrsl.
Hann læddist sömu leið til
baka og bar með sér tvo benz-
ínbrúsa og gúmmíslöngu, sem
hann faldi á bak við vanhús-
ið. Svo fór hann aftur út að
bílunum og girti sig vandlega
á leiðinni.
Um tíuleytið um kvöldið
þegar löngu var orðið al-
dimmt, kom hann að skóla-
húsinu. Annar japanski her-
maðurinn átti að vera á verði
um nóttina, en þær fimm vik-
ur, sem hann hafði fylgt föng
unum, höfðu konurnar aldrei
sýnt neina tilburði' til að flýj a
og verðirnir voru löngu hætt-
ir að vakta þær á næturnar.
Ástralíumaðurinn hafði samt
gengið úr skugga um hvar
þeir væru. Þeir sátu á skrafi
við varðmenn bílstjóranna,
svo óhætt var að læðast að
skólanum.
Hann staðnæmdist utan við
dyrnar og sagði lágt. — Hver
ykkar var það, sem ég talaði
við í dag? Sú með krakkann.
Jean var sofnuð. Hinar
vöktu hana, hún vafði að sér
sarongnum, fór í blússuna og
gekk út að dyrunum. Bílstjór-
inn var með marga smá-
böggla. „Þetta er kínín, og ég
get fengið meira af því, ef þú
vilt, sagði' hann. — Ég gat
ekki fengið Glaubersalt, en
þetta er Jyf, sem Kinverjamir
nota viö magaveiki. Fyrir-
sögnin er á kínversku, en
meiningin er, að það eigi að
mylja þrjú svona lauf út 1
heitt vatn og taka það inn á
fjögurra tima fresti. Þao er
skammturinn handa fullorðn
um. Ef eitthvert gagn er að
því, gætirðu geymt miðann af
pakkanum og þá er ekki ó-
hugsandi að þið gætuð fengið
það aftur hjá einhverjum Kín
verja. Þetta er Zam-Buk til
að bera á sig og þú getur líka
fengið meira af því, ef þú vilt.
Hún tók þakksamlega við
þessu. — Þetta er stórkost-
legt, hvíslaðí hún. — Hvað
kostaði þetta allt?
— Það er j lagi, sagði hann.
— Apamir borga það, en þeir
vita það reyndar ekki.
Hún þakkaði honum enn á
ný. — Hvað eruð þið að gera
hér? spurði hún. — Hvert far-
i'ð þið með bílana?
— Til Kuantan, sagði hann.
— Við áttum að fara þangað
í kvöld, en Ben Leggatt — lags
maður minn — hann limaði
bílinn dálítið sundur, svo við
komumst ekki lengra. Förum
líklega á morgun, en gætum
þó kannske tafið annan dag,
ef á liggur. Dálítið áhættu-
samt. Hann sagði henni', að
þeir væru sex, sem ækju sex
vörubilum fyrir Japanina.
Þeir færu alltaf frá Kuantan
inn í landið að stað sem héti
Jerantut og lægi við járn-
brautina og væri það um
hundrað og þrjátíu mílna
vegalengd. Þeir óku tómum
bílunum til Jerantut, þar voru
þeir hlaðnir járnbrautartein-
um og þverbjálkum, sem síðan
var ekið til Kuantan og flutt-
ir þaðan með skipi á óþekkt-
an ákvörðunarstað. — Þeir
eru líklega að byggja járn-
braut einhvers staðar annars
staðar, sagði hann. — Hundr-
að og þrjátíu mílur er löng
dagleið fyrir vörubll í hita-
beltinu og fyrir kom að þeir
komust ekki tll Kuantan fyr-
ir myrkur. Þá gi'stu þeir I ein-
hverju þorpi. Enginn i Kuan-
..... ppaiifi yður Manp
A ,miUi margra venslana:1-
-Ausburstisetá
Töfra-
sverðið
101
Ég vildi óska að Þorkell hefði
fylgt mínum ráðum áður en hann
fór, segir Eiríkur. Gráúlfur mun
áreiðanlega ríða í sveig til að reyna
að villa um fyrir okkur. ,'’«rið get-
ur að við komumst í skotfæri við
hann án þess að hann komi auga
á okkur. En við verðum að vera
snarir í snúningum. Það fennir
skjótt í SDfwm.
Þorkell hinn einmana berst
áfram á móti bylnum, er hann elt-
ír Gráúlf. Eitt augnablik kemur
hann auga á óvin sinn, en hann
hv-erfur vtrax hí: ii-
En Þorkell er viss um eitt Grá
úlfur hefur stigið af bak' K-.r
inn kreistir boganr f v •id ér
sver þess dvr-in aC nam; ' u:
drepa iHongóiann.