Tíminn - 01.12.1961, Blaðsíða 14

T1MIN N, föstudaginn 1. desember 1961
&

grindum fyrlr, er voru hátt
uppi á veggjunum.
Hefur þú sofið vel, God-
vin? spurði Vulf.
— Nógu vel, svaraði bróðir
hans. Mig dreymdi aðeins, að
fólk væri hér alltaf á gangi og
horfði á mig.
— Það dreymdi mig líka,
sagði Vulf. Eg held lika, að
það hafi ekki verið aðeins
draumur. Því að hér liggur
teppi á rúminu mínu, sem var
hér ekki er ég háttaði.
Godvin leit nú á sitt eigið
znim og sá, að þar hafði verið
lagt annað teppi, sem án efa
hafði verið lagt þar vegna
þess, að nóttin var svo köld.
— Eg hef heyrt sagt frá
ævintýrahöllum, sagði hann,
og ég held nú, að við höfum
fundið eina slíka.
— Já, sagði Vulf, — og það
er nóg.
Þeir risu nú á fætur og
fóru í hrein föt og fegurstu
kápurnar, er þeir höfðu haft
með á múldýrunum, síðan
komu konurnar inn með morg
unverð þeirra.
Að honum loknum gáfu
þeir einni stúlkunni merki,
að þeir óskuðu eftir að fá
eitthvað til að fægja með her
klæði sín, því að þeir létust
ekki skilja arabisku, eins og
þeim hafði verið boðað; hún
hneigði sig og kom að vörmu
spori aftur, ásamt annarri
konu, me<5 t^eki til þess að
fægja með. Þær fóru ekki frá
þeim, heldur tóku brynjur
þeirra og settust á gólfið og
fægðu þær, þangað til þær
gljáðu sem silfur, en bræðurn
ir fægðu hjálma sina, skildi
og spora. Þeir fægðu líka
sverð sín og rýtinga, og
hvesstu á steini, er þeir höfðu
til þess.
Stúlkurnar fóru nú að tala
saman sín á milli í lágum
rómi, og skildu bræðurnir
nokkuð af því sem þær sögðu,
en ekki allt.
— Við mundum vera ham-
ingjusamar, sagði önnur
þeirra, — ef við ættum slíka
menn, þótt þeir séu Vestur-
landabúar og vantrúaðir.
— Já, svaraði hin, — og
vegna þess hve líkir þeir eru,
hljóta þeir að ,vera tvíburar.
Hvorn þeirra mundir þú held
ur vilja?
Þær voru svo lengi að tala
um þetta og tóku allt svo ná-
kvæmlega til samanburðar, er
þær gátu séð á þeim, að bræð
umir fundu, að þelr roðn-
uðu, þrátt fyrir það hve sól-
brenndir þeir voru. Þeir
fægðu því af mesta kappi til
þess að hafa ástæðu til að
roðna.
Loks sagði önnur:
— Það var grimmdarfullt
af Masondu að koma þessum.
fuglum í hreiður herra henn-
ar. Hún hefði getað aðvarað
þá.
— Masonda er ætíð grimm-
úðug, svaraði hin, — því að
hún hatar alla karlmenn, sem
er ónáttúrlegt. Þó hygg ég,
að ef hún elskaði einhvern
mann, mundi hún elska hánn
mjög mikið, þó a?L það gæti
— Já, svaraði Vulf um leið
og þeir stóðu upp og hneigðu
sig fyrir henni, — fyrir píla-
gríma í þessari helgu borg.
Stúlkurnar, sem voru að
fægja herklæðin, lutu henni
einnig. Það leit út fyrir að
Masonda hefði hér töluvert
að segja. Hún tók af þeim
brynjurnar.
— Illa fægðar, sagði hún
stranglega. — Eg held, stúlk-
ur, að þið masið meira en þið
vínnið. Nei, það gengur ekki,
þið verðið að vinna. HjálpiS

H. RIDER HAGGARD!
BRÆÐURNIR
SAGA FRÁ KROSSFERÐATÍMUNUM
máske orðið honum verra en
hatur hennax.
— Eru þessir menn njósn-
arar? spurði sú fyrri.
— Eg býst við því, svaraði
hin, ' — einfeldningar, sem
halda að þeir geti njósnað
meðal þjóðar, sem ekki er ann
að en spæjarar. Þeim hefði
verið betra að halda sig að
hernaði, þvl að í því eru þeir
án efa dúglegir. En hvað ætli
eigi nú fyrir þeim að liggja?
— Hið venjulega, býst ég
við, öll þægindi til að byrja
með, en verði þeir ekki slðar
notaðir til neins, munu þeiri
eiga aðeins um tvenna að
velja, trúna og eiturbikarinn,
eða máske þeir, því að þeir
virðast vera að háum stigum,
verði leystir út með ærnu
gjaldi. Já, það var illa gert
að narra þá hingað, því að
vera kann að þeir séu aðeins
ferðamenn, sem óskuðu eftir
að heimsækja borg vora.
í þessum svifum var tjald
dregið til hliðar og Masonda
kom inn. Hún var í hvítum
fötum og var rauður rýtingur
saumaður í brjóstið vinstra
megin, og hið langa svarta
hár hennar hálfhulið af
slæðu þeirri, er hún bar á
höfði. Aldrei höfðu bræðurnir
séð hana eins fagra og á
þessu augnabliki.
— Góðan daginn, Pétur og
Jón. Er þetta verk samboðið
pílagrímum? sagði hún á
frönsku, um leið og hún benti
á hin löngu sverð, er þeir|
voru að hvetja. <
þessum aðalsmönnum í her-
klæðin. Bjáninn þinn, þessi
herklæði á gráeygði riddar-
inn, fáðu mér þau, ég ætla að
verða skjaldsveinn hans.
Og hún þreif brynjuna af
þeirri, sem hún talaði við.
— Nú, sagði hún, þegar þeir
voru orðnir alvopnaðir og
komnir í kyrtla sína, — lítið
þið bræður út eins og pílagrím
um ber. Eg hef boðskap að
færa ykkur. Herra minn, og
hún laut höfði og hinar kon-
urnar gerðu slíkt hið sama,
því þær gátu sér til um hvern
hún talaði, — vill taka á móti
ykkur að stundu liðinni. og
getum við, ef þið viljið, geng-
ið saman um garðana á með-
an; þeir eru vel þess virði að
skoða þá.
Þeir fylgdust með henni, og
þegar þau gengu að dyratjöld
unum, hvíslaði hún:
— Lífs ykkar vegna, þá
munið allt sem ég hef sagt
ykkur viðvíkjandi víninu og
hringnum. Því að dreymi ykk
ur drykkjudrauma, þá verðið
þið rannsakaðir. Talið ekki
við mig nema um almenn
efni.
í ganginum bak við tjaldið
stóðu hvítklæddu varðmenn-
irnir, er höfðu spjót að vopni;
þeir sneru við og fylgdu þeim
eftir án þess að mæla orð.
Þau gengu fyrst að hesthús-
inu til þess að sjá Eld og Reyk,
er hneggjuðu er þau nálguð-
ust; voru þeir vel hirtir og
fengu auðsjáanlega nóg fóð-
ur. Nokkrir hestasveinar
höfðu safnazt þar saman og
voru að ræða um fegurð og
gæði hestanna; þeir hikuðu
er eigendurnir komu. Er þau
komu út úr hesthúsinu, gengu
þau gegnum bogagöng inn í
garðana, er taldir voru hinir
fegurstu i öllum Austurlönd-
um. Og það var ekki ofsögum
sagt af fegurð þeirra, því að
bar óx fjöldi trjáa, runna og
blóma, er bræðurnir höfðu
aldrei fyrr séð, og fram á milli
burknaklæddra kletta runnu
'tærar vatnslíndir, er hingað'
og þangað mynduðu freyðandi
fossa. Sums staðar voru lauf
krónur sedrusviðarins svo þétt
ar, að dagsljósið niður á milli
trjánna breyttist í rökkur, en
sums staðar voru aftur á
móti trjálaus svæði og var
jörðin þar þakin fögrum blóm
um, er fylltu loftið indælum
ilmi.
Þeir gengu áfram niður éft
ir hinum sandiþöktu gang-
stígum ásamt Masondu og
varðmönnunum. _Loks komu
þeir að lágum múrvegg og
þar rétt framundan fótum
þeirra lá hin koldimma, breiða
og geysidjúpa gjá, er þeir
höfðu riðið yfir áður en þeir
komu að kastalanum. — Hún
lykur um innri hluta borgar-
innar, virkið og grundvöll
þess, sagði Masonda, — og
hver mundi’megna að leggja
brú yfir hana? Komið nú til
baka.
Þau gengu nú meðfram
gjánni og heim að höllinni,
aðra leið, og var bræðrunum
vísað þar inn í biðstofu eina,
þar sem tólf menn vöru á
verði. Þar yfirgaf Masonda
þá mitt á meðal mannanna,
sem aldrei gátu af þeim litið.
Hún kom skyndilega aftur og
benti þeim að fylgja sér. Þau
gengu nú eftir löngum göng-
um og komu svo að dyratjaldi
sem verðir, er þar stóðu, drógu
til hliðar, er þau nálguðust.
Þeir gengu nú samsíða inn í
stóran sal, sem var eins lang-
ur og klausturkirkjan í Stan-
gate. Þeir geng,u fram hjá
nokkrum mönnum, er lágu í
hnipri á gólfinu. Hallarsal-
urinn þrengdist er innar kom.
Þar sátu og stóðu fleiri;
voru það dökkeygir menn með
vefjarhetti á höfði og langa
hnífa við belti sér. Þeir urðu
þess síðar vísir, að menn þess
ir nefndust „Fedejar“ hinir
eiðsvörnu launmorðingjar,
sem lifðu aðeins til þess að
framkvæma skipanir herra
síns, hins volduga launmorð-
ingja. í enda hallarsalarins
voru fleiri tjöld, og bak við
þau dyr, sem veröir stóðu við.
Þær voru opnaðar fyrir þeim
og komu þcir á bala einn, er
gjáin lukti um, og voru þeir
nú í glaða sólskini. Bali þessi
eða pallur var hiaðinn út að
gjánni, en báðum megin við
hann 'sátu nokkrir gamlir,
skeggjaðir menn, tólf að tölu,
þeir beygðu höfuð sín í auð-
mýkt og horfðu til jarðar;
hetta voru „Daistar“ eða ráð-
gjafamir.
Efst á pailinum, undir opn-
um, fagurt útskornum hásæt
ishimni, stóðu tveir risavaxn-
ir hermenn, með hinn rauða
rýting saumaðan á klæði sin.
Milli þeirra lá svört, stór
dýna og á henni einhver svört
Föstudagur 1. desember:
(Fullveldisdagur íslendinga)
8.00 Morgunútvarp.
10 30 Guðsþjónusta í kapellu háskó)
ans (Bolli Gústafsson stud
theol. prédikar; séra Garðar
Þorsteinsson þjónar fyrir alt
ari. Stúdentakórinn syngux
undir stjórn Þorkels Sigur-
björnssonar).
12.00 Hádegisútvarp.
13.15 Lesin dagskrá næstu viku. —
Tónleikar.
14.00 Hátíð háskólastúdenta: Sam.
koma í hátíðarsal háskólans.
a) Forspjall (Hörður Einarsson
stud. jur., formaður hátíð
arnefndar).
b) Ræða: Vestræn samvirma,
(Bjarni Benediktsson, for-
sætisráðherra).
c) Tónleikar: Tríó fyrir fiðlu,
celló og píanó eftir Beet
hoven (Jón Sen, Einar Vig.
fússon og Jórunn Viðar).
d) Erindi: Kjör og staða hins
háskólamenntaða manns
(Hákon Guðmundsson,
/ hæstaréttarritari),
e) Lokaorð (Hörður Sigurgests
son stud. oecon., foirmaðut
stúdentaráðs).
16.00 Veðurfregnir. — Tónleikar.
17.00 Fréttir. — Endurtekið tóniist
arefni.
17.40 Framburðarkennsia í esper-
anto og spænsku.
18.00 „Þá riðu hetjur um héruð“:
Ingimar Jóhannesson talar uir
Ingólf Amarson.
18.20 Veðurfregnir.
18.30 Stúdentasöngvar.
19.00 Tilkynningar,
19.30 Fréttir.
20.00 Dagskrá Stúdentafélags
Reykjavíkur:
Ræður flytja herra Sigurbjöm
Einarsson biskup og Torfi
Hjartarson tollstjóri. — Flutt
ur gamanþáttur eftlr Gu5
mund Sigurðsson. — Einnig
tónleikar.
21.30 Útvarpssagan: „Gyðjan og ux-
inn" eftir Kristmnn Gu2
mundsson; xxxi. (Höf. les).
22.00 Fréttir og veðurfregnir.
22.10 Danslög.
24.00 Dagskrárlok.
EmÍKUR
VÍÐFÖRLI
Úlfurinn og
Fálkinn
iii
— Bústaðalénsmenn hafa orðið
fyrri til, sagði Alli, en Eiríkur
hristi höfuðið. ■— Varúlfurinn skip
aði þeim að framselja hann lif-
andi við hliðið, svaraði hann. En
þegar þeir komu upp í kastalagarð-
inn, var allt með kyrrum kjörum
og hliðin lokuð. — Hefur Bryn-
dís getað komið þessu svona íyrir?
hugsaði Eiríkur, en í sömu andrá
fann hann lykt af brennandi
timbri. — Komdu, Alli, hrópaði
hann, — ég held, að ég viti, hvað
Bryndís hefst að. — Það veit ég
líka, sagði Alli, — ég heyrði hana
minnast á að færa mannfórn, ef
hún slyppi fr^ fálkanum. í stóra
forsalnum sáu þeir ógurlega sjón.
Hópur manna var að lyfta Ervin
upp á bálköst úr viðarbútum.