Alþýðublaðið Sunnudagsblað - 31.05.1936, Síða 6

6
ALÞÝÐUBLAÐIÐ
í TUTTUGU OG FIMM
VISTUM.
Frh. af 3. síðu.
nærgætin og hugsunarsöm við
hjúin og aðra, sem að garði bar,
sem oft voru margir. Viður-
gjörningur var vandaður eftir
megni, því ómegð var mikil hjá
hjónum þessum og oft veikindi.
Á Einarsstöðum var ég sam-
tíða Jens Buek, sem þá var orð-
inn blindur, en gat malað alt
korn, sem brúkað var á heimil-
inu. Húsmóðir mín leiddi hann
út í kirkju í hvert sinn, sem
messað var á Einarsstöðum og
svo til baka aftur, og sá hún
sem bezt um þetta gamalmenni,
sem ég held að hafi gefið Sig-
urjóni próventu sína. Vinnufólk
var ekki margt á Einarsstöðum,
því synir hjónanna voru þá upp-
komnir og unnu því flest verk,
sem með þurfti, svo sem hey-
skap, fjárhirðing og fleira.
Engjar voru skemtilegar á Ein-
arsstöðum og skammt í burtu,
og túnið að mestu rennislétt.
Sigurjón fékk eitt sinn bréf
og var kveðjan á því „elskulegi
vin“. Það hittist svo á, að kona
hans kom að herðum hans, þar
sem hann sat og var að svara
bréfinu og sá, að kveðjan hjá
honum var einungis ,,góði vin“.
Spyr þá húsfreyja, því hann
hafi ekki sömu kveðju. Lítur
Sigurjón þá til konu sinnar, og
segir síðan: ,,Ég á engan elsku-
legan vin, nema þig.“ Sannast
hér sem oftar, að „oft er í holti
heyrandi nær,“ því ég heyrði
þetta fram í baðstofuna, þar
sem ég sat við verk, og varð
þetta svar húsbónda míns mjög
minnisstætt.
Tíimda vist.
Ú fluttist ég inn í Eyjaf jörð
til Kristjáns Kristjánsson-
ar í Víðigerði og konu hans
Sesseliu Jónsdóttur. Áttu þau
2 dætur, 10 og 12 ára. Var þetta
alt heimilisfólkið, svo heimilið
var mjög rólegt og ekki hörð
vinna, því jörðin var lítil og
hæg. Á vetuma var mest setið
við að tæta smáband, sem
ógrynni var búið til af, bæði í
Eyjafirði og annarsstaðar. Vel
líkaði mér við þessa húsbændur
mína. Húsbóndinn var systur-
sonur Jóns í Heiðarbót Ilinriks-
sonar, sem ég hafði áður verið
samtíða í Heiðarbót.
EHefta vist.
KKI hafði ég næstnefndu
bændur nema í eitt ár, en ég
var kyr á bænum, skifti aðeins
um húsbændur, þegar Ari Jóns-
son flutti að Víðigerði. Það er
ekki margt um þessa vist að
segja. Húsbændurnir voru mér
bæði góð, og voru vel gefin og
skáld, enda kom þá á gang
margt af liðugum kímnisvísum,
sem ég man nokkuð af, en þær
eiga ekki hér heima.
Smáband var aðalverkið, þó
var eitthvað tætt af vaðmáli.
Vinna var öll mjög hæg í Víði-
gerði.
, Á bæ þessum var þá vinnu-
maður Baldvin Jónsson (skáldi)
og var því talsvert vín um hönd
haft og ýms óregla á heimilinu;
enda viltist ég hér út af götu
skírlífisins, sem svo er kallað.
Tólfta vist.
RÁ Víðigerði fluttist ég að
Hleinargarði, sem er fram-
ar í firðinum. Einar hét hús-
bóndi minn, og hafði lítið bú,
því annar bjó á móti honum á
jörðinni. Þessir húsbændur
voru mér hinir beztu, enda
þurfti ég þess með, því hér ól
ég stúlkubarn, sem síðar mun
verða minst. Fékk ég hina beztu
hjúkrun. Áður en lengra er
haldið verð ég að skjóta hér inn
í dálítilli ferðasögu, þegar ég
var flutt frá Hleinargarði og
að Garði í Aðaldal og var það
svonefndur hreppaflutningur.
Frá Hleinargarði var ég flutt
að Laugalandi í Staðai'bygð og
var þar ekki langlíf, bara með-
an verið var að ná hestum úr
haga. Um kvöldið náði ég að
Gautsstöðum, en þar var Bene-
dikt hreppstjóri, sem átti að
taka við mér og sjá um flutn-
ing á mér. Ég hafði fengið
vitnisburð frá séra Einari
Thorlacius í Saurbæ, og átti ég
að sýna hann hreppstjórum á
leiðinni. Það barst í tal á Gauts-
stöðum, að ég hefði ekki mik-
inn flutning og voru það tvær
kistur ekki stórar. Segir Bene-
dikt hreppstjóri þá, að ég hafi
það sem betra er, en það sé
góður vitnisburður og mætti ég
hér beztu meðferð. Næsta dag
var ég flutt að Vöglum í Ljósa-
vatnsskarðinu og síðan að
Ljósavatni. Þennan vegarspotta
hafði ég mjög illgengan klár,
og þó að ég sæti á þófa, fanst
mér samt sem ég ætla að liðast
í sundur, en fylgdarmaður minn
sýndist ekki hugleiða það, því
hann fór hart og keyrði undir
mér hestinn. Þessi fylgdarmað-
ur skildi við mig við túnfótinn
á Ljósavatni, hvaðst ekki fara
lengra og fór strax til baka. Ég
settist niður á þúfu, með barnið
í fanginu og sat þar þangað, til
hreppamót var úti, sem stóð
þann dag á Ljósavatni. Líklega
hafa einhverjir séð til mín
þarna, því eftir langa bið kom
þar til mín dóttir bóndans á
Ljósavatni og spyr mig, því ég
sitji hér. Ég kvaðst hafa verið
skilin eftir og ekki vita, hvert
halda skyldi. Fórum við síðan
heim til bæjarins, og stúlkan
fylgdi mér inn í baðstofu, og
sat ég þar það sem eftir var
dagsins. Bæði barnið og ég þáð-
um þar góðgjörðir. Þegar
hreppamótinu var slitið tók
Kristján bóndi á Ulfsbæ og
Jónatan bóndi á Rauðará að sér
að koma mér áleiðis. Yfir
Skjálfandafljót var ég látin riða
berbökuðum hesti, með barnið
fyrir framan mig, og fylgdar-
menn mínir riðu sinn við hvora
hlið mér og alt fór slysalaust.
Á Ulfsbæ gisti ég um nóttina
og hafði þar hinn bezta beina.
Næsta dag flutti Kristján bóndi
mig að Eiharsstöðum í Reykja-
dal, stóð ég þar ekki lengi við,
þó ég mætti þar gömlum og
góðum húsbændum og var ég þá
komin 1 Helgastaðahrepp. Frá
Einarsstöðum var ég flutt að
Helgastöðum, því þar stóð yfir
hreppamót, og var mér ráðstaf-
að að Garði. Þaðan fylgdi mér
Páll Sveinsson frá Syðrafjalli,
og gekk hann á undan hestin-
um, sem ég reið. I Garði var
mér vel tekið og voru þau blindi
Jón og Anna kona hans alt af
vel til mín eins og sést á næstu
vistarlýsingu.
Þrettánda vist.
M vorið eftir eins árs veru
í Hleinagarði, fluttist ég
norður að Garði í Aðaldal, og
hafði hreppstjórnin í Helga-
staðahreppi gert þá ráðstöfun.
Jón blindi bjó þá á parti jarð-
arinnar, og hjá honum var ég
ráðin. Hjá Jóni var margt fólk,
mest börn. Var þar vinnumaður
Einar svarti Einarsson, með
eitt barn og svo húsbændurnir
með tvö, en eitthvað var af
börnum þeirra annarsstaðar.
Jón blindi hafði 17 ær í kvíum,
eina kú og tvö hross. Húsbænd-
unum var vel til mín og hafði
ég ekki út á neitt að setja, en
nú kaus ég að flytja til bróð-
ur míns.
Fiórtánda vist.
pLUTTIST ég þvínæst eftir
4 eins árs veru til Magnús-
ar bróður míns, sem nú hafði
byrjað búskap í Kaldbak við
Húsavík og bjó þar á móti
tengdaföður sínum, Hans Bjer-
ing. Fór nú vel um rnig og barn-
ið mitt, en það stóð ekki lengi
og ekki nema árið.
Fimmtánda vist.
G flutti því um vorið 14. maí
að Þverá í Reykjahverfi til
Jónasar Jóhannessonar og Guð-
nýjar Björnsdóttur, en barnið
mitt varð eftir í Kaldbak hjá
Hans og Ingibjörgu, og var þar
í góðra manna höndum. Til
heimilis á Þverá voru þá 9
manns, með þremur börnum
hjónanna. Svo var þar í hús-
mensku Jakobína Bjering systir
Hans, sem áður er nefndur.
Viðgjömingur var hér í meðal
lagi, því hjónin voru víst bæði
fremur aðsjál, og ekki hafði ég
fyr borðað smjör, sem blandað
var hvalfeiti, og aldrei datt hús-
móður okkar í hug að víkja
okkur góðu, þegar við komum
heim af engjum votar hátt og
lágt, því engjar voru mest vot-
lendi. Ég var orðin mjög fátæk
að fatnaði, því alt kaupið mitt
gekk nú með barninu mínu, svo
kuldi og vosbúð gengu nú kalt
að mér. Af þeim tíma, sem ég
dvaldi á Þverá, þótti mér
skemtilegast á grasaheiðinni og
var ég þá eitt sinn, ásamt ann-
ari vinnukonu, send eina viku
norður á Reykjaheiði, norðaust-
ur af Þeystareykjum. Við gresj-
uðum vel og fengum sína 6
fjórðungana hvor. Mig minnir
þó, að ég hefði einum 6 eða 8
pundum meira en hin stúlkan.
Húsmóðir okkar bjó okkur vel
út með mat og kaffi og tók okk-
ur mjög vel, þegar við komum
heim, og var hin ánægðasta yfir
árangrinum. Grasatjaldið okk-
ar stóo austan undir Ketilf jall-
inu svonefnda, og hafði víst
enginn tekið þar grös áður, því
þúfumar voru þaktar af þeim,
sandgrónar að lit, svo stundum
gátum við tekið báðar lúkurnar
fullar af grösum. Hafði ég
aldrei séð neitt líkt því áður.
Tjaldið okkar stóð á bala, sem
umkringdur var á tvo vegu af
klettastöllum. Lækur var skamt
frá tjaldinu og ekki langt að
leita grasanna, svo hér var alt
sem með þurfti og bezt varð
á kosið. Þennan stað útvaldi.
okkur Páll Ölafsson, Flóvents-
sonar frá Fótaskinni, og var
hann víst oft búinn að vera
þarna í fjallgöngum, og þekti
því vel staðinn.
Sextánda vist.
FTIR eins árs dvöl á Þverá
flutti ég að Múla til séra
Benedikts Kristjánssonar og
konu hans Arnfríðar Sigurðar-
dóttur. Um þetta vissi ég ekkerfc
fyr en ég kom að Múla á vinnu-
hjúaskildaginn, því upphaflega
var ég vistuð hjá Þórarni hrepp-
stjóra á Halldórsstöðum og
hafði hann gefið eftir vistaráð-
in. Þetta var forsvaranlegur
staður, svo ég gat varla annað
en samþykt skiftin.
Ég þarf ekki langa lýsingu