Alþýðublaðið Sunnudagsblað - 01.05.1938, Blaðsíða 5

ALÞÝÐUBLAÐIÐ
5
hann þar fyrir hinn rólegasti og
var þá að raula þetta:
Óspakur var mér ærið knár,
þar hef ég klofið þyngstan
strauminn,
þó hef ég stundum reynt á
tauminn,
giftur í meira en átta ár.
Var svo áð þarna um tíma.
Fór Þorsteinn þá á þann rauða,
og bar ekkert markvert til tíð
inda eftir það, síðasta áfangann
að Egilsstöðum. En trú mín er
það, að það hafi verið alt annað
en fögur kveðja, sem Jón fékk
fyrir hestinn eftir því sem mér
skildist á Þorsteini síðar, og
og ekki þáði hann hest frá hon-
um heim, heldur léði sýslumað-
ur honum hest. Og vel má vera
að sú ferð hafi Þorsteini verið
minnisstæð veturinn eftir, þeg-
ar Kyklops fótbrotnaði uppi á
Hjaltastað, þar sem hann var í
fóðri hjá séra Geir Sæmunds-
syni. Orti þá Þorsteinn gullfal-
leg eftirmæli eftir hann. Þar er
þessi vísa:
Sá lagði þá með léttan fót
á lífsins Fjarðarheiði;
hann fékk þar oftast for og
grjót,
en fór það alt á skeiði.
Hann Kyklops litli lék svo
skamt,
hann lifði ekki átta vetur,
en standi hann ekki efstur
samt,
má annar skeiða betur.
Þetta er nú orðið lengra mál
en ég ætlaði í fyrstu. Gef ég nú
,,Bjarka“ orðið:
,,Skemtifundur Múlsýslunga
á Egilsstöðum á sunnudaginn
var varð eftir öllum vonum.
Hann var prýðilega sóttur bæði
úr Héraði og Fjörðum, og var
þar saman komið vel þrjú
hundruð menn og konur á öll-
um aldri. (Við upphaf ræðu-
haldanna voru taldir í hópnum
tvö hundruð full, og var þá enn
margt fólk dreift víðs vegar um
túnið.) Fyrirvari var svo
skammur, að fundarboð kom
ekki að hálfu gagni víða um
sveitir. Því mega þetta heita á-
gætar undirtektir og gefa góð-
ar vonir um framtíðina. Fólkið
var létt í hug og langaði til að
skemta sér, en tók þó með vel-
vilja móti því litla, sem til
skemtunar fékst, af því allir
vissu hve lítið hafði orðið und-
irbúið. Eitt var þó sérstaklega
þakkarvert, og það var hve vel
menn tóku þátt í þeim ófull-
k©mnu íþróttatilraunum, sem
gerðar voru. Rosknir bændurn-
ir og prestarnir gengu þar jafn-
vel á undan með góðu eftir-
dæmi og léku sér með yngra
fólkinu og æskulýðnum. Þetta
var ein gleðilegasta og ánægju-
legasta sjónin á Egilsstöðum.
Haldið þið svona áfram stefn-
unni, Múlsýslingar, þá munuð
þið .,lifa lengi í landinu“.
í þetta sinn verður hér
hlaupið á hundavaði yfir at-
burði dagsins. Fundinum var
skift í tvent: ræðuhöld og
skemtanir. Fól nefndin Skafta
ritstjóra að stýra ræðuhöldun-
um og Sigurði Einarsyni að
stýra skemíuninni á eftir. Setti
Skafti fundinn og afsakaði van
búnað allan og þakkaði Egils-
staðabónda hve vel og drengi-
lega honum hefði farist með við
tökurnar þó alt hefði verið kom
ið í ótíma og eindaga. Þá sungu
menn íslandskvæði, og flutti
fundarstjóri því næst langt er-
indi og röggsamlegt fyrir ís-
landi. Þá flutti séra Einar í
Hofteigi góða tölu og skipulega
um fundáhöld hér framvegis.
Tóku margir undir það og voru
valdir þrír menn því til fram-
kvæmda, þeir seyðfirzku rit-
stjórarnir og Jón á Egilsstöðum
Bergsson. Þá var að endingu
talað um samgöngubætur um
Fljótsdalshérað og milli Héraðs
og Fjarða og einkum um lítinn
gufubát á Lagarfljóti. Hóf Þor-
steinn Erlingsson máls á því, og
urðu um það drjúgar ræður. Öll
fóru ræðuhöldin vel fram og
skipulega, en á milli þeirra og
fyrir og síðar á fundinum voru
sungin ýms kvæði. Stýrði Þor-
steinn Skaftason söngnum. og
átti hann og hans liðsmenn ekki
minstan þátt í því, að nokkuð
fjör og skemtun varð þó á fund-
inum.
Þá var tekið til íþróttanna.
Var fyrst hæðarhlaup yfir kað-
al, og var þar langfremstur
Hallur Magnússon á Seyðis-
firði. Hann er í leikfimisfélag-
inu hér í bænum. og sýndi ljós-
lega hvílíka list og yfirburði
æfingin veitir. Næstur honum
hljóp hæst séra Einar í Hofteigi
Þórðarson. Þá var kapphlaup.
Fyrst hlupu drengir frá 10—15
ára. Fræknastur varð Einar Ól-
afsson frá Útnyrðingsstöðum.
Því næst piltar frá 15—20 ára.
Fræknastur þar: Jörgen Sig-
urðsson frá Hafursá og Stein
dór Gunnlaugsson frá Hallorms
stað. Þá yfir 20 ára ógiftír.
Fremstir urðu: Grímur Guð-
mundsson í Brekkugerði og
Sigurður Sigurðsson frá Kirkju
bæ. Þá reyndu kvongaðir menn
og urou fremstir: Einar Eiríks-
son á Eiríksstöðum ,séra Einar
í Hofteigi og leikstjórinn, Sig-
urður Einarsson. Þá rendu skeið
ógiftar mejrjar og urðu þar
fremstar: Ragnheiður Einars-
dóttir frá Mjóanesi og Guðrún
Lárusdóttir frá Kollaleiru. Þá
hlupu þeir dálítinn spöl til gam
ans Halldór óðalsbóndi á
Skriðuklaustri Benediktsson og
Skafti ritstjóri Jósefsson. Þeir
eru báðir óvanalega gildir
menn á velli. Var það sjaldgæf
sjón og vel þökkuð.
Þá fór fram aflraun á kaðli
milli Héraðsbúa og Fjarða-
manna; áttu 10 að halda á
hvorum enda. Sóttust þeir kná-
legá nokkra stund. en völlurinn
vondur og ilt að koma á góðu
skipulagi, og var því ekki reynt
til þrautar. Það bíður næsta
árs. Glímur urðu ekki reyndar,
því skúr hafði komið og jörð
því afar sleip .en danzað var
og sungið á eftir góða stund, og
loks þakkaði séra Þórarinn á
Valþjófsstað fólkinu komuna
og sleit fundinum með nokkr-
um vel völdum orðum.
Dagurinn varð furðu góður
eftir atvikum og ágæt hressing
öllum, er sóttu mótið.“
Þetta gefur nokkra hugmynd
um hvernig samkomur fóru
fram hér á Austfjörðum fyrir
40 árum. Er á því töluverð
breyting orðin, sem eðlilegt er,
þar sem öllu hefir fleygt mjög
fram síðustu árin með auknum
þroska og þessari hátt lofuðu
menningu, sem á sumum svið-
um væri líklega réttnefndari ó-
menning. Og ekki fanst mér
samkoma sú, er haldin var í Eg-
ilsstaðaskógi síðastliðið sumar,
að neinu leyti taka hinum fyrri
fram nema íþróttirnar, þær
voru stórum betri. Og mikil
framför má það teljast, að nú
getur maður flogið það í bifreið
á einum tíma, sém tók hálfan
dag áður, og er þó mun ódýr-
ara. Þó margt mætti fleira um
þetta segja læt ég hér staðar
numið að þessu sinni.
Seyðisfirði, í marzmánuði 1938.
Einar P. J. Long.
Ekki hægt að neita því.
Sunnudag einn, rétt áður en
presturinn ætlaði að fara að
spyrja fermingarbörnin, steig
meðhjálparinn inn fyrir grát-
urnar og sagði presti, að einn
fermingardrengjanna, Knútur,
hefði skotið hára næsta sunnu-
dag á undan. Meðhjálparinn á-
leit, að drengurinn ætti skilið
stranga áminningu fyrir þetta.
Prestinum hefir sennilega fund
ist það sama, því að hann lofaði
því að áminna piltinn.
Þegar röðin var komin að
Knúti, segir prestur:
— Segðu mér, Knútur.
Veiztu hvað átt er við með
nauðsynjaverkum, sem leyft er
að vinna á sunnudögum;
— Já, ætli maður viti það
ekki, sagði Knútur.
— En heldurðu þá, að það
hafi verið nauðsynlegt að
skjóta héra á sunnudag, dreng-
ur minn?
— Ég er nú hræddur um
það.
— Hvers vegna?
— Jú, því að það er ekki víst,.
nema hann hefði verið kominn
veg allrar veraldar á mánu-
dagsmorgun.
Þvottaduft
hinna vandlátu.