Vísir - 07.03.1917, Blaðsíða 3

.VISIR
CEMENT.
Bg b^st viö aö geta
litve gaö farm at ce«
menti mjög: bráöleg-a,
Þeir sem vilja Jianpa
farminn eöa part lir
laonum eru beönir
aö finna mig i dag.
Reykjavík 7. mars 1917.
Þðrður Bjarnason.
Verslunarmannafélag Reykjavíkur
lieldur
skemtikvöld
laugardaginn 10. þessa mánaðar kl. 9 í Bárubnð.
Nánar á Iista sem borinn verður til félagsmanna.
eins og menn „Iæra“ að drekka
Wbisky,
Bannviair bera mjög fyrir sig
þjóðarviljann — meiri hluta
viljann. — Eiukennilegt er þ&ð
samt, hvað eg hefi hiít marga
fyrir. sem hafa sagt mér að þeir
hafi greitt atkvæði með banninu
1908, en séa nú komnir á aðra
skoðua. Þeir alþingismenn mnuu
líka vera til, er samþykta lögin,
en eru »ú fráhverfir þeim.
Vilja ekki baisnmeim sýna það
í verkinu, eð þeir séu sannfærðir
uin að staðhæfing þeirra sé rétt,
sú að hugur manna haíi ekki
fereyst í þessu efni, með því að
stuðía að því, að ný atkvæðe,-
greiðsla fari friaa, um þetta mál
sérntaklega, án þess að blanda því
við kosningar eða eðra atkvæða-
greiðslu, þar sem báðir málstað-
irnir standa jafnt að vígi —
að ekkert trufii málsvörn hvors
flokksins: bannvina og andstæð-
inga ?
Nú held eg að eg láti staðar
nuE‘ið að sinni. Þetta mun vera
nóg akemturi fyrir bannmenn í
bráð.
Áður en eg Iæt frá mér penn-
ann, langar mig að biðja menn að
minnast þess jafnan, að allir bann-
vinir fagna sem vera ber þeim
sannindum, að Eússland og ísland
eru fyrirmyndarlöndíu, sem aðrar
þjóðir munn „taka ofan“ fyrir.
Lengi lifi þvingnnarstefnan —
skítt með persónnfrelsið.
Jón Víkverji.
y
istir og miliönÍF
eftir
(Jharks ^arvice.
95 Frh.
hrifinnn af þér, en þú skalt ekki
iippa þér upp við það, þó hann
Verði fasmikill. Honum er tamt
að Iofa það hástöfum, sem honum
þykir verulega varið í og er það
iífsreynsla hans, sem kent hefir
honum það, svo að þa5 má búast
við, að hann fari um þetta mörg-
Um háværum orðum. Ea hvað
ekal svo segja nm föður þinn, ída?
A eg ekki að koma aftur á
tnorgun og biðjast samþykkis
h&ns ?
Hún leit á henn eins og railli
voaar og ótta.
— Eg er svo hrædd, sagði hún
hálfam hljóðum.
—■ .Hrædd! tók hann undrandi
*PÞ eftir henni. — Þó að einhver
®egði mér að þú værir hrædd eða
^JÁtklítiI, þá dytti mér ekki í hug
Hnnda inisþyrmmgiu.
„Áhorfandi" skýrði frá því á
döguunm í Vísi, að hundur hofði
verið barinn með barefli hjá kaffi.
húsinu „FjaIlkoDan“ hér í bænum,
svo að blóð hefði runnið fram úr
honum. Hver þetta gerði viesi
hann ekki, en eigendur kaffihúss-
ins hafa Játið blað eitfc hér í bæn-
um lýsa því yfir, að saga þessi sé
röng, og vitna í „hr. fræðsiumála-
stjóra sém er formaður dýravernd-
unarfélagsins“, nm að við rann-
sókn á málinn hafi eiganda hnnds-
ins og sjÓD&rvottum að hundamis-
þyrmingunni borið saman um að
ekkert hafi séð á írandinum. —
En blað þefcfca lætur eér sýnilega
annara um fólkið í nefndu kaffi-
húsi en sannleikann, þvi að þeir
tveir sjónarvottar sem talað hafa
við mann þann, sem rannsakaði
mál þetía fyrir dýraverndunarfé-
lagsins hönd (Jób. Ögm. Oddsson),
halda báðir því sama fram, að
blóð hafi runnið úr bundinum eftir
höggið. — EYæðslnmálastjórinn,
sem raunar er ckki formaður fé-
legsins, hefir ekbi talað við neinn
sjónarvott og engar aðrar fregnir
haft af sjónarvottam en þær, sem
hér hefir verið skýrt frá.
Þó að umrætt blað kunni að
vera eitthvað meira en Iítið vanda-
bundið „Fjallkouu“-fóIkinu, ætti
það sjálfs sin vegna ekki að gera
sig uppvíst að því að vilja halda
hlífiikildi fyrir óþokkum, sem mis-
þyrma skyalausum skepnum í því
trausti að lögreglan eða aðrir
skifti sér ekki af því fremur en
öðrum lagabrotum, sem þeir fremja
svo að aegja opinberlegá.
að festa trúnað á því, því að
hræðsla og hjartveiki á ekkert
skylt við þig, ída min góð.
Hún hristi höfuðið.
— Eg er svo óendanlega sæl,
að eg óttast, að það geti ekki
varað nema stutta stund, sagði
hún. — Ef þú kemnr á morgun,
þá er eg svo hrædd um að faðir
minn segi „uei“ og að hann —
— reki mig á dyr, tók Staf-
ford fram í. — Jæja! Eg gæti nú
jafnvel búist við því.
— Og þá fengi eg aldrei oftar
að sjá þig?
Stafford hló að þessu.
— Góða mín sagði hann. —
Þó að allir feður í víðri veröld
segðu „nei“, þá stæði mér það
hjartanlega á sama. Heldurðu kan-
ske að eg slepti þér eða hætti að
hugsa um þig fyrir því eða léti
mér nægja að segja sem svo: „Mér
þykir þetta mjög lcitt, herra
minn“, og labbaði svo burtu?
Hann kýmdi að þessari tilhugsan
en hún þrýsti sér að honnm, og
tók fastar um handlegg hans. —
Og eg býat ekki heldur við, að
þú yrðir mér fráhverf, jafnvel
þó faðir þinn synjaði okkur sam-
þykkis síns, eða heldurðu það ída ?
spurði hann.
Hún starði framundan sér, en
leit svo framan í hann og sagði:
— Nei það yrði eg ekki, það
væri mér ómögulegt. Já, það er
einmitt það, að mér væri alls
ómögalegt. Eg get ekki betur
fundið, en að eg hafi gefið mig
þér algerlega á v&ld og að því
verði á engann hátt breytt — að
enginn maður megni að slíta mig
frá þér!
Hvernig hefði hann getað neit-
að sér nm að taka hana í faðm
sér og kyssa hana heitt og inn-
lega eftir slíka játnings! Þau
gengu svo nokkra stnnd þegjandi
en því næst sagði hún enn frem-
ur, eins og hún hefði verið að
hugsa málið betnr:
— Nei, þú mátt þetta ekki,
Stafford — þú mátt ekki koma á
morgan. Faðir minn er ekbi vel
hraustur og — nú—jæja — þú
kannast við þetta og sást hann
sjálfur hérna um kvöldið — fyrsta
kvöldið, sem við hittumst — manstu
ekki eftir þyí ? Og hanngekkaft-
ur í svefni kvöldið eftir. — Ef
þú kæmnir nú svona fljótt — ef
St j ór nin.
eg færi nú að segja honnm að —
að þú hefðir beðið mig að verða
konan þín, þá gæti það orðið til
þess, að hann kæmist í ákafa
geðshræringu og það gæti haft ill
áhrif á hann. Fyrir nokkru síð-
an varð hann lasinu og þá sagði
Iæknirinn mér, að það mætti með
engu móti ónáða hann eða gera
honum gramt í geði. Hann er
kominn á efrí aldur og lifir mjög
einmanalegu lífi — umgengst eng-
an nema mig. En hvað mér skyldi
þykja vænt um ef þú mættir koma
og ef faðir minn gæfi mig þér
eins eg aðrir feður gefa dætur
sínar — en eg þori ekki að eiga
undir því — eg má það ekkis
Stafford! Hún lagði höndiua á
öxlina á honnm og leit framan í
hann. — En kanske það sérangt
að tala svona við þig og látaþig
sjá og heyra hve hcitt eg p.iair^
þig?^ Er það - er það ekki ó-
kvenlegt af mér ? Segðu mér hrein-
skilningslega ef svo er, og eg akal
gæta mín framvegis og vera var-
kárari í orðum.
Hann tók hönd hennar og þrýsti
á hana heitum kossi.