Vísir - 17.05.1917, Blaðsíða 3

V » « I B
linum að fara nt í efni bókarinn-
ar. Vildi að eins benda á hana;
því viss er eg um það, að hver
sá, sem á að annast nppeldi og
kenslu barna, getu fundið íhenni
margar gagnlegar leiðbeiningar.
Og eins er hitt vist, að samband-
ið milli skólanna og heimilanna
mundi styrkjast og batna að stór-
um mun, eí hún næði því að rerða
einnig hér hjá okkur „kenslubók
kennaranna og húsleetrarbók heim-
ilanna“.
Sigurður Jónason.
Snyriimenskubragur.
í gær gekk eg inn eftir Lauga-
veginum, áeamt útlendingi, sem
dvalið heíir hér á landi nokkra
mánuði til að kynnast háttum og
siðam okkar íslendinga, Iæra mál-
ið o. s. frv., og nýkominn er til
bæjarins. Kg tók eftir því, að
útlendingurinn staldraði við svo
að segja hjá öðru hverju hts! og
virtist mér hann vera að veita
einhverju, sem eg áttaði mig ekki
á hvað var, sérstaka athygli.
Hann nam staðar hjá einn húsinu
og stóð þar nokkra stund, uns
hann hélt leiðar sinnar lengra inn
eftir þegjandi nokkra stund og
hristi höfuðið.
Eg spurði hana, hvort hann
hefði orðið nokkurs var, þess er
honnm félli miður.
Jú, hann benti mér á tvent,
eem hann sagði að stórhneykslaði
sig.
í fyrsta lagi það, að hér um
um bil hvert einasta hús væri
krabbað og krjálað út með krit,
með ýmsum „ófreskju-figúrum"
eða með miður sæmandi setning-
um, nöfnnm og ný-yrðum, sem
hann taldi að hvergi mnndi líðast
að láta ejást nema hjá örgustu
skræJingjum.
í öðru lagi benti hann mér á,
að neðan undir húsveggjunum,
sérstaklega þar sem eugar gang-
stéttir eru, Iægja steinar á víð og
dreif, einn og einn, tveir eða þrír,
hver skamt frá öðrum. Hann
sagðist aldrei skilja, hverjnm þess-
ir steinar gætu vevið til gagns
eða gleði.
Eg verð. að játa, að eg hefi
næstum daglega gengið nm þess-
ar slóðir i mörg ár og hefi ef-
laust séð þessa steina, en þó ekki
orðið þess var að þeir hafi hneyksl-
að mig; eg hefi litiS til þeirra
sem svo, að þetta væru bara mein-
lausar steinvölur, tem ef til vill
gætu verið einhverjum, eða þeir
að minsta kosti hver öðrum, til
ánægju. En nú þegar eg sá að
þeir hneyksluðu útlendinginn, varð
eg svo gramur út í þessa steina,
að eg blátt áfram þoli ekki að
sjá þá þarna lengur. Eg finn því
akyldu mína til að benda hátt-
virtum samborgurum mínum á
þá, og leyfi mér að skora á vega-
nefnd bæjarins að láta ska þeim
í burtu hið bráðaata, hlaða þeim
hcldur í hrúgu einhversstaðar á
afviknum stað eða fylla með þeim
upp í eitthvert skarðið í hálfföllnu
grjótgörðunnm ljótu, sem hér liggja
eins hrundir múrveggir eða víg-
girðingar víðsvegar nm bæinn.
Mér hefir ávalt þótt vænt um
öll börn, en nú fekk eg reglu-
Iega andstygð á stálpuðnm krökk- i
um, sem eg þó veit að ekki eiga 1
allir óskilið mál hvað þetta krítar-
krumsprang snertir. Þar eiga for-
eldrarnir og forráðamenn barn-
anna, engu siður en þaa, tök á
þeasari ósvinnu. Eftirlits- og aga-
leysið í þesss sem öðru.
Eg leyfi mór því að beina því
til háttvirts Iögreglustjóra bæjar-
ins — sem eg af eigin reynslu
þekki sem röggsamt yfirvald —
hvort bann mnni ekki geta mist
einhvern af sínum dyggu og trúu
lögregluþjónam stnnd úr degi, við
og við, til að líta eftir þassu og
lagfæra það, því eg vona að þeir
séu ekki svo „ofhlaðnir störfum",
að þeir megi aldrei vera að því,
og væri þá sjálfssgt að þeir létu
húseigendurna eða íbúana afmá
þennan mjög svo útbreidda „skön-
litteratur“(!) af húsunum og harð-
banna bann framvegis.
Heiðruðu samborgarar! Gangið
nú einn sinni um þessar slóðir og
gætið að kritarletrinu á húsunum
og hnullnngsteinnnum á götunum
og segið mér svo, hvort yður finst
þetta hvorttveggja ekki vera tal-
andi vottur nm snyrtimensku,
fegurðartilfinningn og finan smekk
okkar íbúa höfuðstaðar tslands, í
konungsrikinu sjálfu, sem hefir
þrihöfðað ráðuneyti. J.
Stúlkur
vanar ’fatasaumi, geta fengið at-
vinnu nú þegar.
Gott kaup í boði.
Vöruhúsið.
Tundurdufl
við strendnr Ameríku.
Sú fregn kom bingað í sím-
skeyti nm miðjan aprilmánuð, að
amerlska strandferðaskipið „New-
York“ væri horfið. í útlendum
blöðum er eagt frá því, að skipið
bafi rekist á tundurdufl, en kom-
ist til hafnar hjálparlaust. Hvar
það hefir komiet til hafnar sést
ekki af þessum fregnum, en víst
er talið að það hafi verið í Ameríku.
Það lítur því út íyrir að þýsbir
kafbátar hafi lagt eitth vað af tund-
nrdnfinm meðfram Ámerikuströnd-
um, því skipverjar fullyrða að um
tundurdufl sé að ræða, en ekki
að kafbátur hafi skotið á skipið.
Þega sprengingin varð voru
þráðlaus neyðarmerki send í allar
áttir og komu mörg skip til hjálp-
ar. Yoru farþegar allir fluttir í
þau nema nokkrir amerískir her-
mena, sem að sögn neituða að
yfirgefa skipið. Nofekrir hásetar
særðust af sprengingunni.
isiir og milionir
eftir
^harlcs ^arvice.
161 Frh.
jafnvel of afkáraleg og heimsku-
leg til þess að Jósef hefði getað
látið haaa sér um munn fara, Eu
þá varð henni litið framan í hann,
og sá að hann var alveg ódrukk-
inn og með réttn ráði og að hann
hafði í raun og sannleika verið
að biðja hennar. Vissi hún þá
ekki hvað til bragðs skyldi taka
•og rak upp skellihlátar eins og
í einhverri örvæntingu eða ofboði.
Hann hafði ætlað að gripa hand-
legginn á henni affcnr, en nú féil
honum allur kefcill i eld og starði
hann nú á hana með slikri undr-
un og gremjn, særðri hégómagirni
og reiðisvip, að henni lá við að
í?kella npp úr að nýjn. En hún
gat þó stilt sig um það og sagði
aú svo rólega og auðmjúklega
uem henni vsr framast int:
— Eg bið þig fyrirgefningar,
Jósef. — ®g hélt að þú værir að
gera að gamni þínu. Mér þykir
þetta mjög leiðinlegfc. en fyrst að
þú ert ekki að segja þetta í spaugi,
þá er það ekki annað en hrein-
asta fjarstæða. En eg held ann-
ars að þú vitir varla, um hvað
þú varst að tala — að minsta
kosti tel eg víst, að þér hafi ekki
verið það alvörúmál------------
— Jú, svo sannarlega var mér
það, tók hann fram í með meáta
ákefð og virtist heldar létta yfir
honum. — Mér er hreinaeta alvara,
eg get ekki sannara orð tala^
Eg brenn af ásfc til þin og ef þú
segir já, þá sksl eg þegar í stað
ganga fyrir íöður minn og fá
þessu öllu^komið í gotfc Iag hvað
mig snertir.
— En eg segi „nei“, sagði ída
með talsverðum. þjósti og brann
eldur úr augam hennar, en sem
betur fór sá Jóaef það ekki sök-
um þess að myrkur var á — og
eg ætla að mælsafc til þe?s við
þig, að þú nefnir þetta aldrei
oftar á nafn við mig.
— En gættu nú að þér, sagði
hann stamandi og eidranður og
afmyndaðnr í framan. — Veiztu
hvað þú ert að gera og segja?
— Ojá, það held eg, svaraði
hún enn alvarlegri en áður. —
En eg held að þú vitir varla hvað
þú erfc að segja. Þ»,ð getur þð
naumast verið ætlun þín að móðga
mig. Noi, eg bið þig fyrirgefn-
ingar, Jósef minn. Eg ætlaði mér
ekki að reiðast og efeki heldnr&ð
meiða tilfinningár þinar. Þú hefir
víst ætlað að sýna mér einhverja
fádæma virðingu — og ej er þér
þakklát fyrir það, en . get nú
ómögulega tckið þessu boði. En
blessaður, taktu þetta nú sem
endilegtf svar frá rniiini hálfu og
minstu aldrei á þetta við mig
framar — aldrei nokkurntíma!
— Er það þá alvara þin að
------byrjaði hann reiðilega.
— Svona-nú, ekki eifct einasta
orð frekar, takta eftir þvf, sagði
ída og greikkaði eporið þasgað
til að þan náðu ísabalia aftur.
Þsu töluðust svo ekki fleira
við þangað til heim kom. Frú
Heron v*r á ferli og beið þeirra
og kvaðst hún vona, að þan hefðu
skemfc sér vel. Hún hafði vafið
ullarsjali um herðarnar og talaði
lágt og talaði veiklulega, rétt elns
og hún væri einhver margmæddur
kroasberi. En þegar hún tók
eftir því hvftð Jósef var þrútinn
og reiðilegur ásýndum, þá hljóðn-
aði yfir henni og horfði hún ým-
ist á hann eða ída og saug grið-
arlega upp í nefið.
— Jajæja! sagði Jósef, fitjaði
upp á og glotti um Ieið og ída
gekk út úr stofunni. — Þetta
hefir verið ijómandi skeintilegt
kvöld — en eg er ekki viss um
að það hafi verið jafnskemtilegt
fyrir okkur öll!
30. kapituli.
Hitasvækjan í böfuðborginni var
nú farin að verða lítfc þolandi.
Samkvæmatiðin var í þann veg
að euda, enda viitust allir vera
orðnir dauðþreyfctir á henni. Kven-
fólkið var orðið fölt og tekið til
angnanna af næturvöknnum í þess-
um endalausu samkvæmum, sem
það var farið að sækja seinustu
vikurnar miklu fremur fyrir siða-
sakir en vogna þess, að því væri
það nokkur ánægja. Mörg heima-
sætan hafði byrjað þettn tímabil