Vísir - 17.07.1917, Blaðsíða 3

V I F I R
Údýrast!
Nærföt
Ameríekir karlm.bolir 2.40—2.70.
Makkobolir 1.70.
Alullarpeysur.
Karlm. eokkar frá 0.25—1.85.
Kven-nllarbolir frá 2 00. J
iusiursip. 1.
Ásg, G, Gunnlaugsson & Co'
vökva jörðiaa og s8tja í hana
heita vatnsleiðfiíu, hæfliega niðar-
grafna, til að hita npp jarðveg-
inn. Rtfmagnssól gæti komið til
mála að setja í hvelflaguna. í
öðru Isgi legg eg til, að út frá
Tvídægru verði lagðar járnbrautir
saður og norður, auatar og vest-
nr, til að flytja kornvörttruttr effeii
á ófriðartimum. Og & öðrum tím-
getar þessi kornrækt vitan-
lega ekki borgað 8ig. Eu rétt
Virðist, eftir atvikum, að banna
»Ha nmferð um brautina ella, því
notkun hennar á f/iðartímum gæti
orðið skaðieg eiðgæðisþroóka lands-
manna.
Eg geri ekki ráð fyrir því að
P. komi til hugar að þessartill.
verði framkvæmdareins og þær ern
fram settar. Hann gerir sér vafa-
laust ekki svo háar httgmyndir
am eiðgæðisþroska þingmanna el-
ment, að þeir sén líklogir til að
fallast á þær. Eu á hinn bóginn
ættn tillögurnar að geta sannfært
menn »m, að P. sé að minata
kosti akki svo mikill vitsmnna-
maður, að ekki ætti að vera ó-
hætt að fela honum stjórn lands-
íqb.
Hvað finst þinginu?
P-
Branðverðið.
Hvað líður^verðlagsnefndmni?
,J& *'%&■&&& ■ iðttl lÉSM
Það er óhætt að segja það, að
ðánægja manna út af hækkun
branðverðsins hér í bænnm fari
vaxandi með hverjum degi. Hve
réttmætsú óánægja er í sjálfu sér,
það er annað mál.
Þdð ætlast enginn tii þess að
bakararnir selji braaðin með tapi.
Atvinna þeirra verðar að bera sig
og gefa þeim þær takjnr sem þeir
þurfa til að lifa. Þurfl brattðverð-
ið ti! þes i að hækka svo mikið,
að almenningnr risi ekki nndir
því, þá verður „það opinbera“ að
hlaupa undir baggann. En þetta
eiga menn heimtingu á að fá upp-
lúst: Hefir brauðverðið verið sett
óþarflega hátt?
Það var nýlega sagt frá því
hér í blaði, að brauðverð væri
ekki hækkað í Hafnarfirði. Það
þótti mörgum kynlegt og óánægj-
an óx. Nú gat að vísn vel verið
að bakararnir í Hafnarfirði gætn
selt ódýrara enbakararnir í Reykja •
vik, vegna þess að þeir ættu gaml-
ar birgðir af mjöli og koham,
en hvort sem avo hefir verið eða
ekki, þá „stendur það ekki leng-
mr“, þvi branðverðið er nú það
sama í Hifnarfirði eins og hór.
Ea það er i sjálfn sér engin
sönnnn þess að það mætti ekki
vera lægra. Hví skylda bakarar í
Hf. ekki setja npp verðið, úr þvi
það er orðið þetta hátt hér?
Það er í sjálfu sér siut að furða>
þó að bakarar fari eins langt og
þeir komast; það gera allir ekki
sist á þessam tímum. En livað
líður verðlagsnefndinni? Það er
hennar að athnga verðið og færa
það niður ef það er of hátt.
Til þeas að ala á ðánægjnnni
hafa verið notnð ummæli eins eða
fleiri manna úr nefndinni, og er
það ilt. Ea væntanlegá verðar það
verst nefndinni sjálfri ef húnlæt-
ur brauðverðið afakiftalaust.
Eins og kunnttgt er lagði nefnd'
in samþykki sitt á brauðverð bak-
aranna í vetur. Ef hún hefir þá
vitað hv&ð hún gerði, hlýfcurhenni
að vera ofur aaðvelt að koma«t
að ábyggilegri mðurstöðttumhvað
verðið þurfi að vera bátt nú. S st
ætti það að þnrfa að taka marg-
ar vikur að reikna það dæmi.
Og vert væri að minna verð-
lagsuefndina á það, að hún gaf
það út eítir á, að verðið hefði í
vatnr verið hnitmiðað við ákveð-
Ljábrýni
nr. 1
komu með Lngarfossi til
J6ns frá Vaðnesi.
ian brauðaþnnga, og það varhaft
eftir henni að bakarar hefðu brot-
ið í big við fyrirmæli hennar með
því að hafa brtuðin léttari, að verð
lagsnefndin hefði als ekki sam-
þykt brauðverðiö tí hún hefði ekk
fengið út frá því tA-biauðin væru
þyngri en þau reyndu0t siðar.
Verðiagsnefndin hlýtnr því að
hafa alla reikninga viðvíkjandi
gamla branðverðinu á reiðumhönd-
um, og þá er vandinn ekki annar
en að bæta við verðhækkun þeirri
sem síðan hefir lagst á brauðin.
Það verður nú eindregið að
krefjast þess að verðiagsnefndin
gefi opinberlega skýrBlu um það
hvað sé sanngjarnt verð á brauð*
mm nú. Ef hún birtir reikninginn
lið fyrir lið og leiðir rök að, þá
„vildi eg sjá“ þann bskara, sem
dirfðist að selja fyrirhærra verð,
hvað þá að „loka“ þó að hámarks-
verð væri sett á.
Gr. Gr,
Erleitö mynt.
1 Kbh. 1S„ Bank. Pósth
bterl pd. 16,35 16.50 16 50
Frc. 60,25 62,00 62,00
Doll 3,44 3,55 3.60
istir og miliónir
eftir
dharles jjjar'me.
223 • Frh.
sefilok fyrir Sir Stefán, en menn
sem standa sliksn atvinnuveg mega
altaf búast við þess háttar. En
meðal annara orða — eg býst að
snmarhöllin hans verði seld.
— Seld? tók ída upp aftar —
Hana hefði eg viljað kaups.
Þbtta skrapp út úr henni ihug.
ttnarlaust, en herra Wordley virt-
ist ekki farða sig neitt á þvi og
sagði brosandi:
— Eg sé ekki hvað ætti að
vera þvi til fyrirstöðu, ída mín
góð. Riunar er eg ekki viss vm
að það væri sérlega arðvænlegt
fyrirtæki, en eg skal athaga þetta
betur ef yður er það áhugamál.
Jú-seisei! Þér getið sannarlega
keypt sumarbúataðinn ef yð*r
langar til.
Langalengi eftir að haun var
farinn sat ída í hægiudastólnum
og horfði í aringlóðiua St*fford
var nú orðian Higbc’iffe lávarðar,
en efnalaus og eirðarlaus veg-
farandi, sem hvergi hafði höfði
sína að að halla. Skyldi það
þá samt sem áðar hafa verið hatm
sðm hún sá á fjárfintningaskipinu?
epwði hún sjálfa sig og tók við-
bragð. Fandnm þeirra hafði þá
næstnm borið saman og þan höfða
horfsti augtt! Líkasttil sæi hún
hann nú aldrei framar — en
hvaða vitleysa! Þvert á móti var
ekkert liklegra, því að hann
var trúlofaður hinni anðsgu «ng-
frú Maude Falconer og mundi ef-
lanst hverfa skjótlega heim aftnr
og ganga að eiga hána!
Kvöldið eftir fékk hún nokkrar
lmur frá herra Wordley og voru
þær þess efnis, að sum*rhöllin
væri ekki föl tii kaupo. Hafði
herra Falcoaer keypt hana handa
dóttur sinni.
39. kapituli.
Nokkrum dögnm síðar fékk
hnn heimboð frá Bannordales og
Waynes fólkinu og fleiri fjöl-
skyldam þar í nágrenniim og var
auðsjáanlega ætlun þeirra og tii-
gangur að hún yrði þeim hand-
gengin. Samkvæmið hjá Banner-
dale var fáment. Voru þar ekki
aðrir en heimiliJólkið og var
henni tekið þar tveim höndnm og
ekkert liklegra, en að fólkið hefði
bæði klappað henni og kjassað
hana hefði hnn gefið því færi á
sér. Ea þó að ída hefði nú lagt
ni 'ur dramb sitt og stærilæti, sem
hún gat brugðið fyrir sig fyr á
tímum, þegar svo bar mndir, þá
var hún samt fremmr fálát og
tók ekki bliðskap íólkslns eins
feginsamlega og hún hefði rannar
viljað, því að í ra*n og vern var
hún því mjög þakklát fyrir alúð
þess og vinahót. Sama var áð
segja sm hinar fjölskyldarnar
Þær voru henni hver annari betri
og alúðlegri og hún vildi gjtrnan
hafa tekið ástúð þeirra með opn-
um örmum, en hún gat ómögn-
lega fengið sig til þess. En sann-
Ieikurinn var sá, að raunir og
mótlæti höfðu gert tilfinningar
hennar svo viðkvæmar, að hún
kveinkaði aér við að komast i
mjög náið samband við aðra.
— Mér líkar framkoma ídm
vel, sagði Bmnordale lávarðnr.
— Hún hefir ratað í þungar raunir
og er nn eins og i sárum ef svo
mæ.ti sðgja. Og hún er í raun
og vern víðkvæmari en flastar
aðrar konnr þó að hún virðist
fremur fáiát og fáskiftÍH. Þið
verðið aS lofa henni að jafna sig.
ídi hafði heitið sjálfri sér því,
að þótt henni tækist ekki með
öllu að gleyma hugarangri sinm
og hjartísorg, þá sayldi hún ekki
gerasérþaðaðáhyggjuefnieða setja
það fyrir ei g. En hún vissi, að
ekkert gat verið henni verra og
og óhaganlegra en aðgarðaleysi og
gerði hún sér því mikið far mn
að haf i ávalt eitthvað fyrir stafni,
bvo að sál og líkami væri aldrei
athafnalaus, euda mátti svo heita,
að hún legði alt að því ofmrkapp
á þetta. Ýmist var hún í heim-
sóknmm hjá kmnningjum sínum
fornum og nýjum eða hún tók &
mótl heimsóknmm þeirra og þess
á milli þeysti hún lang&r leiðir
á hesti flínnm.