Vísir - 26.09.1917, Blaðsíða 3

v I f # 0
íbúð
3—4 herbergja, vantar sira
Magnús Jönsson írá
íufírði nú þégar.
Upplýsingar gefur Ólafar L4r-
nsson yfirdómBlögmaðir, Kirkjn-
stræti 10, Sími 215.
VlSIR
fimtndaginn 20. þ. m. er keyptar
á afgreiðslnnni.
var hér strandferðasbip í nokkur
ár, hafí verið sökt i simar á leið
frá Englandi tiJ Danmerkur.
Ke.,naraskólinn
starfar ekki í vetur, og verður
hann þá liklega eini skólinn hér
í Reykjavik, sem algerlega verður
lokað.
Réttir
standa yfir þessa dagans. Hafra-
Vítasréttir voru í gær og Kjósar-
réttir í dig.
\ 11111111 í111111111111111111' 1' 1' 1' 111 'i '111\
11111111111111 ///.,// /, /, /, /, /,*/,/,/,, ,/ /,/
I/, / / / /' Regn'/1 / / JRea:ri ' / 'Regn' 1,11,
■'/'/'// / / //7//// / h h h 1 '/'/ // / / / / /11 '1 'ii LL
'// /' /
/' /' iti\
Stærstu birgðir iandsius at:
Regnfrökkum
fyrir karlmenn unglinga og drengi.
Regnkápum
úr hinu þjóðfræga U llar-WaterprOOÍS-efiH, som nota má
hvort sem er Hausti, vetri eöa vorl.
Hinir hagsýnu menn ættn að fá sér nllar-waterproofskápn frá
L. H. Muller
Austurstræti 7.
Erlend mynt.
Kh. »i/. Buik. Pósth
Sterl.pd. 15,49 16,40 16,00
Prc. 56,75 60,00 59,00
Doll. 3,28 3,52 60,3
Yið Kollafjarðarrétt
á morgun (27. þ. m.)
verð* veitingar:
Kaffi, gosdrykkir og vindlar.
Ennfremur verður daHS.
Hér með færi eg mitt inni-
legasta þakklæti öllum þeim, skyld-
um og Vfendalausum, sem styrktu
mig með fégjöfam, og á annan
hátt tóku þátt í binni sáru sorg
minni við fr&faU og jarðarför mins
elskaða sonar, Yiihjálms G. Eyj-
ólfðHonsr, þann 22. þ. m.
Hverfisgötu 60 A.
Margrét Signrðardóttir.
á ýmsnm búðarvarningi
næstu daga kl. 2—7
í Ingólfsstræti 23.
Kaupið Visi.
- 123 -
- 124-
- 125 -
og þú verður að fara á undan og mæla út
handa okkur báðum“.
„Getum við ekki hjálpað yður?“ spurði
Kitti.
Lúðvík Gaston hristi höíuðið.
„Hún getur alveg eins mælt út tvær
lóðir og eina“, sagði hann. „Eg ætla að
haltra að lækjarbakkanum, kveikja þar upp
eld og binda um fótinn. Mér er alveg
óhætt! Halt þú bara áfram, Jenny, og
taktu lóðirnar ofantil við fyrstu lóðma —
gullið er meira upp í hallanum“.
„Hórna er svolítið af birkiberki“, sagði
Kitti og skifti berkinum á milli þeirra. —
„Við skulum líta eftir aóttur yðar“.
„Eg er ykkur mjög svo þakklátur fyrir
það!“ sagði Gaston og Lló hranalega, „en
annars er hún nú vönust að sjá um sig
sjálf! Gangið þið á eftir henni og setjið
þið vel á ykkur hvernig hún ber sig til“.
„Er ykkur ekki sama þó að eg gangi
á undan?“, sagði hún, þegar þau voru að
halda af stað. „Eg er miklu kunnugri
hérna en þið“.
„Jú, yður er velkomið að vera á undan“,
sagði Kitti kurteislega, „og eg er yður sam-
^uála um það, að það er hreinasta skömm,
að allir þessir græningjar, bæði eg og aðrir,
skuli vera á undan „Sæljóns“mönnunum.
En getum við ekki einhvernveginn leikið
á þessa pilta?“
Jack London: Gull-æSið.
„Við getum ekki falið slóðina okkar“,
sagði hún og hristi höfuðið, „ogþeirlabba
á eftir okkur eins og kindur á eftir for-
U8tusauS“.
Hún beygði snögglega til vesturs, þegar
þau höfðu gengið svo sem fjórðung mílu.
Kitti tók eftir því, að þau gerigu nú um
ótroðinn snjó, og hvorki hann nó Shorty
veittu því eftirtekt, að troðningurinn, sem
þau höfðu farið eftir að þessu, hélt áfram
til suðurs. Og hefðu þeir sóð, hvað Lúð-
vík Gastonjjtók sór fyrir hendur, þegar hann
var orðinn einn eftir, þá hefðu viðburðimir
í Klondike orðið á aðra leið. Þeim hefði
þá gefist á að líta, að þessi gamli bragða-
refur, hljóp á eftir þeim, alls óhaltur og
snuðraði eítir slóðinni eins og hundur. Einn-
ig hefðu þeir séð hann troða slóðina vel
og rækilega þar sem hún beygði til vest-
urs og að því búnu rekja sjálfur gömlu
slóðina, sem lá til suðurs.
Það lá braut upp á bakkann, en hún
var svo ógroinileg, að þeim veittist torvelt
að kalda henni i myrkrinu. Eftir nokkurn
tíma dróst Jenny Gaston aftur og lét þá
Shorty og Kitta hafa fyrir að kafa snjóinn.
Urðu þessar smátafir til þess, að allur
skarinn, sem á eftir var, náði þeim bráð-
lega, og þegar dagur ljómaði um klukkan
níu, var ekki annað að sjá en óslitna hala-
rófu af göngumömium svo langt sem aug-
að eygði. Jenny varð æði léttbrýn við
þessa sjón.
„Hvað ætli við séum lengi búin að
ganga meðtram þessum læk?“ spurði hún.
„Liðuga tvo tíma“, svaraði Kitti.
„Og tvo tíma tilbaka — það verða fjór-
ir tímar, sagði Jenny blæjandi. ,.Sæ]jóns“-
mönnunum er nú borgið“.
Kitti fékk einhvern óljósan grun og
hann nam staðar og horfði beint framan í
hana.
„Eg veit ekki við hvað þér eigið“, sagði
hann.
c
„Nei, auðvitað gerið þór það ekki, en
nú skal eg segja yður það. Þessi lækur
heitir Norðmannalækur, en Kerlingarlæk-
urinn er annar lækur hór frá til suðurs“.
Kitti stóð alveg agndofa.
„ Og gerðuð þér þetta af ásettu ráði?“
spurði Shorty.
„Eg gerði það til þess að greiða fyrir
gömlu mönnunum".
Hún hló ertnislega, en þeir félagar litu
hvor á annan og ráku loksins upp skelli-
hlátur sjálfir.
„Ef ekki væri jafnfátt um stúlkur hórna
í þessu blessaða landi“, sagði Shorty, „þá
væri mór næst skapi að leggja yður á hné
mór og skella duglega á eudann á yður“.
„Faðir yðar hefir þá ails ekki undist í