Vísir - 20.11.1917, Blaðsíða 3

VÍSIR
s*m afhent eru í búðinni sam-
fevæmt 4. gr,, áður en nokkur
mjólk er se.ld eða látin aí hendi
til annara úr búðinni þann sama
dag.
6. gr. Meðan reglur þessar eru
í gildi er bönmð ea!a mjólkur eða
rjóma til neytslu á sölustaðnum
og til neytslu í veitingahúsum og
kaffihúsum, svo og notkun mjólk-
*r og rjóma til niðursaðu eða til
sælgætis, sem gert cr i brauð-
gerðaihúsum eða í sambandi við
aðra atvinnu, til aölu handa al
menningi.
7. gr. Meðan reglur þessar eru
í gildi má ekki seljn mjólk og
rjóma annarsstaðar í lögsagnar-
mmdæmi Eeykjavíkur, en I mjólk-
urbúðum, sem bæjarstjórnin hefir
löggilt. Er bæjarbúum, sem fram-
leiða mjólk til söla, því óheimilt
að seljn hana í heimahúsum, og
öllum, sem selja mjólk til bæjar-
manus, óheimllt að afhenda hana
til kaupend* öðruvísi, en fyrir
miliigöngu mjólkurbúðar.
Sömuleiðis er bæjsrbúum öllum
óheimili að kaupa mjólk annars-
staðar cn í mjólkurbúðum rneðnn
reglur þessar eru í gildi.
Undanþágu frá ákvæðum þess-
$rar greinar getur borgarstjóri
vcitt:
a. f>eim mjólkurframleiðendum í
bænum, sem að eins hafa
eina kú.
4). Einnig að öðru leyti, þegar
ekki er svo mikili mjólkur-
skortur i bænum, að nauð-
syn sé að beita þessum ákvæð-
um til þess að tryggja for-
gangsrétt þoirra til mjólkur,
sem hafa mjólkurseðla.
8. gr. Brot gegn ákvæðum 5.,
og 7. greinar varða sektum ult
að 1000 kr.
9. gr. Keglur þessar öðlast
gildi þegar 'í stað. Pflgar ekki
er lengar mjólkurskortur í bæn-
um, gefur borgarstjóri út auglýa-
ingm um það, og falla reglmrnar
þá úr gildi, þangað til borgar-
stjóri auglýsir aftur að mjólksr-
akortar sé í bænum.
Af hverju stafar
mismunuriun ?
Eins og allir vita, eru nú erfiðir
timar fyrir flesta og lítið að starfa
og það litla sem unnið er eýnist að
koma æði misjafat miður ámönn-
»m.
Meðan nóg var til að vinna,
var ekkert að segja því þá v«r
nægiiegt handa öllum að gera eitt-
^vað. Ea einmitt nú getar slíkt
komið tii grein*. í þeim krisg-
umstæðum sem nú eru, ættu vinnu-
veitendur, eð* þeir sem standa-
íyrir vorkum, að sji am það, að
þeir nytu þeirra 'sem mesta hafa
þörfina. En þetta sýnist að vera
þveröfagt. Þeir hafa næstnm því
helst setið fyrir vianu, sem ein-
hleypir eru, og óþroskaðir dreng-
ir og angiingar. En möanum sem
era að berjast fyrir ómegðinni
beima, eða sjúkum ot eilihrum-
um foreldrum, eða öðrum v»nda-
mönnam, þeim er bægt frá. Þeir
verða að fara heim eftir að hafa
staðið kaldir og svangir lengri
tlma í þeirri von að fá eitthvað
að gera.
Hvort er rettara að láta þá fá
vinnuna, sem hlaapa með kaupið
i sælgætisbúð eða aðra líka staði
og eyða því þar, heldur eu þá sem
verja öllu kaspi síuu til þess
að fæða og klæða heimili sitt og
til þess að hlynna að ómögum og
ajúklingum ? Eg ætla lesendun-
um að svara þessari spurningu, því
henni er auðsvarað.
En það er önnur spurning sem
eg ætla að spyrja að:
Hefir stjórnin lagt þaunig fyrir,
að þeir sem mest þarfnast vinn-
unnar aitji á hakannm ? Eða eru
það þeir sem fólkið ráða og sjá
um vinnuna?
Eg veit að það er als ekki
sjtjórninni að kenna, hún hefír nóg
eamt, þó ekki sé slett á hana þvi
Bðm hún ekki á. Það eru óefað
verkstjórarnir, og þ»ð er illa huga-
að af þeim sumum, sem þó en ó-
magamenn, að stinga ekki hend-
inni í sinn eigin bann, og minn-
ast liðinna tima.
Ea eg hefi nokkuð oft komið á
„eyriua“, og aaðvitað a 1 d r e i
haft neitt app úr því. Ea það
eru fleiri en eg som hafa orðið
hvað eftir annað að fara heim við
svo búið. T. d. vom tveir bænd-
ur nú siðast, er báðir hafa erfið-
ar ástæðnr, sem arðu að fara heim
— var ekki litið við þeim. En
I&usingi, sem hjá okkur stóð, var
tekinn á amgabragði. Annar
þessara manna, sem frá urða að
hverfa, á 9 börn að framfæw, en
hinn á 5 börn heima og 2 af þeim
eru blind og flogaveik. Þótt eg
nefni ekki þennan mann, þá ráða
margir í hver hann er. Eftir því
■em eg hefi komist næst, er það
í 5. fiinni í röð, sem honum hefir
verið vísað frá, og er víst þannig
um ótal marga.
Er það tilviljun eða hatur, sem
er orsökin að því, að sami maður
er forsmáður til vinnu hvað eftir
annað ?
Eða er verið að koma fram
hefndnm á honum fyrir forna sölu
á nauðsynjavöru?
Ef avo er, þá er hún ekki rétti-
lega valin, að láta blinda vesalings
aumingja gjalda íyrir iilmensku
og öfundsýki.
Eg vil leyfa mér að mælast til
þess, að stjórnin skerist í það að
sjá nm að bæði hann og fleiri,
sem þörf hafa á vinnunni og ekki
fá hana, geti þó að minsta kosti
fengið hana i 6. sinnið sem þeir
leita hennar. Enda er eg viss
nm það, að stjórnin kærir aig
ekkert «m að þeir verði ánvinn-
unnar, sem helst hafa þörf fyrir
hana. Auðvitað skal játa það, að
það or fjöldi manna í vinnu, sem
þarfnast hennar, en það er lika
fjöldi af þeim, sem fleygja pen-
iugunum fyrir allskonar óþarfa að
verkinu loknu.
Enginn taki orð min svo, að
eg sé að ipilla fyrir neinum með
vinnu, þó að eg riti þeasar línur
— Nei, þvert á roóti. Eg vildi
óska þess, að a 11 i r hefðu nóg
að gera. Eu á þessum tímura
finst mér sem helst þurfi að líta
eftir því, hvar þörfin er mest.
VíðförulL
Eigi er nema hálfsögðsaga
er einn segir frá.
Herra Hjörtur Þorsteinsson
hefir í „Vísi“ 14. þ. m. fundið
sig knúðan til að ávarpa mig
Dokkrum vingjarnlegum orðum.
Til leiðréttingar við greinarstúf
haus vil eg leyfa mér að skýru
frá þvi, að svo var muunlega um
ssmið okkar á milli að eg. gegn
borgun, fengi hijóðfærið léð einu
sinni fyrir jól, einusinni um jólin
og einusinni eftir jól, svo að frá-
sögn hans að þessu leyti er ekki
allskostar rétt. Svo stóð á að eg
þurfti að nota hljóðfæri hið um-
talaða kvöld, og vildi þá nota
hinn umsamda rétt minn til þess
einusinni fyiir jólin, enda hélt eg
þetta kæmi ekki í bága við Hjört.
Mér virðist það „byaterisk að-
ferð“ hjá Hirti að hneykslast á
því, eða víta mig fyrir það, þótt
eg tæki frmmboði hans um að taka
hljóðfærið fyrir fslt og ait, og
ekki siður fyrir það, að eg rétti
faonum þessar 10 krónur, er hann
htfði borgað mér í leigu, með
þeim ummalum, að hanu þyrfti
ekki að borga mér neitt fyrír af-
notin, þar eð hljóðfærið hefði
- 42 -
Eftir missiristíma skólaveru hjá okkur bar
honum á milli við einn skilmingakennarann
og varð sá að lúta í lægra haldi fyrir hon-
nm og að einu ári liðnu var hann orðinn
mér snjaliari. í>ví næst varð hann her-
maður, feldi höfuðsmann sinn í einvígi og
strauk burtu. Nokkru siðar gerðist hann
sveinn hertogans af Anjou og var alt
kvenfólkið þar vitlaust eftir honum og iyrst
hann er farinn úr þeirú vist, þá veit eg
ekki hvort það er karl eða kona, sem þar
á hlut að“.
Sólin var nú að hníga til viðar. Þá
kom einn þeirra félaga auga á unglings-
pilt, sem gekk um hallargarðinn og fór
framúrskarandi laumulega. Tað var drengur
þrettán eða fjórtán ára á að giska og sýnd-
ist vera dauðhræddur. Hann var klæddur
einföldum riddarasveinsbúningi og girtur
belti. Gestirnir í veitingastofunni tóku
eftir drengnum, bæði „kóngsins menu“
og skilmingamennirnir og þótti þetta hálf-
grunsamlegt.
Það var hægt að komast ofan í hallar-
síkið á tveim stöðum. bæði eftir mjóum
skógarstig og ofan tröppur eða stiga öðr-
um megin við brúna. Gestirnir úr veit-
ingahúsinu skiftu sér í tvo flokkaf og fór
sína leiðina hvor og handsömuðu drenginn
innan skamms. Drengurinn stakk annari
hendi í barm sér i mesta flýti.
Paul Feval: Kroppinbakur.
- 43 -
„Eg hefi ekkert á mér. Tið megið
ekki drcpa mig!“
„Hvaðan kemurðu? Hvert ætlarðu!“
Drengnum varð ósjálfrátt litið til glugg-
ans undir brúnni.
„Við skulum leita á honum“.
„Nei-æ-nei!“ kallaði drengurinu í dauð-
ans ofboði og féll á hné, „Tið megið ekki
leita á mér“.
„Hvað heitirðu?11
„Berrichon“, svaraði drengurinn hik-
laust.
„Hvar áttu heima? Hjá hverjum ertu?“
Drengurinn svaraði því engu.
Skilmingamennirnir og „kóngsins menn“
tóku nú að gerast óþolinmóður. Einn
þeirra tók í treyjukraga drengsins og hristi
hann alióþyrmilega.
„Hananú! Svaraðu undireins! Heldurðu
kannske, hvolpurinn þinn, að við höfum
tima til að slóra eftir þér. Leitið þið á
honum og það strax svo að við séum ekki
að vefjast í þessu lengur“.
Tessi skipun gerði snögg umskifti á öllu.
Tó að drengurinn virtist yfirkominn a£
hræðslu, þá rykti liann sér nú lausum alt
i einu og þreif rýting úr barmi sér, braust
í hendingskasti gegn um mannþyrpinguna
og hvarf í austurenda síkisins.
Allur hópurinn þaut á eftir og náði
Berrichon litla brátt. Hann varðist eftir