Vísir - 23.11.1917, Blaðsíða 3

ViSIR
4
1»“ plíkri kæfu, »fl láta hana okki
“lendt i nsinum ílokki".
Vitið er áreiðænlega ekki meira
en g»ð gaf. Og þes* vegna hefir
aefndin einmitt ekki „gert ráð fyr-
iru slíkri kæfi, er hún var að á-
kveðs verðflokkana. En hversi
vegna ? Kjötið i þeirri kæfu get-
*r verið eins gott og betra en
í hinum fiokkuuum, þvi nefndin
ákveður v e r ð m æ t i kæfannar
aðeins eftir f e i t i og s a 11 i. En
það er ala ekki að sjálfsögðu rétt,
að láta kæfu, sem i er 25%
feiti og 12°/0 eða meira af salti
„lenda“ undir vorðflokkum nefnd-
arinnar.
Sahnleikurian er sá, þó nefndin
he.fi fundið upp þessa „hávíainda-
leg*“ flokkun kjöts og kæfn, hefir
hvm ekki neut að fylgja henni út í
æsar, eða ekki treyat sér til þess.
Þess vegna s 1 e p p i r hún bara
að verðleggja þessa tegund kæf-
unnar, gerir ebki ráð fyrir henni
I flokkuninni, eins og hún tfleppir
að verðleggja ftnnað hangikjöt
en skammrif og læri.
Verk nefndarinn&r er gagnslaust
málamyndaverk, að öðru Ieyti
en því, »ð þsð ef til vill verður
til þess að h æ k k a verð á bangi-
kjöti og kæfu yfirleitt, vegna þesu
»ð hsesta verð nefndarinnar er
tölnvert hærra ®n hér hefir þekst.
ög ef bæsidur geta haldið fr&m-
boðinn betnr í skefjum eu rjúpna-
ekytturjsar, þá má gera ráð fyrir
því að alt kjöt og öll kæfa verði
selt hæsta verði.
Athugasemd.
ðemvelða að Mrtast i VlSl, verðar aö aBienða í siðasta
iftfll fcl. 9 i. h. átkomn-aaglnn.
Aætlun
um tekjur og gjöld hafnarsjöðs Reykjavíkur 1918.
Frumvarp hafnarnefndar.
T e k j u r.
í blaði yðar 21. nóv. getið þér
þess, að ekki htfi tekist sem best
vulið á þeim mönnum, sem byrj-
uðu á landssjóðsvinnunni.
Það getur vel verið, »ð af þeim
mönnum, sem byrjuðu, hafi verið
2—3 menn, sem ebki hafi haft
eins brýna þörf fyiir vinnu og
aumir sem ekkl komust að. Eu
þar við er það sð athuga, að til
að byrja með þurftu að vera
nokkrir menn, sem eifthv&ð höfðu
við svona vinnu feagist áður. Og
í öðru Jagi var þörfin svo brýn
fyrir vinnuna, að nkrifstofunni
1.
2.
3.
4.
5.
6.
1.
2.
3.
4.
5.
6.
7.
8.
9.
Eftirstöðvar frá fyrra ári......................kr.
Vextir *f skuldabréfam og handbærum psningum —
Starfstekjur hafnariunar :
a) Lístargjald................kr. 15000.00
b) Vörugjsld...................— 70000.00
c) Bryggjugjald................— 14000.00
d) Fest&rgjald ...... — 2000.00
e) Lðiga af lóðum og húsum . — 40000.00
Ýmsar tekjur....................................—
Tekjur af áhöldum og tækjara ...................—
Lán til hafnannnar (dýrtlðwlán) .... . Ý —■
Suntals kr.
20000.00
500.00
141000.00
1000 00
30000.00
250000.00
442500.00
Gjöld.
Laun starfsmanna og skrifstofnkostnaður . . . kr.
Til vita og hafnarljóía:
a) Engeyj*rvitarnir................kr. 800 00
b) Hsfnarvitinn.......................— 500.00
c) Ljós á hafnargörðum .... — 500.00
d) Bryggjuljósin.....................— 1000.00
Til ssemerkja . . ....................i . —
Til viðhalds á h»faarvirfejum......................—
Afborgan »f láni 1912...............................—
Vextir »f lánum....................................—
Ymisleg útgjöld....................................—
Til hafnargerðar, g*tna 0. fl. .......—
Eftirstöðvtr til næst* ár*................... . —
Samtals kr.
23000 00
2800.00
1000 00
10000.00
24000.00
107000.00
4000.00
250000.00
20700.00
442500.00
hafði ekki unnist tfmi til að fara
yfir skrárnar til að velja nægi-
lega gra&dgæfilegft úr fólkina,
enda er það vandaverk, þar sem
um sækja mörg hundruð manna,
sem allir hafa mikla þörf fyrir
vinnu og flestir í sárri neyð. —
Vildi eg, hr. ritstjóri, mælsst til
að þér, jafnframt og þér gjörið
athugasemdir við landssjóðsvinn-
una, vilduð hvetja yfi'völd þessa
bæjar til að byrja t&farl&ust á
atvinnubótum, til þess, ef unt
væri, að afstýra að einhverju
leyti hörmungum þeim sem yfir
vofa, því ástandið er þegar orðiS
hræðilegt.
Otto N. Þorláksaon.
Þessa afhugftsrmd aunars at-
vinnubótaskrif*tofustjóran8 birtir
Vísir með ánægju, en verður um
leið að Sát* þerrf getið, að um-
mæli blaðsins 21. þ. m. nm mann-
valið voru höfð beint og þvi nær
orðrétt eftir hinam skrif-tofustjór-
anum, hr. Jóhannesi Jósefssyni,
enda ekkert það í þeim, sem skrif-
stofanni er til vansæmdar.
- 50 -
mundi kippa sér upp við þetta, þá brást
honum það.
„Jæja, hér er þá um leynigiftingu að
ræða í tilbót, en eg bjóst nú ekki við, satt
að segja, að þetta æfintýri yrði s v o skemti-
legt“.
Myrkrið færðist nú óðum yfir og sáust
nú hallarveggirnir ógreinilega.
„Eg vildi gjarnan alt fyrir yður gera,
herra riddari11, sagði Cocordasse, „enda
verðum við hér kyrrir. Við eigum líká
von á irianni".
„Og hver er hann ?“
„Já, þér megið nú ekki þykkjast af því,
en það er einmitt berra Nevers“.
Lagardere tók viðbragð.
„Hvað eigið þið útistandandi við hann?“
„Við erum hingað komnir að undir-
lagi virðulegs aðalsmanns nobkurs“.
Lagardere þreif um höndina á Cocor-
dasse og kreisti hana af heljarafli.
„Þetta er þá fyrirsát“, sagði hann, „og
það dirfistu að segja mér, en eg fyrirbýð
ykkur að snerta eitt hár á hans höfði.
Hann er andvígismaður minn og eigi hann
að falla, þá skal hann falla í ærlegu ein-
vígi en ekki fyrir launsátri ykkar. Nú,
það var þá þetta, sem kom ykkur til að
biðja mig að kenna ykkur högglagið hans“.
„Kóngsins menn“ voru nú komnir á
bak og riðu af stað. Skilmingakennarinn
Paul Feval: Kroppinbakur.
- 61 -
laumaðist út úr veitingastofunni og gleymdi
auðvitað að borga, en Lagardere borgaði
fyrir þá alla.
„Heyrðu!“ sagði hann við stúlkuna.
„Láttu hlerana fyrir gluggann og láttu
sem þú hvorki heyrir nó sjáir hv<tð sem á
kann að ganga í hallarsíkinu. Það er þór
óviðkomandi hvort sem er“.
Stúlkan Jét hlerana fyrir og lokaði
vandlega. Það var nú komið þreifandi
myrknr og engin tunglsskíma nó heldur
stjörnuljós.
Á brúnni var Maiúulíkneski og ljósker
fyrir framan það. Bar af því danfa glætu,
sem ekki náði þó ofan í síkið, enda skygði
brúin á.
Lagardere var einn síns liðs. Jódynur-
inn heyrðist ekki lengur og Lourondalur-
inn var myrkri hulinn.
„Átta um einn!“ sagði Lagardere við
sjálfan sig á leiðinni til sikisins. „IJað er
ekkert annað en lireint og beint morð, en
hugsast getur, að drengurinn segi Nevers
a ð hér só hópur illmenna og þá kemur
hann ekki, en eg fer þá líka á mis við
það skemtilegasta einvígi, sem eg get hugs-
að mér. JÞrátt fyrir það skulu þessir átta
fantar komast að því fullkeyptu11.
Hann var nú kominn inn undir brúna
og farinn að venjast myrkrinu og átta sig.
Var hann að liugsa um fund þeirra Neyers
- 52 -
og jafnframt um það, hvernig hann gæti
brotist inn í þessa undarlegu höll.
„Hertoginn verður náttúrlega óður og
uppvægur þegar hann kemur", sagði hann
ennfremur, „og myrkrið er svo svart, að
ekki sér á sverðin“.
Hann heyrði fótatak og glamur í spör-
um. Gat hugsast, að Nevers hefði tekíð
sér fylgdarmenn. I Ijósglætunni nppi á
brúnni brá fyrir tveim mönnum, sem stóðu
þar grafkyrrir og vorn auðsjáanlega að
rýna í myrkrið niðri í gryfjunni.
„Eg get engan sóð“, sagði annar þeirra
lágt
„Hvaða vitleysa! Þarna við gluggann",
sagði hinn og kallaði varlega:
„Cocordasse!“
Lagsrdere bærði ekki á sér.
JÞetta voru þeir Peyrolles og Gonzagna
og hólt Peyrolles áfram að kalla :
„Passepoil!------Stanpitz!“
„Kannske það só enginn af okkar
mönnnm", sagði Gonzagua heldur hærra.
„Það á sér engan stað“, sagði Peyrolles.
„Eg var búinn að leggja svo fyrir, að einn.
maður stæði við gluggann og nú sé eg
líka hver það er. Það er Saldagne. Sal-
dagne!“
„Já!“ svaraði Lagardere með spönskum
framburði.