Vísir - 11.03.1918, Blaðsíða 2

V X S I ít
Húsið Baldurshagi
í Mosfellssveit,
ásamt afnotarétti af tilheyrandi landapildu, slægi’um og kálgarði,
æst leigt frá 14. maí næstk.
Lysthafendur snúi sér til
skrifstofn Garðars Gíslasonar
við Vitatorg fyrir 15. þ, m.
FiskiveiðaféLHaukur
selur:
botnvörpur, trawlgarn o. fl.
Menn snúi sér til
Jóns Magnússonar
Holtsgötu 16.
Til minnis.
Baðh&sið: Mvd. og ld. kl. 8-8
Barnalesstofan: Md., mvd., föd. kL 4—6.
Borgarstjðraskrifgt.: kl. 10—12 og 1—3.
Bæjarfógetaskrifstofan: kl. 10—12 og 1—S
Bæjargjaldkeraskrifst. kl 10—12 og 1—6
H&saleignnefnd: þrffijnd., fóstnd. kl 6 sd.
Iilandsbanki kl. 10—4.
E. F. U. M. Alm. *amk. innnnd. 8 sd.
L. F. K. K. Útl. md., mvd., fstd. kl. 6—8.
Landakotsspít. Heimsóknart. kl. 11—1.
Landsbaukinn kl. 10—3.
Landsbókasafn Útl. 1—3.
L&ndssjóður, 10—2 og 4—5.
Landssíminn, v. d. 8—9, holgid. 10—8.
Nátt&rngripasafn sunnud. I1/,—21/,.
Pðsth&sið 10—6, helgid. 10—11.
Samábyrgðin 1—5.
Stjörnarráðsskrifstofnrnar 10—4.
Vífilsstaðahælið: Heimsóknir 12—1.
Þjóðmenjasafnið, snnnud. 121/,—l1/,-
Liknarstarfsemin.
Eg var um daginn byrjaður á
blaðagrein, sem fór að sumu
leyti í svipaða átt og greinin
Líknarstarfsemin eftir Hauk í
blaðinu 4. þ. m. En úr því að
hún fór aldrei frá mér, tel eg
mór skylt að leggja orð í belg
með Hauk, enda er eg ef til vill
kunnugri þessu máli en hann.
Hann vill að jafnan séu aug-
lýst full nöfn gefenda við sam-
skot eða almennar líknargjafir.
Því er eg alveg ósamþykkur, af
því að mörgum gefendum væri
það mjög ógeðfelt.
Það veit eg af reyndinni. Sam-
verjinn auglýsir t. d. jafnan full
nöfn gefenda, nema þegar þeir
banna það sjálfir, og allir geta
séð að mörg „N. N.“ eru í þeim
hóp
Eg held að sumir séu bálf
feimnir yfir því hvað gjafir þeirra
eru „litlar“, aðrir halda að fólk
muni tolja það yfirlætisvott að
auglýsa full nöfn sín við „stór-
ar“ gjafir. — I raun og veru er
„lítill“ og „stór“ í þessu sam-
bandi ekki bundið við krónutal
eitt, heldur miklu fremur við
efnahag og hjartalag gefandans.
En það er engin gild ástæða
til að amast við þeirri ófram-
færni eða varkárni. Hitt væri
æskilegt, og nægileg trygging. ef
hver gefandi, sem ekki vill láta
nafns síns getið, tilnefndi ein-
hverja sérstaka stafi eða
merki, sem setja mætti við gjöf
hans um leið og hún væri aug-
lýst. Mundi væntanlega öllum
forgöngumönnum líknarfyrir-
tækja vera kært að gefendur
gætu á þann hátt sjálfir gengið
úr skugga um að alt kæmi til
skila. — Og því skyldu menn
ekki mega g e f a undir slíkum
dulnefnum, alveg eins og margir,
og „Haukur“ einn þeirra, s k r i f a
undir dulnefnum.
Sömuleiðis er eg því algerlega
andstæður, að nöfn þiggenda
séu auglýst, nema þegar það er
óhjákvæmilegt við fjársöfnun
handa einstökum manni.
Fátæklingar eru misjafnlega
viðkvæmir alveg eins og annað
fólk. Sumir þeirra, og stundum
þeir sem erfiðast eiga, eru svo
viðkvæmir, að gefendur eða flytj-
endur gjafa þurfa mikla nær-
gætni til þess að særa þá ekki
þeim sárum, sem fógjafir geta
ekki grætt. 3?að er mér full-
kunnugt af margra ára viðkynn-
ingu við hundruð fátæklinga
þessa bæjar. Aðsóknin að Sam-
verjanum er engin sönnun gegn
þessu. Óviðkomandi fólk veit
lítið um hvað s u m u m er erfitt
að þurfa að leita þangað fyrir
sig eða börn sín. Þótt hitt sé
öllum auðsætt að talsvert þrengir
að þegar mæður fara út í stór-
hríð með 2 til 3 ung börn sín
úr útjöðrum bæjarins til þess að
fá handa þeim eina máltíð niður
í Templarahúsi, eins og kemur
fyrir hvað eftir annað í vetur.
Annars er það aðalgallinn á öllu
félagslegu líknarstarfi hvað þar
er erfitt að koma við nauðsyn-
legri nærgætni gagnvart tilfinn-
inganæmu fólki. Þiggjendurnir
oftast þá svo margir, að persónu-
lega viðkynningin verður lítil,
og milligöngumennirnir sjálfir
því miður misjafnlega nærgætnir,
þótt þeir vilji vel.
En ef vel á að vera, má líkn-
arstarf ekki miða að því e i n u,
að bæta úr bráðustu líkamlegri
neyð, heldur á það jafuframt að
styrkja og endurnæra hugsanalíf
þiggjendanna og veita þeim tæki-
færi til að bjargast sjálfir e£ unt
er, svo að sjálfstæðisþróttur þeirra
aukist. Sórstaklega er kvartað
yfir að „sveitarstyrk11 fylgi alloft
lítið a£ persónulegri velvild og
nærgætni, enda blessa hann íáir.
í fám orðum virðist mór við-
feldnast í auglýsingum að fara
að líkt og Samveijiun gerir:
Auglýsa gjafirnar til starfsins
jafnóðum með þeim nöfnum og
merkjum, sem gefendur óska, og
gefa árlegt heildaryfirlit í blöð-
unum yfir úthlutun þeirra nafn-
laust, en heimila gefendum
frjálsan aðgang að bókum starfs-
ins, þar sem skráð eru nöfn allra
þiggjendanna og hvað hver hefir
fengið.
Hinn furðar mig á, að sumt
annað liknarstarf her i bæ sknli
lítið eða ekkert auglýsa. Má
vera að athugasemdir „Hauks“
séu af þvi sprottnar.
Um aðalatriðið er eg alveg
sammála Hauk: Það þyrfti að
vera veruleg samvinna milli
allra þeirra mörgu félaga, sem
starfa að líknarstarfsemi hér í
bæ. Sem stendur er hún engin,
mér liggur við að segja, okkur
öllum til minkunar og bæjarfó-
laginu óbeinlínis til tjóns —
minna gagn að starfinu en ella
mundi.
Eg býst við að Samverjinn
hefði einmitt ráðist í eitthvað af
þessu, ef hann bagaði ekki
húsnæðisleysi. Og hefði ekki
veikindi mín og minna gert mér
eins mikil tímaspjöll og þau
gjörðu í haust og fyrri hluta
vetrar, hefði eg liklega leitað
fyrir mór um undirtektir við-
víkjandi þessu hjá öðrum líknar-
félögum.
Bæjarbúar gefa á hverjum
vetri nú orðið líklega yfir 10
þúsund krónur alls ýmsu liknar-
starfi innanbæjar, auk þess sem
nafngreindum mönnum er gefið
við sórstök óhöpp. Það er all-
væn upphæð, og fer vaxandi.
— En ábyrgð .fylgir að vel og
hyggilega só með það farið. Ekki
gefið af handahófi þeim, sem
einurðarbestir eru að minna á
sig við öll líknarfélögin, en fjöl-
skylduheimihn heimsótt, vel gætt
að lasburða gamalmennum, sem
V181 R.
Aígniðila blaðiioa f Aðalitrwt
14, opin frá kl. 8—8 á hverjutn degi.
Skri&tofa & sama stafi.
Sími 400. P. O. Box 867,
Ritatjðrian til viðtal* ir& kl. 2—3.
Prentsmiðjan & Langaveg 4r,
simi 133,
Anglýiiagnm veitt möttaka i Landi
stjörnnnni eftir kl. 8 4 kvöldin.
Anglýsingaverð: 4) anr. hver em
d&lki i itæni angl. 4 anra orðii í
sx&auglýslngnm með öbreyttn letri.
Tvíbr. svuntutvistur,
Fallegt svart Klæði
í peysuföt.
Egill Jacobsen
hvergi komast að, og fólkinu
hjálpað til að bjargast sjálft. En
þá þurfa öll liknarfélögin að hafa
sameiginlega skrifstofu, þar sem
þau geta meðal aunars kynst
starfi hvers annars, og heim-
sóknarnefndir þeirra aðstoða hver
aðra.
Það þarf að koma upp sem
fyrst tveimur vinnustofimi, ann-
ari fyrir unglinga um fermingu,
sem ganga iðjulausir og stund-
um svangir allan veturinn, og
annari handa fátækum einstæðing-
um, sem margoft geta ekki unn-
að handavinnu heima hjá sér
fyrir kulda. Þá veitti ekki af
að koma á fót einni eða tveim-
ur barnaleikstofum, þar sem mæð-
ur gætu komið fyrir ungum
börnum sínum á dagin úr kjall-
araholum eða öðrum lélegum
húsakynnum, en unnið svo sjálf-
ar frátafalaust á meðan að inni-
eða útivinnu eftir því sem á
stendur.
Eg efast ekkert utn að líknar-
fólögin hór í bæ gætu komið ein-
hverju slíku á fót þegar á næsta
hausti, ef þau væru sam-
t a k a, og gætu þó þess utan
starfað að matgjöfum, fatagjöf-
um eða öðru, hvert um sig, eina
og að undanförnu, og auk þess
kynt sór betur heimilishagi fá-
tækiínganna en nokkru einstöku
þeirra er unt nú, vegna fjöld-
ans.
Ýmsra hluta vegna væri fróð-
legt að það kæmi í Ijós hvernig
aðrir forgöngumenn líknarstarfs
hér í bæ líta á þessi málefni.
Ef vér erum nokkurn veginn
sammála, þá kveðjum vór til
sameigínlegs fundar og ræðum
hvernig hægt sé að koma sam-
vinnunni fyrir framvegis.
Sigurbjörn Á. Gíslason.