Vísir - 11.03.1918, Blaðsíða 3

VlSI
Ðeilur
með Dönum og Þjóðverjum.
Fyrir skömmu síðan strandaði
þýskt skip á Jótlandsskaga.
Danir töldu það vera herskip,
en annars er fregnin ógreinileg
og verður ekki með vissu sagt
hvers konar skip þetta hefir ver-
ið. J?ó er líklegast að það hafi
verið hertekið skip, sem eitthvert
„víkingaskip11 Þjóðverja hefir
náð í á hafi úti og búið að
vopnum, þvi að í einu skeytinu
•er sikpshöfnin á því, sem Danir
kyrsettu, kölluð „prize-crew“,
þ. e. skipshöfn, sem sett er í
hertekin skip til að flytja þau
til hafnar.
Þjóðverjar hafa áður talið
«lík skip herskip, t. d. „Appam“,
sem tekin var í hafi og leitaði
hafnar í Bandaríkjunum. En
nú virðist svo sem þeir vilji
®kki telja þetta skip herskip og
hafa þeir mótmælt því, að Dan-
ir kyrsettu skipshöfnina. Fyrst
var deilt um þetta í blöðunum
og voru þýsk og dönsk blöð á
gagnstæðum skoðunum um mál-
ið. En síðustu fregnir segja, að
þýska stjórnin hafi nú formlega
mótmælt kyrrsetningunni.
Olíklegt er að Danir hafi hætt
sér út í það, að kyrsetja skips-
höfn þessa, ef það væri ekki tví-
mælalaus skylda þeirra samkvæmt
alþjóðalögum. En þetta er ekki
í fyrsta skifti sem þeir hafaorð-
ið að kyrsetja skipshafnir af
þýskum skipum, og liggur því
nærri að halda að eitthvað liggi
á bakvið mótmæli Þjóðverja. Til
þessa hefir samkomulag milli
Þjóðverja og Dana verið sæmi-
legt, og hafa Danir fengið ýmsar
vörur frá Þýskalandi, t. d. elds-
neyti. En nú hafa Bandaríkin
sett ýms skilyrði fyrir aðflutn-
ingum til hlutlausu landanna, til
tryggingar því, að þeir aðflutn-
ingar komi ekki Þjóðverjum að
notum á neinn hátt, og er ekki
ósennilegt að þessi deila só í
raun og veru sprottin út af ein-
hverjum ráðstöfunum sem Danir
hafa orðið að gera þar að lút-
andi.
Frá ófriðnum.
Vonbrigði bandamanna.
í lok ársins 1916 fullyrtu
stjórnir bandamanna, og þá
einkum Lloyd George forsætis-
ráðherra Breta, að ófriðnum
mundi verða lokið á árinu 1917
eða fyrri hluta ársins 1918. í
ræðu, sem L. G. hélt um síðustu
áramót, gerði hann grein fyrir
því, á hverju þær vonir hefðu
verið bygðar og hvers vegna
þær hefðu ekki rætst.
í ársbyrjun 1917 sagði hann
að rússneski herinn hefði verið
betur búinn að vopnum, iall-
byssum, vélbyssum, flugvólum
og skotfærum, en nokkru sinni
áður. Það, að Rússum varð svo
lítið ágengt, stafaði ekki af því,
að þeir hefðu ónýta foringja eða
huglausa hermenn, heldur af
agaleysi.
O-
„Vér gerðum oss vonir um“,
sagði L. G., „að rússneski her-
inn, svo vel búinn sem hann nú
var orðinn, að austanverðu,
Frakkar og Bretar að vestan og
ítalir á ftalíu, myndu geta þrengt
svo að Þjóðverjum, að þeir biðu
fullkominn ósigur. Ef ítússar
hefðu leyst sitt hlutverk af hendi,
þá er enginn vafi á því, að her-
vald Prússa hefði algerlega orðið
brotið á bak aftur. Jafnvel þó
að Þjóðverjar hefðu getað notað
austuvígstöðvarnar sem „hvíldar-
stöð“ fyrír þreyttar hersveitir,
þá hefðu þeir þó ekki getað
haldið velli að vestan“.
En þeir tveir atburðir urðu á
árinu, sem kollvörpuðu þessum
vonum. Annar atburðurinn var
hinn óvænti ósigur ítala.
Bandamenn hefðu verið fljótir
að koma ítölum til hjálpar. Svo
fijótir, að það hefði komið óvin-
unum alveg á óvart. En ef þeir
hefðu ekki verið svo fijótir til,
væri ekki gott að segja hvað
fyrir hefði getað komið þar. —
Hjálparlið Breta og Frakka hefði
ekki að eins orðið ítölum liðs-
auki, heldur hefði það aukið
þeim kjark og hernaðarþrek, svo
að ýmsar hersveitir þeirra, sem
leystst höfðu upp á flóttanum
frá norðurvígstöðvunum, hefðu
nú aftur fanð til vígvallarins
af frjálsum vilja, til þess að
halda áfram að berjast við óvin-
ina.
En þó að ítölum só nú borg-
ið, þá hefir þessi ósigur þeirra
orðið til þess að veikja Breta og
Frakka á vesturvígstöðvunum,
vegna þess að þeir hafa orðið að
flytja þaðan margar herdeildir
til Ítalíu.
Þá hafa síðustu viðburðirnir i
Rússlandi mjög spilt aðstöðu
bandamanna. Þó að Rússar hafi
um langan tíma verið aðgerðar-
lausir á vígvellinum, þá hafa
þeir þó neytt miðveldin til þess
að hafa þar talsverðan her. Og
þó að Rússar settu það skilyrði,
er þeir sömdu vopnahléð, að
miðveldin mættu ekki flytja her
af austurvígstöðvunum, þá væri
það lítils virði. „Við höfum áð-
ur heyrt talað um „pappírslappa“
og þeir sem trúa slíkum loforð-
um Þjóðverja hafa lítið lært af
reynslunni", sagði L. G.
Rússar verða nú að sjá
nm sig sjálfir.
„Ef Rússar ætla sér að semja
sérfrið11, sagði L. G. ennfremur,
„þá verða þeir sjálfir að sjá
löndum sínum borgið“, þ. e. a. s.
bandamenn ætla að láta það al-
gerlega afskiftalaust, hve stórar
sneiðar af Rússlandi Þjóðveijar
leggja undir sig. „Og spurn-
ingin um Konstantinopel er þá
einnig úr sögunni".
En til þess að friður komist
á, verður að brjóta hervald Þjóð-
veija á bak aftur, og til þesa
verða bandamenn að vinna full-
an sigur. Ekki í því skyni að
taka lönd af Þjóðverjum, heldur
vegna þess að það er eina ráðið
til að koma á varanlegum friði“.
35D
Auk frúarinnar var skósveinn einn í her-
bergi þessu, og var þaS Jean litli. Ennfremui
voru þar Francoise gamla Berrichon og kven-
maður nokkur meo blæju fyrir andíitinu, en
þa'S var Donna Crúz. Francoise gamla hafSi
orS fyrir þeim.
„Þetta er ekki sonur minn,“ sagSi hún,
„heldur sonarsonur og heföi ySur gefist á aS
líta, aS sjá föSur hans. Hann var finnn fet
og tiu þumlungar á hæS og var i herþjónustu
þegar hann dó.“
„ÞaS er nú rétt — en hafiö þér veriö á vist
meö Nevers, kona góS?“
„ÞaS hafa allir mínir ættingjar veriö —
maöur fram af manni.“
„Var þaö þá sonur ySar, sem bar bréfiö
forSum til Caylus-hallarinnar?“
„Já, þaS var hann og þaö er áreiöanlegt, að
liann mundi þaö kvöld alla sina æfi og gleymdi
því aldrei. Hann mintist þess oft, aS Lagar-
dere þessi, sem öllum var þá tíSrætt um, hefði
skoraS á Nevers til einvígis, en síðan barist
meö honurn gegn heilurn flokki vopnaSra
manna. ÞaS eru nú eitthvaö firnrn eöa sex ár
síöan Lagardere kom hingað og spuröi hann
mig undir eins hvort eg vildi fara í vist til
dóttur hertogans sáluga. Var eg ekki lengi aö
játa því, enda haföi sonur rninn sagt mér, aö
hertoginn heföi á deyjanda degi kallaö La-
gardere bróöur og vin.“
Paul Feval: Kroppinbakur.
35i
Furstafrúin viknaöi og greip hendinni fyrir
hjartaö.
Ennfremur haföi hann sagt viö Lagardere,
aS hann skyldi ganga dóttur sinni í fööur staö
og reka harma hennar. Berrichon tálaöi aldrei
ósatt orö og er eg því viss urn, aö þetta er
rétt meö fariö. Þegar Lagardere nefndi þetta
viö nrig, fanst honum stúllcan vera orðin svo
fulltíöa, aS þau gætu eklci lengur veriö saman
tvö ein, en öll þessi ár hafSi hann gætt hennar
og vakaö yfir velferö hennar, eins og besta
og umhyggjusamasta móSir. Var öll samvera
þeirra hin ástúölegasta, en heldur þótti mér
hún málskrafsmikil. Einu sinni fékk hún lags-
konu til sín, en heföi mínum ráöum verið
hlýtt, þá------“.
„Við hvaö eigið þér?“ spurSi Áróra Caylus.
Franeoise gaf Donna Crúz hornauga, en hún
lét ekkert á sér bera. „Já, þaö kom til hennar
ung stúlka, sem söng fyrir okkur, en ekki
fanst mér hún samt vera hæfileg stallsystir
hinnar göfugu meyjar.“
Furstafrúin vék sér aS Donna Crúz og sá,
aö henni vöknaöi um augu.
„Er þaS' þá ekki annaö, sem þér finnið aö
ráöstöfunum Lagardere?“
„Finna aö ? Þetta er engin aöfinsla og stúlka
þessi kom líka örsjaldan."
„Þaö er gott, kona góö,“ sagöi frúin, „en
352
framvegis getiö þér taliö yöur og sonarson
yðar til heimilis hér.“
Gamla konan tók þessu mjög þakksamlega
og fylgdi Madeleine þeim Jean og henni síðan
til dyra. Donna Crúz ætlaSi líka aö veröa
þeim samferöa út.
„Hvert ætliö þér aö fara, Flóra “ spuröi
furstafrúin.
Flóra hélt, aS sér heföi misheyrst.
„Er þaö ekki nafn yöar “ spurSi frúin .aft-
ur. „Komiö þér hérna, Flóra, og lofiö mér
að kyssa yður.“
Flóra var ekki nógu fljót aö lilýöa þessu
og stóö furstafrúin þá upp og faðmaði hana
að sér.
„Áróru þykir vænt um yöur,“ sagði hún,
„og hefir getiS þess í minnisblöðum sínum,
og þér eruð fyrsta og einasta vinstúlkan henn-
ar. Þér getiö ekki imyndaS yður, hvaö eg
er nú sæl og ánægö og eg finn nú, aö eg mun
einnig geta elskað manninn, sem hefir tekiö
hana frá mér.“
Donna Crúz brosti gegnum tárin. Áróra
hafði lagt sig þar hjá þeim, en nú vaknaöi
hún meö andfælum og kallaöi liástöfum á
Hinrik.
Hún reis upp á olnboga og staröi á fursta-
frúna, er fór að hágráta.
„Svarið þiö mér,“ sagöi Áróra. „Hvað er
orðiö af FIinrik?“