Vísir - 03.04.1918, Blaðsíða 3

V iSlR
t '
Ssgurður Kr. Þorvarðssow
skipstjóri.
Fœddur 4. september 1896.
Druknaður 11. mars 1918.
Minningarkveðja frá fósturforeldrum.
Stjórn vors guðs og valdi alt er á,
alheimur, sem hvert hið minsta strá,
1 honum lifum, hrærumst, erum vér,
hérvist nokkurs tilviljun ei er.
Drottinn telur öll vor höfuðhár;
hans án vilja deyr ei fugiinn smár.
Mun ei um sín börn og bræður þá
blessuð ástar-fyrirbyggjan sjá?
Skynsemin var skömtuð öllum bér,
skilningskraftur vor í bernsku er;
fyrir alt sem auman grætir mann
alviskuna síðar lofar bann,
Það er sárt, því sál vor lýst ei fær
að sjá á bak þér, ástvinurinn kær;
heimsins glaum ei hrygð við kemur sú
heldur einum guði’ í bæn og trú.
Til að þerra sollin tregatár,
til að græða reiðarslagsins sár,
skulu okkar belg og heimulig
hjartans einkamál við guð og þig.
Skírnarnöfn þú okkar beggja barst,
barn í reifum okkur gefinn varst,
okkar hrygð og ást var helguð þér
og einka sonar rétti hvað sem ber.
Stras í bernsku þín var dýpsta þrá,
þar að festa sjón og buga á,
sem að dröfnin sitt með æðis-fjör
sér á brjóstum hampar fögrum knör.
Og sem tími til þess kominn var,
taka mættir lærdóm skipstjórnar,
svo var námið ljúft og léttfært þér,
líkt og þyrstum svaladrykkur er.
Fágætt mun að finna ungling þann,
framar þér sem breytni vanda kann:
talfár, stiltur, gætinn gekstu þar
gáskinn sem á allar hliðar var.
Allir sem þig eittbvað þektu hér
eiga vildu nlutskifti með þér,
ávörp hlý og atlot prúðmannlig,
yl og birtu glæddu kringum þig.
Hallmælt engum heyra máttir par,
heimilisins ljós þín nálægð var,
varfærninni við hvar falli lá,
sem verndarengill sómans komstu þá.
Sama var að segja’ um orð og verk,
sást þar einnig löngun djúp og sterk
alt að vanda, alt með skyldurækt,
engu síður var það traust en fægt.
Nú er sál þín borin englum af
upp í skærast dýrðarljósahaf,
alsælunnar er það fyrsta stig,
að velkominn býður Jesús þig.
Það er sælt, já sælt til eilífðar,
sálu þina vita geymda þar,
þar sem drottins dýrð er tungl og sól,
dýrð sem engin skýjahvelfing fól.
Farðu sæll í fagra himnabygð;
fyrir hlýðni, samúð, ást og dygð,
hjartans þakkir, hjartans vinur kær!
í hjartans reit þín blessuð minning grær.
Þakkarkveðju helga, himni frá,
heitum sólarljóssins vængjum á,
sendir frelsuð sál úr dýrðargeim,
syrgjendunum angur-þjáðu heim.
Biður ljúft að herrans gæskan há
huggi, verndi, styrki’ og blessi þá,
uns bann gefinn aftur verður þeim,
upprisunnar sól þá gyllir heim.
• m.
Samverjinn.
Saraverjinn hættir í dag að
úthluta máltíðum og færir um
leið öllum styrktarmönnum sin-
um hjartanlegt þakklæti frá ná-
lægt 250 börnum og aðstand-
endum þeirra. Mjólkurgjafir
handa fátækum sjúklingum og
örvasa gamalmennum halda áfram
fyrst um sinn, og væntanlega
alt árið, ef menn vilja gefa tii
þeirra. Fyrirkomulaginu er svo
háttað: Sjúklingur, sem vill fá
mjólk, útvegar sér skriflegt vott-
orð frá lækni, ytirsetukonu eða
einbverjum úr stjórn Samverjans
um að bann þurfi mjólkur við
en geti ekki keypt bana. Með
þetta vottorð er svo farið til
Jóns læknis Eósenkranz í Upp-
sölum (kl. 2—3 daglega), sem
gefur þá ávísun á mjólkina og
borgar síðar fyrir bönd Sam-
verjans mjólkursölunumþámjólk,
sem bann hefir ávísað.
r
Júlíus kaupmaður Arnaeon er
gjaldkeri Samverjans áfram og
greiðir alla aðra reikninga Sam-
verjans, og sömuleiðis gjafa-
mjólkina til 1. apríl, og væri vel
gert að senda alla þá reikninga
til hans sem fyrst eftir mánaða-
mótin, svo að Samverjinn geti
gefið yfirlit yfir kostnað og
tekjur.
29. mars 1918.
S. Á. Gíslason.
398
vailles fremstur, en Óríal næstur honum.
Kirkjuhuröin lét þegar undan áhlaupi þeirra,
en þar fyrir innan beiö þeirra önnur hindrun,
því aS þar mættu þeim þrjú nakin sverö.
í sömu andránni heyröist hávaSi mikill frá
höllinni, rétt eins og óvænt árás heföi veriö
gerö á mannfjöldann, sem stóö þar fyrir utan.
Nú varð aö láta skriöa til skarar. Navailles
særöi Chaverny, er haföi hætt sér of langt
fram. Féll greifinn á hnén og bar höndina upp
aö brjóstinu.
„Áfram, hundspottin ykkar!“ kallaöi Co-
cordasse. 1
Þeim vanst ekki tími til a‘ö svara þessari
lögeggjan, því aö nú heyröist fótatak í kirkju-
garöinum og var Sem hvirfilbylur heföi
skyndilega þotiö yfir aösækjcndurna, svo aö
þeir þyrluöust sinn í hverja áttina, en stéttin
framundan kirkjudyrtinum stóö auö og tóm
eftir. Peyrolles rak upp dauöavein, Montau-
bert saup hveljur og Taranne fórnaöi hönd-
um, en því næst duttu handleggir hans mátt-
lausir niöur og féll sverðiö úr hendi hans.
Og þó var þaö að eins einn maður, sem vald-
ur var a<5 öllum þessum viöbrigöum, ber-
höföaöur og með bera handleggi og haföí
ekki annaö vopna en sverö sitt. Rauf hann
þögnina og kallaði meö drynjandi röddu:
„Allir þeir, sem ekki erh samsekir morö-
ingjanum Gonzagua, skulu foröa sér undan!“
Paul Feval: Kroppinbakur.
399
Nokkrir menn sáust hverfa út í nætur-
myrkriö, en enginn svaraöi. Þvi næst heyröist
jódynur og hófaskellir í göturangalanum bak
viS kirkjugarðinn.
Þessi eini maöur, sem kom öllu þessu af
staö, var Lagardere og ruddist hann nú inn
í kirkjuna. Þar rakst hann á Chaverny liggj-
andi á kirkjugólfinu.
„Er hann dauöur?“ spuröi Lagardere.
„Ekki fremur en yöur þóknast,“ svaraði
greifinn gletnislega. „Eg hefi nú aldrei á minni
lifssælli æfi séð önnur eins viöbrigöi, og þó
ætlaði eg að standa upp í hárinu á yður, þeg-
ar við vorum í Madríd, en nú á eg yður líf
mitt að launa.“
Lagardere tók í höndina á honum og vjek
sjer siðan að skilmingamönnunum, og litlu
síðar faðmaði hann Áróru að. sér.
„Og nú skulum við flýta okkur á brúðar-
bekkinn!“ hrópaði Lagardere. „Kveikið blys-
in! Þaö er ekki séö fyrir endann á þessu
enn, en nú er sú stund komin, sem eg hefi þráð
í tuttugu ár. Heyr orð mín, Nevers, og vertu
hjá mér, hefnanda þínum.“
Náttmyrkrið var svo svart, að naumast var
hægt að finna gangstiginn, sem lá að kapell-
unni þar sem Nevers var jarðsettur. Þegar
Gonzagua loksins komst þangað, sem félagai
hans áttu að bíða hans, varð honum ósjálfrátt
litið á ljósaganginn í höll sinni, þar sem stóri
400
salurinn var allur uppljómaður, þótt allir væru
famir út þaðan.
„Þeir veita mér eftirför, en það verður um
seinan," sagði hann við sjáfan sig.
Honum dimdi fyrir augum, þegar hann
leit af ljósunum aftur. Hann skimaði í kring
um sig og hélt sig sjá félaga sína þar álengd-
ar, en í myrkrinu sýndist honum það vera
menn, sem ekki var annað en tré.
„Heyrðu, Peyrolles,“ sagöi hann lágt. „Er
það nú búið?“
Enginn svaraði og ekkert heyrðist. Hann
lagði sverði sínu í tré eitt og hélt, að það
væri trúnaðarmaður sinn, en það var þá ekki
annað en gamall og feyskinn grátviður.
„Er enginn hér?“ kallaði hann. „Hafa þeir
flúið og skilið mig eftir!“
Honum heyrðist ^einhver segja „nei“, en
hann var ekki viss um það vegna þess hve
skrjáfaði í þurru laufinu undir fótum hans.
Samt heyrðist manna mál álengdar, en fjar-
lægðist aftur.
„Eg verð að ganga úr skugga um þetta,“
sagði Gonzagua og þreifaði. sig áfram tii
kapellunnar.
En þá bar ferlegan skugga á ieið hans og
var sá skuggi ekki af feysknu tré eða neinu
þess háttar í þetta sinn. Svipur. þessi hafði
brugðið sverð i hendi.