Vísir - 20.10.1918, Blaðsíða 3

VÍSIR
TUXHAM-mótor
22 hesta, fæst keyptur, meö tækifærisveröi, ef samiö er
fyrir 22. þ. m.
Ólafur Ásbjarnarson
Hafoarstræti 20. Simi 590.
Þegar Ostende
var tekin.
Albert Belgakonungur kemnr
til borgarinnar.
London 19. okt.
FJotaforinginn i Dower skýr-
ir svo frá komu sinni til O-
stende:
öm morguuinn 17, okt. fór
flotadeild ein, ásamt flugvéladeild,
í njósnarferð meðfram Belgíu-
strönd, milli Nieuport og Ostende.
Hún kom til Ostende kl. 11 árd.
og flugvél ein lenti á ströndinni,
en þar var saman kominn múg-
ur og margmenni úr borginni.
Flotaforinginn fór í land kl. HV2
og gekk mannfjöldinn til móts
við hann. Þjóðverjar voru þá
eon skamt undan og hófu skot-
hríð á skipin, en tvær sprengi-
kúlur féllu á ströndina, skamt
þaðan sem mannfjöldinn var og
olli það hræðslu mikilli. Síðan
var hafin skothríð á skipin með
4 stórum fallbyssum úr áttinni
frá Zebriigge, og þótti þá ráð-
legra að fjarlægja skipin, svo að
óvinirnir hefðu enga átyllu til
að sbjóta á borgina.
Nokkurt lið var þó skilið þar
eftir, vegna þess að Jbúarnir ótt-
uðust það, að Þjóðverjar myndu
koma aftur. 0g þegar foringi
þess liðs gerði aðvart um, að
alt hefði verið kyrt þar í nokkr-
ar klukknstundir, fór Belgiu-
konuogur og drotning hans á
tundurspillinum Termagent, fán-
um skrýddum til Ostende, og var
þeim tekið þar með óstjórnleg-
um fögnuði. Þau dvöldu þar
þangað til kl. 10 um kvöldið,
þá fóru þau aftur tii Dunkirk.
Herskip Breta biða ekkert
tjón í för þessari og ekkert
manntjón varð i liði Breta.
Örvænting
Þjððverja.
í þýskum loftskeytum er þaö
haft eftir hollenska blaöinu „Nie-
uwe Courant", aö ef bandamenn
gangi nú ekki aö friöarboöum
Þjóöverja, þá muni þaö veröa til
þess, að Belgía veröi gersamlega
lögö i eyöi, eins og Noröur-Frakk-
land, því ef Þjóðverjum verði sett-
ir einhverjir afarkostir, muni þeir
engu vægja i vörn sinni (zum aus-
sersten gebracht werden).
Auðvitað er frá þessum ummæl-
um skýrt í þýskum (hálf-opinber-
um) fregnum vegna þess, að þau
eru talin líkleg til þess að hafa á-
hrif á hugi manna Þjóðverjum í
VfHÍr er elsta og besta
dagblað landsins.
vil. Og Þjóðverjar gera þau með
því að sínum orðum og mun jafn-
vel ætlast til þess, að þau hafi át-
hrif á bandamenn. Og þvi er bætt
við, að þar sem fylkingar Þjóð-
verja sjeu enn órofnar og herinn
ósigraður, þá muni hann, ef ör-
væntingin grípi hann (zur ver-
zweiflung gebracht) enn v e r j-
a s t til hins ítrasta.
Það er eftirtektar vert, að Þjóð-
verjar skuli gripa til slíkra um-
mæla til þess , að hafa áhfif á
ó v i n i n a. Þ e i r ganga þó varla
að því gruflandi, hvernig um muni
verða að litast í Belgíu, eftir slíkt
undanhald Þjóðverja, og þá síst
nú, er Þjóðverjar hafa sprengt
Cambrai í loft upp.Og sjálfir segja
Þjóðverjar, að bandamenn eigi
ekki óverulegan þátt í eyðilegg-
ingu Belgíu og Frakklands. En
á hinn bóginn eru ummæli hol-
lenska blaðsins ólíkleg til þess að
telja kjark í Þjóðverja eöa þeirra
vini. Þó að þau að vísu geri tals-
vert mikið úr hreysti þýska hers-
ins, þá er þó engin von gefin um
annan árangur af vörn hans en
eyðileggingu Belgíu; engin von um
sigur; engin von um aö halda velli.
Af ummælunum veröur ekkert
annað ráðið, en að Þjóðverjar
hljóti að lokum að bíða fullkom-
inn ósigur, að eins óvíst live lengi
því verði frestað sem fram hljóti
að koma.
147
hljóp út í eldhúsið. „Kaffið er farið að
kólna.“
pegar gamli maðurinn settist undir
borð, kom Pctur m.eð glóandi heita steilt-
arapönnu og sex spegilegg á henni.
„Vertu alveg óhræddur,“ sagði hann
við frænda sinn. „Kerlingin tekur ekkert
eftir því og það var fuilur eggjakassi í
eldhúsinu.“
Frændi hans afþakkaði eggin og borð-
aði að eins liálfa brauðsneið, en hann dáð-
ist að Pctri, sem hvomaði í sig öll eggin
og heilt pund af fleski i tilbót. Bar hann
svo pönnuna fram í eldhús þegar hann
var búinn að tæma hana, þvoði hana og
þurkaði og hengdi hana á sinn stað. Eggja-
skurninu stakk hann í vasann.
„En nú máttu til að fara!“ sagði frændi
hans og leit á klukkuna.
„Hefi tvo tíma!“ sagði Pétur og kveikti
sér í vindli.
„þ>ú þarft þá líklega enga pcninga?“
spurði frændi hans hikandi.
„Elcki fer eg að neita þeim ef þeir bjóð-
ast,“ svaraði Pétur.
Frændi hans brosti og dró lyklakippu
upp úr vasanum.
„Ekert liggur á!“ sagði Pétur og tók í
handlegginn á honum. „Eg á eftir að
minnast á svo margt við þig. pú ættir nú
að fara að segja af þér, þvi að þetta em-
148
bætti þitt reyriir alt of mikið á þig, eink-
um vegna þessarar lijartabilunar, sem þú
hefir.“
„Ef eg segi af mér embættinu, þá gæti
eg eins vel farið beint í gröfina,“ svaraði
frændi hans. „Vinnan heldur í mér lífinu
og það sem eklti snertir vinnu mína, læt
eg ekki koma inér við. Ef maður hættir
að vinna, verður maður eins og einliver
steingerfingur.“
„Vertu ekki að hugsa um neina vinnu!
Ef þú nennir ekki að ferðast þér til skemt-
unar, þá geturðu tekið þér bústað suður
á ítalíu eða komdu annars með mér til
St. Louis!“
„pú ert og verður aldrei annað en
draumóramaður,“ sagði frændi hans og
brosti góðlátlega. „Aldrei gætir þú orðið
lögfræðingur!“
„Nei — það væri öldungis óhugsanlegt.
Eg þekki cnga andstyggilegri bók en hegn-
ingarlögin og ekki eru dómararnir stór-
um betri. ]?eir skifta mannfélaginu í tvo
flokka og telja tóma glæpamenn í öðrum
flokknum og í hinum þá, sem ekki eru
glæpamenn. En þetta er tóm vitleysa. pað
eru raunar til glæpamenn og menn sem
ekki eru glæpamenn, eða með öðrum orð-
um broddborgarar og þessliáttar fólk, en
svo eru enn fremur menn, sem hvorugum
þessum flokki heyra til, og er eg einn í
þeirra hóp, enda eru þeir langfjölmenn-
149
astir, og þeir menn láta allir leiðast af
hugsjónum sínum. Við skulum taka
dæmi. Eg skyldi vera aðalgjaldkeri og
bókhaldari í bankafirmanu Stockes &
Yai'ker, eða með öðrum orðum trúnaðar-
maður og hjálparhella bankastjórans.
petta firma húkir nú á barmi glötunar-
innar sökum fjárglæfra eigandans. Setj-
um nú enn fremur svo, að eg eigi eigand-
anum mikla þökk að gjalda — að hann
liefði t. d. forðað mér frá að di’ýgja sjálfs-
xnorð og henda mér út af St. Louis-brúnni!
En mér er hins vegar ómögulegt að venja
hann af þessari gróðabrallsfýsn. Hvað tek-
ur þá við? Bankahrunið nálgast — og
bankinn missir alla tiltrú. pá tek eg bæk-
urnar og falsa þær firmanu í hag.“
„Eins og þér gæti dottið slikt i hug,“
sagði frændi lians alvarlega.
„Ja-jæja!“ svaraði Pétur hlæjandi.
„pví ekki það? Enginn hlutur er ómögu-
legur í Ameríku. Nú-nú! Eg falsa þá bælc-
urnar án þess að bankastjórinn taki eftir
því eða liafi nokkurn grun um það og
þegar hann fer yfir þessar bækur, þá sann-
færist hann um að lxagur bankans sé í
besta lagi. Og hvað leiðir svo af því?“
Frændi hans hristi höfuðið og gat auð-
sjáanlega ekki áttað sig á þessu.
„Maðurinn lieldur þá gróðabralli síriu
áfram!“ segir Pétur. „Og gjaldkerinn verð-