Vísir - 08.12.1918, Blaðsíða 3

V I i I s
Opinbert uppboð
"verður haldið á róðrarbát, stóru tveggjamannafari, i Halll'
O^rfilTÖl mánudaginn 9. þ. m. kl. 1 e. h.
Innilegt þakklæti fyrir auðsýnda hluttekningu við frá-
fall og jarðarför móður okkar óg tengdamóður, ekkjunnar Sig-
ríðar Pétursdóttur, Grettisgötu B5,»
Kristín Sigmundsdóttir. Pétur Marteinsson.
Jónína Marteinsdóttir.
T j örneskolin
verða nú aftnr seld daglega frá kl. 12 — 2 hjá
húsi Alþýðubrauðgerðarinnar Laugaveg 61.
Jarðarför okkar hjartkæru dóttur og unnustu, Betsy
Ragnhilde Haldorsen, fer fram mánudaginn 9. desember, og
og hefst með húskveðju kl. 11 árd. á heimili hinnar látnu,
Bergstaðastræti 38.
Helene Haldorsen. Martin Haldorsen.
Karl Vilhjálmsson.
rJTil söln alveg ný jakketföt með tækifærisverði. Uppl.
á Skothúsveg 7. Sophonias J3a,ld.virisson, helma til 12 f.h.

Bestu þakkir fyrir alla samúð, og allan kærleika sem mér heíir verið sýndur í svo ríbum mæli, bæru bræður og systur, sem öll hatið sýnt maka mínum og mér sóma og virð- ingu og stráð geislum inní mina sáru sorg, mínar bestu þakkir til allra. Iteykjavík 16 des. 1918. Ragnheiður Jensou.

Innilegt þakklæti fyrir auðsýnda hluttekniogu við jarð- 1 1 arför mannsins míns, Páls Jónssonar, Bræðraborgarstig 39. Elín Hjartardóttir.
Innilega þakka eg öllum þeim, sem með gjöfum og
annari hjálp hafa stutt mig og sýnt mér liluttekningu ’við
fráfall og jarðarför mannsins míns, Magnúsar H. Magnússon-
ar. Reykjavík 7. desember 1918
Sveinborg Jensdóttir.
Jarðarför mfns ástkæra eiginmanns, Ingvars Þor-
steinssonar, bókbindara, fer fram frá heimili hins
iátna, Grettisgötn 44 a, mánndag 9. des. kl. 11 f. m.
stundvislega.
Reykjavík 8. des. 1918.
Gnðbjörg Þorsteinsdóttir.
Jarðarför konunnar minnar sálugu, Ingigerðar Sigurð-
ardóttur, fer fram mánudaginn 9. des. og hefst með liús-
kveðju kl. 91/* f- h. frá heimili okbar, Yesturgötu 46'
Reykjavík 7. des. 1918.
Ágúst Guðmundsson.
Iunilegt þakklæti vottum við öllum þeim, er auðsýndu
hluttekniugu við fráfall og jarðarför okkar ástkæru dóttur
Jórunnar Dagmar.
Guðrún Jónsdóttir. Kristmundur Guðmundsson.
241
sannfærður um, að hún væri alsaklaus
aö minsta kosti.
„Eg hefi bara talið henni trú um það,“
sagði Pétur. „]?að er svo sem auðvitað, að
eg stal miljónunum."
„Hvað ertu að segja, Pétur!“ Eéjhi Polly
alveg hamstola og hné ofan á legubekkinn
í örvæntingu sinni.
„Jæja, ætlið þér að afhenda peningana?“
spurði Dodd.
„Já, við sjáum nú til,“ sagði Pétur ró-
lega, „en leggið þér fyrst skammbyssuna
frá yður og lofið mér að láta liandleggina
siga niður — annars stirðna eg allur upp.“
„Nú-jæja,“ sagði Dodd og lagði skamm-
byssuna frá sér. „Niður þá með liandlegg-
ina, en þcr verðið að halda þeim fyrir
aftan hakið og skýra síðan frá hvar þér
hal'ið falið peningana. Jafnskjótt sem eg
hefi fcngið þá í mínar hendur, megið þér
fara yðar leið.“
„Hjú!“ sagi Pétur glaðlega og lét hand-
leggina síga. „Eg verð að hugsa mig dá-
lítið um. Má eg tylla mér á skákina ?“
Að svo mæltu gekk hann að legubeklcnum
og settist neðst á endánn á honum, en á-
brciðan lafði dálítið niður. Dodd liafði ekki
242
af honum augun og studdist við horðið,
en Polly hærði ckki á sér.
„Ó-já!“ sagði Pétur gætilcga og liallaði
sér aftur á bak svo að hann náði til að
grípa höndunum í ábreiðujaðarinn. „pér
lcrefjist þess að eg skili miljónunum aftur.
pað er nú raunar hálfhart aðgöngu fyrir
mig, eins og þér getið skilið, en livað um
það — þér skuluð fá þær!“
Um leið og hann sagði þetla, þreif hann
í ábreiðuna af öllúm mætti.
„I?að gleður mig, að þér skulið vera svo
hyggimi,“ sagði Dodd. „En livar eru pen-
ingarnir? Eru þeir geymdir hér á landi?
En þarna er simatól og við getum leitt
þettá lil lykta innan þessara veggja.“
„Alveg rétt!“ sagði Pétur. „Hringið þér
á pýslta bankann."
Dodd tók símatólið og settist niður.
En i sömu andránni rauk Pétur á fætur
eins og elding og kipti ábreiðunni með
sér, en Dodd sat alt i einu í kolsvarta
myrkri. Hann staklc hejidinni í vasann, en
varð þess jafnframt var, að liann gal ekki
tekið hana upp úr vasanum aftur. pessi
árás var gerð af svo mikilli skyndingu og
svo vel ráðin, að ekki var hætt við að hún
243
mistækist. Pétur sveiflaði svellþykkri á-
breiðunni yfir höfuðið á Dodd og reyrði
hana að handleggjum lians með Iilekkja-
festinni.
Dodd datt kylliflatur á leguhekkinn og
kallaði á tijálp af öllum madti, en ábrcið-
an dró úr hljóðunum svo að þeirra gætti
ekki. pá tók Pétur hina hlekkina ÚV hand-
töskunni og batt fætur hans með þeim.
Að þvi bunu vafði hann laki úr rúminu
um hnén og horðdúknum þar utan yfir,
svo að Dodd var á að líta eins og stór fata-
böggull, þar sem hann lá' þarna á lcgu-
bekknum. Polly fór uú að ná sér aftur og
hafði orð á því, að liann mundi kafna.
Tók Pétur þá hníf sinn og gerði örlitla
rauf á ábreiðuua.
„Hana-nú!“ öskraði hann inn í eyraS á
Dodd og dró nefbroddinn út í raufina.
„Verið þér nú ekkj með neinn liávaða,
herra Dodd, þvi að þá byrgi eg raufina
aftur!“
Polly gat varla á fótunum staðið fyrir
hræðslu. „Hvernig fer nú cf þctta kcmst
upp?“ sagði hún titrandi.
„pá verð eg löngu kominn yfir landa-
mærin,“ sagði Pétur hlæjandi.