Vísir - 10.03.1919, Qupperneq 3

r'ss^-j
)»ennan fróðleik, eru liöin meira
en þrjú ár síðan þeir lásu skýrsl-
ur sinar uin samskonar efni.
1 fám orðum sagi: annað
hvort verður að hætta islenskri
hagskýrslugerð með öllu. eða
haga útgáfunni eftir því sem
tíðkast hjá menningarþjóðun-
um.
Til þessa hafa skýrslurnar
verið lands og þjóðar skönnn.
Jónas Klemenzson.
Dáinn — borlin.
Hinn 13. dag' nóvembennánaðar
fyrra árs (1918) andaöist á heimili
sínu hér í bænum horkell Valde-
mar Ottesen, kaupmaöur. Hann
rar fæddur hér í Reykjavík n. d.
aprílmánaöar árið 1868, og var
því rúmlega fimtugur aö aldri er
hann Ijést. Fotjfeldrar hans voi*u
Oddur Stefán Ottesen (d. 1882)
verslunarmaöur og kona hans
Guöbjörg Gísladóttir frá Ásláks-
stööum á Vatnsleysuströnd. —
Átta ár áttu þau hjónin heima á
Hólmabúð viö Vogastapa, og þar
andaðist St. sálugi. Hafði hann
þar á hendi umboð fyrir Knud-
sonsverslun í Reykjavík, — tekiö
inn og látið úti vörur, enda haföi
hann verið starfsmaöur þeirrar
verslunar frá því hann var ung-
lingur hér í Reykjavík. — Guð-
björg móðir Valdemars sáluga er
enn á iífi hér í bænum, og er orðin
háöldruð, — hefir hún legið rum-
föst i síðustu sex mánuði.
Valdemar ólst upp hjá foreldr-
tim sínum. en mjög ungur fór
hann að fást við verslunarstörf.
Fyrst mun hann hafa verö búðar-
rnaður í versl. Eyþ. kaupm. Felíx-
sonar i Reykjavik. Síðan var hann
við verslunarstörf í Keflavík, hjá
Duus og Norðfjörð.
Árið 1887 kæntist Valdemar sál.
eftirlifandi ekkju sinni, Sigríði
Eyjólfsdóttur Björnssonar bónda
(d. 22. sept. 1866), er síðast bjó
í Herdísarvík.
Skömmu eftr giftinguna fluttu
jjau hjónin frá Keflavík til Reykja-
víkur, og varð Valdemar bókhald-
ari við verslun Jóns Þórðarsonar.
— Þeirri stöðu gegndi hann í hart
nær 10 ár, og voru það vaxta- og
blóma-ár verslunarinnar. Árið 1904
byrjaði Valdemar verslun á eigin
hönd. Keypti hann um þær mundir
hið garnla háyfirdómarahús á
Laugavegi 1, og rak þar verslun
í allstórum stíl um nokkur ár. —
Jafnframt hafði hann á hendi að-
alumboð fyrir klæðaverksmiðju
eina í Danmörku.
Vorið 1908 flutti Valdemar á-
samt konu sinni og börnum til
Vestmannaeyja, og varð þar bók-
haídari hjá J. P. T. Brydesversl-
un. Síðan byrjaði hann að versla
þar í Eyjunum. — Jafnan átti
hann miklum viðskiftavinsældum
að fagna. þvi að hann var lipur
og mjög aðlaðandi. En þrátt fyrir
á verslun sinni, enda var honúm
ekkert fjær skapi, en okur i við-
skiftum.
Valdemar flutti alfarið hingað
til bæjarins í fyrrahaust, ásamt
fjölskyldu sinni.
T hjónabandi sínu eignaðist
Valdemar 5 börtí> þar af 3 pilta.
Elsta son sinn, Odd Stefán, mistu
þau hjónin 1904, þá 17 ára gaml-
an, — ntjög efnilegan pilt. Á lifi
SKraa
aðeins nokkrir pakkar eftir á
Laugaveg 48. Sími 142 B.
eru: Ólafur Ottesen, sem nú er
eiun af leikendum „LeikfélagS
Reykjavikur", Eyjólfur, giftur
maður í Vestmannaeyjum, Sigríð-
ur, ógift, nú í Vestm.eyj., og Ásta,
heima hjá móður sinni. — Böm-
in öll greind og mannvænleg.
Valdemar var í meðallagi hár
maður, gildur að vallarsýn, breið-
ur um herðar, og vel á fót kominn.
Andlitið frítt og svipurinn gáfuleg-
ur og góður. Yfir höfuð var hann
ntjög vel gefinn maður og vel að
sér. Alúðlegur var hann hverjum
manni, dagfarsgóður og skapstilt-
ur. Haun var gleðimaður og unni
því, sem fagurt var og göfgandi.
Örlátur var hann á fé, og fús til
að rétta hjálparhönd ef með þurfti.
Alla æfi var Valdemar heilsu-
hraustur. og bafði varla kent sér
meins, fyr en hann lagðist sjúkur
í inflúensu-drepsóttinni, sem varð
honum, eins og svo mörgum, að
fjörtjóni.
Það munu flestir játa, sem til
þektu, að heimili Valdemars hafi,
þá er hagur hans stóð með mestum
blóma, veriö sönn fyrirmynd, að
því er snerti alla rausn, þrifnað og
hibýlaprýði, enda átti húsfreyja
hans sinn hlut í því, að gera garð-
inn frægan.
Með Valdemar sáluga er í val-
inn hniginn ágætur heimilisfaðir
og hinn besti drengur í hvívetna.
Söknuðurinn er því sár hjá ást-
vinum hans og öðrum, sem þektu
hann best og vlssu, hvaða mann
hann hafði að geyma.
Rvik, 3. mars 1919.
P. P.
Afmæli í dag.
Hilma Anderson, ungfrú.
Martha Strand, húsfrú. ,
Guðm. Egilsson, kaupm.
Steinimn Briem, húsfrú.
Guðm. Guðmundsson, íshússY.
Þóra Ágústsdóttir.
Ættarnafninu Arnar
hafa bræðurnir Snorri og Bem-
harð Björnssynir fengið staðfest-
ingu á.
„Víðir“
kom til Hafnarfjarðar i gær-
kveldi úr Englandsferð. Með hon-
um komu ungfrú Sigríður Björtis-
dóttir og Friðþjófur Thorsteins-
son verslunarmaður.
Lagarfoss
er væntanlegur um miðja viku.
Gullfoss
mun ókominn til New York; að
minsta kosti var ekkert skeytf
komið frá honum í morgtm.
Sterling
er á Siglufirði í dag.
Borg
er væntanleg til Vestmannaeyja
næstu daga.
Gunnar Sigurðsson,
veitingamaður í „Bárunni“ hef-
iv keypt verslunina ,.Von“ á
T.augavegi 55.
192
tárin, sem glitruðu í augum hennar.
Þennan sama dag fór hún aftur á kvöld-
skólann, sem hún hafði áður sótt. Aðal-
kenslukonan, sem var ein af þessum sístart-
andi eljukonum, sem slíta sér út af ást og
áhuga á starfi sínu, tók á móti henni með
opnum örmum.
„Eg vissi, að þér munduð koma aftur, kæra
Mína“, sagöi hún; „þér eruð ein af þeim,
sem aldrei gefast upp og tekst ávalt að brjóta
á bak aftur alla örðugleika. Eg vildi að marg-
ir væru eins og þér“.
Ákafinn í Mínu var ekki minni en í kenslu-
konunni. Það var eins og þekkingarþorst-
inn í henni væri óslökkvandi. Skólagangan
veittist henni ekki erfiö, því hún var bæöi
■greind og kappsöm, en kappsemin gekk
stundum svo úr liófi fram, að kenslukonan
áleit það skyldu sína, að vara uppáhalds-
námsmey sína við þvi, að leggja of rnikið
.að sér á nánisbrautinni. Hún tók líka skjót-
um framförum, enda sagði Tibby, að þeg-
ar ekki væri hljóðfærið, þá væru það bæk-
~ur, bækur frá morgni til kvölds. — Mína
vanrækti ekki heldur að æfa rödd sína, því
að Elisha, sem nú hafði finun lærisveina í
stað tveggja; haföi fundið gamlan söngkenn-
;ara, sem varð svo hrifinn af söng Mínu og
:svo sannfærbtir um, að húu ætti glæsilega
------ ---------—~g- ' "
IQ3
framtíð fyrir höndum sem söngkona, að hann
kvaðst fús til að veita henni alla þá tilsögn.
sem hann gæti fyrir lágt verð.
Auðvitað hafði hin stranga vinna áhrif á
Mínu. Hún varð grennri en áður og bjarti
liturinn á andliti hennar varð nú hvítur eins
og fílabein, en það var eins og Elisha sagði,
ab Mína var sterkari en hún leit út fyrir. og
hún lét stjórnast af hvöt, sem Tibby og
Elisha vissu ekkert um. og sú hvöt var löng-
unin efir þvi, að geta unnið fyrir svo tniklu
af peningum, að hún gæti borgaö Clive hljóð-
færið.
Hún hugsaði um hánn öllum stundum, þeg-
ar hún var ekki í skólanum, og jafnvel þar.
kom henni hann stundum í hug. í augum
Minu var í honum santeinað alt gott, göfugt
og fagurt. Einu sinni hafði kenslukonan henn-
ar gefið henni eitt entak af bók Carlyle’s:
„Um hetjur og hetjudýrkun“. og hún hafði
ekki lokið við nema fáeinar síður þegar hún
fann, að alt átti við Clive, sem í bókinni stóð:
hann var hetja, og hún dýrkaði hann. Nafn
hans hljómði í söngvunum, sem hún lærði af
kennara sínum.
Henni var tæpast fullljóst, hve rnjög hún
þráði að sjá hann aftur; hún vissi að eins
það eitt„ að þrátt fyrir alt gott. sem hún
hafði orðiö fvrir frá hans hendi, þá skorti
194
þó eitthvað enn, og þetta, sem hún ekki vissi
hvað var, þráði hún svo innilega. í hvert
skifti, sem hún hélt heimleiðis, hugsaði híui
um þaö á leiðinni, hvort hann hefði nú ekki
komið aftur að heimsækja þau, meðan hún var
í burtu, en hún spurð aldrei neins. Hún hefði
líka séð fljótt á Elisha ef svo hefði verið, og
eítir þvi, sem dagarair liðu, hætti hún að
vona, að hún fengi að sjá hann aftur. Tibby
mintist aldrei á hann og varaðist að segja
Mínu frá loíorði hans.en Elisha talaði oft um
hann. og hún hlustaði á hann og horfði nið-
ur fyrir sig. Nei, hún mundi sennilega aldrei
sjá hann framar. Það var mjög líklegt, að
hann hefði gleymt henni, — þeim, Elisha og-
Tibby. meinti hún auðvitað. og hún varð að
biða þangað til hún hefði unnið sér inn nægi-
legt til þess, að hún gæti borgað honum.
Auðvitað kærði hann sig ekkert um borgun
og þess vegna gaf hann enga utanáskrift.
En það var sama; hún skyldi komast fyrir
hvert ætti að senda peningana, þegar tíminn
kæmi. — þegar tíminn kæmi!
Hún varð fölari og grennri með degi hverj-
um. en jafnframt fegurri; hvíti liljuliturinn
á andliti hennar var vndislega fagur. Ljóm-
inn í fögru. gráu augunum bar vott um ó-
venju göfugan anda, sem tónllstin og náms-
iðkanirnar lauguðu lífsvatni þroskans og