Vísir - 02.05.1952, Blaðsíða 7

Föstudaginn 2. maí 1952
7
DOTTIR HÖFUÐSMANNSIN
Eltir álexáhdler Pysjkin.
20
n n
■ ■
C3 ■
■ n
■ ■
■ ■
■ o
■ ■
■ ■■■IIIIIBIiaBBIBflacqSBllBBBBIB
■ ■■■RIBBIIIiaiBiaSB 9RBI8BBIIIIB
■■■■■■■■■■■■
■■■■■■■■
■■■■■■■■■■■■■■■■■!
kösakka með því að setja aðalsmann yfir þá, og nú ætlar þú
að móðga aðalinn með því að hengja aðalsmann.
— Það gerir ekkert til þó aðallinn stökki upp á nef sér,
sagði Bjeloborodov. — Við getum gjarnan hengt Svabrin. En
fyrst verðum við að yfirheyra þennan liðsforingja almenni-
lega.....Hvers vegna leitar hann aðstoðar hjá þér? Viður-
kennir hann þig sem lceisara sinn? Jæja, ef hann gerir það
•— hvers vegna kom hann þá ekki til þín fyrr? Láttu mig
rekja almennilega úr honum garnimar — hver veit nema
liann sé njósnari frá Orenburg. Þetta var skynsamlega mælt
íii gamja korpóralnum. Mér fór kalt vatn milli skinns og
hörunds við tilhugsunina um yfirheyrsluna hans. Pugatsjev
tók eftir að mér varð órótt. Hann deplaði augunum til mín og
sagði brosandi:
— Það er ekki vitlaust sem hermarskálkurinn minn segir.
Eg reyndi að stæla mig og svaraði fast: — Eg er á þínu
valdi, þú getur gert við mig hvað sem þér sýnist.
— Það er rétt, sagði Pugatsjev. — Segðu mér hvernig
ástandið er í Orenburg-
— Guði sé lof þá líður öllu vel í bænum.
— Öllu vel? sagði Pugatsjev. — Hvers vegna deyr fólk þá
úr hungri?
Það var satt sem hann sagði, en eg neitaði því, sagði að
þetta væri flugufregnir og að nóg væri til af öllu í Orenburg.
-—■ Sjáið þið hvað hann lýgur! hrópaði Bjeloborodov. —
Hann er að reyna að gabba þig! Allir liðhlauparrár segja að
hungursneyð sé í bænum. Ef þú ætlar að hengja Svabrin þá
hengdu þennan lygara í sama gálganum. — Orð korpóralsins
fóru að hafa áhrif á Pugatsjev. Til allrar hamingju tók Hlop-
usja svari mínu.
— Hvers vegna langar þig svo mikið til að hengja alla?
sagði hann við korpórálinn. — Þú verður að muna að þú ert
orðinn svo gamall að þú ert kominn með aðra löppina í gröf-
ina. Og samt viltu drepa menn! Hefirðu ekki nóg blóð á sam-
vizkunni?
— Hlustið þið á dýrlinginn! sagði Bjeloborodov. — Skárri
er það nú engillinn! Þú hefir víst aldrei drepið mann sjálfur?
— Eg er enginn dýrlingur, en eg hefi alltaf drepið menn á
heiðarlegan hátt og ekki hengt gestina mína.
Gamli liðhlaupinn tautaði eitthvað um „auman tukthús-
fanga“.
— Ha? Hvað segirðu? öskraði Hlopusja. — Gættu að þér,
að eg taki ekki af þér skeggið!
— Herrar mínir, hershöfðingjar! sagði Pugatsjev og brýndi
raustina. — Nú megið þið ekki skattyrðast lengur. Það er
liættulaust að hengja alla andstæðinga sína, en ekki hættulaust
að rífast innbyrðis.
Illopusja og Bjelogorodov þögðu, en litu hatursfullum aug-
um hvor til annars. Eg flýtti mér að segja, eins glaðlega og
eg gat:
— Eg gleymdi að þakka þór fyrir góða hestinn og kápuna,
sem þú sendir mér.
Eg var heppinn. Pugatsjev komst í bezta skap við þetta.
— Segðu mér hvers vegna þér er svona hu'garhaldið um
síelpuna, sem’ hann Svabrin hefir í haldi. Kannske hún sé
unnustan þín?
— Já, hún er unnusta mín, svaraði eg hreinskilnislega.
V í S I R
— Unnusta þín! hrópaði Pugatsjev. — Hvers vegna gaztu
ekki sagt það undir eins? Þá getum við haldið brúðliaupið
þitt!
Hann sneri sér að félögum sinum og sagði: — Jæja, hers-
hÖfðíngjar mínir. Þetta er gamall vani hjá mér. Nú skal hann
eta kvöldmat með okkur.
Mig langaði til að afþakka þann heiður, en gat það ekki.
Hófdrykkjan stóð til miðnættis.
Loks var Pugatsjev orðinn svo fullur að hann sofnaði fram
á borðið. Hlopusja tók undir handlegginn á mér og leiddi mig
ut. Eg var læstur inni í stofu ásamt Saveljitsj, og varðmenn
settir fyrir utan gluggann.
•Tryggðatröllið Saveljitsj var eins og i móki eftir það sem
á dagana hafði drifið. Hann spurði mig ekki um neitt, lá bara
í myrkrinu, andvarpaði og kveinaði.
Eg var leiddur inn til Pugatsjevs snemma morguninn eftir.
Fyrir utan „höllina“ stóð sleði og þremur tatarahestum beitt
fyrir. Fjöldi fólks stóð í hnapp í kringum sleðann. Pugatsjev
kom út, klæddur loðkápu og með kirkizahúfu á höfði. Hann
lieilsaði mér alúðlega og sagði mé'r að setjast í sleðann.
— Til Bjelogorskaja! sagði hann við ekilinn.
Eg fekk hjartslátt af gleði.
Bjöllurnar fóru að hringla og sleðinn rann út á veginn.
Stopp! stopp! heyrði eg hrópað og röddina kannaðist eg við.
Og Saveljitsj kom hlaupandi upp götuna.
Pugatsjev skipaði ökumanninum að nema staðar.
— Gæzkan mín Pétur Andrésson! hrópaði gamli maðurinn.
—- Skildu mig ekki eftir hjá öllum þessum ræningjum!
— Jæja, krummi gamli, sagði Pugatsjev hlæjandi. — Við
hittumst aftur. Settu þig hjá ökumanninum.
— Þakka þér fyrir, keisaralega hátign, þökk fyrir, góður-
iiin, sagði Saveljitsj hrifinn og skreið upp í sætið hjá öku-
manninum. — Eg skal biðja Guð fyrir þér og aldrei minnast
á hérakápuna framar.
Sleðinn brunaði fram götuna; fólk sem nálægt var hneigði
sig djúpt fyrir Pugatsjev og hann veifaði náðarsamlega til
þess á móti. Eftir mínútu vorum við komnir út á þjóðveg-
inn og ókum sem hraðast suður á bóginn.
Það væri erfitt að lýsa tilfinningum mínum á þessari stundu.
Eftir nokkra klukkutíma mundi eg fá að sjá hana, sem var
mér dýrmætust af öllu í heiminum. Eg var líka að hugsa um
þennan undarlega mann sem sat við hliðina á mér, og hafði
örlög mín í höndum sér. Eg hugsaði um þennan blóðþyrsta
grimmdarsegg, sem ef til vill yrði til þess að bjarga unnustu
minni. Og eg var líka fullur kvíða. Pugatsjev vissi ekki að
Masja var dóttir Mironovs höfuðsmanns, en Svabrin mundi
vitanlega segja honum frá því. Og hvernig mundi fara fyrir
Mösju?
Pugatsjev truflaði mig í hugleiðingunum.
— Hvað ertu að ígrunda? sagði hann.
— Eg er að hugsa um að eg er aðalsmaður og liðsforingi, að
eg barðist gegn þér síðast í gær. Og nú sit eg hér við hliðina
á þér.
— Nú, og hvað svo......Ertu kannske hræddur?
Eg svaraði að eg vonaði að hann mundi kannske hjálpa
mér í þetta skipti líka, eins og þegar hann náðaði mig og bjarg-
aði mér frá hengingunni.
— Rétt segir þú. Marskálkurinn minn sagði að þú værir
njósnari og vildi yfirhevra þig, en eg bannaði það.
Pugatsjev laut niður að mér og hvíslaði, svo að ekillinn
skyldi ekki heyra: — Eg hefi ekki gleymt brennivínsstaupinu
og loðkápunni, sem þú gafst mér þegar neyðin var stærst.
Þarna sérðu að eg er ekki eins grimmur og af er látið.
Eg hugsaði til þess sem gerzt hafði eftir árásina á Bjelogor-
skaja en þagði.
— Hvað segir fólkið um mig í Orenburg? spurði hann eftir
dálitla þögn.
— Það segir að erfitt sé að ráða við þig.
Uppreistarforinginn brosti ánægður.
WWWWtfVWWWWWWWW
Oulrænar
frásaguir
Forspá Péíurs profasts.
mér, að einu sinni hefðu þeir
hitzt Pétur faðir hans og Bogi
Benediktsson á Staðarfelli.
Sagði þá Pétur prófastur við
Boga, að börn þeirra mundu
giftast saman. Síra Pétur hafði
þá enn ekki eignast neitt barn,
og Sagðist Bogi hafa hugsað
með sér:
„Þú skyldir þá geta átt barn.“
Seinna kvæntust þeir Jón og
Pétur, synir síra Péturs, dætr-
um Boga, sinni systurinni hvor.
— Bogi sagði föður mínum
þetta sjálfur.“
Ethel frænka.
Læknir einn í New York
segir frá því, að er hann var á
yngri árum, hefði hann ásamt
fimm öðrum vandamanna sinna
verið staddur heima hjá sér.
Fólkið var að tala um látna
frændkonu sína, sem hafði ver-
ið hjúkrunarkona í hernum, en
mitt í samræðunum leit einn
þeirra upp og hrópaði:
„Hvað er nú þetta, hún Ethel
stendur í dyrunum.“
Allir litlu þegar til dyranna
og sáu hana skýrt og greinilega
standa þar, og var liún klædd
venjulegum einkennisbúningi.
Athyglisverðast í þessu sam-
bandi er, að hundur, sem lá á
gólfinu í herberginu, ræ
tímis upp og gelti í áttina til
dyranna, þar sem frændur
hennar höfðu allir séð hana
samtímis. Hún hvarf því næst
sjónum fólksins, án þess að
aðhafast neitt eða mæla orð“.
(Morgunn).
Vesturhöfnin
Sparið yður tíma og
ómak — biðjið
Sjóbúðina
við títíirfen datgarð
fyrir smáauglýsingar
yðar í Vísi.
Þær borga sig alltaf
x\\\\VÚN\-
V////siL*

Ulc* Bunouihi.tr
Copr.t94Í.EUg»r llic* nurrouoiH. »•>«.—' » • »
Dlstr. by Unlted Feature Syndlcatc, Inc.
„Margir menn,“ hélt Musa áfram,
„koma þangað í stórum bátum og
kaupa þræla hjá Hassan.“
„Þegar þeir koma eru haldnar
veizlur og þeir drekka mikið. Þá er
mikill hávaði og drykkjulæti.“
„Nú fer eg að athuga hvers eg get
orðið áskynja,“ sagði Tarzan. „Eg
ætla að reyna að opna hliðið á þorp-
«
Tarzan stakk sér til sunds og synti
hratt og ákveðið í myrkrinu. Hanrr
ætlaði yfir að hinum bakkanum.
mu.