Vísir - 17.05.1952, Blaðsíða 7

Laugardaginn 17. maí 1952
V f S I B
VWVVVWVVVWWWlAftflWVWVWWWS/WVWWWVVVVWWWW
Sheila Kaye-Smith:
8
KATRIN
riWVVWUWVVVVVWWWVVVWVWVWVVftWiWWWVVVVVnÁ
„Jæja, eg man ekki betur en að hún segði, að hún mætti eiga
von á auðugum biðli.“
„Hann verður það, er hann hefir gengið að eiga Kötu.“
„En eg skildi það alveg greinilega, að hann ætti að koma
til hennar sem aúðugur maður. Spámaðurinn ræddi um tvær
auðugar og fornar ættir.“
„Oxenbrigge-ættin er ekki snauð.“
„Við erum betlarar í samanburði við Alard.“
„Svo að hér er tækifæri til þess að verða auðugur.“
Hann lýfti höfði og horfði djarflega á hana, rannsakandi
augum.
„Af hverju ertu að blekkja mig? Eg hefi sagt þér margsinn-
is, að eg vil ekki ganga að eiga Kötu.“
Lagið fekk snöggan endi. Og seinustu tvö orðin bárust til
Alards:
„Já, það er rétt. Giftast Kötu. Svo að þú ert að reyna að
beina honum á brautina til hennar.“
„En orð mín hafa engin áhrif.“
„Eg hefi hafnað þessum heiðri fyr.“
„Víst hefirðu það. Enginn vill ganga að eiga vesalings Kötu.
Herra Douce, eg á dóttur, sem enginn vill fyrir konu, þótt
hundrað pokar gulls fylgi í heimanmund. Hún getur ekki feng-
ið Conster, því að þar koma karlar aðeins til greina sem erf-
ingjar, en sjóðir mínir fylgja ekki lendunum og þá getur hún
fengið — alla með tölu.“
„Hún giftist vafalaust bráðlega."
„Eg vildi, að eg gæti trúað því, en við höfum reynt allt —
og það hefir engan árangur borið. Af hverju viltu hana ekki,
Kit?“
Kit hló og fór að leika annað lag.
„Af hverju viltu hana ekki?“ hvíslaði lafði Elisabet.
„Þú veizt hvers vegna eg vil hana ekki.“
„Hún er ekki svo villt, að eiginmaður hennar gæti ekki
tamið hana. Hún er orðin að villiketti, af _því að hún hefir
beðið eiginmanns svo lengi. Og að því er trúarbrögð snertir
er eg viss um, að eftir einnar nætur ástaratlot gætirðu fengið
hana til að taka nýju trúna.“
„. ... einnar nætur ástaratlot.“
En Robert Douce sagði eitthvað hátt við Alard í þessum
svifum og í þetta skipti vaknaði þakklátssemi í huga Elisa-
betar til þessa dökka manns, sem alltaf var með hæðnissvip.
Hún hafði bitið á vör sér, því að hún hafði orðið smeyk —
og svo furðaði hún sig á því, að hafa kennt beygs. Hún hafði
bara verið að tala um Kötu.
Oxenbrugge fór að leika dapurt lag frá Tye.
„Kit,“ hélt hún áfram og reyndi að stríða honum. „Þú veizt,
að ef þú vektir ástir í brjósti Katrínar, mundi hún láta að ósk-
um þínum i hvívetna.“
„Eg mun ekki reyna að vekja ástir í brjósti hennar.“
„En þú ert maður af góðri ætt. Hví viltu ekki kvongast. Af
hverju geturðu ekki orðið ástfanginn?“
„Það er vegna þess, að eg er ástfanginn, sem eg get ekki
kvongast.“
„Kit ....“
Silkibönd gígjunnar voru sem slútandi grein fram yfir hand-
legg hans, og hún læddi hönd sinni þar undir, og hún greip
þéttingsfast um handlegg hans, en henni leið eins og hún væri
að loga upp. Andartak var eins og hljóðfæraslátturinn ætlaði
að þagna, en svo fór Kit allt í einu að leika annað lag, og nú
komu hærri, glaðlegri tónár úr gígjunni, hver strengur titraði,
og ómarnir bergmáluðu sem deyjandi þrumuhljóð í botni
hennar.
9.
Katrín heyrði hljóðfærsláttinn upp á herbergi sitt, þótt það
væri ekki beint yfir, þar sem leikið var, en þó nærri, og vissu
gluggar herbergis hennar að - Tillingham-ánni, og þar fyrir
handan var hæð, sem nú var umvafin næturskuggum, en fyrir
ofan var stjörnubjartur himinn. Ef hún hallaði sér út um
gluggann gat hún séð straumvötnin í austurhluta dalsins og
leirurnar milli Pesenmarsh og Odimer, sem voru undir sjó um
flóð. En í kvöld langaði hana ekkert til þess að halla sér út
um gluggann og horfa þangað. Hún-sat fyrir innan glugagnn
og horfði á stjörnurnar.
Hún hafði sagt Nan Jordan, þernu sinni, að fara, því að
hún vildi vera ein, og eins vegna þéss, að henni hafði aldrei
verið geðfelt, að njóta aðstoðar til þess að klæða sig og af-
klæða. Það gat hún gert sjálf og sett upp hár sitt, ekki svo að
móður hennar líkaði, en eins og henni sjálfri féll bezt. í kvöld
losaði hún um hlýrana á kjól sínum og lét hann falla niður,
og naut þess að láta kvöldsvalann leika um sig. Ekkert gler
var í glugganum og þess vegna naut hún betur en ella töfra
næturinnar. Oft og mörgum sinnum hafði henni verið spáð
því, að hún myndi deyja ung, en hér var hún enn á lífi, heil
heilsu og í fullu fjöri, en ógefin.
Dreymandi bros hennar tók breytingum og svipur hennar
mildaðist. Ógefin — ógefin — þær, sem gefnar voru, kynnu
að giftast.....Hún vissi hve heimskulegt það var, að trúa á
spádóma og trú hennar bannaði slíkt, en það var gaman að
því að láta spá fyrir sér, þegar vel var spáð. Hár brúðguma
hennar átti að vera svart sem íbenholt. ..... Oft hafði hana
langað til að leggja hönd sína á höfuð Kit Oxenbrigge og
strjúka hið hrafnsvarta hár hans — þótt hann væri mótmæl-
endatrúar, en hún mundi snúa honum............ En hann vild-i
hana ekki, og það sveið henni. Það var ekki af trúarlegum
ástæðum sem hann vildi ekki við henni líta. Hann hafði verið
beðinn um að taka hana fyrir konu, en hann neitaði. Henni
hafði verið sagt þetta og vissi því mæta vel hvernig í öllu lá.
Enginn vildi hana af því að hún var papisti, og ofríki hennar
svo mikið, að fæstir þoldu það .... og nú var hún að komast
á örvæntingaraldurinn, eins og' það var kallað, og orðum spá-
karla mátti ekki trúa, því þá braut hún í bág við trú sína.
Hún stundi þungan, studdi olnbogunum á gluggakistuna, og
horfði út og upp í heiðstirndan himingeiminn. Og það var þá,
sem fingur Kits fóru að leika um strengi gígjunnar, og hann
sendi tónana upp til hennar án þess að vita það, og án þess að
vita hvort henni líkaði betur eða verr. Þarna niðri var leikið
glaðlega, en þeir hljómuðu öðru vísi, er nóttin hafði andað á
þá, umfaðmað þá, og borið þá til hennar, og það var raunalegt,
angurvært lag, sem endurómaði í hugarhofi hennar, um skugga-
leg, andvarpandi tré, um draugslega dimman skóg, glitrandi
bönd árinnar og blikandi stjörnur í fjarska.
í kristalhreinleik sínum hvelfdist himininn yfir jörðina og
yfir hana, og úr þessum kristalsblikandi geimi bárust ómar,
sem í samstillingu sinni og ljúfleika urðu sem hægur kliður,
og er þögnin tók við af deyjandi slagnum, var hann fegurstur.
Henni fannst þetta sem söngur stjarnanna, sem hefði náð til
hennar, broizt til hennar í fjarlægum ljósheimum, en við og
við skaut upp þeirri hugsun, að það væru fingur Kits Oxen-
brigge sem snertu við strengjunum, og hún sá höfuð hans slúta
dálítið niður. Og henni flaug í hug, að strjúka hár hans — en
þessar hugsanir áttu ekkert skylt við söng stjarnanna, og brátt
reikaði hugur hennar á brautum jarðar.
Hvers vegna varð hlutskipti hennar að vera annað en flestra
annara kvenna, sem hún þekkti, og giftust og eignuðust börn?
Þótt hún væri „ótemja“, eins og stundum var sagt, og hagaði
sér í flestu „eins og strákur“, langaði hana til þess að giftast.
í fyrsta lagi var hún barn sinna tíma, þeirra tíma, er því fór
fjarri, að ógiftar konur voru í heiðri hafðar, jafnvel fyrirlitnar,
WWWVWWWtfUWWWWM
Dulrænar
Flaskan
kornbrennivíni af Seyðisfirði.
Önnu var jafn vel við Þrúði
og öllum öðrum, sem þekktu
hana, því að hún var valkvendi.
Háfði Anna verið áður yfir
henni og Þrúði þá batnað tals-
Vert. Anna fór þegar á Seyðis-
fjörð og sat um ferð suður, en
fékk enga, svo eigi dugði þótt
Anna næði í flöskuna. En nótt-
ina eftir dreymir Önnu, að
Þrúður kemur og segir: „Seint
komst þú með flöskuna! Nú er
eg dáin“. — Þetta reyndist
satt, þegar fréttist. En hið sama
kvöld, sem Þrúður dó, varð
Ingibjörgu Stefánsdóttur í
Stakkahlíð í Loðmundarfirði
litið út um stafnglugga á bað-
stofunni, og sá þar mynd Þrúð-
ar. En áður, þegar Þrúður fór
frá Klyppstað, hafði hún sagt:
„Mér þykir nú verst að geta
ekki kvatt hana Ingibjörgu
mína í Stakkahlíð“. (Þjs. S.S.).
Indíánahjónin.
(Sögn Guðlaugs Ólafssonar,
Winnipeg. Skrásett 5. júní
1926. Saga IV. ár, bls. 67—7Ö).
Nálægt miðjum júni 1916 fór
eg, samkvæmt beiðni ensk
manns ofan til Matlock, sém er
sumarstöð Winnipegbúa, til að
smíða þar lítið sumarhús.
Það var fimmtudagur, þegar
eg og annar maður lögðum af
stað kl. 5.20 um kvöldið og
komum til Matlock um kl. 6.30.
Um daginn var mjög heitt veð-
ur og mér var mjog illt í hofð-
inu, sem að líkindum stafaði
mest af hitanum um daginn.
Þegar á staðinn kom lá fyrst
fyrir okkur að færa tii stórt
tjald, sem stóð þar sem húsið
átti að byggjast.
Mér veittist mjög örðugt að
hjálpa manninum að taka ofan
tjaldið og setja það upp aftur,
fyrir þrautum um ailt höfuðíð,
en samt tókst okkur að Ijúka
við það og fórum að búa um
okkur fyrir nóttina, sem ekki
tók okkur lengi, því að við vild-
um sem fyrst fara að sofa.
Hann bjó um sig fast út við
aðra hliðina fjærst dyrunum,
en eg rétt fyrir innan dyrnar,
£ & BumuqkAi
TÁRZAN
//35
Kivu sagði, er hann heyrði að
Tarzan væri kominn: „Margar og
einkennilegar sögur hefi eg heyrt um
Tarzan apabróðir."
„En ennþá hefi eg aldrei mætt hon-
um.“ Um leið rétti Tarzan honum
rifil, sem hann sagði Kivu að nota
sér til varnar.
„Höldum af stað,“ sagði Tárzan.
„Hafið hljótt og reynið að halda ykk-
ur í skugganum, því bezt væri að
komast á brott án bardaga,“
Tarzan benti þeim áfram og sagði
þeim frá hvar meira af vopnum voru
geymd, en tók þeim Vara við að
skjóta, fyrr en merki yrði gefið.'
Oopr. leta.Edj.t IUc* Burrou|l!». loc,—Tm. I£e». O.B. Ott
Dtstr. by Unlted Feature Syndlcate, Inc