Morgunblaðið - 11.10.1917, Blaðsíða 4

4
I
MORGUNBLAÐIÐ
Tilkynni
Eftir Lokkra daga fer Kntter tii Vest-
manneyia.
teir, sem kyanu að viija sendá vör-ur með skip-
inc, geri viðvart til
H. P. Duus.
Frá Ameríku
nýkomið til
Jes Zimsen járnvörudeiídar:
GÓlfmottUP, sem líklega duga í mannsaldur, ,— TauruIlllP.
Strigasaumup — Jarðypkjugafflap.
0
3E

3U
11
t
1
undirritaðnr
tek að mér alt sem að seglasaumi lýtur, svo sem á mótor-
báta og önnur skip, geri við gamalt og sknfh nýtt.
Sömuleiðis se) eg hér til búnar vatnsslöngur eftir pöntun, HS
mjög ódýrar. Tjöld og margt fleira. ||
Vdnduð vinna en mjög ódýr l % $
Guðjón Olafssotí, seglasaumari.
Heima eftir kl. 6 sd. Bröttug. 3 B, Rvík. Talsími 667.
:: -t=z , , ..
fslenzk
prjónavaral
Sjóvetlingar ......... o8j
Hálfsokkar frá..... 1,40
Heilsokkar — ..... 1,90
Pevsur —......... 7,85
Sjó. okkar —......... 3,00
Yöruhúeið.
vantar til þess að
bera Morgunblaðið
til kaipnda.
Oejmr
Export-kaffi
er bezt.
Aðalumboðsmenn:
0. JOHNSON & KAABEB.
*
Tlfa-osíar frá Hróats-
lækjnr-sffljörbúi, era seldir í heilum
og hálfum stykkj •m í Matardeild
Sláturfélagsins í H fnarstræti.
Indverska rósin.
Skáldsaga
eftir C. Kpause. n
— Zigauni! mælti Crafford fyrir
munni sér, þá er hann hafði virt
manninn fyrir sér.
jpetta var John Francis, sami mað-
urinn, sem þá um morguninn hafði
bjargað lífi Fostners.
Allir þyrtpust nú utan um hinn hug-
rakka mann, og sjálfur Cumberland
greifi hinn voldugi steig af baki filnum
til þess að tala við lífgjafa sinn.
— Hver er maðurinn? mælti hann.
Unglingurinn horfði djarflega og ró-
lega á hinn volduga landstjóra.
— Eg heiti John Francis og er Zi-
gauni, mælti hann.
— Zigauni ? endurtók greifinn. pað
væri synd og skömm ef svo hraustur
maður væri alla æfi sína á flækingi.
Viltu gerast minn maður?
Pilturinn leit hæðnislega til iand-
Btjórans' og hnykti höfðinu drembi-
Iega.
— Lítt kunnið þér að meta þann
greiða, sem eg hefi gert yður, mælti
hann. í æðum mínum rennur kon-
ungsblóð og eg gerist eigi þjónn nokk
urs manns.
Svo laut hann landstjóranum m,
hvarf eins skyndilega inní kjarrið og
hann var kominn.
— Ósvífni strákur, tautaði landstjór-
inn fyrir munni sér.
f>egar John Francis var kominn
skamt inn í kjarrið skreið hann á fjór-
um fótum í gegn um grasið og að
laufskála nokkrum, sem myDdast hafði
af náttúrunnar völdum. Inni í þeim
skála lá maður nokkur og beið hans.
Hann var bæði hár og þrekinn, brúun
í andliti og með mikið og strítt hár.
Vegna þess hvað hann var grimmilega
sterkur, var hann venjulega nefndur
Samson.
Samson var hinn eini trúnaðarvin
John Francis, því -að það var óhætt
að trúa honum fyrir öllu. Hann var
þagmælskan sjálf.
f>egar John Francis kom inn í skál-
ann stóð risinn á fætui og stóð auð-
mjúkur frammi fyrir honum Hkt og
hermaður fyrir framan foringja sinu.
— pú ert stundvís Samson, mælti
Francis. Er langt síðan að þú komst
hingað ?
— Ein klukkustund, herra.
— f>ú veist það Samson að eg er
að leita að fjársjóði.
.— Já herra.
— Um miðaptan förum við til
veitinghússins »Bramininn« og þar
hittum við Ithuriel. Stundu síðar
verðum við að vera komnir í sedrus-
.Iundinn hjá Delhi-hliðinu. Er Roka
hérna?
— Já, herra, mælti Samson og
blfstraði nokkrum sinnum.
f>á heyrðist þrusk í kjarrinu og stór
og loðinn hundur kom nú í laufskól-
ann. þegar hann sá John Francis
flaðraði hann upp um hann með
miklum fagnaðarlátum.
Unglingurinn tók nú upp iir vasa
sfnum pjötlu þá, er hann hafði snið-
ið af klæðafaldi danzmærinnar og lét
hundinn þefa að henni.
— Jæja, mælti John Francis. Nú
rötum við rétta leið. En það er bezt
að við leggjum þegar á stað, þvi að
við gerum eigi betur en ná til veit-
ingahússins í réttan tíma.
f>eir félagar lögðu svo á stað.
En nú víkur sögunni aftur til Mag
har, sem hvarf svo skyndilega. Hann
hafði staðið á hellu nokkurí og hún
lét undan. Sökk Maghar þar í jörð
niður, en eigi langt, þar til hellan
staðnæmdist. Var þar jarðhús og
dyr til hægri handar. Maghar gekk
í gegnurn þær og inn langan gang.
Kom þar að hurð og er hann opn-
aði hana, kom hann inn í stóran sal.
f>etta var geysimikil neðanjarðarhvelf-
ing og voru þar ógrynnin öll af sekk-
jum, tunDum og kössum. f>etta var
forðabúr Betuliðsins.
Autt rúm var í miðjum salnum og
þar sátu átján sólbrendir menn. Voru
þeir í hvítum klæðum og höfðu ólar-
fléttur um mitti sór. I miðjum hópn-
um var gamall Bramin, hinn sami
3»
VATE YGGINGAK
Ærun a írygg ingar,
sjó- og stríðsv.ítryggingar.
O. Johnson *& Kaaber.
Det !$. octr. Brandassnrance
Kaupmannáhöfn
vátryggir: hús, húsg'ögr?, ull§-
konar vöruforöa 0. s. frv. gega
eldsvoða fyrir lægsta iðgjald.
Heitna kl. 8—12 f. h. og 2—8 e. h.
i Austurstr. 1 (Búð I.. Nielsen)
N. B. Nielsen.
Brunatryggið hjá ,WOL6 A*
Aðalumboðsm. Halldór Eiríksson.
Reykjavik, Pósthólf 385.
Umboðsm. i Hafnarfirði
kaupm. Daniel Berqmann.
AUskonar
VATRYGGINGAR
Tjarnargötu 33. Símar 235 & 429
Troíís & Roffjs.
Trondhjems vátryggingarfélag hf.
Allskonar brunatryggingar
Aðalumboðsmaður
Carl Finsen
Skólavörðustig 23
Skrifstofuí. 5j/2—ó’/aS.d. Tals. 331
Utmnar Egllson
skipamiðlari
Hafnarstræti 15 (uppi).
Skrifsíofan opin kl. 10—4. Sími 608
Sjó-, Stríðs-, Brunatryggingar.
Talsími heima 479.
er hafði sýnt listir sfnar niðri hjá
höfninni þá um morguninn. Og við
hlið hans sat hin fagra dansmær.
það var furðulegt að sjá þessa menn,
örgustu óvini Breta, samankomna
hér í forðabúri þeirra, en það var
þó svo sem Maghar kæmi það eigi
á óvart. Hann gekk rakleitt þangað er
Bramíninn sat og tók sæti hjá honum.
Indverjarnir risu allir á fætur
og kvöddu Maghar með lotningu. Og
svo tók gamli Bramininn til máls á
þessa leið:
— Magharl hinn mikli fursti af
Benares sendir bróður sínum kveðju
með okkur. Hann þakkar þér fyrir
þá sjálfsafneituu er þú hefir sýnt með
því að geraat þjónn hinna vantrúuðu
Englendinga til þess að geta betur
unnið fyrir hið heilaga málefni vort.
Lausnartími þinn nálgast. þegar
sól gengur í þriðja sinn til viðar
skal enginn Englendingur verðalifandi
í Kalkutta.
— Eg þakka þér fyrir kveðjuna,
mælti Maghar, og fyrir hinn góða
spádóm þinn. |>ið vitið, að enginn
er vorri heilögu trú einlægari heldur
en eg og að engum mundi það eing
kærkomið að villutrúarmönnum væri
utrýmt. Eu minnist þess, að einum
manni verður að hlíía — brezka land-
stjóranum. Hann hefir einu siuni
bjargað lífi mfnu og eg hefi þess
vegna svarið honum órjúfandi holl—
ustueið. Rekið hann burtu eöa hnepp-
ið hann í varðhald. Eu þið meigið
eigi drepa hann.