Morgunblaðið - 13.10.1917, Blaðsíða 4

4
MORGUNBLAÐIÐ
íslenzk
prjénavara!
Sjóvetlingar .
Hálfsokkar frá
Heilsokkar —
Pevsnr —
Sjóokkar —
o,8 5
1,40
1,90
7.8s
3,00
VöruhúBiö.
Portvin
Og
Maltol
fæst í
Tobakshúsin u
Simí 286. Laugavegi 12.
Greysir
Export-kafíi
er bezt.
Aðalumboðstnenn:
0. JOHNSON & KAABER.
-
nfa-osfar frá Hróars-
lækjar-smjörbúi, eru seldir í heilum
og hálfum stykkjum í Matardeild
Sláturfélagsins í Hafnarstræti.
BANDAJÁRN
galv. og svart, allar stærðir,
nýkomið í
járnvörudeild Jes Zimsens.
Sraith Premier
ritvélarnar eru nú komnar aftur. Þeir sem ætla
sér að fá þessar ágætu vélar, gefi sig fram sem
fyrst. Vetð sama og áður.
Nokkrar Monarch ritvélar
ennþi fyrirliggj mdi.
Allskonar ritvélabönd, ritvélap^ppír, kalk pappír
og strokleður fyrirliggj n di.
Einkaumboðsmaður fyrir Island
Jónatan Þorsteinsson,
Simar 64 & 464.
Laugavegi 31.
Tannlæknir
Erik Ravnkilde
%
hefir nú tannlækningastofu i húsi Nathan Olsens
á öðru iofti.
Móttðkutími kl. 1-5.
VATRYGGINGAR
y
cftruna trijggingar}
sjó- og stríðsvátryggingar.
O. Johnsou & Kaaber.
Det Kgl. octr. Brandassnrance
Kaupmannahöfn
vátryggir: hús, húsgötn, ails-
konar vöruforða o. s. frv. gegn
eldsvoða fyrir lægsta iðgjald.
Heima kl. 8 —12 f. h. og 2—8 e. h.
í Austurstr. 1 (Bdð L. Nielsen)
N. H, Nielsen.
Brunatryggið hjá „W OLG A*
Aðalnmboðsm. Halldór Eiríksson.
Reykjavlk, Pósthólf 385.
Umboðsm. í Hafnarfirði
kaupm. Datiíel Ber^mann.
Allskonar
VATRYGGINGAR
Tjirnargötu 33. Símar 235 & 429
Troffe & Hoffje.
Trondhjems vátryggingarfélag hf.
Allskohar brunatryggingar
Aðalumboðsmaður
Oarl Finsen
Skólavöiðustíg 25
Skrifstofur. 5^/2—fó/aS.d. Tals. 331
Gunnar Egilson
skipamiðlari
Hafnarstræti 15 (uppi).
Skrifstofan opin kl. 10—4. Sími 608
Sjó-, Stríðs-, Brunatryggingar.
Talsími heima 479.
Indversba rósin.
Skáldsaga
eftir C. Krause. 13
John Francis hafði hlytt á tal
þeirra og var ataðráðinn í því að
tniasa eigi sjónir á þeim prestinum
og meynni. þau héidu kyrru fyrir
um stund þangað til töframaðurinn
var horfinn, en þá héldu þau til
norðurs.
John Francis andvarpaði.
— Hamingjan hjálpi mér nú! mælti
hftnn.
í sama mund gekk tunglið á bak
við ský og þá tók að hvessa.
Zigauninn Iæddist nú þaDgað er
þau Bramininn og stúlkan höfðu
Btaðið. Hann lét nú hundinn þefa
að pjötluni enn. Hundurinn skildi
þegar hvað hann átci við og var
fljótur að finna slóð stúlkunnar. Héldu
þeir nú á stað á eftir þeim hinum.
Francis lagði nú fingurna flata á
varir sér og rak upp væl mikið, sem
var furðu líkt ugluvæli. Prestnrinn
heyrði það, en honum kom eigi neitt
grunsamlegt til fiugar. Og þá er
John Francis hafði gefið þetta merki,
flýtti hann sér á eftir prestinum og
meynni.
það getur eigi verið langur vegur
eftir, tautaði hann fyrir munni sár
er hann sá hvað þau hröðuðu göng-
unni. Eg skal ábyrgjast það að
fjársjóðurínn er geymdur 1 rústumhins
gamla Deerahofs.
Enda þótt nú væri dimt mátti sjá
hvar turna og múra hins gamla goða-
hofs bar við loft. Og þegar þau
presturinn og mærin nágluðust hofið.
hægðu þau gönguna.
John Francis greikkaði nú sporið
og sá hann þá hvar þau gengu inn
í hinn mikla forsal hofsins. Bn í
stað þess að halda inn í það allra
helgasta gengu þau út úr salnum
hinum megin.
Zigauninn skipaði hundinum að
halda kyrru fyrir, en sjálfur skreið
hann á fjórum fótum þangað er þau
ludverjinn höfðu staðnæmst við runna
nokkra. Bramininn hafði tekið tvær
þunnar spýtur og neri þeim saman
þangað til kviknaði á þeim. f>á
fleygði hann þeim inn í runnann.
John Francis bjóst nú við því
að kvikna mundi í runnunum, en
honum brá einkennilega er svo varð
eigi og að loginn dó á spýtunni.
Bramininn fleygði sór nú flötum á
jörðina og hrópaði:
— Stúlka! Vörður musterissjóðsins!
Vakir þú?
f>á var eins og fölum bjarma brygði
yfir svæðið og einhver hvít vera birt-
ist, eins og henni hefði skotið upp
úr jörðinni.
— Yfirgefur þú starfa þinn án
þess að hafa nokkurt samviskubit?
spurði presturinn enn fremur.
— Já, svaraði hin hvítklædda vera
en svo lágt að það var aðeins að
það heyrðist. ,
Svo vék hún til hliðar. Bramin-
inn reis á fætur og fleygði pyngjun-
um fjórum inn í kjarrið. f>að heyrð-
ist glamra í málmi.
— Gaktu fram Aischa, mælti Bram-
ininn, kastaðu hverdagsklæðum þín-
um og taktu á þig hinn skínandi
klæðnað, sem gyðju vorri er samboð-
inn og gaktu niður í helgidóminn.
Danzmærin kastaði nú hinum gráa
kufli sfnum og var hún í ljósurn
klæðnaði innan undir, eins og fyrir-
rennari hennar. Bjarminn dofnaði
nú smám saman og rétt um sama
leyti hvarf Aischa á óskiljanleganhátt,
eins jörðin hefði gleypt hana.
f>egar aftur var orðið dimt hélt
Bramininn á burtu og fylgist stúlkan
með honum, sem áður hafði varveitt
fjársjóðinn. Hún hafði klætt sig í föt
Aischa.
Zigauninn hélt eigi á eftir prestin-
um en Iá kyr þar sem hann var kom-
inn í skjóli við stóran stein. Beið
hannþar nú í fullan stundarfjórðung
en sá ekkert og heyrði ekkert nema
þytinn í vindinum.
Hann var að hugsa um það að
gefa þeim Samson og Ithuriel merki
um það að koma til sín, en hætti
þó við það.
— f>að er nógur tíminn, mælti
hann við sjálfan sig, að kalla á þá,
þegar eg hefi fundið fjársjóðinn. Mig
brestur ekki hug til þess að Ieita að
honum einn.
Hann gekk nú þangað til er Bram-
ininn hafði staðið. Fann hann þar
jarðhúsmunna skuggalegan og þröng-
an, en þó nógu stóran til þesa að hægt
var að komast þar niður.
Hann rendi sér nú þarna niður og
var hallinn á jarðgöngunum svo
mikill að hann varð að spyrna við
með höndum og fótum til þess að
renna eigi of hratt niður.
En alt í einu stöðvaði hann sig skyndi-
lega. Hann hafði sóð ljósgeisla og
heyrði að kona söng á indvörsku.
f>egar hann heyrði röddina barðist
hjarta hans ákaft. Hann hafði þekt
rödd stúlknnar, sem bjargaði lífi hans
þegar gleraugnaslangan ætlaði að bíta
hann.
Hann stakk rýting sínum milli
tanna sérog rendi sér niður í jarðhúsið.