Morgunblaðið - 26.09.1928, Qupperneq 6

6
MORGUNBLAÐIÐ
skóguia
er best.
„Sipius11 er holt og nær-
£andi, einnig mjög drjúgt í
notkun.
Likkisiur af ýmsum gerðum
ávalt tilbúnar hjá Eywlwdi.
Sjeð uroi japðarfapip.
Laufásveg 52. Sími 485.
Grepe
de Ghine
nýkomið,
margir litir.
Lági verð.
t
É
BUkklýsistiuinur
seljum við mjög ódýrt cif, beint frá Noregi. Útgerðarmenn
kaupið ekki lýsistunnur án þess að tala fyrst við okkur.
Eg je^t K istjjánssoei & Co.
Hafnarstræti 15. Sími 1317 og 1400.
Gisli Björnsson.
Hann var fæddur á Heiðarbæ í
Þingvallasveit 21. des. 1853, ólst
síðan upp með foreldrum sínuin á
Heiðarbæ og Helgadal í Mosfells-
sveit. Björn faðir hans, bóndi á
Heiðarbæ, var sonur Björns Páls-
sonar prests að Þingvöllum.
Hann kom að latínuskólanum sem
dyravörður árið 1882, kvæntist ári
síðar Þóru Guðmundsdóttur frá
Miðdal. í 7 ár var hann dyravörð'-
ur við skólann. Skólapiltar frá
þeim árum munu allir minnast
Gísla með þakklæti fyrir drengi-
lega framkomu — alla hlýjuna,
sem liann var svo ríltur af og ein-
kendi alt hans líf. — Margt
drengjabrekið mun bann . hafa
breitt yfir hjá piltmn, án þess þó
að' bregðast skyldunni gagnvart
yfirboðurunl sínum, því að hann
var sjerlega skyldurækinn.
Þaðan fór Gísli að Lauganesi og
bjó þar 9 ár. Að Miðdal fluttist
hann árið 1900, og bjó þar til
1918. Eftir það flutti hann að
Tungu í Reykjavík með Óskari
syni sínum.
Þau hjón eignuðust 6 börn, 2
dóu í æsku, en Guð’björn sonur
þeirra, bóndi í Hagavík, druknaði
í Þingvallavatni 1919. 3 eru enn á
lífi: Árni og Óskar, báðir kvænt-
ir menn í Rvík og Guðrún hjúkr-
unarkona, og einn fósturson áttu
þau, Axel Grímsson. H.jónaband
þeirra var hið farsælasta og öll
sambúð á heimilinu.
Gísli andaðist 17. sept. 1928.
í Miðdal bjuggu jiau hjón góðu
búi í 18 ár. Þó að aitaf væri mikill
gestagangur á heimilinu, jafnvel
svo að menn sáu eigi, hvernig svo
mörgum yrði komið fyrir í ekki
stærri húsakynnum, þá varð hús-
móðirinni í Miðdal aldrei ráðafátt
í þeim efnum. Það hýrnaði yfir
manni, þegar maður var búinn að
brjótast yfir Mosf^llsheiði í 8—12
klukkutíma, oft mjög illa til reika
í slæmri færð, þegar maður sá Ijós-
ið í Miðdal, sem ávalt var haft á
þeim stað, að jiað lýsti vegfarand-
anum sem best heim. Oft var
beðið fram á nótt, ef von var á
gestum og ekki var hlaupið að að
komast jiaðan án góðgjörða af
þeirra hendi. Ljósið, sem sást, lýsti
heim að vinareldi sannrar íslenskr
ar gestrisni, þar sem allir voru
settir við sama borð, hvort sem
þeir voru ríkir eða fátækir, háir
eða lágir, án þess að minst væri á
endurgjald.
Gísli var prýðisvel gefinn maður
bæði til sálar og líkama, dugnað-
armaður mikill til allra verka og
hagur vel. Hann gegndi mörgum
trúnaðarstörfum fyrir svötina og
ávalt með sóma, því að hann var'
gagnráðvandur maður; honum
mátti örugt treysta.
í tali var Gísli mjög skemtileg-
ur, fróður vel, af því að hann var
stálminnugur og las mikið; fastur
var hann fyrir og 1 jet eigi glepj-
ast af neinum fagurgala, því að
hann kunni vel að greina hið fagra
og hreina frá hisminu.
Gísli var trúrækinn maður og
sótti alla tíð vel kirkju og hafði
þaðan kraft sinn í lífsbaráttunni.
Og síðast, er liann var blindur á
þriðja ár, var sami hugurinn á að
sækja ltirkjuna og naut hann jiá
minnisins, því að flesta sálmana
gat hann sungið með, enda var
hann söngmaður á yngri árum.
Trú hans var bygð á föstum grund
velli, á bjargi aldanna; kom hún
regurst í Ijós á síðustu æfistund-
unum og sinn stranga sjúkdóm bar
hann með sannri undirgefni og
trúmensku, jiví að hann þráði að
komast heim.
Nú ertu liorfinn, góði vinur, og
við vitum, hvert þú fórst; alt jiitt
líf stefndi til guðs og frelsarans.
Ykkur Miðdalshjónunum voru í
æsku kend og jrið trúðuð orð'um
vors blessaða frelsara: „Það, sem
jijer gerið einum af þessum mínum
minstu bræðrum, jrað gjörið jrið
mjer.“ Og jreir urðu margir á lífs-
leið ykkar minstu bræðurnir hans.
Ykkur var svo ljúft að líkna og
hlúa .að samferðamönnum ykkar,
jiess vegna mun drottin lfka leiða
ykkur og hjálpa ykkur heim.
Far þú í friði,
friður gnðs jrig blessi,
hafðu þökk fyrir alt og alt;
gekst þú með guði,
guð þjer nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
S. S.
Dularfulla flugvjelin
hefir sjest í Hvalfirði.
Flugmanni veitt eftirför, en hann
nær flugunni og hverfur út 1
geiminn.
Mgbl. frjetti í gær af manni
einum sem liefir orðið var við
liina dularfullu flugvjel uppi í
Hvalfirði í sumar, og sjeð liaua
greinilegar en aðrir nienn þeir er
frjest hefir til.
Maður jiessi var við heyskap
«ppi í Hvalfirði, og lá í tjaldi
skamt frá sjó.
Nótt eina vaknaði hann- við jiað
sem oftar, að hundur Iians gól.
Hjelt maðurinil að skepnur væru
komnar í hey hans. Snaraðist hann
þá út úr tjaldinu til að sinna
heyjum sínum.'
Yeður var hið besta, blæjalogn
og fjörðurinn spegilsljettur, en
ifokkuð dimt af nótt.
Sjer nú tjaldbúinn að aðkoniu-
maður er skamt frá tjaldinu og
stefnir til sjávar. Veitir hann að-
komumanni eftirför. Er liann nálg
ast fjörðinn s.jer hann að flugvjel
er á floti í sjávarmálinu.
Hraðar aðkomumaður göngu
sinni, stefnir til flugunnar og
stígur í hana. í svipan fer hreyf-
illinn af stað og tekur flugan
strykið út fjörðinn, liefst brátt í
loft og er innan stundar horfin
út í geiminn.
Síðustu fregnir af flugvjelinni.
Hún sást hjer á föstudaginn var.
, Á föstudagskvöldið var, voru
tvær stúlkur á gangi nálægt Þor-
móðsstöðum við Skerjafjörð. Sáu
þær 1>á tvö ljós er báru rjett yfir
Skildingarneshólaua. Hjeldu þær í
fyrstu að þar væri bíll á ferðinni.
Var annað ljósið nokkru dekkra
en hitt.
En brátt hækknðu ljósin furð-
Van Houtens
koufekt og átsúkkulaSi
er annálað um allan heim
fyrir gæði.
1 heildsölu hjá
1 ^sverjlun Islandsh.í.
-rr^ nmII mrrí-imrwirrarwmn»irr
Síraí 27
neiraa 2127
Vjelareimar.
anlega. Hlupu þær þá upp á hæS
eina til þess að geta skýgnst betur
eftir hvað þarna var á ferðinni.
Sáu þær þá að þarna var flug»
vjel. Sveif hún norður yfir bæinn
en snjeri síðan við og sáu þær á
eftir lienni vestur yfir flóann.
Eru nú orðnir svo jnargir sjón-
arvottar að því að hjer sje um
flugvjel að ræða, að fylsta ástæða
er til þess að gera gangskör aS
því eftir því sem við verSur kom-
ið, að afla vitneskju um það hvað
hjer er' á ferðinni.
H leynistigum.
vonaði að henni liði nú hetur, þar
sem liún hefði getað sofið.
Þegar Litta gekk út úr lestinni
tók hún að vísu eftir því, að fjöldi
fólks var enn í henni, en hún
skeytti því engu. Iíenni stóð nú á
isama uin alt, úr því að hún átti
nú bráðum að hitta Gabbríellu.
Henni þótti að'eins vænt um það
að fá að koma undir bert loft
aftur, enda þótt kalt væri úti og
hráslagalegt og krap og aur væri
ivarvetna. Það var ekki einu sinni
gangpallur á stjettinni.
Það hafði verið svo um talað að
J>au þrjú, Kilts, faðir hennar og
liún, settist að hjá vini Kilts, hátt-
settum rússneskum embættismanni,
■og hún vissi, að það var þessi em-
bættismaður, sem hafði útvegað
■þeim leyfi til að verða eftir í þess-
um litla stöðvarstað' í stað þess að
fara inn í borgina og vera rekin
þar inn í hina hræðilegu húshjalla,
sem voru miklu verri heldur en
innflytjendaskálarnir á Elliseyju,
að því er Kilts sagði.
Hinn ágæti vinur Kilts hafði
sent bifreið á stöðina. Litta var
rugluð af þreytu, geðsliræringu og
svefni og vissi ekki fyr til en
henni var lyft upp í bifreiðina, og.
svo var ekið á stað yfir forarpolla,
bnjóta og krapblár, og að lokum
staðnæmdist bifreiðin fyrir framan
fallegt hús. í dyrum stóð húsráð-
andi, og nefndi Kilts hann Pjetur
Abramovitch Stanko. Hann var á-
kaflega vingjarnlegur við Littu.
Hún skildi ekki eitt orð af því sem
hann sagði, því að hann talaði
ýmist á þýsku eða rússnesku. En
henni leist ekki á hann. Hún sá
þegar á honum að þetta mundi
ómentað lubbamenni. Faðií hennar
og Kilts, sem voru nýkomnir
úr löngu og erfiðu ferðalagi, voru
eins og greifar hjá honum. Hann
var undirferlislegur og ástríðufull-
ur á svip.
Og vegna þess að hann skildi
hvorki ítölsku nje frönsku, sem
Litta reyndi til þess að spyrja
um Gabriellu, varð Kilts að koma
til skjalanna og túlka. Kilts þótt-
ist spyrja að því hvort Gabriella
og fylgdarmaður hennar mundu
ekki koma þangað og verða að
tefja þar eitthvað, og Pjetur kink-
aði ákaft kolli. Hann sagði, að
ef fylgdarmaður hennar hefði far-
ið frá Búkarest sólarhringi á und-
an þeim þá hlytu þau að vera kom
in til borgarinnar. Og hann bauð
að senda þaingað bifreið sína tilþess
ao leita að prinsessunni og sækja
hana. Auðvitað þyrfti að aðgæta
ýmsar réglur, eins og enska stúlk-
an hlyti sjálfsagt að skilja, og
þess vegna yrði hún að vera þol-
inmóð.Embættismennirnir á landa-
mærunum væri vanir að draga alt
á langinn, eitthvað yrðu þeir að
hafa fyrir stafni og þess vegna
gæti það tekið nokkum tíma áð'-
ur en þau gæti náð í Bobrinsky.
En þegar hann hafði romsað
þessu öllu upp úr sjer, fanst Littu
hann ekki svipað því eins ljótur
og áður — henni fanst hann eins
og sendiboði af himni.
Hann kvaðst vona að enska
stúlkan vildi nota biðina til jiess
að hvíla sig og hún skyldi láta
alveg eins og hún væri heima hjá
sjer í húsi hans. Það væi'i nú
hest að ráðskonan vísaði henni til
herbergis og þar gæti hún hvílt
sig og sofnað dúr. TJm kvöldið
hlyti bifreið'in að vera komin
þangað með prinsessuna.
Samtal þeiri'a fór fram i löngu
anddyri og var vellandi hiti þar
inni. Inst í anddyrinu lá stigi upp
á loft. Ráðskonan, sem hjet Nat-
alía og var ákaflega feit, stóð lijá
stigauum og beið eftir Littu. —
Fylgdi hún henni því næst upp
á loft og þar inn í herbergi, sem
var svo fult af húsgögnum, að
varla var hægt að snúa þar hendi
njé fæti. Úti í horni var fallegt
uppbúið rúm og hlakkaði Litta til
þess að fá að hátta ofan í það og
sofa við hrein línlök og hafa
mjúka svæfla nndir höfðinu.
f sama hili tók hún eftir dyr-
-um rjett hjá rúminu og voru þær
í hálfa gátt. Gat það slreð að þarna
væri baðherbergi ? Hún gæðgist þar
inn, en varð þá fyrir vonbrigðum.
Að vísu var þetta baðherbergi og
baðlcer var þar, en það var ]iakið
ryki og víða brotinn af því gler-
ungurinn, svo að sá í ryðgað járn-
ið undir. Og auk þess var bað-
kerið fult af alskonar rusli. —
Littu lá við að tárast þegar hún
þetta. Ráð'skonan stóð með
hendur á maganum og skildi ekk-
ert í því hvernig á því stóð að
ókunna konan skyldi alt í einu
verða klökk. Litta kallaði í Kilts.
Hanu kom þegar hlaupandi upp
stigann og aftur varð hann að
vera túlkur fyrir hana. Hann
sagði henni, eftir Natalíu, að bað-
herbergið hefði ekki verið notað
í nokkur ár, því að einn vetur
hefði vatnsæðarnar sprungið' í
frosti. Hann sagði að þáð væri
ekki um annað að gera fyrir Littu
en aS fá eins mikið af heitu vatni
og til væri í húsinu og svo kalt
vatn eftir þörfum. Natalíu fanst
þettai hreinasti óþarfi, en fór þó
nöldrandi niðnr stigann til þess