Morgunblaðið - 04.04.1934, Blaðsíða 8

8
MORGUNBLAÐIÐ
| Smá-auglýsjngaJ
2 danskar stúlkur óska eftir
atvinnu sem eldhús- eða stofu-
stúlknr 1. maí eða júní. Karen
Jensen. P. Skramsg. 1_, Kaup-
mannahófn.
Píanókensla. Ingibjörg Bene-
diktsdóttir. Síuii 3272.
Herbergi með húsgögnum ósk-
ast strax. Upplýsingar í Björns-
bakaríi.
2—-3 herbergi og eldhús með
öllum þægindum, óskast 14. maí
í nánd við miðbæinn. Tilboð send-
ist A. S. í. merkt: 14. maí, fyrir
7- ]'■ m.
Get bætt við stúlkum í kjóla-
saumsnámskeið í apríl og' maí.
Kvöld- og eftirmiðdagstímar.
Hildur Síyertsen, Mjóstræíi 3.
Sími 3085.
Borðið á Svaninum eða sendið
eftir matnum, hann er góður og
ódýr.
Málverk, veggmyndir og margs-
konar rammar. Freyjugötu 11.
Dívanar, dýnur og allskonar
stoppuð húsgögn í miklu úrvali,
Vatnstíg 3. Húsgagnaversiun
Reykjavíkur.
Rúllugardínur, Dívanar, mat-
ressur, armstála. Skálabrú 2, hús
ÓJ. Þorsteinssonar. Húsgagna-
vinnustofan.
, Gefið börnum kjarnabrauð, Það
er bætief'naríkt og holt, en ádýrt.
Það færst ' aðeins í Kaupfjelags-
brauðgerðinni, Bankastræti 2, —
Sími 4562.
Líknarmála-þing.
„Samband kirkjulegrar líknar-
starfsemi", sem Danir nefna:
..Folkekirkeligt Filantropisk For-
bund“, lieldnr landsþing í Kaup-
mannaliöfn dagana 23—25 maí n.
k. og býður þangað eimim full-
trúa kirkjuleg's-líknarstarfs frá
liverju liinna norrænu landanna,
íslandi, INoregi, Finnlandi og
Svíþjóð. Munu þeir verða gestir
þingsins þessa daga. I
Samband þetta var stofnað
1931, og eru í því öll aðalfjelög
kirkjuleg og' stofnanir, sem líkn-
arstarf liafa með höndum í Dan-
mörku.
| Fundarefnið heitir einu nafni:
„Det kirkelige filantropiske Ai’-
be.jdo eftir Socialreformen“. En
,.Sociah’eformen“ heitir hinn
mildi og róttæki lagabálkur um
fátækramál og mannúðarmál, sem
gekk í gildi í haust sem leið í
Danmörku. Ymsir þjóðkunnir
líknarmála-frömuðir Dana flytja
erindi á þessu þing'i um einstakar
starfsgreinar. Meðai annars verð-
ur þá rætt um: samvinnu milli
líknarstarfs ríkis og einstaklinga,
samvinnu milli Icirkjulegrar líkn-
arstofnana, úndirbúningur starfs-,
manna, sjúkrah.júkrun safnað-
anna, verkefni bamaverndar,:
björgunarstarf, vinnuhæli o. fl.
Dr. Alfred Jörgensen, formaður
þessa sambands, skrifar þeim sem
þetta ritar, að íslenskum fulltrúa,;
livort sem hann væri prestur eða ^
annar kirkjuvinur, mundi verða
mjög vel fagnað á þessu þingi.
Leiðin er löng’ og ferðin kostn-
aðarsöm, en vera má að einhver
vinur kirkjulegs lílcnarstarfs ætli
til Ðanmerkur hvort sem er í
vor og géti þá sótt þing'ið um
leið, og flutt síðan oss, sem heima
sitjum, góðar leiðbeiningar.
Sjálfboðastarf að líknarmálum
er hvergi á Norðurlöndum betra
en í Dánmörku, og því margt af
Dönum að læra í þessum efnum.
Sigurbjörn Á. Gíslason.
Elsti maður heimsins
ætlar nú að gifta sig.
Hinn 10. mars kom sú fregn frá
Istambul, að Zaro Aga, sem tal-
inn er elsti maður heimsins, ætli
nú að kvænast í 14. sinn. Konu-
efnið er 40 ára. En vegna þess, að
Zaro Aga hefir ekki svo miklar
tekjur, að hann geti sjeð fyrir
konunni, hefir hann farið fram á
það, að borgarstjórnin í Istambul
liækki ellistyrk hans. Með beiðn-
inni ium það lagði hann fram
vottorð frá sóknarpresti sínum um
það, að hann væri fæddur 1734,
og ætti eftir því að vera 200 ára
gamall.
afimbuR*v,epsltiii
P. W. Jaeobsem á Sii.
Sftofnud 1824.
Slmnefnli Granfuru — Carl-Lundsgade, K&benhavn C.
Selur timbur í stærri og smærri aendmgum frá Kaupmhöfn.
Eik til skipasDiiða. — Einnig heiila skipsfarma frá Svíþjáð.
Hefi verslað við ísland i 80 ár.
s:
s
e
•t
; •
•t
! •
:£
HflðlBina i Iðrnvörur
Laugav 25,
Sími 2876
Grand-Hótel. 47.
um nóttina tekið duftdós undan koddanum, áður en
hún leyfði honum að kveikja. — Nú sé eg þig þó
allténd, hugsaði hann með sigurtilfinningu konu-
ræningjans. Hann rannsakaði andlit hennar eins og
óþekkt landslag, sem hann væri á ævintýraferða-
lagi um. Hann sá tvær dularfullar, eins liggjandi
rákir, sem lágu frá gagnaugunum, fram hjá eyranu
og niður hálsinn — örmjóar eins og þræðir og ljós-
leitari en hörundið var annars. Þetta voru hégóma-
ör — skurðir, sem gerðir voru í hörundið til þess
að stríkka það og gera það unglegra — hann hafði
oft heyrt getið um slíkar læknisaðgerðir. Hann
hristi höfuðið með tortryggnibrosi.
Hann lagði andlit sitt blíðlega að andliti Grusins-
kaju, rétt eins og hann vildi gefa henni eitthvað af
æsku sinni og krafti. Hann elskaði hana svo inni-
lega, að hann sjálfur var steinhissa á því.
Hann gekk burt frá rúminu aftur og stóð fyrir
framan spegilinn í nokkrar mínútur, þungt hugs-
andi og með hnyklaðar brýrnar. Hann var að hugsa
um það, hvort ekki myndi, þrátt fyrir allt, mega
takast að halda perlunum. Nei — það var ómögu-
legt. Enn var hann þó fríherra von Gaigern, léttúð-
ugur ungur maður að vísu, sem leitaði uppi vondan
félagsskap, skuldunum vafinn, en annars heiðai’-
iegur maður. Ef hann hins vegar færi héðan með
perlurnar, myndu ekki líða margar klukkustundir
áður en lögreglan fengi tilkynningu um það, og
þá var hans tilvera sem fínn maður úti. Þá væri
hann orðinn hundeltur glæpamaður eins og hver
annar. Og það féll honum hreint ekki í geð. Það
var alveg fyrir utan áætlun, að hann var orðinn
elskhugi Grusinskaju, en það var engu að síður
staðreynd, sem öllu breytti. Hann reiknaði út mögu-
leikana, eins og hann hefði gert fyrir hnefleik eða
tenniskappleik. Þetta var nú hans íþrótt og í þetta
sinn var útlitið ekki sem bezt — öðru nær. Eins og
nú var komið, var ekki hægt að stela þessum perl-
um — aftur á móti mátti taka við þeim að gjöf, ef
maður bara var svolítið þolinmóður. Þá er ekki
annað en bíða, hugsaði Gaigern og andvarpaði
-djúpt. Að þessu leyti voru yfirveganir hans af fullri
skynsemi gerðar og í lagi. Hann játaði ekki fyrir
sjálfum sér, að annar fiskur lægi undir steini.
Vildi ekki gera sig hlægilegan fyrir sjálfum sér og
öll óþarfa-viðkvæmni var honum viðurstyggð. Hann
leit í spegilinn og gretti sig framan í sjálfan sig. —
Jæja, í stuttu máli sagt — sagði hann við sjálfan
sig — það er ekki mitt meðfæri að stela perlum frá
kvennmanni, sem eg hefi sofið hjá. Eg hefi blátt
áfram enga löngun til þess framar. Það er leiðin-
legt — og búið talið.
— Neuvjada! hugsaði hann allt í einu, með við-
kvæmni, — eg sem vildi svo gjarna gefa þér eitt-
hvað, eitthvað fallegt og dýrt, sem þú gætir haft á-
nægju af, vesaKngurinn. Hann tók perlufestina var-
lega upp úr vasa sínum. Kannske voru þær óekta,
þráttfyrir allar tröllasögurnar í blöðunum, kannske
voru þær alls ekki eins mikils virði og auglýsinga-
skrifin vildu vera láta. Að minnsta kosti léti hann
þær af hendi með ljúfu geði.
Þegar Grusinskaja reyndi til að vakna, var höfuð
hennar sveipað sljóleikatilfinningu eins og í þykk-
an dúk. — Verónalið! hugsaði hún og lokaði aftur
augunum. 1 seinni tíð hafði hún verið hrædd við að
vakna, en þennan morgun hafði hún það ósjálfrátt
á tilfinningunni, að eitthvað gott og unaðslegt biði
hennar, þótt hun væri stundarkorn að átta sig á
því, hvað það væri. Og síðan kom hún sér að því
að opna augun.
Fyrst sá hún dúnábreiðuna á hnjám sínum, háa
eins og fjall, og síðan veggfóðrir með rauðum hita-
beltis-ávöxtunum á grönnum stönglum, og af því
fékk hún leiðindatilfinningu. Svaladyrnar voru opn-
ar og við spegilinn stóð karlmaður og sneri að henni
bakinu. Hún gat ekki séð hvað hann var að gera,
— Mig var að dreyma rjett áðan, hugsaði Grus-
inskaja fyrst, því hún var enn of máttfarin til að
verða hrædd. — Jerilinkoff, hugsaði hún. Og allt í
einu fór hjarta hennar að slá ótt og títt, en þá vakn-
aði hún alveg og mundi eftir öllu. Hún drá andann
með lokuðum munni, djúpt en í laumi, og allar end-
urminningar nætui’innar hópuðust í kring um hana.
Hún rétti höndina eftir duftinu svo lítið bar á, og
tók að bera það í andlit sér. Hún fann til ánægju og
vellíðanar, sem hún hafði ekki orðið vör við árum
saman. — Benvenuto! sagði hún við sjálfa sig, og;
svo á rússnesku: Sjelauni. Maðurinn, sem þarna
stóð, gat ekki heyrt það, hann. stóð rólegur þarna
með fallegu axlirnar — hann líktist einhverjum
böðli hjá Signorelli, hugsaði Grusinskaja hrifin--
og var önnum kafinn við einhvern hlut, sem lá á
spegiliborðinu. Hún reis upp og leit brosandi til
hans.
Hann var önnum kafinn við litlu handtöskuna,
sem perlurnar hennar voru 1, og hún heyrði greini- -
lega eitt perluhylkið smella aftur; hún þekkti
hljóðið. það var ílanga bláa hylkið, sem í var festin
úr fimmtíu og tveim meðalstórum perlum. í fyrst-
unni vissi Grusinskaja ekki, hversvegna hún varð
svona dauðhrædd við þetta hljóð. Hjarta hennar
hætti að slá og svo sló það þrjú bylmingshögg svo
að hana verkjaði í allan líkamann. Jafnvel varir
hennar stirðnuðu, en brosið var með kyrrum kjör-
um um munn hennar, enda þótt andlit hennar yrði
kalt og skjallhvítt. — Hann er þá þjófur, hugsaði
Grusinskaja, með fullri rænu; og þessi hljóða og
ákveðna hugsun stakk hjarta hennar eins og hnífur.,
Hún fékk þá hræðilegu tilfinningu, að á hana hefði
verið leikið og fann til blygðunar, hræðslu, haturs
og reiði — það var hræðilega sárt. Og jafnframt
kom hinn hyldjúpi veikleiki, að hún vildi ekki horf-
ast í augu við sannleikann og viðurkenna hann,.
heldur flýjá á náðir lýginnar.
— Que faites-vous? hvíslaði hún að bakinu á
böðlinum. Sjálf þóttist hún æpa orðin upp, en í raun
og veru hvíslaði hún með stirðum vörunum:---------
Hvað ertu að gera?
Gaigern brá svo, að hann snarsneri sér við og
hræðslu svipur hans talaði eins greinilegu máli og
játning hefði gert. Hann hélt í hendi sér litla, ten-
ingslagaða hylkinu, sem hringur var geymdur í, en
litla handtaskan var opin og perlufestin lá á gler- ■
plötunni á spegilborðinu,
— Hvað ertu að gera þarna? hvíslaði Grusinsk-
aja aftur og brosið á afmynduðu fölu andlitinu, var
óendanlega dapurlegt. Gaigern skildi hana þegar
í stað, og aftur kom meðaumkunin með henni
brennheit. Hann harkaði af sér með rnestu karl--
mennsku.