Morgunblaðið - 12.10.1946, Blaðsíða 9

Laugardagur 12. okt. 1946
MORGUNBLAÐIÐ
9
Einvaldur hnefaleikaíþróttarinnar
MICHAEL Strauss Jacobs
•— ,,Mike frændi“, eins og
hann kallar sig í daglegu
tali — hefir meiri völd inn-
an hnefaleikaíþróttarinnar,
sem gefur af sjer um 16.000-
000 dollara á ári, en nokkur
maður fyrir hans tíð. íþrótt-
in snýst næstum einungis
um það eitt, að auka auðæfi
hans. Undir stjórn hans eru
allir meistararnir og svo að
segja allir bestu boxarar
Bandaríkjanna — Louis,
Conn, Servo, Graziano o. s.
frv. Hann segir þeim við
hverja þeir eigi að keppa,
hvar, hvenær og til hvers.
Þegar maður hefir einu sinni
gert Jacobs að umboðsmanni
sínum, verður því ekki
breytt.
Astæðan fyrir því, að Mike
getur ráðið yfir hnefaleika-
mönnum, er ofur einföld’ Þeir
verða að leita til hans, til að fá
tækifæri til að taka þátt í stór-
um, auðgandi keppnum. Hann
stjórnar hnefaleikaheimi New
York, en þar er mesta peninga
að fá. Þá hefir hann einkarjett
á að nota hin stóru íþróttasvæði
fyrir hnefaleikakeppnir, og
hann undirbýr sjálfur keppnir
í Madison Square Garden, sem
er stærsti yfirbygði léikvang-
urinn í borginni.
Magir af blaðamönnum þeim,
sem skrifa um hnefaleika, eru
launaðir af honum. Og eftirlits-
menn hnefaleikakappleika geta
nær ekkert gert, er svo öflugur
andstæðingur stendur annars
vegar.
Ónískur, ef hann hagnast á því.
MIKE launar þeim fjárhættu
spilurum, flækingum og iðju-
leysingjum, sem styrkja valda-
stöðu hans, eftir því, hversu
samvinnuþýðir þeir eru. Fjár-
hættuspilararnir og stjórnmála
mennirnir, sem hafa gert hon-
um greiða, fá bestu sætin á
hnefaleikakeppnunum. Jafnvel
hnefaleikararnir sjálfir fá meiri
peninga hjá honum en þeir fá
annars staðar. En það eru versl-
unargáfur Mikes og dirfska, er
hafa gert hann að voldugasta
umboðsmanni þessarar íþróttar,
sem uppi hefir verið.
Mike Jacobs talar óheflaða
ensku, notar töluvert af blóts-
yrðum og er kaldhæðinn i fram
komu. En þrátt fyrir þessi ein-
kenni, er hann á sviði hnefa-
leikaíþróttarinnar álitinn göf-
ugur og greiðugur náungi. Hann
er sjerstaklega greiðvikinn við
hnefaleikara sína og umboðs-
menn, en þeir geta altaf „sleg-
ið“ hann — sjerstaklega þegar
þeir virðast eiga frægðarferil
framundan, og er oft getið í
blöðunum. Sú staðreynd, að
þeir skulda honum altaf og eru
þess vegna því líklegri til að
keppa fyrir hann fyrir þau
laun, sem hann setur upp, dreg
ur ekkert úr ákafa þeirra til
að fá peninga að láni hjá hon-
um. Og engin áhrif virðist það
hafa á upprennandi „stjörnur“,
að seðlaveski Mikes lokast
skyndilega, þegar stjarna þeirra
fer dalandi.
Aður en Joe Louis og Billy
Conn börðust um heimsmeist-
aratitilinn í sumar, skuldaði
Louis honum 132.000 dollara og
Conn 100.000 dollara. Óhætt er
Blaðasalinn fyrverandi, sem segir
Joe Louis fyrir verkum, hefir auðgast
um kr. 33,000,000 á hnefaleika-
köppum sínum
að gera ráð fyrir því, að Mike
hafi dregið þessar f járhæðir frá
launum þeirra, eftir keppnina.
Byrjaði sem miðaokrari.
MIKE Jacobs byrjaði sem
miðaokrari. Fyrir þann tíma
hafði hann á mismunandi tím-
um haft ofan af fyrir sjer sem
blaðasali, ávaxtasali, umboðs-
maður atvinnuglímumanna,
hluthafi í hringleikahúsi og
stjórnandi söngferða lista-
manna á borð við Enrico Car-
uso. Auk þess stjórnaði hann
einnig skemtisiglingum um
höfnina í New York. Sjálfur
seldi hann farmiðana, en í þeim
var innifalinn matur handa far
þegunum. Til að spara peninga
og græða meira, seldi hann svo
farþegunum þvíhk ósköp af
bjór og söltum hnetum, að þeg-
ar matmálstími kom, gátu þeir
ekki komið niður einum ein-
asta bita.
En Jacobs gleymdi aldrei
þeim degi, þegar blaðamaður
nokkur gaf honum tvo aðgöngu
miða að hnefaleikakeppni. Mike
seldi miðana á tvo dollara
stykkið. Rúmum fimmtán árum
seinna hafði Mike ákveðið, að
gefa sig allan að miðaokri.
Hann kom sjer upp skrifstofu
kompu í Normandie hóteli og
hafði brátt komist í gott sam-
band við þá, sem seldu aðgöngu
miða að leikhúsum og íþrótta-
völlum, þannig, að hann fjekk
jafnan þá miða, sem mest voru
eftirsóttir, og seldi þá eins háu
verði og frekast var unt. Þessir
sömu menn fundu brátt það, að
Mike gat gefið þeim ýmsar holl
ar ráðleggingar. Hann hafði
nokkurs konar sjötta skilning-
arvit og gat undantekningar-
laust sagt fyrir um það, hvaða
leikrit mundi ganga vel og hve
mikið almenningur væri fús til
að borga fyrir ákveðnar íþrótta
keppnir.
wLM-
Spámaður.
ÞEGAR Tex Richard kom til
New York skömmu eftir 1920
til að undirbúa hnefaleikakepn-
ina um heimsmeistaratitilinn
miili Dempsey og Carpentier,
heimsótti hann Jacobs og spurði
fyrir hvað háa upphæð miðar
munndu seljast. „Fyrir miljón
dollara11, svaraði Mike.
„Hvernig getur það verið?“,
spurði Richard. „Þegar Johnson
og Jeffries kepptu í Reno, seld-
ust miðar fyrir aðeins rúmlega
250.000 dollara“.
„Miljón dollarar“, endurtók
Mike.
Til að fullvissa Richard um
að hann hefði rjett fyrir sjer,
samþykti Mike að leggja fram
sjálfur 20.000 dollara og fá vini
sína til að koma með 180.000
dollara. Fyrir þetta fengu Mike
og þeir vinir hans; miðaokrar-
arnir, að selja bestu sætin fyrir
það verð, sem þeim sýndist. —
Utkoman reyndist sú, að miðar
seldust fyrir 1.789.238 dollara.
Upp frá þeirri stundu studdist
Richard ætíð við Mike, þegar
hann tók að sjer að sjá um
hnefaleikakeppni.
Á gullöld hnefaleikaíþrótt- ,
arinnar, þegar herrar með pípu l
hatta og pelsklæddar dömur
þeirra gerðu íþróttina að tísku-
íþrótt, seldi Jacobs aðgöngu-
miða fyrir gevsiháar upphæðir
(dæmi: öll sætin í einni stúku,
sem áttu að kosta 250 dollara,
fyrir 7500), bætti við banka-
innstæður sínar, reykti vindla
og ljet málefni annara manna
afskiftalaus. Frjettamenn, sem
oft komu á skrifstofu Tex Ric-
hard, sáu hann ósjaldan svífa
draugalega fram úr skuggan-
um, hvísla í eyrað á Tex og
troða aðgöngumiðum í vasa
sína. Þegar Richard dó árið
1925 og stóru hnefaleikakeppn-
irnar dóu með honum, dró Jac-
obs sig í hlje. Sem hlutlaus á-
horfandi fylgdist hann með
hinu nýja stórhýsi Madison
Square Garden, og hvernig á-
hugasamir miljónamæringar,
með Jimmy Johnson 1 broddi
fylkingar, náðu tangarhaldi á
því af íþróttinni, sem eftir var.
Orlagaríkur atburður.
EN ÞÁ skeðu tveir atburðir,
sem áttu eftir að gera Mike að
allsráðandi yfirmanni hnefa-
leikaíþróttarinnar og margfalda
auðæfi hans.
1. I Detroit kom fram á sjón-
arsviðið stór og sterkur negra-
strákur með hnefa, sem voru
hraðari en elding. Johnny
nokkur Roxborough, sem hafði
óleyfilegan happdrætisrekstur
að atvinnu, og Julian Black,
kunningi hans frá Chicago,
voru umboðsmenn hans.
2. í New York hafði komið
upp deila, sem frú William
Önnum kafinn við að
smíðasinneigin legstein
Er að undirbúa sína ,eigin jarðarför.
CUMBERLAND, Md. (A. P.): — Á skógi þöktum fjallstindi
í vestur hluta Marylandfylkis í Bandaríkjunum, hefir Owen
nokkur Slider, 73 ára gamall maður, einkenmlegan starfa með
höndum. Hann er að smíða legstein handa sjálfum sjer.
Eins og er, hefir Slider. sem
einna helst minnir mann á ein-
hverja persónu úr álfasögu.
lokið við að höggva í steininn
nafn sitt, fæðingardag og ár,
og orðið „ljest“. Hann er enn
á báðum áttum, hvort hann eigi
sjálfur að skrá dánarár sitt á
steininn, eða bíða og láta ein-
hvern annan gera það.
',Ef það verður úr“, ségir
hann, „að jeg höggvi þetta sjálf
ur í steininn, ætla jeg að láta
andlát mitt bera upp á jóladag-
inn 1869. Þá verð jeg aðeins
95 ára gamall“.
Steininn, sem Slider hefir
valið, stendur nálægt hinu 110
ára gamla bjálkahúsi, sem afi
hans bygði árið 1836.
En enda þótt Slider gamli sje
að mörgu leyti kúnstugur ná-
ungi, hefir hann myndað sjer
sínar eigin skoðanir um heims-
málin og helstu vandamálin í
sambandi við þau.
..Það er of mikill hraði á öllu“,
segir hann. „Það er það, sem
er rangt við mennina nú á dög-
um“.
i
Randolph Hearst var þátttak-
andi í og snerist um hnefaleilla
kappleika til ágóða fyrir mjólk
ursjóð, sem sú ágæta frú hafði
komið á fót.Frúin vildi fá meira
af ágóða miðasölunnar og Madi-
son Square Garden neitaði að
verða við tilmælum hennar. Er
hjer var komið, buðu þrír af
frjettamönnum Hearst-blað-
anna, sem skrifuðu um íþrótt-
ir, þeir Bill Farnsworth, Ed
Frayne og Damon Runyon,
Jacobs til að taka forustuna-í
tilraun *til að brjóta einokun
Madison Square Garden á bak
aftur. Hearst blaðahringurinn
átti að standá á bak við hann.
Fyrsta skref þeirra var að
efna til hnefaleikakeppni í
Bronx Coliseum til ágóða fyrir
mjólkursjóðinn. Þeir fengu hús
fylli.
Jacobs hafði lengi gert sjer
það ljóst, að veikasta hlið Madi
son Square Garden var sú, að
eigendur þess höfðu enga fyrsta.
flokks hnefaleikara í þungavigt
til að bjóða almenningi. Bestu
hnefaleikarar þeirra í þessum
þyngdarflokki voru annars
flokks menn eins og Carnera,
Braddock og Max Baer. Það var
Joe Louis, sem átti eftir að færa
Mike heim sigurinn.
Bandalag.
ÞÁ gerði Jacobs, Hearst blaða
hringunnn, Roxborough og
Black, með sjer bandalag. Með
aðstoð hnefa Joe Louis komu
þeir af stað byltingu innan
hnefaleikaíþróttarinnar.
Þegar Louis sigraði Bradd-
ock 1937 og varð heimsmeistari
í þungavigt, var Jacabs konung
ur íþróttarinnar. Það reyndist
tiltölulega auðvelt að komast
yfir hnefaleikara í öðrum þyngd
arflokkum. Smám saman, einn
á eftir öðrum, gengu þeir að
skilmálum Jacobs.
Það voru auðvitað nokkur
verslunaratriði, sem Mike varð
að ganga frá. Úr því hann var
orðinn einvaldur, var auðvitað
engin ástæða til að halda banda
laginu áfram og skifta ágóðan-
um með mönnunum, sem höfðu
hjálpað honum að komast til
valda. Hann gat auðvitað ekki
haldið áfram að vera í fjelagi
við þrjá af blaðamönnum
Hearst blaðanna. Hin blöðin
voru óánægð yfir því, og hann
varð að halda vináttu allra
blaða. Svo hann keypti hluti
Fraynes og Runyons, en Farns-
worth sagð upp starfi sínu og
fjekk framtíðaratvinnu í einu
af fyrirtækjum þeim, sem Mike
hafði komið á fót. Þá var held-
ur ekki sem best að eiga í erj-
um við Madison Square Gard-
en, sem hafði á að skipa eina
leikvanginum í New York, þar
sem stórir innanhúskappleikir
gátu farið fram. — Svo hann
komst að samkomulagi við eig-
endurna, þar sem ákveðið var,
að þeir fengju 50% af ágóðan-
um, hann sjálfur afganginn.
Ágóðinn.
ENDA þótt Roxborough, sem
nú situr í fangelsi fyrir happ-
drættisfyrirtæki sitt, sje ennþá
á pappírnum umboðsmaður Joe
Louis, er það Mike Jacobs, sem
velur andstæðinga heimsmeist-
arans, ákveður hversu mikið
Frh. á bls. 12.