Morgunblaðið - 14.03.1947, Blaðsíða 14

14
MORGUNBLAÐIÐ
Föstudagur 14. mars 1947,

Á HEIMILI ANNARAR
(j. (L*berhart
12. dagui
„Konan yðar er laus allra
mála. En það verður að héfja
framhaldsrannsókn í málinu,
því að einhver myrti Jack
Manders. Að tilhlutun minni
verður þó ekkert gert í þessu
fyr en á morgun. En það þarf
að hafa upp á morðingjanum,
og gegn honum verður höfðað
mál, en ekki gegn frú Thorne“.
„Alice------?“
„Hún er algjörlega laus allra
mála, eins og jeg sagði yður
áðan. Hún verður aldrei fram-
ar bendluð við morðið. Þannig
eru lögin. Hún hefir verið
sýknuð. Og jeg hefði ekki sýkn
að hana nema því aðeins að
jeg var sannfærður um að hún
hafði verið ranglega dæmd. —
Jeg vissi það vel, sem fyrver-
andi saksóknari, að hún var að
eins dæmd eftir framburði
Webb Manders. Og það fanst
mjer þá rjettur dómur. Jeg var
þá ekki í neinum vafa um það
að hún væri sek, þótt mjer á
hinn bóginn virtist það afar
undarlegt. En sannanirnar
virtust óvjefengjanlegar. Og
það rjeði úrslitum".
Hann saup á kaffinu og
mælti svo:
„Annars er best að jeg segi
ykkur báðum frá þvi hvernig
á þessu stendur, því að það var
bróðir yðar, ungfrú Lane, sem
leysti hana úr varðhaldi“.
„Tim“, hrópaði Richard.
„Einmitt, Timothy Lane“.
Hann leit í kring um sig. „Með
yðar leyfi ætla jeg að fá mjer
sæti“. Hann hlammaði sjer nið
ur í hægindastól og dæsti við.
„Timothy Lane kom til mín í
gær með markverðar upplýs-
ingar“.
,,Tim?“ mælti Richard aftur
eins og hann tryði ekki sínum
eigin eyrum.
Myra greip fastara taki um
stólhægindið.
„En Tim vissi ekkert um
morðið", hrópaði hún. „Það er
að segja — hann vissi ákaflega
lítið. Hann sá aðeins að Webb
ók heim að húsinu. Hann
heyrði skotin. En þegar hann
kom hingað, var alt um garð
gengið. Hann gát ekki borið
um neitt nema það sem hann
sá þá“.
„En það var nú einmitt mjög
þýðingarmikið“, sagði rikis-
stjórinn. „Bíðið þjer nú við,
ungfrú Lane. Þjer voruð ekki
hjerna þegar morðið var fram
ið og vitið því ekki-----“
„Jeg las blöðin og jeg tal-
aði við Tim þegar hann kom
til Englands. Hann vissi ekki
meira en hann hafði borið fyr-
ir rjetti“.
Ríkisstjórinn rjetti upp hönd
ina til merkis um það að hann
vildi ekki að gripið væri fram
í fyrir sjer.
„Við skulum tala um bróðir
yðar þegar tími er til kominn.
Eln nú skulum við fyrst athuga
hvað hann bar fyrir rjetti“.
„Honum bar þá alveg sam-
an við Webb“, sagði Richard.
„Hvað' hefir hann nú sagt?“
„Jeg ætla nú einmitt að
segja ykkur frá því. Hann kom
til mín í gærkvöldi. Hann
vildi ekki skýra dyraverði frá
erindi sínu og það var gott;
Jeg veitti honum áheyrn. Hann
var mjög vandræðalegur, sneri
hattinum milli handanna og
sagoi mjer merkilega sögu.
Þið munið framburð hans fyr-
ir rjetti“.
„Hvert einasta orð. Hann var
á leið hingað og ætlaði að eyða
seinustu frídögum sínum hjer
áður en hann færi með hersveit
sinni til Englands. Hann rakst
á V/ebb Manders í lestinni.
Hann hafði setið að drykkju
með fjelögum sínum og vildi
því ganga heim frá járnbraut-
arstöðinni, enda þótt Webb
byði honum að sitja í bíl hjá
j sjer. Hann hjelt að renna
mundi af sjer á göngunni.
Webb ók því einn heim til sín
og þaðan rakleitt hingað, að
því er virðist“.
Ríkisstjórinn kinkaði kolli:
„Webb bar það, að þegar hann
kom heim hafi Jack ekki ver-
ið heima. Webb giskaði á að
hann hefði farið hingað og ók
því hingað. Hann ók fram hjá
Tim á leiðinni og sá hanp við
ljósið af bifreiðinni, en bauð
honum ekki sæti. Tim sagðist
hafa sjeð bílinn“.
Myra hafði aldrei fyr heyrt
skýrt þannig frá sögunni, og
henni fanst eins og þessi frá-
sögn boðaði það að meira væri
í vændum. Hvað hafði Tim
gert? Hvað hafði hann sjeð?
Ríkisstjórinn hjelt áfram
sögunni: „Tim hjelt áfram og
bíllinn hvarf honum fyrir
bugðu á veginum, en rjett á
eftir heyrði hann skotin. Þá
tók hann til fótanna og hljóp,
heim að húsinu. Hann. stökk yf
ir garðinn þarna úti og hljóp í
gegn um runnana og upp á ver
öndina hjerna fyrir framan.
Og þá sá hann inn um glugg-
ann að Jack Manders lá á gólf-
inu. Frú Thorne var þá farin,
eftir beiðni Webbs, til þess að
síma til lögreglunnar. En Webb
:— og hjer kemur þungamiðj-
an — Webb var þá að stumra
yfir Jack. Þannig sagðist Tim
frá og Webb bar það að þetta
væri rjett. Þeir sögðu báðir að
enginn hefði verið í herberg-
inu nema Webb, og hann var
að stumra ýfir bróður sínum,
sem var látinn. Frú Thorne
var við símann frammi í gangi.
En nú-------“.
Hann þagnaði sem snöggvast
Qg það var eins og herbergið,
alt húsið stæði á öndinni og
hlustaði. „
„I gærkveldi breytti Tim
þessum framburði", sagði rík-
isstjórinn og dæsti.
Hann stóð á fætur og gekk
yfir í hinn enda herbergisins.
Þar voru tvær bókahillúr og
tveir breiðir og lágir gluggar
yfir þeim og voru fyrir þeim
gul tjöld eins og fyrir frönsku
gluggunum. Hann tók á tjöld-
unum og sneri sjer að þeim
Myru og Richard.
„Meðan á málaferlunum stóð
athuguðum við gaumgæfilega
alla afstöðu hjer innanhúss og
því kannaðist jeg svo vel við
alt þegar Tim fór að segja mjer
frá því í gærkvöldi. Jeg kann-
acist við þessa glugga, bóka-
hillurnar, frönsku gluggana,
dyrnar fram í anddyrið og ar-
inipn og arinhelLuna, þar sem ]
líkið af Jack Manders lá. Webb •
Manders kvaðst hafa verið á
leiðinni upp að aðaldyrunum
þegar hann heyrði skotin.
Hann þóttist heyra að hljóðið
kæmi úr þessu herbergi og
hann sá inn um glugga, að frú
Thorne stóð með marghleypu
í hendinni yfir líkinu. Hann
hafði sama sem sjeð bróður
sinn myrtan".
Hann tók sjer málhvíld og
horfði út um gluggann.
Richard mælti lágt: „Og
hann laug því“.
„Biðið nú við, hlustið á mig“,
sagði ríkisstjórinn. „Hann
sagðist ekki hafa hlaupið inn
um aðaldyrnar og inn endilang
an ganginn, því að það hefði
verið fljótlegast að komast inn
um franska gluggann. Hann
stökk því yfir garðinn og upp
á veröndina. Þá var skothríðin
búin, skotin kofliu hvert á eftir
öðru. Og hann sagði, að er
hann kom inn í herbergið þá
hefði frú Thorne kropið hjá
líkinu“.
Myra mintist þess að hún
hafði sjeð Jack Manders. Hann
var hár maður og þrekinn, fríð
ur sýnum með hrokkið hár,
viðkunnanlegur í umgengni og
varð gott til vina. Enginn vissi
til þess að hann ætti neinn
óvin. Þess vegna var það svo
undarlegt að hann skyldi vera
myrtur. Það hafði enginn á-
stæðu til að myrða hann, nema
ef vera skyldi Alice.
Richard náði sjer í vindling,
en gleymdi að kveikja sjer 1
honum.
Ríkisstjórinn þuldi áfram:
„Webb skýrði frá því að sjer
hefði fyrst orðið hugsað um
það að ná í lækni. Hann bað
því frú Thorne að síma eftir
lækni og hún gekk fram í and-
dyrið í þeim erindagerðum. Þá
kvaðst hann hafa kropið nið-
ur hjá bróður sínum til þess
að vita hvort hjartað bærðist
ekki, og í sömu svipan varð
hann var við það að Tim kom
inn utan af veröndinni. Þjer
kannist við þetta Thorne, en
jeg verð að segja svo ítarlega
frá þessu vegna þess sem á eft
ir kemur“.
„Haldið þjer bara áfram“,
sagði Richard.
„Jæja, samkvæmt samhljóða
vitnisburði þeirra Tims og
Webbs varð Tim fyrst að orði:
Hvað er þetta? Hvað hefir kom
ið fyrir? eða eitthvað í þá átt-
ina.*Webb svaraði því að Jack
væri dauður. Svo sagði hann
að þeir yrðu að ná í lækni og
lögreglu. Hann kendi ekki frú
Thorne um ódæðið þá •— og
það hefir nú mikla þýðingu.
Hann kendi henni ekki um það
fyr en eftir að hann hafði heyrt
framburð þeirra Tim og frú
Thorne. En hvorugt þeirra
breytti einu orði í fyrsta fram-
"burði sínum — þangað til í
gærkvöldi“.
Hann þagnaði enn. Richard
muldi vindlinginn milli fingra
sjer. svo að tóbakið hrundi of-
an á gólfið.
Ríkisstjórým mælti enn:
Rf liOftni *eru» þafl *kkl
hA h-sr«rr“

Að jarðarmiðju
Eftir EDGAR RICE BURROUGHS.
108.
til að sofa á. En þegar hún heyrði til mín, hentist hún
eins og tígrisdýr á fætur.
— Jeg hata þig! æpti hún. * ,
Þegar jeg kom inn í hinn dimma skúta, var jeg með
ofbirtu í augunum vegna sólarinnar úti, svo jeg sá ekki
andlitsdrætti hennar, og þetta gladdi mig hálfvegis, því
mjer var á móti skapi, að hugsa um allt það hatur, sem
lesa mætti úr svip hennar.
í fyrstu talaði jeg alls ekki til hennar. Jeg óð bara yfir
hellinn og greip um úlnlið hennar, og þegar hún streittist
á móti, greip jeg utan um hana með annari hendi og hjelt
handleggjunum á henni fast niður með síðum hennar. Hún
barðist eins og tígrisdýr, en jeg reigði höfuð hennar aftur
á bak með lausu hendinni — jeg geri ráð fyrir, að jeg hafi
allt í einu verið orðinn hálf viltur, að jeg hafi horfið þús-
und miljón ár aftur í tímann og orðið eins innanbrjósts og
steinaldarmanninum, sem tók sjer maka með valdi — og
svo kyssti jeg þennan fagra munn hvað eftir annað.
— Dían, hrópaði jeg og hristi hana harðneskjulega, jeg
elska þig. Geturðu ekki skilið það, að jeg elska þig? Að
jeg elska þig meir en nokkurn í þessari og minni eigin
veröld? Að jeg er staðráðinn í að eiga þig? Að ást á borð
við mína hlustar ekki á neinar mótbárur?
Jeg hafði tekið eftir því, að hún hún lá nú alveg hreyf-
ingarlaus í fangi mínu, og er augu mín vöndust myrkrinu,
sá jeg að hún var brosandi. Næst varð jeg þess var, að
hún var hægt og mjúklega að reyna að losa handleggi sína,
og jeg losaði því tak mitt, svo henni mætti takast þetta.
Og hægt og hægt læddi hún handleggjunum um hálsinn
á mjer, dró svo varir mínar niður að sínum og kyssti mig
langan og heitan koss.
— Hversvegna gerðurðu þetta ekki strax? sagði hún.
Jeg hefi beðið svo lengi.
— Hvað segirðu? hrópaði jeg. Þú sagðist hata mig!
— Ætlastu til þess, að jeg fleygði mjer í fang þjer og
tjáði þjer ást mína, áður en jeg væri viss um að þú elsk-
aðir mig? spurði hún.
— En jeg hefi ætíð sagt þjer, að jeg elskaði þig, sagði
jeg.
Hjer eru. nokkur máltæki
um börnin frá mismunandi
löndum.
Austurríki: — Hvergi er
snjórinn eins hvítur og hvergi
er sólskinið jafnhlýtt og í hug
arheimi barnanna.
Kína: — Barnið skal læra
að virða og elska leiksystkini
sín, vera hlíðin við foreldra
sína, og hugulsöm við sjúka og j
ellihruma.
Danmörk: — Látið barnið
ekki vera heimilisplágu. Kenn
ið því að hlíða.
England: — Gott uppeldi er
besta kjölfestan fyrir barnið á
siglingunni um lífsins sjó.
Finnland: — Börn, sem finna
að matnum, er rjett að svelta.
Frakkland: — Barnssálin er
garður, sem hink’ fullorðnu
eiga að rækta og vökva með
kærleik.
Spánn: — Kendu barni þínu
að samviskan er vopn, sem við
höfum smíðað gegn oss sjálf-
um.
Svíþjóð: — Æskan er fagur
aldingarður með læstu hliði.
Og vjer höfum týnt lyklinum.
Þýskaland: — Barnið skal
læra að vinna áður en það fær
að njota, og hlíða áður en það
fær að skipa.
ísland: — Það nema börn,
sem á bæ er títt.
★
Norðurálfubúi var að skoða
sig um í kirkjugarði í' Kína.
Þá kom þar Kínverji og setti
mat á gröf eins og þar er sið-
ur:
— Hver er hjer grafinn?
spurði Norðurlandabúinn.
— Faðir minn, svaraði Kín-
verjinn.
— Og hvenær kemur hann
upp úr gröfinni til þess að jeta
þetta?
— Um líkt leyti og faðir
þinn kemur upp úr sinni gröf
til þess að lykta af blómunum,
sem þú hefir sett á leiðið hans.
★
Astfanginn maður sendi
stúlkunni varalit í jólagjöf og
skrifaði með: — Jeg vona að
jeg fái mest af honum aftur.
•nipuituiinummm
Hreinar
Ljereftstuskur
keyptar hæsta verði.
ísaf oldarprentsmið j a
Þingholtsstrætr 5.