Morgunblaðið - 02.04.1949, Blaðsíða 14

MORGUTSBLAÐIÐ
Laugardagur 2,. apríl 1949.
Framhaldssagan 45
KndJiiiiiiiiiiin

HESPER
Eftir Anya Seton
III1IMMIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIII*
Fólkib í Rósalu.n.di
Eftir LAURA FITTINGHOFF
45.
* 1
Hann gekk upp tröppurnar
og inn í eldhúsið. Hann stóð í
►lósinu k miðju eldhúsgólfinu.
Börðin á hattinum skyggðu á
andlit hans. en hún sá hvasst
nef, grátt yfirvara'skegg og
hökutopp. Hann var í brúnum
frakka með flauelskraga.
Hún var búin að fá ákafan
hjartslátt og virti hann undr-
andi fyrir sjer. Þó að óttinn
færi heldur minnkandi, þokaði
hún sjer þó í áttina að síman-
um. Hann horfði kæruleysis-
hega í kring um sig og hann
heit á Hesper með engu meiri
áhuga en hann horfði á hús-
Cögnin.
„Það hefur ekki breytst
rnikið hjer“, sagði hann. „Þó
að við höfum breytst. H\rernig
stendur á því að þú hefur látið
rnála gólfið?“.
Hann tók af sjer hattinn og
íagði hann á borðið. Hár hans
var þykkt og grátt og einn
lokkurinn fjell fram á ennið.
Hesper gapti af undrun.
,,Evan?“, stundi hún upp. Hún
Creip um bakið á stólnum við
arininn. Henni fannst háls-
vöðvar sínir herpast saman og
hana langaði til að skelli-
hlæja.
Hann yppti öxlum kærulaus
h svip. „Jeg var dreginn til
Boston til að sitja þar kjána-
jaga veislu, sem Listasafnið
atóð fyrir. Jeg hugsaði með
injer, að úr því að jeg væri
hominn svona nálægt, gæti jeg
íitið við í Marblehead. Jeg
málaði myndina, sem þeir
keyptu eftir minni“. Hann sett
ist niður. „Hvar er eiginmaður
þinn?“:
Hesper settist líka. Löngun-
in til að hlæja var horfin, en
eftir var ánægjublandin kald-
hæðni. „Amos dó fyrir tuttugu
og fimm árum. Og jeg gæti
svo sem líka hafa verið dáin,
þó að þú hefðir ekki vitað það“.
Hann krosslagði fætur og
hún tók eftir því, að hann
hreyfði vinstri fótinn með
iniklum erfiðleikum. „Mjer
datt ekki annað í hug en að
þú værir hjerna á gamla
staðnum. Geturðu ekki lofað
mjer að gista hjerna í nótt?
Mig langar til að fara upp á
klettinn við Castle Rock á
morgun. Jeg man eftir sjer-
stökum grænum lit á steinun-
um þar. Jeg þarf að ná hon-
um aftur“.
Svo hann kom ekki til að
hiíta mig. hugsaði hún. Hið
innra undir gráu hárinu, lotnu
herðunum og harðneskjuleg-
um andlitsdráttunum var hann
óbreyttur. Fólk breyttist ekki
hið innra, þó að útlitið breytt-
ist. Það eina, sem hvarf með
öllu var ástríðan. Það var
leitt að aðrir hæfileikar skyldu
ekki hverfa þá um leið, svo
sem þrá og söknuður.
,.Ja, jeg er ein í húsinu“,
pagði hún. „En jeg býst við að
jeg gæti látið þið fá gulmálaða
herbergið, sem þú varst í einu
sinni“.
Hún beit saman vörunum.
Henni þótti miður að hafa sagt
þetta. Það var kjánalegt, að
fara að minnast á það, sem ‘
skeð hafði fyrir .... fyrirj
íjörutíu og fimm árum.
Hann kinkaði kolli eins og
annars hugar. Hann hallaði
sjer fram og fór að strjúka um
hnje sjer. „Jeg hef verið veik-
ur“, sagði hann í vesældartón.
„í fyrsta skipti á ævi minni.
Jeg fjekk aðsvif og datt. Og
þá hljóp einhver skratti í fót-
inn á mjer“. Hann leit skyndi-
lega upp. „Segðu engum að
jeg sje hjerna. Jeg þoli ekki
að fólk fari að hópast í kring
um mig“.
„Jú, þú ert frægur núna“,
sagði Hesper. „Þig langar
náttúrlega í eitthvað að borða
áður en þú ferð að sofa“.
„Já“, sagði Evan. „Jeg hafði
enga lyst í þessari veislu. Jeg
var píndur til að halda ræðu.
Það lítur helst út fyrir að jeg
sje einn af fremstu málurunum
í Ameríku. Hvað segir þú um
það “. Hann hallaði undir
flatt og horfði glettnislega á
hana.
..Jeg býst við að þú hafir þá
náð því takmarki, sem þú sett-
ir þjer“.
Glettnin hvarf úr augum
hans og hann varð alvarlegur
á svipinn. „Nei, það er ekki
rjett tilgetið. Takmarkinu næ
jeg aldrei“.
„Svo?“, sagði Hesper. Hvað
annað hafði Evan viljað en að
mála og verða viðurkenndur
listamaður? .... og frelsi?
Hann hnyklaði brúnirnar
og leit inn í eldglæðurnar, en
svaraði ekki. Hún fór fram í
litla eldhúsið, setti mat á
bakka og bar honum.
Hann borðaði og drakk þegj
andi. Hesper sat í ruggustóln-
um og virti hann fyrir sjer.
Hjer sátu þau tvö, tvær gaml-
ar mannpersónur í gömlu húsi,
tengd hvort öðru aðeins með
sameiginlegum endurminning-
um. Endurminningum um
skammlífa ást, en langvinn
mein.
Hvers vegna kom hann,
hugsaði hún. Hvers vegna
þurfti hann að troða sjer aftur
inn í líf mitt með sjálfelsku
sinni og málaratali, og ýfa upp
gömul sár, sem henni hafði
fyrir löngu tekist að græða.
Hann lauk við allan matinn,
sem hún hafði borið honum,
og þurrkaði skegg sitt með
munnþurkunni. „Þakka þjer
fyrir“, sagði hann. „Þetta var
ágætt“. Og hann brosti. Þrátt
fyrir skeggið sá hún að bros
hans var alltaf jafn skemmti-
lega aðlaðandi.
„Þú ert falleg ennþá, Hes-
per“, sagði hann. „Þú varst
líka vel vaxin, og hafðir sterka
byggingu. Það er það sem
gildir, þegar maður er orðinn
gamall., Hlutföllin verða hin
sömu, nema hjá þeim, sem
safna utan á sig spiki. En hvers
vegna umhvefur þú þig svört-
um og gráum fötum? Þú hafðir
heldur aldréi neinn smekk fyr-
ir litum“.
Hún leit niður á kjólinn
sinn og svarta prjónaklútinn.
„Jeg er ekkja“, sagði hún
kuldalega, „og jeg er orðin
gömul. »Viltu að jeg fylgi þjer
upp núna?“.
Hún tók upp litlu handtösk-
una, sem hann hafði komið
með og bjóst til að fylgja hon-
um til herbergis hans.
„Láttu þetta kyrrt
hann út úr sjer. „Jeg
að fólk sje að föndla
mitt“.
Hún yppti öxlum og lagði
töskuna frá sjer.
Um nóttina lá hún
andi í svefnherbergi
ofan gamla eldhúsið,
út í myrkrið.
hreytti
þoli ekki
við dótið
lengi vak
sínu fyrir
og starði
Morguninn eftir var þokunni
Ijett af og sólargeislarnir ljeku
sjer á sjávaryfirborðinu. Suð-
vestan-golan bar með sjer
liljublómaangan inn um glugg-
ana á „Arninum og Erninum“.
Þegar Hesper vaknaði var
henni ljett um hjartarætur.
Henni fannst vorið renna í æð
um sínum. Hún vandaði sig við
að greiða hár sitt. þiátt fyrir
innri rödd. sem gerði gys að
henni, og hún fór í eina mislita
kjólinn, sem hún átti.
Hún tók til morgunverðinn.
Um leið og klukkan sló átta,
kom Evan niður. Hún hrökk
við, þegar hún leit á hann. Um
nóttina hafði hún hugsað um
hann, sofandi í gulmálaða her-
berginu, eins og hann hafði
verið. þegar hann svaf þar
nóttina fyrir brúðkaup þeirra.
Henni var erfitt að átta sig á
breytingunni, sem orðin var á
honum. Nei, það er ekki aðeins
það, hugsaði hún. Hann er líka
veiklulegur.
„Svafstu vel?“, spurði hún.
Hann settist við borðið og
brosti til hennar. „Sæmilega,
nema hvað afturgöngurnar
sóttu á mig“.
„Afturgöngurnar?“.
„Minningarnar. — Hvernig
kemst jeg yfir að Castle
Rock?“.
Ætlarðu nú að fara að telja
þjer trú um að minningarnar
væru um þig?, sagði hún við
sjálfa sig- Nei, hann kom hing
að tíl að fá grænan lit á stein-
um við Castle Rock.
„Jeg skal senda boð til son-
ar míns, Walt“, sagði hún.
„Hann getur róið með þig á
bátnum sínum við háflæði.
alveg upp að ströndinni við
klettinn“.
í—
„Það er ágætt. En þú verður
að koma líka, Hesper“.
„Jeg er orðin of gömul til að
fara í ferðalög á litlum árabát-
um“.
Evan stundi. „Ef til vill er
jeg það líka. En gerðu það
komdu með. Mjer þykir svo ó-
bægilegt að vera einn með ó-
kunnugum manni“.
Já, einmitt. En því ekki að
fara. Sjórinn og sólskinið og
þægilegar hreyfingar báts á
öldunum var ekki aðeins fyrir
ungt fólk.
Walt lagði bátnum við
klettinn, þar sem Evan hafði
dregið Hesper upp úr sjónum
daginn, sem þau kynntust. En
hvorugt þeirra minntist á það.
„Jeg ætla að bíða hjerna í
bátnum“, sagði Walt.
Evan staulaðist upp klett-
inn, þangað til þau komu á
grasbalann. Hún heyrði að
hann var orðinn móður og
rauður í framan af áreynsl-
unni.'
„Jæja við skulum setjast
hjerna, Evan“, sagði hún.
Það var eins og Gústaf ætlaði allur að úthverfast af
illsku. Hann leit upp til Jóhannesar, steytti hnefana framan
í hann og öskraði. ,
— Þetta skaltu fá launað, þrællinn þinn. Svo tók hann
til fótanna og var fyrr en varði horfinn inn í skóginn.
— Aumingja Jóhannes, sagði Þyrí. ’Sá fær að kenna á
því hjá Gústaf, því að jeg veit, að hann getur aldrei gleymt
þessu. Og ef að þú v.issir, hvað hann ef hefnigjarn.
— Já, en hann Jóhannes gerði bara það sem var rjett,
Jeg hefði getað rifið allt hárið af höfðh stráksins, kjökraði
Maja um leið og húh beygði sig niður yfir svöluhreiðrið,
sem lá allt sundurtætt á grasinu hjá þeím.
Jóhannes var fölur sem nár þegar h^nn steig niður úr
trjenu og hann horfði fullur örvæntingar á sundurtætt
hreiðrið, sígarettustubbana og hengirekkjuna.
— Komið þið, sagði hann. Það er best að fara heim. Við
getum ekki lengur haft ánægju af þessari skógarferð.
— Hversvegna ekki, sagði Maja hressilega. Við skulum
reyna að hreinsa hjerna til allan óþy,errann. — Komdu
Þyrí og hjálpaðu mjer.
Maja lagði brúðurnar varlega frá sjer og fór að losa
hengirekkjuna. Þyrí hjálpaði henni eins og hún gat. Hún
var farin að skammast sín fyrir hegðun bróður síns, en
skildi ekki almennilega, hversvegna Jóhannes hafði orðið
svona ofsareiður út af einu aumu fuglshreiðri. Ekki var
það vegna þess, að hún væri vond stúlka, að hún skildi það
ekki, heldur var það aðeins vegna þess, að hún var frá
borginni og skildi ekki hverja ást börilin í sveitinni hafa
á náttúrunni. En til þess að bæta úr um ^yndir bróður henn-
ar, reyndi hún nú að hjálpa til við að hreinsa ruslið af
vellinum, safnaði saman sígarettu- og vindlastubbunum og
faldi það í holu undir trjárótum. Síðah' tóku þær vinkon-
urnar brúðurnar og lögðu þær í rjetta' röð við hliðina á
hverri annarri. Þetta tók ekki langan tíma.
— Þarna sjerðu, að við myndum geta lagað allt aftur,
sagði Maja og sneri sjer við til Jóhannesar, — en hvað var
þetta — Jóhannes var allur á bak burt. Hann var hvergi
sjáanlegur. 1
fiflibcr mohauArtko.1
Asnu
Líta bost út klæðlausar.
Virginia Mayo, Jane Russel og
Betty Grable eru í hópi þeirra tiu
kvenna, sem baðfataframleiðendur i
Bandarikjunum hafa kosið sem þær
tíu fegurstu án klæða.
„Menn kæra sig ekki svo mjög um
þær tiu best klæddú1, segir ritari
baðfataframleiðendasambandsins.
..Konan er meira aðlaðandi án
klæða“.
★
Keisarabrjef sem umbúðarpappír.
Þessa dagana hefir orðið vart við
mjög dýrmæta gjafapakka í Trieste,
sem komið hafa frá Júgóslaviu. Og
það einkennilegasta við pakkana er,
að innihaldið hefir ekki verið það
dýrmætasta heldur umbúðirnar.
Þeir, sem: pakkarair voru sendir,
veittu því athygli.; að á brjefið, sem
þeir voru þakkaðir inn í, var skrifað.
Við nánari athugun kom svo í ljós, að
þetta voru brjef frá Napoleon keis-
ara. Á styrjaldarárunum hafa Þjóð-
. verjar flutt þessi brjef fró Frakk-
landi og þau af einhverjum ástæðum
lent til Júgóslaviu. Þar hafa þau síð-
an verið þar til Júgóslavar hafa nú
„nýtt“ þau á þann hátt að nota þau
sem umbúðapappír.
★
Kornbankar í Hyderahad
1 Hyderabad eru margir bankar
þar sem veltufjeð er korn. Menn get.r
borgað þar skuldir sínar með korni.
og geta einnig fengið kom í staðinn
fyrir peninga, ef því er að skipta.
Bændurnir geta t.d. tekið þar ,.sáð-
kornslán" — gegn rentum auðvitað
-—- og greitt það aftur í sömu mj'nt,
Þeir geta lika „lagt inn“* kom að
haustinú, ef þeir eiga eitthvað a‘ •
gangs, og fá rentur greiddar af þv.
Allir jarðeigendur í Hyderabad
verða að greiða til rikisins ákveðinn
skatt af korai á hverju hausti, en
það ábyrgist: í staðinn að „kornbank
ana“ skorti aldrei „gjaldeyri".
★
„Glataði sonurinn“ kemur heim.
Nýlega var klórað í dymar hjá
Bill Nichols í New Jersey. Þegar
hann opnaði stóð hundurinn hans,
,,Tiger“ fyrir utan. Hann hafði horf
ið fyrir sex árum og ekki komið heim
síðan, en nú hljóp hann rólega inn
og lagðist á sinn „venjulega“ stað,
eins og ekkert hefði í skorist.
Ac
Öryggisráðstöfun.
Bóndinn hafði fengið nýjan vinnu-
mann. Hann veitti þvi eftirtekt, að
vinnumaðurinn hafði alltaf lugt með
sjer. þegar hann fór út á kvöldin til
næsta bæjar.
— Hversvegna hefirðu alltaf lugt
með þjer? spurði bóndi hann eitt sinn.
— Jeg er að heimsækja unnustuna
mína, svaraði vinnumaður.
— Þegar jeg var ungur, gat jeg
fundið kærastuna mina án þess að
hafa lugt til þess, sagði bóndinn.
—- Það getur verið, sagði vinnu-
maður, en horfðu bara á konuna
þína, þa geturðu sjeð hver útkomau
hefir orðið.
Hjónavígsla.
Fógetinn var orðinn allhrumur, og
eitt sinn, er hann átti að gifta gekk
allt á afturfótunum hjá honum.
-— Viljið þjer giftast N. N.? spurði
hann brúðina, og eftir að hún hafði
sagt „Já“, snjeri hann sjer að brúð-
gumanum og sagði:
— Þjer hafið heyrt framburð stúlk
tmnar, viðxu-kennið þjer sekt yðar?