Morgunblaðið - 21.01.1950, Blaðsíða 14

14
W O R.G L N B L A O l B
L&ugardagur 21. janúar 1950,
Framhaldssagan 16

BASTIONS-FOLKIÐ
Eftir Margaret Ferguson
ia»iiMtiami>iiiiiA
„Já, frekar. Partur af gamla
mmu-húsinu steyptist í sjóinn
í -fyrrinótt. Hvernig hefir þjer
íi<5ið. Catherina?"
„Ágætlega. Og hvað er að
ínjetta af ykkur hjerna?“
„Allt ágætt. Hvernig er botn-
Famginn?"
„Hann springur ekki hjerna
í-bilnum. Þú þarft ekki að vera
tlíæddur um það“, sagði hún.
„Jeg hljóðaði bara, þegar lækn
irinn ýtti of fast á hann. — Jeg
veit ekki einu sinni hvort það
var nokkur batnlangabólga, en
það var nógu góð ástæða til
þess að koma heim. Jeg var orð
in-leið á London. Hvernig líður
Leah?“
Hún bætti síðustu setning-
unni svo blátt áfram við að
lTÚn varð hissa á því sjálf.
„Henni líður ágætlega. Hún
er búin að fá nvja vjelritunar-
stúlku, sem heitir Sherida Biny
on. Hún er há og grönn, með
brúnt hár og brún augu, og
henni fipnst við ákaflega at-
hygiisverð fiölskylda. En hún
á eftir að venjast okkur. Sjáv-
arlyktin er að verða næstum
of sterk. Eisum við að aka eftir
fcietiunum?“
„Já. Ertu orðinn ástfanginn
af nviu vjelritunarstúlkunni,
Logan?“
svara^i hann kæru-
íeysislega. „Mjer falla ekki
brún augu, .... sjerstaklega
ekki við kertaljós. Auk þess
er jeg ástfanginn af þjer, Cat-
h'erina“.
W''in svorqði ekki. en sneri
Fiofðinu lítið eitt undan. Him-
inninn var orðinn fölblár oo
það forið að skvggja lítið
eitt. Rauðum bjarma sló á
vænei máfanna,' sem flögruðu
vW klettana, svo að það var
eins og rauðum rósablöðum
hefði verið flevgt upp í loftið.
,.Logan“. saeði hún loks láeri
röddu. „Mjer finnst þetta ekki
sierstakleea fyndið hjá þjer“.
Hann hægði á bílnum.
„Jæia, jeg var heldur ekki
heinlínis að revna að slá Arthur
Askev út, hvað fvndni snerti“.
saeði hann og stöðvaði bílinn
alveg. „Við skulum stoppa
hjerna snöggvast, Catherina, og
tala sarnan".
„Já, en ekki um það. Ekki
strax, Logan. Gerðu það fyrir
mig. að reyna að skilja....“.
„Elsku Catherina mín“, sagði
hann blíðle?a. „Þessi minni-
máttarkennd bín vegna munað-
arleysingjahælisins er að verða
nokkuð þrevtandi, ef jeg mætti
seeia svo. Eða er það ekki það.
sem aðallega vakir hjá þjer?“
Hún gat ekki neitað því. —•
Og hún gat heldur ekki spurt
blátt áfram: „Hefurðu spurt
Leah um hennar álit?“ Hún
spennti greipar um hnjen og
horfði út á sióinn. Hversvegna
hafði hún farið frá London? Og
þó fann hún um leið hvernig
gleðin yfir því að vera komin
aftur streymdi um hana alla.
Það var gaman að geta horft
ú-t á sjóinn aftur, og finna gol-
una leika um andlit sjer.
„Jeg er svo fegin að vera
komin heim“, sagði hún en svar
aði ekki spurningu hans. „Mier
finnst jeg ekki geta hugsað um
1 I i 1141 i i' i í 1 i i í H í f-M H 1*1 é
neitt annað í bili. Mig langar
til að sitja grafkyrr og njóta
þess. Þú veist, hvað jeg er oft
kjánaleg, Logan“.
„Já“. Hann leit á hana og
brosti. „Jeg man eftir því þeg-
ar þú varst lítil, og varst ein-
hversstaðar í boði, og stakkst
allt í einu af út í eitthvert horn
ið, og þegar þú varst spurð að
því, hvort nokkuð gengi að
þjer, þá sagðir þú: Jeg er bara
hamingjusöm. Farðu burtu og
talaðu ekki við mig.....Jæja,
þú verður að fyrirgefa, hvað
jeg fer klaufalega að þessu- —
Heyrðu, hvernig væri að koma
fyrst með mjer heim og fá eitt
sherry-glas og heilsa upp á
fólkið. Þú hefir nógan tíma.
Þau eru öll að deyja af for-
vitni að fá að sjá þessa nýju,
ungu listakonu".
„Drottinn minn. Hvernig
halda þau eiginlega að jeg sje
orðin?“
„Jeg veit það ekki. En jeg
hefi sterkan grun um að Christ
ine búist við þjer koma svíf-
andi inn í kínverskum slopp og
sandölum með hárið niður í
augu og rauðmáluð augnalok.
Það verða mikil vonbrigði, þeg-
ar þú kemur í gömlu ferðadrakt
inni og gulu .... nei, fyrir-
gefðu .... rauðu blússunni“.
Hann setti bílinn af stað og
bau óku eftir klettaveginum og
niður í dalverpið.
Sherida sat í anddyrinu, og
var að fara yfir hraðritunarblöð
fyrir Leah, þegar þau komu
inn. Hún leit upp, þegar hún
heyrði stúlku-rödd.
„Sherida, má jeg kynna þig
fyrir Catherinu Maitland",
sagði Logan um leið og þau
gengu til hennar. Sheridu datt
í hug að hún hafði aldrei sjeð
Logan svona kátan og glaðleg-
an. Henni hafði fundist hann
alltaf frekar kaldhæðnislegur.
En það var engin kaldhæðni
í svip hans núna. Sherida leit
á stúlkuna við hlið hans. Hún
minntist samtalsins, sem hún
hafði heyrt á milli Leah og frú
Brastock. Það var ekkert í þessu
andliti, sem gat bent til þess
að nein hætta væri á ferðum
fyrir Maitlandshjónin. Svipur-
inn var djarfmannlegur og heið
arlegur, og það var ekki einu
sinni neitt leyndardómsfullt við
hann. Hún gat svo sannarlega
verið dóttir prestshjónanna og
af góðu fólki komin í marga
ættliði. Sherida fylltist óbeit á
frú Brastock fyrir dylgjur
hennar.
„Er þetta rödd Catherinu,
sem jeg heyri?“ Mallory kom
út úr bókaherbergi sínu ásamt
Jane. Sherida flutti sig fjær
og hún sá þegar þau heilsuðust
að gleði Mallorys yfir heim-
komu Catherinu var eins ein-
læg og gleði Logans. „Komdu
inn og fáðu þjer sherry-glas“,
sagði hann og lagði handlegg-
inn utan um hana. „Komdu,
Sherida. Það er inni í bókaher-
bereinu. Við verðum að skála
við þennan fræga gest“.
Hún hafði aðeins einu sinni
áður komið inn í bókaherbergi
Mallorys, síðan hún kom til
Bastions. og þá aðeins snöggv-
ast. Herbergið bar mikinn svip
af honum, alveg eins og her-
bergi Leah báru svip af henni,
hugsaði Sherida með sjálfri
sjer. Herberginu hafði auðsjá-
anlega verið bætt við húsið á
eftir, og það var miklu hærra
undir loft og stærra en hin her-
bergin. Það var stór gamal-
dags arinn og bókahillur, sem
náðu alveg til lofts. Húsgögn-
in voru í georgískum stíl og stól
arnir klæddir mjúku leðri og
á eina veggnum þar sem ekki
v^ru bókaskápar voru málverk.
Viðdvrnar var lítill skápur, þar
sem á stóðu litlir kínverskir
nostulínsmunir og safn af forn-
fálegum tóbaksdósum.
„Jæía, við skulum skála fyr-
ir áframhaldandi velgengni
þinni, Catherine", sagði Mall-
ory. „Við erum samt öll fegin
að London hefir ekki alveg
hrifsað þig frá okkur. — Hvað
ætlarðu að vera lengi heima?“
„Jeg verð sjálfsagt lengi. —
Kannske fer jeg ekki aftur“,
saeði hún. „Það var ekkert að
botnlanganum, jeg þurfti bara
að fá hressandi sjávarloftið í
lungun. Mjer varð bað lióst um
leið og jeg steig út úr lestinni.
Mallory, jeg sje að þú ert bú-
inn að fá nýja tóbaksdós barna.
Lofaðu mjer að sjá hana“.
„Þú ert athugul“, sagði hann
og brosti til hennar um leið og
hann opnaði glerhurðina fvrir
skánnum og tók út litla dós úr
gulli með bláu og rauðu emalj-
eruðu loki. „Jeg náði í hana í
Cheltenham um daginn", sagði
hann. Hún tók við dósunum og
renndi fingrunum vfir gliáandi
lokið. „Þú ert skrítin, Cather-
ina“, hjelt Mallory áfram. „Þú
ert ein af efnilegustu nvtísku
listakonunum okkar, svo að
með rjettu ættir bú að f.vrirlíta
þetta gamla útflúr og pírum-
pár“.
„Við erum heldur ömurleg
kynslóð yfirleitt", sagði hún án
bess að svara honum beinlínis.
„Við sköpum ekki mikla feg-
urð frá eigin briósti, en við ger-
um okkur allt far um að evði-
leggja allt, sem aðrir hafa skap-
að. Jane, jeg hefi ekki sjeð
mvndirnar af bjer, sem bú liest
taka, þegar þú varst í bænum
síðast. Þú sagðist ætla að gefa
mjer eina, ef mier líkaði þær“.
„Ja. ef þjer líkar þær ekki,
bá held jeg að þjer geti aldrei
h'kað mvnd af mjer. Ekki svo
að skilja að þær sieu vitund
líkar mjer .... en það er ein-
mitt svo ágætt. Þær eru
hjerna“.
Þau fóru öll yfir að gluggan-
um til þess að athuga myndirn-
ar. Þau stóðu þar í hnapp og
t.öluðu og hlógu, svo að enginn
t.ók eftir því, þegar dvrnar opn-
uðust og hjólastóllinn rann
hlióðlega inn yfir persneska
gólfteppið.
„Hierna eruð bið þá öll“,
sagði blíð rödd að baki beirra,
svo að þau hrukku öll við. „Jeg
varð hissa á því, hvað hljótt
varð í húsinu“. Hún kom auga
á Catherinu og hrópaði upp yfir
sig: „Nei, Catherina .... hvers
vegna sögðuð þið mjer ekki að
hún væri komin? En hvað það
er gaman að sjá þig, vina mín.
Það var fallegt af þjer að koma
leit að afbrotamanni
Eftir JOHN HUNTER
15.
— Það er einhver í kjallarinum, sagði Monroe rithöf-
undur. — Það getur náttúrlega verið, að það sje köttur, en
það getur alveg eins verið, að það sje innbrotsþjófur.
Hann virtist hafa algjörlega gleymt þeirri staðreynd, að
íyrir fimm mínútum höfðum við verið fjandmenn hans,
ráðist á hann, tekið hann og bundið hann. Nú var hann
fullur af áhuga og spenningi og leit á okkur.
— Jæja, sagði hann, ef þetta skyldi nú vera innbrots-
þjófur eða einhver af þeirri tegund, hver er þá til með að
hjálpa mjer?
— Jeg er reiðubúinn þegar í stað, hrópaði Halligan og
við Dikki vorum ekki síður viljugir að halda áfram ævin-
týrinu.
Moroe tók nú fastar ákvarðanir um hvernig hann skyldi
hernaðaraðgerðum.
— Þið tveir, sagði hann og benti á okkur Dikka. — Þið
skuluð fara út um gluggann, sem þið komuð áður inn um.
Hlaupið þið síðan kringum húsið og bíðið við hina hús-
hliðina og ef inbrotsþjófurinn ætlar að komast undan gegn-
um kjallaragluggan, þá grípið þið í hálsmálið á honum. Ef
það er köttur, þá farið þið ekkert að grípa í hálsmálið á
honum. En ef það er maður, þá verðið þið að halda honum
fast, þangað til við hinii komum honum til hjálpar. Þessi
ungi herra, sagði nann og benti á Halligan — ásamt mjer,
sjáum um hernaðaraðgerðirnar að innanverðu. Þetta verð-
ur nefnilega nokkurskonar tangarsókn. Og nú af stað.
Dikki og jeg klifruðum út um gluggann og hlupum svo
hratt sem við gátum kringum húsið. Hinum megin var
mjög dimmur krókur en við fundum kjallaragluggann samt
fljótlega.
En við höfðum tæplega haft tíma til að koma okkur fyrir
sitt hvorum megin við gluggann, þegar við heyrðum mik-
ið reiðiöskur innan úr húsinu, mikið glerbrotaglamur fylgdi
eftir og eitthvað stórt og og svart var að skríða út um kjall-
aragluggann.
Dikki stökk á fætur.
— Það er þjófur, hrópaði hann. Við verðum að grípa hann.
QfíTxcF rno^qu^rtkcJ^Áyn^,

— Hvar á jeg aft byrja?
★
Vissi betur.
Faðirinn. „Gafstu Ritu bókina: —
„Það sem allar stúlkur ættu að
vita?“
Móðirin: „Já, og hún er búin að
skrifa ritstjóranum og gefa honum
efni i þrjá kafla í viðbót". |
★
Faðirinn (stranglega): „Hvað varstu
að gera í gærkvöldi"?
Sonurinn: „O, jeg var bara að aka
um með nokkrum strákum".
Faðirinn: „Jæja, segðu þeim, að
gleyma ekki varalitnum sínum i
bílnum“. |
* I
Svertingjafjölskyldan var búin að
skera í sundur gæsina á jólaborðinu
og allir höfðu bragðað á henni. Hún I
var alveg prýðileg. Svertingjaprestur-
inn, sem var heiðursgestur, gat ekki'
dulið hrifningu sina.
„Þetta er sú besta gæs, sem jeg
hefi nokkurn tíma smakkað“, sagðx
hann við húsbóndann. „Hvar fekkstu
svona góða gæs?“ „Umm, Hemm“,
svaraði þáverandi eigandi gæsarinn-
ar. og setti upp mjög virðulegan og
heiðarlegan svip.
„Herra prestur, þegar þú flytur
góða ræðu, spyr jeg aldrei hvar þú
hafir fengið hana. Jeg vona, að þú
sýnir mjer sömu nærgætni".
Bóndinn: „Þú þarna. Hvað ertu
að gera uppi í perutrjenu mínu?“
Strákur: „Það er tilkynning þarna
niðri, sem segir, að það sje bannað
að stiga á grasið".
¥
(Gamall svertingi): „Heldur þú í
raun og veru, að þú gætir sjeð fyr-
ir dóttur minni, ef þú giftist henni?“
„Vissulega“.
„Hefurðu sjeð hana borða?“
„Vissulega".
„Hefurðu sjeð hana borða, þegar
enginn horfir á hana?“
¥
Þegar presturinn spurði Pat, hvers
vegna hann hefði ekki sjeð hann í
kirkjunni síðastliðinn sunnudag, —•
svaraði Pat: „Jeg veit ekki herra
minn, nema ef það hefur verið vegna
þess, að jeg var þar ekki“.
Hafnarfjörður I
Óska eftir 2ja—3ja herbergja |
íbúð núna strax eða 14. maí. |
Skifti á íbúð í Reykjavík geta \
komið til greina.
Tilboð sendist afgr. Morgbl. |
! fyrir næstú mánaðamót merkt: f
„Hafnarf jörður“ — 0676.
mmÉinmmiii
ll•mlll•ltllMlllllmmlllf
bókahilla
til sölu,
eftir klukkan 2 í dag, Tjarn-
argötu 10 A, efstu hæð.
piiiliiiiiiiiiiiiiiiimiiimiiiiiituiiiimimiiiiiiitiiiiiiiiiiii