Morgunblaðið - 14.11.1952, Blaðsíða 10

10
MORGUNBLAÐIÐ
Föstudagur 14. nóv. 1952
11111111111111111111111111111111111 ii iiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii ii iruiii ii iiiniiii n ii imiiiiiiiiuii ii ii ii ii iii ii iiii ii 11111111111111111111111111111 iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniii (H ii n H iii i ii miii'.riiiii^
ADELAIDE
Skáldsaga eftir MARGERY SHARP
■ iiiii niiiimn iii 111111111111 iii iimiiiiiiiimiiimiitiiiiii ii iii iim
iiiminniimi 111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111 iii iiiiiiiiiiiiiiiiiimmmmimiii”
Framhaldssagan 61
gerðu það. Eftir augnabliks um-
hugsun hljóp Dodo upp tröpp-
urnar og barði að dyrum.
„Sonja'1.
Ekkert svar. Dodo leit yfir öxl-
ina á unga manninn, sem svaf
ráðri. Hún vildi ekki vekja hann.
Hins vegar hafði henni líka verið
kennt það, að ekki væri hægt að
fara án þess að kveðja húsráð-
endur. Dodo opnaði dyrnar lítið
eitt.
„Sonja, ertu vöknuð?“
Það brakaði í rúminu og Sonja
svaraði dimmri, svefnþrunginni
röddu.
„Hver íjandinn er þetta?“
„Það er ég, Dodo“.
„Drottinn minn dýri, ert þú
hérna ennþá?“
„Þú sagðir að ég gæti gist
hérna“, sagði Dodo og hló. „Og
ég er reyndar ekki sú eina, sem
gisti .... Ég veit bara ekki hver
hann er“.
„Drottinn minn dýri“, sagði
Sonja aftur. „Fæ ég aldrei frið
fyrir þessum gestum“.
Dodo fannst þetta ekki ókurt-
eisi, en aðeins mjög fyndið.
„Ég er að fara út að fá mér
morgunverð. Á ég að koma aft-
ur?“
„Gerðu bara eins og þér sýn-
ist“, sagði ungfrú Trent.
Dodo lokaði dyrunum. — Hún
hafði fundið á sér að Sonja var
ekki ein í svefnherberginu. Sum-
ir hefðu áreiðanlega orðið mjög
hneikslaðir. Áður fyrr hafði
Dodo skáskotið augunum á nátt-
föt Robins í óhreina tauinu hjá
Sonju. „Ætlar þú að giftast hon-
um?“ hafði hún spurt. „Æ, nei“,
sagði Sonja og geispaði. „En ég
hef ekki hugsað mér að þurfa að
bæ!a niður kynhvatir mínar“.
Upp frá þessu lærði Dodo að ótt-
ast niðurbælingu á kynhvötum
eins og móðir hennar óttaðist
skarlatssótt. Og hún hélt vand-
iega leyndu, hve óreynd hún var
persónulega í þessum málum.
Hún tók handtösku sína og fór
út. Það var hressandi að koma
út í svalt morgunloftið. Reykinn
iagði beint upp í loftið úr reyk-
háfnum á kránni. Það var kyrrt
október-veður. Dodo andaði djúpt
að sér. Þá tók hún eftir því að
það voru fleiri en hún sem nutu
morgunblíðunnar. Við dyrnar á
brúðuleikhúsinu stóð gömul,
hnarreist kona, föl yfirlitum með
fannhvítt hár, eins og kórónu um
höfuðið.
Dodo virti hana fyrir sér. Hún
vissi hver hún var. Allir, sem
vöndu komur sínar í Rritannia
Mews, þekktu frú Lambert. —
Allir báru virðingu fyrir henni
og um leið stóð mörgum stuggur
af henni. „Hún er öll frá viktoríu-
tímabilinu“, sagði fólk, „stíf eins
og staur. En brúðuleikhúsið er
listrænt .... það er ekki hægt
að neita því. Diaghileff sjálfur
hefur komið þangað“. Fólk varð
því að sætta sig við frú Lambert
hvort sem því líkaði betur eða
verr. Því þegar hún kvartaði um
hávaða og læti, þá tók húseig-
andinn alltaf hennar málstað. —
Hún hafði meira að segja látið
reka vesalings Drogo út úr númer
10, þegar hann var uppvís af eit-
urlyfjanautn. Þetta flaug Dodo í
hug þar' sem hún stóð þarna og
virti hana fyrir sér, og hún setti
upp hæðnislegan þóttasvip.
Frú Lambert varð líka litið á
hana. Svipurinn á Dodo breytt-
ist strax. Frú Lambert lyfti hend-
inni. Dodo kom nær og beið eftir
því að yrt væri á hana.
' „Mig langar til að tala við ung-
frú Trent“, sagði frú Lambert.
„Því miður er það ekki hægt“,
sagði Dodo með merkissvip.
„Þakka yður fyrir“, sagði frú
Lambert. ________, _
Dodo fannst hún hafa verið of
dónaleg, og flýtti sér því að bæta
við:_
„Ég á við að hún er ekki komin
á fætur. Við vöktum dálítið lengi
frameftir i gærkvöldi. Satt að
segja er ég sjálf líka nýkomin á
fætur“.
Frú Lambert svaraði ekki en
fór inn í anddvrið og settist niður
við borðið með stóra bók fyrir
framan sig. Vangasvipur hennar
var beinlínis fallegur. Hárið á
henni var fest upp í hnakkanum
með spennum úr skjaldplötu. —
Kjólkraginn féll þétt um hálsinn
og náði næstum upp að eyrum.
Dodo kom skrefi nær.
„Yður finnst við auðvitað alveg
óskaplegt fólk?“ sagði Dodo.
j „Nei. Þið eruð aðeins illa alin
upp“, sagði frú Lambert.
Hún flutti fingurinn niður
töludálk í bókinni fyrir framan
hana á borðinu og skrifaði út-
komuna fyrir neðan. Svo fletti
hún. Dodo stóð yfir hepni dá-
litla stund, en sneri síðan. burt.
Hún var þó ekki komin út um
hliðið, þegar dyrnar ópriuðust
fyrir ofan leikhúsið og sjálfur
GiJbert Lambert kom út. Hanrí
var mjög magur, í köflóttum
jakka og þröngum buxum með
blóm í hnappagatinu og einglyrni
fyrir öðru auganu.
„Já“, kallaði frú Lámbert.
„Vildirðu mér eitthvað?“
Rödd henr.ar var blíðleg og full.
umhyggju.
„Mig langar til að tala við þig.
Á ég að koma niður eða kemur
þú upp?“
„Ég skal koma upp“.
Frú Lambert gekk upp tröpg-
urnar, sem lágu utan á húsinu óg
maðurinn hennar beið uppi. Dodo
sá að hann opnaði dyrnar fyrir
henni og lét hana ganga á undan
sér inn. Hún sá að þau skíþtÚSt
á orðum og hlógu bæði. Svo lok-
uðust dyrnar á eftir þeim, og
Dodo hélt áfram út um hliðið.
Henni fannst þetta dálítið merki-
legt fyrirbæri, því að allir vissu,
að „viktorianskt“ fólk bældi nið-
ur allar sínar hvatir og allir
vissu, hverpig fólk varð af því.
Og það var einkennilegt að þessi
alþekkta staðreynd skyldi verða
ótrúleg, þótt hún hefði horft á
tvær gamlar persónur uppi á
svölunum þarna....
„Þau hljóta að hafa yfirunnið
allt slíkt“, hugsaði Dodo með
sér, en varð þó ekki fyllilega
ánægð. „Og brúðuleikhúsið hefur
listrænt gildi. Það er ekki hægt
að neita því. Diaghileff hcfur far-
ið þangað sjálfur“.
2. kaíli.
1.
Dodo gekk hægt heimleiðis frá
járnbrautarstöðinni í Surbiton.
Henni fannst sér aldrei liggja
neitt á þegar hún var að fara
heim. Þá gekk fram á hana ung-
ur maður, Tommy Hitchcoch að
naíni. Hann hafði líka verið með
lestinni. Hann hafði farið með
lestinni klukkan kortér yfir átta
til borgarin’nar um morgunin að
venju. Hann hafði fastar venjur
um al!t.
„Dodo!“ kallaði hann. „Ertu að
koma heim? Hvernig stóð á því
að ég sá þig ekki?“
Dodo sagðist ekki hafa ,.þug-
mynd um það.
„En sást þú mig ekki?“
„Augsýnilega ekki“, sagði
Dodo.
Þrátt fyrir kuldaleg tilsVör
hénnar, slóst hann í för með
henni, rétt eins og hann væri
henni mjög nákominn. Figinlega
voru þau líka trúlofuð. En stu.nd-
um, sérstaklega þegar hún hafði
verið hjá Sonju Trent, velti Dodo
því fyrir sér, hvernig það hafði
eiginlega viljað til. Fyrir Tommy
var það þó einfalt og augljóst
mál. Hann hafði orðið ástfang-
inn af fallegustu stúlkunni í Sur-
jbiton og hafði gengið lengi á eftir
^henni með grasið í skónum. Þau
(ætluðu að gifta sig um vorið, og
ihonum fannst það mjög eðlilegt
’að Dodo vildi nota tækifærið áð-
ur, að fara sem oftast til kunn-
jíngjanna inni í London, þar seni
hún mundi sennilega ekki háfa
Jeins góð tækifæri til þess þegar
hún væri gift og ráðsett.
„Hefurðu verið að verzla?“
spurði Tommy.
„Nei“, sagði Dodo., „Jú, -é.g leit
í búðarglugga. Mér þykir leitt að
ég skyldi ekki koma auga á þig.
Ég hlýt að hafa verið niðursokk-
in í hugsanir inínar“.'
Bröi höttur
snýr affur
eftir John O. Ericsson
52.
Sjálfir erum við aðeins fáeinir nienn, en við leggjum
okkur alla fram. Við vorum heppnir í nótt. Tveir af okkar
örgustu óvinum féllu okkur í hendur — samt er enn ekki
kominn tími til að refsa þeím. Vitið þið eftir hverjum ég
er að bíða? Eítir Litla-Jóni og bróður Tuck,
Nú heyrðust hröð skref náigast eftir grasvellinum. Einhver
ruddist inn í hópinn og hrinti öllum frá, sem fyrir honum
voru. Það var hinn stórskorni bróðir Tuck, sem nú kom í
Ijós og LitlLJón á eftir. Báðir voru þreytulegir útlits. ■
— Heyrðu, Hrói, sagði munkurinn og þurrkaði svitann
af enninu með handárbakinU. Var sem mér heyrðist, að þú
værir að spyrja eftir tveimur hraustum drengjum? Nú, já,
við tókum þessa þrjóta og lúbörðum þá þangað til þeir gátu
ekki gengið. Ég held að aðra eins útreið hafi þeir aldrei
á ævj. sinni fengið áður. Glóparnir uppi á varnarmúrnum
reyndu að skjóta á okkur, en við földum okkur á bak við
c-ik. Þegar við vorum búnir að liggja þar nógu lengi, lögð-
um við af stað og fundum sporin eftir ykkur. Nú erum við
hingað komnir, og nú spyr ég: Eruð þið með höfðingjann
yíir skrílnum með ykkur?
— Já, það erum við, sagði Hrói hlægjandi. Peyinn, sem
þú talar um, stendur hérna mitt á meðal okkar, og Stork
hinn kloflangi iíka.
Breitt bros uppljómaði skeggjað andlitið á munkinum.
Litli-Jón var iíka glaður í bragði. Munkurinn neri saman
höndunum af gleði. _ _ ___ ,
THE ANGLO-5CELANDIG SOCIETY
^róti óliemmtipismdiLr
félagsins verður haldinn í Sjálfstæðishiisinu í kvold
kl. 8,45 e. h. stundvíslega.
Félagsmenn, sem ekki hafa endurnýjað skírteini sín og
nýir félagar, vitji þeirra og gestakorta í skrifstofu Hilm-
ars Foss, Hafnarstræti 11 (sími 4824). — Húsinu verður
lokað kl. 8,45 og ekki veittur aðgangur utan þeim, er
tryggt hafa sér skírteini eða gestakort fyrir fundinn. —
Félagsmenn! Fjölmennið stundvíslega og takið með ykkur
nýja félaga og gesti.
Stjórn ANGLÍA
Verzlunarmaður
Ungur maður óskast til afgreiðslu- og flciri starfa strax.
Tilboð sendist Mbl. fyrir laugardagskvöld,
merkt: „Ábyggilegur —218“.
Kfötseyðisteniitigar
Kraftmiklir, nærandi og bragðgóðir.
Heildsölubirgðir.
H. ÓBafssoii & Hemliöft
Símar 2090—2790 og 2990.
Langholtsskólinn
Börn, sem eiga að stunda nám í skólanum, komi í
skólann laugardaginn 15. nóv. n. k., sem hér segir:
12 ára börn (fædd 1940) kl. 9
11 ára börn (fædd 1941) kl. 10
10 ára börn (fædd 1942) kl. 11
9 ára börn (fædd 1943) kl. 13
8 ára börn (fædd 1944) kl. 14
7 ára börn (fædd 1945) kl. 15
f M
£ 'Y1 •
■ *: #i
;l;#'
; >il . i
Kennarafundur kl. 17.
*! f # i i 4
Skólastjórinn,