Morgunblaðið - 02.08.1958, Blaðsíða 6

6
MORCVNBL AÐIÐ
Laugardagur 2 ágúst 1958
JC
venhjóÉi
in
°9
heiiniíiS
Það gefur ver/ð erilsamt að
vera sendiherrafrú
Viðtal við Agústu Thors, sem verið
hefur sendiherrafrú i Washington i!7 ar
FRÚ Ágústa Thors, sendiherraírú
í Washington, tók á móti mér,
elskuleg og viðmótsþýð að vanda,
þegar ég kom til að ná tali af
henni, kvöldið áður en hún flaug
aftur til Washington eftir tveggja
vikna dvöl hér heima. í hvert
skipti, sem ég sé hana, dettur mér
í hug að ekki sé að undra þó
„Piparsveinaklúbburinn“ í Was-
hington samþykkti fyrir nokkr-
um árum að hún væri vinsæl-
asta konan þar í borg og tók
hana þar fram yfir allar aðrar,
ungar og gamlar, giftar og ógift-
ar. Hún hefur þessa hlýlegu og
kvenlegu framkomu, sem gerir
það að verkum, að fólk kann vel
við sig í návist hennar.
— Jú, það er rétt, það getur
verið erilssamt að vera eiginkona
sendiherra, svaraði Ágústa, þegar
ég fór að forvitnast um störf
hennar í Washington. Því fylgir
þátttaka í alls kyns félagsstarf-
semi og veizluhöldum. Það tekur
sinn tíma að þurfa kannske að
skipta um föt allt að fjórum sinn-
um á dag og reyna að líta sæmi-
lega út, til að vera ekki til skamm
ar. Og ég hef alltaf átt erfitt með
að neita að koma á samkomur,
hvort sem það eru nú góðgerðar-
samkomur eða einhvers kjnar
kynningarfundir, þó að ég hafi
þá stundum þurft að segja nokk-
ur orð. Mér finnst fólk vita svo
lítið um ísland, að það, sem ég
kann að segja um land og þjóð,
geti að minnsta kosti ekki skað-
að. Þar sem við erum* svo fá í
íslenzka sendiráðinu, kemur ef
til vill meira af slíku í hlut hvers
einstaks. Oft erum við sendiráðs-
konurnar beðnar um að leggja
einhverju góðu máli lið með því
að styrkja eða aðstoða á góðgerð-
arsamkomum. Ég hefi stundum
sagt í gamni, að ég sé áreiðan-
lega búin að skenkja kaffi til
ágóða fyrir baráttuna gegn öllum
sjúkdómum í veröldinni.
í Bandaríkjunum þykir heiður
að því að vera beðinn um að
skenkja kaffi eða te á samkomum
og í veizlum. Það er ekki til siðs
að láta þjón ganga um með ltaffi-
könnuna. Einhver kona er beðin
um að koma á tilsettum tíma og
hella í bollana einhverja stund.
Einu sinni kom það fyrir, að ég
var beðin um að hella í boll-
ana úr ekta gullkönnu, sem stóð
á gullbakka — jú, hún var nokk-
uð þung. Eitt af því sem ég geri
árlega af þessu tæi er að fara
með einhverja íslenzka stúlku til
Norfolk, þar sem hún kemur fram
fyrir landsins hönd á blómahátíð.
Það getur stundum verið æði
erfitt að leggja til eitthvað ís-
lenzkt, því ekki get ég farið út
í búð og keypt hluti sem eru ein-
kennandi fyrir landið, eins og
sendiherrafrúrnar frá stærri lönd
unum gera. Oft tek ég það til
bragðs að gefa pönnukökur á
góðgerðarsamkomur og svo hef
ég fallegar brúður í íslenzkum
búningum, sem ég hef ýmist gef-
ið eða lánað. Gamall maður á
elliheimilinu Gimli við Winnipeg
bjó lengi til fyrir mig slíkar brúð
ur.
— Auk þess þurfið þér að taka
á móti mörgum gestum á heimiii
yðar, íslenzkum og erlendum, er
ekki svo?
— Það var alltaf gestkvæmt á
heimili foreldra minna og móður
minni fannst aldrei of mikið af
gestum. Ég er því alin upp við
það og kann vel við, að svo sé.
Mér hefur aldrei fundizt erfitt
að hafa gesti. Einkum hef ég gam
an af að taka á móti íslending-
um. íslenzki hópurinn í Washing-
ton er ekki stór, en við höldum
vel hópinn. Síðast komu þó 150
manns til okkar á þjóðhátíðar-
daginn, að vísu ekki allt íslend-
ingar en þó allir tengdir íslandi.
Þegar ég tek á móti útlendum
gestum, reyni ég að hafa íslenzk-
an mat. Fólki þykir sú nýbreytni
skemmtileg. Það er aðalástæðan
til þess að ég hef aldrei ráðið
matreiðslukonu. Ég útbý matinn
sjálf með íslenzku stúlkunum
mínum, því að ég hef alla tíð haft
prýðilegar íslenzkar stúlkur á
heimilinu. Þótt fólk sé alltaf að
hugsa um að grenna sig í Banda-
ríkjunum, renna rjómapönnukök
urnar okkar út í síðdegisboðun-
um. Það er eins og þær séu það
eina, sem verulega „freistar"
— Klæðizt þér þá kannske líka
íslenzka búningnum?
— Já, ég á skautbúning og
klæðist honum stundum, þegar
eitthvað alveg sérstakt er um að
vera. Ég er t. d. venjulega í hon-
um einu sinni á árj í Hvíta hús-
inu. Skautbúningurinn er ákaf-
lega skrautlegur búningur og
hæfir aðeins við hátiðlegustu
tækifæri. Einhverju sinni skrifaði
franskt blað, að ég og sendinerr-
ann frá Perú hefðum verið bezt
klædda fólkið í tiltekinni veizlu.
Við vorum álika skrautieg, ég í
skautbúningnum mínum og hann
í íburðarmiklum einkennisbún-
ingi með logagylltri baldíringu.
Stundum hafa íslendingar spurt
mig hver hjálpi mér að skauta,
en því er til að svara, að ég verð
oftast að bjarga mér sjálf með
það, iðulega er enga hjálp að fá,
eins og t. d. þegar ég er stödd
suður á Kúbu. Þegar við hjónin
vorum fulltrúar íslands á 100 ára
afmæli Minnesotaríkis, skautaði
ég í aðalveizlunni. Þar voru
staddar tvær ungar íslenzkar
stúlkur og annarri vöknaði um
augu þegar hún kom auga á bún-
inginn. Auk skautbúningsins á ég
upphlut, sem ég var oft í hér áð_
ur.
Thor Thors og frú Ágústa eru
búin að vera fulltrúar íslands
í Washington í 17 ár og hafa
búið í Bandaríkjunum einu
ári betur. Frú Ágústa segir, að á
þeim tíma hafi þau eignazt marga
góða vini frá fjölmörgum lönd-
um. Norðurlandasendiherrarnir,
sá danski og sá norski, eru búnir
að vera í Washington lengur en
þau, sá fyrrnefndi í rúm 20 ár og
sá síðarnefndi í 24 ár, en báðir
eru þeir nú að hætta fyrir aldurs
sakir. Sendiherrar fleiri þjóða
hafa líka verið þar álíka lengi og
þau eða lengur. — Við eigum
orðið kunningja um víða veröld,
segir Ágústa. Það er dálítið skrýt
ið að hugsa um það. Aldrei datt
manni t. d. í hug, þegar maður
var krakki og var að lesa „1001
nótt“, að maður ætti eftir að eiga
vini í Bagdad.
— Þar sem Thor er sendiherra
í mörgum löndum, ferðumst við
mikið, einkum hann. Hann situr
Allsherjarþing Sameinuðu þjóð-
anna í New York frá því í sept-
ember og fram að jólum eða leng
ur og þá skrepp ég stundum þang
að til hans. Á vorin þarf hann
oft að vera allt að 6 vikur í
Suður-Ameríku, og við höfurn
stundum þurft að skreppa til
Kúbu. í því sambandi dettur mér
í hug broslegt atvik, sem gerðist,
þegar við vorum að koma frá
Kúbu, þar sem Thor hafði verið
að afhenda skilríki sín sem sendi
herra. Þegar við flýttum okkur
út úr flugvélinni í Miami, var

Frá Ágústa Thors
(Ljósm. vig.)
þar sægur ljósmyndara á flugvrll | koma heim, þótt ekki sé nema
inum. Við stönzuðum því í hópi
annarra á flugvellinum, því okk-
ur langaði til að sjá þetta folk
sem ætti að fara að mynda svona
mikið. Allir biðu spenntir, við
líka, en enginn nægilega merkur
til að vera myndaður kom út úr
flugvélinni. Þá kom á daginn að
það vorum við, sem ljósmyndar-
arnir biðu eftir, og við vorum
rekin aftur inn í flugvélina, svo
að hægt væri að taka af okkur
myndir þegar við stigum út úr
henni!
— Þetta er orðin löng útivist.
Hefur yður ekki fundizt erfitt að
þurfa að vera svona lengi í burtu
að heiman?
— Þar sem maður á sitt heimili
og börn, kann maður alltaf vel
við sig og svo er Washington
mjög fögur borg. Við höfum líka
ætíð verið í svo nánu sainbandi
við Island, talað íslenzku á heim-
ilinu, umgengizt íslendinga. haft
íslenzkar stúlkur o. s. frv. og þá
finnur maður ekki eins til úti-
vistarinnar. En alltaf er gott að
sbrifar ur
daglega lifinu
l'm Snæfellsnesið
VELVAKANDI hefir fengið
bréf frá ferðalang sem ný-
kominn er vestan af Snæfellsnesi
og er svo hrifinn af dvölinni þar,
að mér finnst ég verði að lofa
ánægju hans að koma í Ijós, ef
það gæti ef til vill orðið til þess,
að fleiri yrðu hennar aðnjótandi
fyrir bragðið. Bréfritari minn
bendir á, sem við reyndar vitum
fyrir, að á Snæfellsnesinu eru
margir fagrir og sérkennilegir
staðir, sem unun er að heimsækja
hverjum þeim, sem auga hefir
fyrir náttúrufegurð. T d. Lón-
drangar, Hellur og Aonarstapi. Til
þessára staða er auðvelt að kom-
ast frá Búðum, hinurn gamla
verzlunarstað Snæfellinga, þar
sem nú er rekið sumarhótel sem
umræddur ferðalangur lýkur
miklu lofsorði á. Þar er ágætur
matur — segir hann — og nota-
lega að gestum búið á allan hátt.
Þar í grendinni er Búðahraunið,
sem er frægur berjastaður á
haustin og fyrir þá, sem mætur
hafa á sjóböðum er þar í fjörunni
gulur og sléttur sandur — og
silungsveiði er þar í ósnum.
Ógleymanlegt
EG get vel skilið þessa hrifningu
bréfritara míns. Sjálfur á ég
dýrlegar endurminningar frá
Snæfellsnesinu en ég hef aðeins
einu sinni komið þar. Það var
snemma sumars í himnesku veðri
og ferðinni var heitið upp á Snæ-
fellsjökul. Útsýnið frá jökultind-
inum undir heiðum himni og glitr
:andi sól yfir snæbreiðuna er
nokkuð sem verður ógleymanlegt
hverjum þeim, sem séð hefir og
reynt. En minna má nú gagn gera
en sjálfur toppurinn — og það
mætti segja mér, að Snæfellsnes-
ið sé einmitt einn af þeim stöð-
um, sem eru að komast „í móð“.
Hæpin aðferð
KONA ein, sem býr við Nes-
veginn kom að máli við Vel-
vakanda nú á dögunum og sagði
sínar farir ekki sléttar. Ég hefi
garð í kringum húsið mitt, —
sagði hún — sem mér þykir mjög
vænt um en nú sé ég, að blöðin á
reyniviðnum, sem stendur næst
götunni hanga niður máttlaus
— eins og tuskur. Ég veit,
að þetta stafar af því, að
nú að undanförnu í hitanum
hefir verið sprautað sjó á götuna
til að binda rykið. Reyniviður
sem ég hefi á baklóðinni stendur
keikur og óskemmdur — þar hef-
ir sjórinn ekki náð til hans. —
Þetta er svona ekki aðeins hjá
mér heldur í öllum görðum við
götuna — trén á baklóðunum sak
ar ekki — en götumegin eru þau
skemmd — og greinilegt seltu-
bragð af blöðunum. Ég sé ekki
annað — sagði konan að lokum —
en að ég verði að hætta öilum
gróðurhugleiðingum, ef ekki reyn
ist unnt að nota annað en sjó til
rykbindingar.
B
Athugasemd frá Nýja Bíói
JARNI Jóasson forstjóri Nýja
Bíós átti tal við Velvakanda
út af aðfinnslum í dálkum hans
undanfarna daga, fyrst yfir sýnis
hornum af væntanlegum kvik-
myndum á barnasýningum og
síðan yfir lélegum útbúnaði á
sýningartjaldi, þannig að leikar-
arnir kæmu fyrir sjónir kvik-
myndahúsgesta með sneitt ofan
af höfði og neðan af fótum. — í
hvorugt skiptið var tilgreint við
hvaða kvikmyndahús væri hér
átt.
„Ég er Velvakanda algerlega
sammála um þessi atriði — sagði
Bjarni — en þar eð Nýja Bíó get-
ur hvoruga aðfinnsluna tekið til
sín vill það helzt ekki þurfa að
liggja undir þessu ámæli. — Við
sýnum aldrei sýnishorn úr næstu
mynd á barnasýningum og að
sjálfsögðu viljum við gera við-
skiptavinum okkar það vel til
hæfis, að við bjóðum þeim ekki
upp á jafnlélegan sýningarút
rétt til að sjá fjöllin og anda að
sér hinu svala, hreina lofti, því
að hér eigum við alltaf heima.
Ég er alltaf hálfleið þegar ég er
að kveðja og fara, einkum var
það sárt og erfitt meðan for-
eldrar mínir voru á lífi. En þeg-
ar maður ferðast svona mikið,
kemur það líka upp í vana að
heilsa og kveðja. Yngri sonur
okkar er búsettur í Washington.
Hann gifti sig í sumar og stofn-
aði heimili. Og þar eigum við
líka litinn dótturson. Eldri sonur
okkar er aftur á móti á Ítalíu
með sína fjölskyldu, konu og litla
dóttur.
Frú Ágústa er, eins og kunnugt
er, dóttir Ingólfs læknis Gísla-
sonar, sem lengi var í Borgarnesi
og Oddnýjar Vigfúsdóttur konu
hans. Hún er fædd á Breiðamýri.
en alin upp í Vopnafirði til 18
ára aldurs. Eftir að hafa lokið
gagnfræðaprófi á Akureyri, fór
hún utan til náms, var á hús-
stjórnarskóla og lærði tungumál,
píanóleik og að mála á postulín
og silki. — Maður var alitaf
eitthvað að reyna að læra, segir
hún. Ég hafði gaman af að teikna
og mála, og núna seinnj árin
hef ég aftur byrjað að íást við
slíkt að gamni mínu. Fátt af því,
sem ég hef lært, hefur þó komið
sér betur en spánskan, sem ég
hefi alltaf haldið við, síðan við
vorum á Spáni, eftir að ég gifti
mig. Hún hefur komið í góðar
þarfir, þegar við höfum verið á
Kúbu, 21 árs gömul giftist Agústa
Thor Thors og bjuggu þau hjónin
fyrst í Reykjavík og fóru sendi-
farir til ýmissa landa í markaðs-
leit og fleira, þangað til Thor var
skipaður aðalræðismaður íslands
í New York árið 1940 og sendi-
herra í Washington ári síðar.
— Æ, ég var búin að ákveða
að fá mér reynitré og ramfang
hér heima, til að hafa með mér
til Washington, segir frú Ágústa
allt í einu, en nú er það senni-
lega orðið of seint. Ramfang var
einasta skrautjurtin á Vopnafirði,
og þegar ég finn ilminn af því,
þá rifjast aftur upp fyrir mér
allar æskuminningarnar. E. Pá.
íngrid Bergman sezt
að í Frakklandi
PARÍS, 1. ágúst — Reuter —
Kvikmyndaleikkonan Ingrid Berg
man, sem kom í dag til Parísar
frá Lundúnupi ásamt dóttur sinni
Jenny, tjáði blaðamönnum í dag,
að framvegis yrði heimili hennar
sveitasetur í Choisel, sem er þorp
í grennd við París. Sagðist hún
ekki vita, hvenær hún myndi gift-
búnað og þann, sem gagnrýndur |ast sænska leikritaútgefandanum
var í dálkum yðar“. |Lars Schmidt.