Morgunblaðið - 19.05.1960, Blaðsíða 20

23
MORGZJNBLAÐ1Ð
Fimmtudagur 19. maí 1960
SLipLrotáinenn
13
EFTIR W. W. JACOBS

— Já, það hefði getað verið
heil mannsævi, sagði Peplow. —
Og Jack varð að lesa kvæði fyr-
ir frú Jardine, en ég þrælaðist á
árunum á meðan.
— Hún kom með bókina með
sér, sagði Knight, rauður af
vonzku. — Hún gerði það af
ásettu ráði — með öðrum orðum
hefur hún vitað, að ég kæmi
hingað. Hún hló að mér allan
tímann. Það var ekki um að vill-
ast — ég sá það í glyrnunum í
henni.
— Það hefur víst allur mann-
skapurinn verið að hlæja að okk
ur, sagði Peplow. Og ég verð að
segja, að ég hef aldrei fyrr heyrt
ástarkvæði lesin eins og bar-
dagakvæði.
— Ég hef aldrei skammazt mín
eins á ævinni, sagði Knight. Og
þessi bjálfi Tollwyn, var svo
ósvífinn að Vera að labba kring
um tjörnina á meðan, með ung-
frú Seacombe upp á arminn.
— Og þau voru bæði brosandi
og reyndu að láta það ekki sjást,
bætti Peplow við hátíðlega. —
Aldrei hef ég vorkennt Jack
aumingjanum eins á ævinni. —
Hann var alveg eins og vitfirr-
ingur í framan.
— Hugsaðu um sjálfan þig,
svaraði vinurinn hvasst.
— Maður getur nú ekki alltaf
verið sigurvegari, sagði Carsta-
irs. — Frú Penrose varð ykkur
of klók í þetta sinn. Þú hefðir
átt að taka þátt í gamninu og
lesa ástarkvæðið hátíðlega. Þú
gerir mér hálfgerð vonbrigði,
Knight.
— Mér fannst hann líka fara
ramvitlaust að þessu, sagði Pep-
low. — Ég reyndi að gjóta aug-
unum til þín einu sinni, en frú
Penrose greip það á lofti, svo að
ég varð að láta eins og fluga hefði
ílogið upp í augað í mér.
— Jæja, hlaupið þið nú út og
leikið ykkur, sagði Carstairs og
þaggaði þannig niður svar
Knights. — Það má enginn sjá
Jæja Sam, þá þarft þú ekki
lengur að hafa áhyggjur af Finni
Brodkini
ykkur grátandi hér. Látið þið svo
stúlkurnar alveg í friði en reyn-
ið að vera almennilegir við hitt
fólkið.
Hann gekk síðan frá þeim, en
félagarnir fóru leiðar sinnar til
þess að vera almennilegir við þá,
sem kynnu að verða svo óheppn-
ir að hitta þá. Carstairs stóð and-
artak brosandi með sjálfum sér,
en kom þá auga á frúrnar Pen-
rose og Jardine, sem komu úr
hinni áttinni.
— Ó, mig langar í te, sagði
frú Penrose, er hann snerist í
fylgd með þeim. — Við höfum
verið úti að róa og erum auð-
vitað glorhungraðar.
— Róa?
— Jæja, eða öllu heldur höf-
um við nú legið í letinni og hlust
að á skáldskap, sagði hún og
brosti ofurlítið. — Hr. Knight var
að lesa okkur ástarkvæði. Það
átti einhvern ^eginn svo vel sam
an að fljóta þarna á spegilsléttu
vatninu og hlusta á það. Finnst
yður ekki?
— Sennilega, svaraði Carsta-
irs — en einhvern veginn dettur
mér nú í hug, að Knight hafi
kannske ekki alveg innlifað sig
í anda kvæðanna.
—Hmm, sagði frú Panrose, er
Carstairs leiddi þær til sætis. —
Ég hafði að minnsta kosti mikla
ánægju af lestrinum, en kannske
hefur umhverfið átt einhvern
þátt í þvL
— Ég hef aldrei haft Knight
grunaðan um neinn smekk fyrir
skáldskap, sagði Carstairs sak-
leysislega. — En maður skal
aldrei dæma menn eftir líkum.
Las hann ótilkvaddur?
— Bkki kannske beinlínis. Já,
tvo mola, þakka yður fyrir. —
Nú, þarna kemur baróninn.
— Hvaða barón?
— Frú Jardine kallar Tollhurst
höfuðsmann alltaf Miiunchausen
barón, einhverra hluta vegna.
— Nei, þetta máttu ekki segja,
Pabbi, af hverju sagðir þú mér
ekki að Finnur beitti þig fjár-
kúgun?
Isabella, greip frú Jardine fram
í. —
— Þú skilur að minnsta kosti
alltaf við hvern er átt, þegar ég
geri það, svaraði vinkona henn-
ar.
— Það er dálítið annað, svar-
aði frú Jardine með vandlæting-
arsvip, en í sama bili kom höf-
uðsmaðurinn þangað og átti sér
einskis ills von. Hann settist við
næsta borð.
— Ég sá yður úti á vatninu,
frú Penrose, sagði hann og hall-
aði sér í áttina til þeirra með
íbyggnu brosi.
— Já, ég hef gaman af slíku,
þegar einhver annar hefur alla
fyrirhöfnina, svaraði hún.
— Það er nú lítil fyrirhöfn á
svona vatni, sagði höfuðsmaður-
inn brosandi. — En ég hefði gam
an af að fara með yður á ein-
trjáning niður hávaða.
— Ég hélt, að þessir hávaðar
væru svo hættulegir, svaraði hún
einfeldnislega.
— Við erum nú ekki öll gædd
hugrekki yðar, sagði frú Jardine.
— O, það er svo sem ekki um
neitt hugrekki að ræða, svaraði
höfuðsmaðurinn. — Bara svolitla
sálarrósemi, ef til vill.
— Þér hafið að minnsta kosti
nóg af henni, sagði Pope með að-
dáunarsvip. — Hvað rósemi
snertir, hygg ég fáir standi yður
á sporði. Segfið mér frá tígrisdýr-
inu, sem þér skutuð. Ég á við
dýrið, sem var búið að koma yð-
ur undir. Svei mér ef ég fékk
ekki kuldahroll, þegar þér sögðuð
mér frá því.
— Æ, segið okkur frá því, höf
uðsmaður, tók frú Penrose undir
biðjandi. — Mér er einmitt alltof
heitt, eins og er.
— O, það var svo sem ekki
mikið, sagði höfuðsmaðurinn og
hió við. — Pope fór að tala um
tígrisdýr, fyxir skömmu og þá
mundi ég eftir þessu. Skepnan
stökk fram úr skóginum og felldi
mig um koll, og ég skaut það
gegn um vasa minn með skamm-
byssu.
— Hugsið ykkur, sagði Pope,
eins og kynnir í sirkus. — Gegn
um vasann! Hafði ekki tíma til
að draga upp byssuna.
— Þetta hefur verið eins og
galdrabragð í augum veslings
tígrisdýrsins, sagði frú Penrose.
— Meiddi það sig?
— Kjálkabrotnaði, svaraði
Pope fyrir höfuðsmanninn. — Og
lá svo dautt fyrir næsta skoti.
— Voðalegt! sagði frú Penrose
og gerði sér upp hroll. — Og mér
þykir svo vænt um öll dýr, og
er meira að segja í Dýraverndun
arfélaginu.
— Það hefði verið hræðilegra,
ef dýrið hefði drepið Tollhurst?
spurði Pope og glápti á hana.
— Já, það hefði það víst, svar-
aði frú Penrose, eins og annars
hugar, en Tollhurst höfuðsmað-
ur flýtti sér að renna úr bollan-
um sínum í tveim stórum sop-
um. — Já, það hefði það senni-
lega.
Ég vildi ekki að þú hefðir
áhyggjur af því vina mín. En nú
verður allt í lagi, úr því að ég hefi
segulbandsspóluna.
Nú varð ofurlítið hlé á viðræð-
um, en frú Penrose virtist helzt
ekki vita af því, en starði dreym
andi augum á landslagið. Loksins
rauf Pope þögnina með því að
fara að hrósa tekökunni, sem
hann var að leggja sér til munns.
— Einhver er að flýta sér,
sagði Carstairs, og leit við, er
hann heyrði fótatak, sem nálgað-
ist óðfluga. — Nú, það er ung-
frú Blake!
Stúlkan, sem hafði komið þjót-
andi fyrir húshornið á harða
hlaupum, hló, másandi og slengdi
sér niður í stól, þrýsti hönd á
síðu sér og sagði: „Ó!“
— Hvað gengur á, Effa? spurði
frú Jardine.
— Ó! Ó, hjálpi mér, endurtók
stúlkan. í þessu bili kom einnig
ungfrú Seacombe og einnig hún
fór með hraða, sem var of mikill
til þess að vera kvenlegur, og nú
gutu stúlkumar augum, hvor til
annarrar og hlógu.
— Hvað hafið þið verið að
gera? spurði frú Jardine.
— Ekkert, svaraði ungfrú
Blake og fór undan í flæmingi.
— Við vorum í kapphlaupi við
Sir Edward, sagði ungfrú Sea-
combe, — og Effa vann.
— Kapphlaupi? Og í svona
hita, sagði frú Jardine og leit
kringum sig. — Hvar er Sir Ed-
ward?
Ungfrú Blake hristi höfuðið.
— Hann var langaftastur, sagði
hún brosandi. — Auðvitað gerði
hann það, sem hann gat, en ég
held bara ekki, að hann sé vel
upplagður. Nú, þarna kemur
hann. Aumingja maðurinn!
Ofurlítill samúðarkór heilsaði
Sir Edward, og jók þannig á
gremju hans. Hann staðnæmdist
hjá hinum, rétti úr grannvöxnum
líkamanum og reyndi að brosa.
Hann hafði hattinn í hendinni og
þessi hreyfing í hitanum hafði
leikið illa rytjulegu lokkana, sem
hann var vanur að greiða yfir
skallann.
— Ó, Sir Edward, sagði frú
Jardine, mjög áhyggjufull, —
það er ekki ráðlegt að láta ungar
stúlkur hlaupa svona í þessum
hita. En það er nú svona, að ungu
mennirnir eru ekki alltaf jafn
tillitssamir.
— Góð hreyfing, sagði Sir Ed-
ward með mestu herkjum. — Ég
.. ég .. hef bara haft gaman af
því. Ég er feginn, að ég vann ekki
— það hefði ekki verið kurteisi.
— Það var fyrirhafnarlítil kurt
eisi í þetta sinn, tautaði ungfrú
Blake, er hann hneig niður í stól
inn og þurrkaði á sér ennið. —
Að hverju eruð þið að brosa?
— Engu, svaraði Talwyn
aumingjalega.
— Ef þér viljið gefa í skyn, að
þér hafið viljandi látið okkur eft
ir sigurinn, sagði ungfrú Blake í
réttlátri reiði, — þá er það
skammarlegt.
— Ég var ekkert að halda því
fram, sagði Talwyn og fór undan.
— Þarna er karlmönnunum
rétt lýst, sagði hin reynda ung-
frú. — Þeir bykjast alltaf vera
framar á öllum sviðum. En kon-
an getur allt, sem karlmaður get
ur. Munið þér það!
— Og gera það auk þess bet-
ur, sagði ungfrú Seacombe og leit
ögrandi kring um sig.
— Við hlupum hann bara af
okkur, sagði vinstúlka hennar.
— Þarna komið þið með það!
sagði Talwyn. — Þið hafið þá
hlaupið i göngukeppni/
Ungfrú Seacombe setti frá sér
Hefur þú enn í hyggju að
leggja fram frumvarp þitt um
sölu Háu skóga Sam?
bollann svo að glamraði L ______
Jseja, gott og vel! Ekkert annað
en endurtaka keppnina — og hr.
Pope verður dómari. Komið þér
bara, Sir Edward!
Eitthvað taut frá Pope um hit-
ann í veðrinu fékk enga áheyrn.
Stúlkurnar stóðu upp og biðu og
sama gerði Talwyn og togaði i
yfirskeggið.
— Effa! sagði frú Jardine
hvasst, ég vil ekki hafa þessa vit-
leysu. Það er alltof heitt og auk
þess....
— Sir Edward vill það, svar-
aði hún. — Ekki satt?
— Vitanlega, ef þér viljið,
sagði Sir Edward. — Og ef yður
finnst ekki of heitt.
— Stattu þig, hvíslaði Toll-
hurst í eyra hans. — Ég skal
dæma þær úr leik. Jæja, Popæ!
bætti hann við, hátt.
— Bölvuð vitleysa er þetta
allt saman, sagði frú Jardine, er
keppendur og dómarar gengu
burt. — Ég er alveg báivond við
hana Effu. Svei mér ef ég botna
í þessu unga fólki nú á döguim-
Carstairs hristi höfuðið samúð
arfullur. — Verið þér rólegar,
frú, ég er viss um, að hún vinn-
ur aftur.
— Vinnur, þó-þó! Eins og mér
sé ekki fjárans sama, hvort hún
vinnur eða tapar. En það er aum
inginn hann Sir Edward, sem ég
er að hugsa um. Þessi gæðamað-
ur, bætti hún við og sneri sér að
frú Penrose. — Svo óeigingjam!
— Já, þetta er of mikið erfiði
fyrir mann á hans aldri, sagði
Carstairs. — Hvers vegna skor-
uðu þær ekki heldur á strákana?
Þeir hefðu getað þegið það.
— Hvaða stráka? spurði frú
Jardine og hóf augnabrýnnar.
— Knight og Peplow. Ungu
mennirnir, sem eru hérna þessa
dagana. Þér kannizt aðeins við
þá, er ekki svo?
Frú Jardine játaði ákæruna
með ofurlitlu snuggi. — Ofurlít-
ið, sagði hún eftir hæfilega um-
hugsun.
— Hafið þér þekkt lengi þessa
stráka, eins og þér kallið þá?
spurði frú Penrose.
— Dálítinn tíma, svaraði hann
og hélt sig að bókstafssannleikan
um. — Knight er mikill vinur
frænku minnar gömlu. Þetta
eru skemmtilegustu drengir,
finnst mér.
— Drengir! fussaði frú Jard-
ine.
SHtltvarpiö
Fimmtudagur 19. mal
8.00—10.20 Morgunútvarp (Bæn — 8.05
Morgunleikfimi — 8.15 Tónleikar
— 8.30 Fréttir — 8.40 Tónleikar —
10.10 Veðurfregnir).
12.00 Hádegisútvarp.
12.50—14.00 ,,A frívaktinni**, sjómanna
þáttur (Guðrún Erlendsdóttir
stjórnar).
15.00—16.30 Miðdegisútvarp.
19.00 Þingfréttir. — Tónleikar.
19.25 Veðurfregnir.
19.40 Tilkynningar.
.20.00 Fréttir.
20.30 Borgfirðingakvöld, — dagskrá í
umsjá Klemenzar Jónssonar og
Páls Bergþórssonar.
a) Guðmundur Böðvarsson skáld
flytur frásöguþátt: Gist 1
Gilsbakkaseli.
b) Guðrún Amadóttir frá Odd*-
stöðum les borgfirzk minn*
ingarkvæði.
c) Jón Helgason rithöfundur flyt
ur frásögu: Feðgar á flæði-
skeri.
d) Páll Bergþórsson ▼eðurfræð-
ingur og Borgfirðingakórinn
flytja rökkursöngva: gamla
húsganga og grein um þá
eftir Kristleif t»orsteinsson;
dr. Hallgrímur Helgason set-
ur út lögin og stjórnar kórn-
um.
21.45 Islenzk tónlist:
a) ,,Agnus Dei“ eftir Þorkel Sig-
urbjörnsson (Kór Hamline há
skólans í Bandaríkjunum
syngur; Robert Holliday
stjórnar).
b) Concerto grosso eftir Jón
Nordal (Leikhúshljómsveitin
í Helsinki leikur; Jussi Jalas
stjórnar.)
22.00 Fréttir og veöurfregnir.
22.10 Smásaga vikunnar: „Drykkju-
maður“ eftir Frank O’Connor
(Andrés Björnsson þýðir og les)
22.35 Sinfónískir tónleikar:
Sinfonia espressiva eftir Gösta
Nyström (Konserthljómsveitin i
Stokkhólmi leikur; Tor Mann
23.10 Dagskrárlok.
Nei, takk, ég hætti að reykja fyrir mörgum árum!
a
r
L
ú
á