Morgunblaðið - 11.01.1962, Blaðsíða 16

16
MORCUNBLAÐIÐ
Fimmtudagur 11. jan. 1962

Margarfit Summerton
HÚSID
VIÐ
SJÚINN
Skáldsaga
V.
40
.J
haft á >eim. Farðu nú ekki að
koma með nein umbrot aftur,
Charlotte. Sparaðu þér alla fyrir-
höfn. í>ú átt mikið klifur eftir.
Eltu Ivor. Ég er alveg á eftir þér.
Þrepunum hélt áfram, stund-
um bratt upp í móti, stundum
dálítið niður í móti, og ég fann,
að þau voru mishá. Eftir tíu
mínútur vorum við komin langa
leið áfram og ljósið þrotið. Ég
rak höfuðið í stein og svo mis-
reiknaði ég eitt þrepið og féll
æpandi til jarðar.
Esmond greip utan um mig,
en ég var orðin svo máttlaus, að
ég gat ekkert hjálpað til sjálf.
Ég næ ekki andanum, sagði ég.
Ég er að kafna.
O, sei sei nei. Þetta er versti
kaflinn, og nú eigum við ekki
eftir nema svo sem hundrað
skref. Áfram með þig. Hann tók
mig upp og bar mig þangað sem
þrepunum sleppti
verðurðu hérna aftur að hella
konjaksleka ofan í Mark.
Og síðan sá ég í annað sinn
skápinn mjakast frá veggnum.
Ég barðist um á.hæli og hnakka,
eins og ég væri óð, og beitti
bæði höndum, tönnum og oln-
bogum. En allt árangurslaust.
Mér hafði ekki sýnzt Esmond
sérlega sterkur, en hann hélt
mér hreyfingarlausri, rétt eins
og ég hefði verið txxskubiúða.
Þegar Ivor var kominn gegn
um dyrnar, ýtti Esmond mér á
undan sér og hélt mér upp að
vegg, sem var kaldur og löðrandi
í raka, meðan Ivor lokaði á eftir
þeim. Og samstundis vorum við
þarna í kolsvarta myrkri.
IX.
Andartaki eftir að skápurinn
var kominn á sinri stað og við
í myrkrinu, blossaði allt í einu
Ijós. Ivor hafði kveikt á vasa-
ljósinu sínu.
Esmond urraði: Læstu dyr-
unum. Það getur tafið þá um
hálftíma. Láttu svo ljósið skína
aftur fyrir þig.
Síðan heyrðist í einhverjum
málmi, sem nerist við eitthvað
og þá hrasaði Ivor um fæturnar
á mér, en úlnliðirnir á mér, sem
voru orðnir alveg dofnir, losnuðu
nú úr takinu, sem Esmond hafði
Ivor hafði sett lampann á gólf-
ið og stóð hjá honum, sýnilegur
upp að mitti, en þar fyrir ofan
formlaus skuggi. Við vorum í
helli. Um leið og Esmond sleppti
mér, rétti ég upp höndina. Ég
náði upp í loft. Andrúmsloftið
var þarna skárra en þó ekki gott
og ég náði enn hálfilla andanum.
Ég hefði viljað gefa tíu ár af lífi
mínu fyrir að sjá himininn. Ég
tók að berja höndunum á slepjug
an steinvegginn og gat ekki kom-
ið upp nema einu orði, sem kom
í sifellu: Mark! Mark!
Vertu ekki að þessu, Charlotte.
Þú verður að reyna að halda
þetta út í nokkrar mínútur enn.
Með höndum, sem nú voru orðn-
ar verndandi, sneri Esmond mér
við, strauk hárið frá enninu á
mér. Þið Mark eigið alla ævina
eftir að láta ykkur líða vel, en
ég verð að fá að eiga þig þetta
stundarkorn. Ef þú verður ekki
hjá mér þangað til ég er kominn
út í birtuna, er úti um mig.
Þú getur enga von haft, sagði
ég og endurtók það, sem Mark
var búinn að segja. Það er engin
skúta að bíða eftir þér.
Kannske ekki. Hann yppti öxl-
um. En ef ég losna út og kemst
niður að sjónum, get ég sjáLfsagt
fundið bát eða eitthvað....
Ég leit um öxl. Ivor var kom-
inn út úr þeirri litlu birtu, sem
þarna var.
Hversvegna varstu að fara
hingað, ef þú getur átt von á því

— Mamma, vinkaðu afa! Hann er þarna ennþá!
versta? spurði ég Esmond.
Hann hefði ekki hleypt mét
neitt annað. Þá hefði hann bara
skotið okkur öll niður og reynt
svo að sleppa einn.
Hvað er hann nú að gera?
Slepptu þér ekki af hræðslu.
Hann ei að ryðja veginn, sem
eftir er. Þarna er ekkert nema
loftgat út, en að öðru leyti er
opið allt fullt af grjóti og rusli.
Svo kemur stuttur gangur og
annar hellir.... Og svo þegar út
kemur er hann í mestri hættunni,
en ekki ég. Ég þekki hverja smá-
holu héi miklu betur en hann.
Þarna úti skil ég þig eftir,
Charlotte, og þú getur þá flýtt
þér til Marks. Hann verður bú-
inn að brjóta upp dyrnar um
það leyti. Nú brýndi hann rödd-
ina, sem hafði hingað til ekki ver
ið nema hvísl: Er allt í lagi, Ivor?
Um leið og hann sté fram kom
Ivor í Ijós. Það glitti á málm í
hendinni á honum. Esmond hló,
og í sama vetfangi skaut hann
mér fram fyrir sig og hélt mér
eins og skildi milli sín og byss-
unnar, sem ógnaði honum.
Þetta er eins og ég bjóst við,
sagði hann. Það var ekki verra
að hafa líftrygginguna með sér.
Ég stirðnaði upp í örmum hans,
meðan Ivor, sem sýndist risavax-
inn þarna í hellinum, nálgaðist
okkur skref fyrir skref. Ég fann,
að höndin á Esmond þreifaði
fyrir sér í vasanum. En svo æpti
hann: Eí þú ætlar að drepa mig,
þá kostar það að drepa hana
fyrst!
Þú ert kominn á leiðarenda,
EUiot, svaraði Ivor og röddin var
hörð og köld eins og stál.
Esmond öskraði: Þú verður að
drepa hana fyrst. Þú skalt sjá,
að Lísa verður ekkert hrifin af
að hafa tvöfaldan morðingja að
dröslast með.
Raddir þeirra mættust og urðu
að einum hrærigraut af bergmál-
inu.
Lísa er hætt við þig, sagði
Ivor. Þú ert ekki annað en eyðslu
seggur og sníkjudýr, hvæsti
hann.
Þú ætlaðir mér aldrei að kom-
ast út héðan lifandi, sagði Es-
mond.
Þessi Webster og báturinn....
alltsaman haugalygi.... Mark
hafði á réttu að standa. Esmond
var hættur að ná andanum al-
mennilega.
Vitanlega var það ekki nema
satt hjá honum.... Þú skalt nú
fá að deyja, Elliot, og stelpan
getur orðið þér samferða....
Það small í byssu Esmonds og
um leið slokknaði Ijósið og mér
tókst að losa mig úr takinu, sem
hann hafði á mér, og fleygja mér
til jarðar. Svo heyrðist hávaði og
skothvellir. Eitthvað snerti hand-
legginn á mér. Ég fann ekki til
sársauka mikJlu fremur dofa,
og eitthvað volgt rann niður á
höndina á mér. Eitt andartak lá
ég þarna í hnipri, alveg stjörf,
en þá tókst mér að standa upp og
nú öskraði ég eins og lungun
þoldu.
Næstum samstundis heyrði ég
fótatak, óstöðugt og hrösult og
rödd, sem var að bera sig að
bölva, og svo datt eitthvað svo
að grjót hrundi niður. Síðan varð
þögn og eftir nokkrar sekúndur
kom löng stuna.
Esmond! Esmond! Bergmélið
skopaðist að ópum mínum. Ég
þreifaði æðisgengin fyrir mér í
dimmurni, beygði mig alveg í
keng og strauk forugt gólfið með
höndunum.... Síðan datt ég um
liggjandi mann, sem var enn að
stynja og féll þá á hnén.
Ég kallaði: Esmond! og var þó
alls ekki viss um það í þessu
myrkri, hvort þetta var Esmond
eða Ivor.
Hann stundi upp fyrstu sam-
stöfunni af nafninu mínu, og ég
lyfti höfðinu á honum á hné mér.
Það var þungt og þegar ég fann
áð andlitið var vott. .eða voru
það kannske mínir eigin fingur,
sem voru ataðir í mínu eigin
blóði og slepjunni úr hellinum?
Hendur mínar, sem voru á
herðum hans, færðu sig niður
eftir brjóstinu á honum, en féllu
síðan, ei' hann rak upp hræðilegt
óp. Ég laut höfðinu alveg niður
að munninum á honum, til þess
að geta greint það, sem hann var
að reyna að segja eftir að hann
hafði rekið upp neyðarópið. En
það var óskiljanlegt.
En þá heyrði ég að baki mér
/annað hljóð; það var eitthvert
kraftaverk. Ivor var þarna á
ferli.
En i sama bili var hann kom-
inn að mér og hrasaði yfir fótinn
á mér, en ég beit á vörina til
þess að gefa ekkert hljóð frá
mér og lausa höndin hélt fyrir
munninn á Esmond. Ég lagðist
þétt upp að honum og beitti öll-
um mínum viljakrafti til þess að
gefa ekkert lífsmark frá okkur.
En í sama vetfangi fundu fingur
mínir gikkinn á byssunni.
Hefði ég hleypt af? Ég veit
það ekki, því að nú létti mestu
spennunni snögglega. Óstöðugt
fótatak heyrðist aftur en nú var
það að fjarlægjast og loks kom
að því, að ekkert heyrðist lengur.
Ég lyfti upp öxlunum, létti
byrðinni af hnjánum á mér og
beið....
Ég reyndi eftir megni að
vakna ekki aftur. Ég hélt dauða-
haldi í þetta sem eftir var af
meðvitundarleysinu, og reyndi
að gefa ekki gaum að verknum
og röddinni, sem kallaði nafnið
mitt.
En verknum og röddinni veitti
betur að lokum. Og hönd, sem
lögð var á öxlina á mér, gerði
herzlumuninn og ég rak upp óp.
Röddin sagði. Fyrirgefðu, að ég
ónáða þig, en það er kominn tími
að vakna, Charlotte.
Þetta er skrítið, hugsaði ég.
Það er eins og hún Edvina sé að
tala. Ég opnaði augun. Hérbergið
HASKOLANS
* >f >f
GEISLI GEIMFARI
X- X- X-
íf.d'3Z&_-
•— Erfðaskrá og umboðsskjal. by. Pála og Mystikus verða vottar
Mystikus skrifar afar fallega. Þér að undirskrift yðar.
hafið einnig fallega rithönd, frú Col- — Nú eruð þér öruggar, Berta
Colby.
— Ég vona það, Mystikus. Ég
vona það!
var fullt af birtu.
Hana þá. Þú ert alveg að verða
góð. Það kenndi léttis í röddinni.
Ég reis upp við dogg. Hvað er
klukkan?
Hún er að verða tíu. Hún leit
á handlegginn á mér. Þú skalt
ekki gera þér rellu út af honum.
Þetta var ekki nema grimnt sár.
Farnes læknir saumaði það sam-
an í gærkvöldi.
Ég var enn ekki nema hálf-
vöknuð. Geturðu gefið mér te-
bolla? sagði ég.
Ivy kemur upp með morgun-
matinn þinn undireins og hún
kemst ti1 þess, en hún er sein í
tiðinni núna. Hér hefur allt ver-
ið á ringulreið allan morguninn,
og ekkert verið gert almennilega.
Ég starði á hana og endurminn
ingin um gærdaginn tók smátt og
smátt að koma til mín í smábút-
um. Ég fann aftur birtuna af
vasaljósunum, þegar Mark, Ad-
kins og allir hinir kornu að mér
í hellinvm.
Ertu meidd, Charlotte? Mark
hafði reist mig varlega við, burt
frá Esmond.
Adkins hafði beygt sig yfir lík-
ið, sem ég hafði verið að vernda
og svo varð löng og kvalafull bið,
að mér fannst, þangað til Adkins
sagði: Við getum vist ekkert fyr-
ir bann gert. Ég legg til að þér
hjálpið ungfrú Elliot heirn,
Halliwell. Ég kem svo á eftir.
Ég gat ennþá heyrt röddina I
sjálfri mér, þegar ég æpti upp
og Mark svaraði: Þei, þei, elskan.
Hann er dáinn. Ég verð að koma
þér héðan burt.
Síðan gat ég ekkert munað
nema rétt óljóst þegar Farnes
læknir kom alveg ofan að mér
og sagði síðan hressilegur I
bragði: Gerðu þér ekki áhygggj-
ur af þessu. Þetta er ekkert
slæmt. Þú færð bara að sofa vel
og lengi.
Ég sneri mér svo að ég gætl
séð Edvinu vel. Andlitið á henni
var grátt og tekið, en af blikinu
í augum hennar gat ég séð, að
nú ætlaði hún að halda yfir mér
skammaræðu.
Ég æpti upp í ásökunartón;
Esmond hefði aldrei þurft að
deyja ef þú hefðir ekki sagt tii
hans. Þú fórst hingað beint í gær
og hringdir til Adkins. Hvernig
gaztu verið svona grimm?
Hún hristi höfuðið, hógværlega
áminnandi, eins og ég væri ein-
hver krakki. Ef þú fremur morð,
Charlotte, á að refsa þér.
Ég sagði: Hversvegna varstu
að leika þér að Esmond eins og
köttur að mús, ef þú vissir, að
hann var þarna?
Ég vissi alls ekki, að hann var
þarna fyrr en ég sá, hvernig
hundurinn hagaði sér, að hjax-
irnar á skápnum höfðu verið lag-
aðar og smurðar og loka komin
SHUtvarpiö
8.00
12.00
13.00
15.00
17.40
18.00
18.20
19.00
19.30
20:00
20.20
20:35
21.00
21.45
22.00
22.10
22.30
23.00
Fimmtudagur 11. Janúar.
Morgunútvarp (Bæn. — 8.05
Morgunleikfimi. — 8.15 Tón-
leikar. — 8.30 Fréttir. — 8,35
Tónleikar. — 9.10 Veðurfregnir#
— 9.20 Tónleikar). (10.00.
Hádegisútvarp (Tónleikar. — 12.23
Fréttir og tilkynningar).
„Á frívaktinni“; sjómannaþátt*
ur (Sigríður Hagalín).
Síðdegisútvarp (Fréttir og tilJc.
— Tónleikar. — 16.00 Veður-
fregnir. — Tónleikar. — 17.00
Fréttir. — Tónleikar).
Framburöarkennsla í frönsku og
þýzku.
Fyrir yngstu hlustenduma (Guð-
rún Steingrímsdóttir).
Veðurfregnir. — 18.30 Lög ÚT
kvikmyndum.
Tilkynningar.
Fréttir.
Um erfðafræði; V. þáttur: Kyn-»
eiginleikar (Dr. Sturla Friðrikss.)
Einsöngur: Eugene Tobin syngur
óperuaríur.
Erindi Þorlákur Ó. Johnsson og
Sjómannaklúbburinn, fyrra er-
indi (Lúðvík Kristjánsson rit*
höfundur).
Frá tónleikum Sinfóníuhljóm*
sveitar íslands 1 Háskólabíói;
fyrri hluti. Stjórnandi: Jindrich
Rohan. Einleikari á hörpu: Mar-
iluise Draheim.
a) Dansasvíta eftir Béla Bartó-k,
b) Tveir dansar fyrir hörpu og
strengjasveit eftir Debussy.
Af blöðum náttúrufræðinnar*
Hugsanaflutningur og fjarsýnf
(Örnólfur Thorlacius fil kand.),
Fréttir og veðurfregnir.
Upplestur: „Stjörnusteinar**,
saga eftir Rósu B. Blöndalsf
síðari hluti (Björn Ma^nússon),
Djassþáttur (Jón Múli Árnason),
Dagskrárlok.