Morgunblaðið - 23.07.1963, Blaðsíða 20

20
MORCUNBLAÐIO
Þriðjudagur 23. júlí 1963
• •
Wilffam Drummond: M A i ZTROÐ

I Kafli. | Eg er hræddur um, að í svona
— Jú, frú Newton. Það er mér | veðri.... geti orðið erfitt að ná
ánægja, frú Newton. Nei, það er
engin fyrirhöfn, frú Newton.
Carl Bodenheim, hinn ungi var
einn starfsmannanna í sendiráði
Bandaríkjanna — háll eins og
glerrúða o>g álíka gagnsær. Hon
um var engin þörf á að fara út
úr skrifstofunni sinni og fylgja
henni alla leið út í dyr. Hann
lét það líta út eins og sjálfsagða
kurteisi, en Kit vissi af því, hvern
ig hann sneri við handleggnum
á henni, frammi á stigagatinu og
svo aftur þegar þau komu út í
dyrnar, að hann gat illa stillt sig
um að káfa eitthvað á henni
Fyrir þrem mánuðum hefði
hún tekið þetta sem hverja aðra
hoiiustu við fegurð hennar og
auðlegð, eða hvorttveggja. Því að
hvorttveggja átti hún í ríkum
mæli síðan faðir hennar dó, í
haust sem leið. En nú, þegar hún
var gift Tony, kærði hún sig ekki
um aðdáun karlmanna. Auðlegð
hennar, fegurð og hjarta til-
heyrði nú Tony Newton.
Þokan, sem hafði legið yfir Lond
on allan daginn, og Tony sagði,
að væri óvenjuleg í aprílmánuði,
hafði fyrst skollið á snögglega.
„Baunasúpan“ svokallaða, sem
henni hafði verið sagt, að lægi
yfir Bretlandi hálft árið, hafði ver
ið henni ókunn,. þar til nú. En
þarna kom hún líka í almætti
sínu, þykk eins og reykjarkóf,
sinnepsgul og ertandi. Þetta var
eins og í sögu eftir Dickens og
hún bjóst við á hverri stundu,
að Bill Sykes, búinn sem Newton,
gæti komið þarna inn í sendiráð
ið til að sníkja sér fyrir farinu til
New York. Eða Hollywood!
Ljósin á bílnum komu fram og
hurfu, líkust Ijósormum, og Carl
Bodenheim, diplómatalegri en
nokkru sinni áður, greip nú í
handlegginn á henni og sagði: —
Hafnarfjörður
Afgreiðsla Morgunblaðsins
í Hafnarfirði er að Arnar-
hrauni 14, simi 50374.
Kópavogur
Afgreiðsla blaðsins í Kópa-
vogi er að Hlíðarvegi 35,
sími 14947.
Gardahreppur
Afgreiðsla Morgunblaðsins
fyrir kaupendur þess i Garða-
hreppi, er að Hoftúnj við
Vífilsstaðaveg, sími 51247.
Árbæjarbl. og
Selási
UMBOÐSMAÐUR Morg-
unbiaðsins fyrir Árbæjar-
bletti og Selás býr að Ar-
bæjarbietti 36.
í leigubíl. frú Newton. Eftir and
artak mundi hann segja, — ....
en bíllinn minn er hérna hinu
megin við hornið.
— Þakka yður kærlega, hr.
Bodenheim, sagði hún. — Eg
e- rétt handan við torgið, í nám
er 219. Eg get hæglega gengið.
— Eruð þér viss um pað, frú
Newton?
— Já, já, hr. Bodenheim, mér
er alveg óhætt.
En jafnskjótt sem hún var kom
in út úr upplýstum dyrunum oig
hurðin fallin að stöfum, var hún
ekki nærri eins viss um þetta.
Þama var svo lítil birta, og vond
það lítið var. Fólk ráfaði um og
rakst hvert á annað á gangstéttun
um, eins og það væri í blindings
leik.
Og ef hún gengi eftir gang-
stéttunum, yrði hún að fara yfir
fjórar götur áður en hún kæmi
ist heim og það var lífshættulegt.
Þá var betra, fannst henni, að
ganga gegn um garðinn og kom
ast þannig leiðar sinnar. Það var
að minnsta kosti minni lífshætta.
Hún hafði ekkert vasaljós á
sér, og nú leit hún á lögreglu-
þjóninn, sem stóð á verði úti fyrir
sendiráðinu. og tók að hugsa um,
hvort hann myndi gangast upp
við fegurð hennar eða auði eða
hvorttveggja og bjóða henni
fylgd yfir torgið. Lögregluþjón
arnir í London voru svo dásam-
legir, að hver gat vitað nema þeir
hefðu líka infrarauð augu og
gætu séð í þoku. En þessi mátti
ekki víkja af verðinum og frá
skyldu sinni, sem var sú að
segja þeim sem þarna komu og
vildu fara inn, að þeir skyldu
bara fara inn.
Smám saman vöndust augu
hennar við þokuna og það, sem
fyrir þau bar, og hún komst ó-
sködd inn í garðinn.
Alltaf þegar hún hafði áður
komið í þennan garð hafði hún
verið hrifin’ af friðnum, sem þar
ríkti Og svo af styttunni af
Franklin Delano Roosevelt, sem
stóð þarna í miðjunni og þurfti
ekki lengur að styðja sig við son
sinn, og kærði sig nú kollóttan
um dúfurnar, sem settust á höfuð
ið á honum. En í þetta sinn hugs
aði hún aðallega um það, hvort
ekki væri varlegra að styðja sig
við grindurnar, þarna í garðin
um. En svo skammaði hún sjálfa
sig fyrir þessa heimsku og minnt
ist þess, að forfeður hennar, braut
ryðjendurnir, höfðu farið yfir
þvert meginland Ameríku, og þá
ætti henni að vera óhætt yfir
eitt torg.
En henni leið nú samt ekki vel
Það var eins og einhver þoku
slæðingur stigi upp úr grasinu
og kæmi til móts við þokuna uppi
yfir. Og hún hékk í runnum og
læddist yfir malbikuðu stígana,
svo að jafnvel þótt þarna hefði
verið Ijós, hefði hún ekki getað
séð götuna. Hún fann, að hún
gekk fram í blindni án þess að
hafa neitt við að styðjast annað
er hávaðann af umferðinni.
Þegar Kit hafði gengið svo sem
finmtán skref, fann hún að hún
hafði farið skakkt að, Það væri
betra að fylgja grindunum kring
um torgið.
En nú voru götuljósin alveg
horfin í þökuhafið og jafnvel háv
aðinn af umferðinni hvarf í þok
una, eða öllu heldur var ómögu
*egt að greina úr hvaða átt hann
kom.
Hún rak fótinn í eitthvað Og
var næstum dottin. Þetta var
bara brúnin á stígnum. Hún fann
grasið með tánni. Þetta gæti ver
ið leiðarvísir, ef hún notaði löngu
regnhlífina sína til að þreifa fyr
ir sér með.
Þokan var mismunandi þétt.
Sumstaðar komu göt i hana, svo
að hún gat greint jörðina, en
svo var hún von bráðar komin
þar sem hún var þéttust.
En þegar hún var að þreifa
fyrir sér, þar sem þokan var
þykkust og var orðin algjörlega
villt, heyrði hún högg, sem færð
ust nær og nær. Þetta var hálf-
óhugnanlegt og líkast höggunum
í tréfaetinum á Langa-Jóni Silver
í „Gulleyjunni". þetta nálgaðist
óðum og loks sá hún frammi fyr
ir sér mann með hvítan staf og
svört gleraugú. Hann var blindur,
en stanzaði fyrir framan hana,
rétt eins Og hann fyndi á sér nær
veru hennar. Hann virtist vera
um fertugt og leit út eins og
uppgj af ahermaður.
Kit veik ti'l hliðar og sagði, —
Gerið svo vel að kcmast fram
hjá.
Maðurinn sýndi hvítar tennur,
svo að hann hefur víst verið að
brosa, en það leit samt ekki út
eins og bros, af því að augun
sáust ekki. — Þakka yður fyrir,
sagði hann.
í svona þoku var blindur mað
ur betur settur en sjáandi, af því
að hann haffei þjálfað hin skiln
ingarvitin betur. Kit fór að hugsa
um, hvort hún ætti ekki að fá
fylgd hans til staðarins, sem hún
kom frá, en þá var hann þegar
horfinn út í myrkrið að baki
henni. Og ef hann gæti bjargað
sér svona blindur, ætti hún að
geta komizt yfir eitt torg í þoku.
Hún hél áfram og þreifaði fyr
ir sér með regnlhlífinni, eins og
t'indi maðurinn hafði gert. HUn
náði ekki sama hraða og hann
hafði gert, en þetta var samt fljót
legra en að þreifa eftir brún-
inni á stígnum.
Allt í einu heyrði hún nafnið
sitt kallað með hárri, sönglandi
rödd. — Frú Newton! Frú New-
ton!
Hún stanzaði og skimaðist um
í þokunni. — Halló! Er það hr.
Bodenheim- Röddin líktist að
vísu ekkert rödd Badenheims, en
hann var hinsvegar eini maður-
inn, sem vissi af henni þarna, í
garðinum. Og auk þess er rödd
manns meira en röddin sjálf,
hún er jafnframt útlit hans, hend
ur og svipur.
— Hingað yfir, frú Newton,
sagði röddin. Nú virtist hún vera
að baki henni, svo að hún sneri
sér snöggt við, en _at ekkert séð
fyrir þokuveggnum. — Hvar
Ég gekk í útlendingahersveitina til þess að reyna að gleyma
henni.
eruð þér? Eg get ekki séð nokk-
urn skapaðan hlut.
Ekkert svar. Eina hljóðið, sem
heyrðist var fjarlægur niðurinn
í umferðinni og einstöku sinnum
blástur í bílum og hvinur í heml
um.
— Eg sé yður ekki, sagði hún
— Eruð þér einhversstaðar nærri
mér?
— Eg er svo nærri, sagði rödd
in háðslega, — svo nærri, að ef
ég rétti fram hendurnar .... svo
varð ofurlítil þögn.... — gaeti
ég gripið fyrir kverkarnar á yð
ur.
Hún veifaði regnhiífinni allt í
kring um sig, en ekkert varð fyr
ir henni. Snöggvast varð hún feg
in þokunni, af því að vegna
hennar gat hún ekki sézt stand-
andi þarna eins og bjálfi og veif
andi regnhlífinni.
Hún stóð svona kyrr, skjálfandi
og lagði eyrun við til að reyna
að heyra í einhverri hreyfingu
Fyrir aftan hann hló röddin Þetta
var ekki eins og mannsrödd, held
ur eins og tfbökuð eða vélræn.
Eg er hérna frú Newton ....
héma.
Hún svaraði engu en færði sig
i áttina að röddinni. Hún vildi
geta komið auga á þessa veru,
hver svo sem hún kynni að vera.
.—Það var rétt og! sagði röddin
háðslega, rétt eins og hún væri
einhver krakki. — Eg er héma
við styttuna af forsetanum yðar
sáluga.
Þegar hún leitaði í þokunni,
sa hún gegn um tvö þokugöt,
votta fyrir fátstalli styttunnar. —
Hvað viljið þér yfirleitt? spurði
hún. Hver eruð þér?
— Það er leyndarmál. í bili.
Röddin var háðsleg. — En þér
fáið að vita það þegar þar að
kemur. Áður en ég drep yður!
Stundarkorn rýndi Kit og
reyndi að grilla gegn um þokuna
En þá greip hana snögg löngun
til að sleppa burt frá þessum vit
firringi og hún tók til fótanna og
þaut um garðinn.
En í flýtinu sá hún ekki fótum
sínum forráð. Hún rak hnéð í
eitthvað, og hún datt niður á
bekk, lafmóð af hlaupunum.
— Farið þér varlega, frú New
ton, sagði röddin og gerði tilaun
til uppgerðar umhyggju. — Ekki
KALLI KUREKI
1LL JUST SLIP THIS IW TH’ MAIL
WHILE NOBODY'S L00KIN7 DON’T
WAWT NOTRAIL LHAOIW’T’ME,
TILL I SEE TH’WIPOW.-IF SHE
SHOWS UP/
-K - * —
Teiknari; Fred Harman
— Ég ætla að lauma þessu í póst-
kassann á meðan enginn sér. Það
er eins gott að það sé ekki hægt að
rekja neitt til mín þangað til ég sé
ekkjuna, eí hún lætur þá sjá sig.
Viku seinna.
— Kalli, heldurðu að gamli maður-
inn sé farinn að ganga í barndóm?
Hann skjögrar um eins og veikur
kálfur og situr svo og glápir á tungl-
ið og syngur ástarljóð.
— Eitthvað einkennilegt er á seyði.
Hann fer á póstafgreiðsluna á hverj-
um einasta degi, og þó hefur hann
ekki fengið eitt einasta bréf í tíu ár.
vildi ég láta yður meiða yðurl
Ekki enn!
Hún leit ekki kring um sig,
til þess varð sársaukinn of mikill
þött ekki væri annað, og þetta
„Ekki enn“ lofaði að minnsta
kosti fresti.
Þá leit hún upp. Hún gat séð
ljós eins og títuprjónshaus í
fjarska, það voru þokuljósin á bíl
unum á götunni handan við garð
inn. Hún tók sig saman og hljóp
niður eftir stígnum og hugsaði
um það eitt að komast burt frá
þessari djöfullegu rödd, þessu vit
firringslega háði og þessum hót
unum.
Skelfingin, s6m hafði gripið
hana var svo mögnuð, að þegar
hún var komin út gegnum garð-
inn og út á gangstéttina, gat hún
ekki stöðvað sig. Hún varð að
komast heim í íbúðina sína, þar
sem henni væri óhætt. Hún
þvældist milli bíla, sem lágu
þarna, og gleymdi alveg umferð
inni. Ljós komu að henni og
flautur vældu. En hún tók ekki
eftir neinu og varla röddinni,
sem hreytti úr sér. „Hvern skratt
ann heldurðu, að þú sért að fara?
en horfði aðeins fast á húsið sem
framundan var.
Og loks kom hún auga á girð
1 ,
‘ llrvals nljómplötur
koma til okkar
Litlar líkur eru til þess
að þér eignist lélegar plöt-
ur ef þér veljið þær hjá
okkur, þvi að við leitumst
við að bjóða og panta á-
gætis hljóðritanir.
HHRFIMR
Hverfisgötu 50. — Sími 22940.
SHÍItvarpið
ÞRIÐJUDAGUR 23. JÚLt.
8:00 Morgunútvarp.
12:00 Hádegisútvarp.
13:00 „Við vinnuna“: Tónleikar.
15:00 Síðdegisútvarp.
18:30 Þjóðlög frá ýmsum löndum. —
18:50 Tilkynningar.
19:20 Veðurfregnir. — 19:30 Fréttir.
20:00 Einsöngur: E^leen Farrell syng-
ur .Wesendonck söngva* eftir
Wagner, við undirleik Fílhar*
moníusveitar New York borgar
undir stjórn Leonards Bern«*
stein
20:20 Frá Japan; II. erindi: Haldið frá
Tokíó til Kobe (Kjartan Jóhanns
son verkfræðingur).
20:45 Tónleikar: Tríó í a-moll fyrir
píanó, fiðlu og knéfiðlu eftir
(Artur Rubinstein, Jascha Heif«
etz og Gregor Piatigorsky leika)
21:10 „Alþýðuheimilið“, bókarkafli
eftir Guðrúnu Jacobsen (Brynj*
ólfur Jóhannesson leikari).
21:30 Ný íslenzk tónlist: Píanósónata
eftir Leif Þórarinsson; —
frumflutt (Högnvaldur Sigur*
jónsson leikur).
21:45 íþróttir (Sigurður Sigurðsson),
22:00 Fréttir og veðurfregnir.
22:10 Lög unga fólksins áerður Guð«
mundsdóttir).
23:00 Dagskrárlok.