Morgunblaðið - 07.02.1964, Blaðsíða 20

20
MORGUNBLAÐIÐ
r
Fostudagur 7. febr. 1964
G A VIN H Q L T:
51
IZKUSYNING
Hún mundi hvísla því að lögregl
unni, að hann væri Alfred Klee-
ber. Og þá yrði hann handtekinn
fyrir morð.
Hann þóttist svo sem þekkja
Linu sína, en ef til vill hefur
hann samt ekki gert sér ljóst,
hversu uppvæg hún var yfir þess
um svikum hans. Eg sá það, þeg
ar ég kom í skrifstofuna, enda
þótt ég hefði þá enga hugmynd
um þýðingu þess. Vafalaust
hafði hún ákveðið að ná sér niðri
á honum, en refsingin hefði ef
til vill samt ekki orðið eins
grimmileg og hann óttaðist.
Nú, er ég leit til baka, fór ég
að skilja þetta hik á hemni,
kvöldið, sem ég fór heim til
hennar. Hún hafði ákveðið að
láta mig hætta við allt saman.
Gátan um kjólastuldinn var ráð-
in, svo að hún þurfti mín ekki
lengur með. En þá kom ég með
röksemdir, sem settu hana í vafa
aftur. Hún þóttist viss um, að
enginn í fyrirtækinu annar en
Ciibaud væri við þetta riðxnn,
en þegar ég sagði henni að ég
hefði sjálfur uppgötvað meira,
hafði hún farið að efast og ’nafði
samþykkt, að ég héldi áfram —
hikandi þó. Ef fleiri væru við
þetta riðnir, vildi hún fá að vita
það.
Ef til vill hefur hún alls ekki
gáð í skúffuna, síðasta daginn,
sem hún lifði, til að sjá, hvort
sönnunin hennar laegi þar kyrr.
Hún var hvort sem var ekki ann
að en upplýsing henni sjálfri lil
handa og engin þörf að leggja
hana neinsstaðar fram. Þegar
hún kallaði Clibaud inn í skrif-
stofuna um morguninn, bjóst
hann við öllu því versta og
hræðslan afmyndaði allt ástand
ið fyrir augum hans. Hún var í
hræðilegu skapi, en vegna samn
ings við mig kom hún samt ekki
með neinar ásakanir enn.
Hún reifst við hann út úr ein
hverjum öðrum atriðum, og
hann fann, að hún var bara að
leika sér að honum, áður en hún
léti banahöggið ríða. Hann sá
dóminn í augum hennar en enga
vægð. Það eina, sem hún mundx
aldrei fyrirgefa var ótrú-
mennska. Ágjörn eins og hún
var, mundi hún ekki hika við að
fleygja öllu fyrirtækinu í rusla
kistuna, aðeins til að ná sér niðri
á honum. Hún var vægðarlaus í
refsingum sínum og uppgjörið
nálgaðist.
Clibaud ákvað að verða fyrri
til, og framkvæmdi það síðdegis
sama dag, strax eftir að Schluss
berg var farinn. Hann var ekki
burtu úr sýningarsalnum nema
örfáar mínútur, og enginn tók
eftir því, enda hafði hann verið
á ferð og flugi upp og niður
stigann niður í búðina, hvað eftir
annað. Hann fór því út í gegn
um búðina og síðan inn í húsið
aftur um skrifstofuinnganginn.
Þegar hann kom í skrifstofuna,
hafði Selina enga hugmynd um
fyrirætlun hans, heldur hélt hún
að hann væri kominn til að skýra
henni eitthvað frá sýningunni,
og lét varla svo lítið að líta við
honum. En hann hafði vandlega
reiknað út tímann. Klukkuna
vantaði ekki nema tvær mínút-
xiar í fjögur og hún var að búa
sig til að fara. Hann beið þang
að til hún fór í skápinn að taka
kápuna sína. Þetta var ofxxr auð
velt.
Þegar hann frétti hjá mér, að
stolið hefði verið úr skrifborð-
inu nóttina áður, vissi hann, að
bréfið, sem tekið hafði verið, var
orðsendingin frá sökunaut hans.
Honum hafði ekki einu sinni dott
ið í hug, að Selina hefði geymt
það í skrifborðinu, svo viss þótt
ist hann um, að hún hefði tekið
það heim með sér. Ef bréfinu
hafði verið stolið af ásettu ráði,
hlaut þjófurinn að vita um þýð-
ingu þess, og hafa komizt að
henni, með því að líta á umslag-
ið. Hann vissi ekkert, hvað gerzt
hafði í skrifstofu Selinu. Stúlk-
an sem stal bréfinu, kynni að
hafa verið viðstödd þegar póst-
urinn var tekinn upp, og gæti
hafa fengið skipun um að opna
bréfin, til að spara Selinu ómak.
Ekki vissi hann um það. Þetta
var bara tilgáta.
En það, sem hann vissi var,
hve hættulegt var að bréfið kæm
ist í skakkar hendur, og nú, er
hann hafði myrt Selinu, var
hann í mestu vandræðum. Orð-
sendingin frá umboðsmanninum
var í sjálfu sér alveg meinlaus
og hefði getað orðið tekin fyrir
venjulegt minnisblað. En ef það
lenti í höndum lögreglunnar, gat
það orðið grundvöllur undir á-
kæru, sem hlaut að leiða til ítar
legrar rannsóknar og slíka rann
sókn þoldi hann illa. Þessvegna
hafði hann gert tvær tilraunir
til að fremja annað morð, í þeirri
trú, að Sally Dutton hefði hann
á valdi sínu. Það stóð honum á
engu, hvar eða fyrir hvers til-
verknaðað orðsendingin kynni
að verða fundin, ef aðallykill
inn að henni væri týndur. Meira
að segja gæti það leitt gmn að
handhafanum, ef sá handhafi
gæti ekki talað. Því var það, að
þegar hann skildi við Sally hjá
gasofninum, þóttist hann örugg
ur. Hann hélt, að þegar væri ým
isleg atvik, sem gætu vitnað
gegn Thelby, og þegar var búið
að sanna, að Sally var honum
meðsek um þjófnaðinn á silfur-
og hreysikattarfatnaðinum.
Óviðkomandi menn gætu ef til
vill látið sér detta í hug, að sum
rökin, sem stjórnuðu lokaathöín
Clibauds hafi varla verið mjög
sterk. Það fannst og sjálfum
mér, þegar Joel skýrði mér aðal
inntakið í játningunni gegn um
símann, en þegar ég fór að hugsa
málið nánar, varð mér Ijóst, að
Clibaud hafði ekki getað hugsað
rökrétt, þegar hér var komið
sögu. Hann var morðingi, sem sá
ógnandi skugga í hverju horni,
og frásögn mín af skrifborðs-
þjófnaðinum hafði nægt til að
gera hann alveg trylltan af
hræðslu. Hann var flæktur í
neti sinna eigin takmarkana.
Stundum hafði hann farið klók
leg að, en alltaf öðru hverju
höfðu honum orðið á mistök, og
þegar svo heppnin var ekki leng
ur með honum, var hann alveg
búinn að vera. Lokamistökin
höfðu verið herfileg, en samt
hafði hann framið þau af rök-
réttri umhugsun. Hann kynni að
hafa haft litla von um, að dauði
— Ég, einn með annarri konu á skrifstofunni. í>ú getur
ekki verið með öllum mjalla.
Selinu yrði talinn sjálfsmorð, en
dauði Sally varð að vera sjálfs-
morð, og því hafði hann hætt á
að skilja við hana meðan hún
var enn lífs.
Vissulega hafði hann, að eigin
hyggju, gert allt, sem hægt var
til að fyrirbyggja, að neitt gæti
ruglað fyrir áformi hans. Hann
hafði skilið hana eftir rétt hjá
gashananum. Hann hafði fleygt
kápunni yfir hana sjálfa og gas
ofninn. Eftir að hafa undirbúið
lokunina á dyrunum, hafði hann
svo skrúfað frá gasinu í>g flýtt
sér burt. Með þetta dauðtajald
yfir höfðinu, hefði hún hlotið að
vera löngu dauð áður en ég kom
til hennar, en einhvernveginn
hafði hún einhverntíma raknað
nægilega úr rotinu, og það hlaut
að hafa gerzt meðan Clibaud var
enn inni í húsinu. Án þess að
vita af því, hafði hún hreyft sig
nægilega til þess að höfuðið á
henni komst út undan kápunni,
og þannig hafði hún bjargazt
fyrir hreina tilviljun. Kápan,
sem var enn yfir ofninum hafði
leitt nokkuð af gasinu upp gegn
um loftrásina, sem hann hafði
troðið óvandlega í, og það hafði
tafið fyrir verkunum gassins.
Það mátti ekki tæpara standa
, . . míg hryllti við tilhugsun-
ina!
JÚMBO og SPORI

Teiknari; J. MORA
— „Þetta er bara alveg ágætt“,
sagði Spori og sleikti út um. „Þetta
eru prýðis góðar perur, safaríkar ...
ég finn safann leka niður á bakið á
mér. — „Verði yður að góðu,“ sagði
Jumbo.
„Annars var þetta alls ekki svo
vitlaust, að apamir skyldu ráðast að
okkur með ávöxtum. Þetta er eigin-
lega harla góðir ávextir." — „Já,
þegar maður hefur ekki smakkað
mat svo mánuðum skiptir, er maður
ekkert að fetta fingur út í útlitið á
honum“ samsinnti Spori honum.
Prófessor Mökkur hafði verið held-
ur þegjandalegur fram að þessu. —
En nú stóð hann á fætur og sagði,
ákveðinn í bragði: — „Áfram, vinir,
við verðum að komast í gegnum
þennan myrkvið áður en dimmir og
við sjáum ekki handa okkar skil.“
KALLI KÚREKI

->f’
Teiknari; FRED HARMAN
XXVII.
Klukkan var orðin næ ;tum
hálftólf, þegar ég lagði af stað
að hitta Benton Thelby. Clibauxl-
búðin var lokuð og spjald á hurð
inni gaf til kynna: „Lokað fyrst
um sinn“. Benny hefði nú ekki
þurft að vera með nein hálf-
yrði, því að Clibaud mundi aldrei
opna framar.
Hann var sérlega almennileg-
ur við mig. Hann hafði ritara hjá
sér og mikið að gera, en hann
fleygði því öllu til hliðar. Hann
kvaðst vera erfingi að öllum
fyrirtækjum frænku sinnar, og
hefði þegar byrjað að gera sum
þeirra upp. Hann ætlaði sér að
reka fyrirtæki á allt annan hátt.
Ennfremur ætlaði hann að fram-
kvæma nokkrar eigin hugmynd
ir, og ef mig vantaði atvinnu,
væri ekkert annað en koma til
sín!
Það var ósköp fallega hugsað
af honum. Honum fannst hann
standa í mikilli þakkarskuld við
mig, og ég gat einhvernvegxnn
ekki komið því inn í höfuðið á
honum, að þar hefðu fleiri verið
að verki. Hann bað mig um reikn
inginn og ég sagðist skyldu senda
hann, ef einhver aukakostnaður
hefði'bætzt við. En það lét hann
sér ekki lynda. Hann sagði, að
þetta sem frænka hans hefði
borgað mér, væri smánarþóknun
fyrir hversdagslegt viðvik, en
um morðmál væri allt öðru vísi
að gegna. Og svo hafði ég bjarg-
að lífi Sally. Sally væri vinstúlka
konunnar sinnar og sín, og Sally
myndi komast langt, ef hún fengi
tækifæri itl að reyna sig í kvik
myndum.
__ Láttu þér nú líða vel hérna meðan ég klöngrast niður og fæ mér vatn að drekka úr holunni góðu.
— Ö, nei, — ekki aftur!
aHtltvarpiö
12:00 Hádegisútvarp
13:15 Lesin dagskrá næstu viku.
13:25 ,,Við vinnuna“; Tónleikar.
14:40 „Við, sem heima sitjum": Áa%
Jónsdóttir les söguna ,.Leyndar«
málið“ eftir Stefan Zweig (10).
16:00 Síðdegisútvarp
17:40 Framburðarkennsla I esperant#
og spænsku.
10:00 Merkir erlendir samtíðarmenaf
Guðmundur M. I>orláksson talar
um Leo Tolsoj
10:20 Veðurfregnir.
10:30 Þingfréttir. — Tónleikar.
18:50 Tilkynningar.
19:30 Fréttir.
20:00 Efst á baugi (Ðjörgvin GuÖ»
mundsson og Tómas Karlsson),
20:30 Tónleikar: Konsert fyrir sópran
og hljómsveit op. 82 eftir Glíer
(Valentina Maksimova syngur
með filharmoníusveitinni i
Leningrad; Grikuroff stj.).
20:45 Þýtt og endursagt: • Söguþátturw
inn i harmleiknum Macbeth
eftir Shakespeare (Jón R,
Hjálmarsson skólastjóri).
21:15 Einleikur á píanó: John Ogdoa
leikur fantasiu í d-moll (K397)
eftir Mozart og Andante favori
í F-dúr eftir Beethoven.
21:30 Útvarpssagan: „Brekkukotsann*
áll" eftir Halldór Kilpan Lax«
ness; XXVIII. (Höfundur les>.
22:00 Fréttir og veðurfregnir.
22:10 Lestur Passíusálma (11).
22:20 Undur efnis og tækni: Dr. Ágú$t
Valfells talar um efni og orku.
22:40 Næturhljómleikar:
Sinfónía nr. 6 i h-moll
(Pathetiaue) op. 74 eftir Tjai»
kovsky (Sinfóníuhljómsveitin i
Ðoston lelkur; Charles Mundt
stj.).
23:30 Dag&kr4rlok«